اکران نود و یک | ساعت آتش‌افروزی؛ استعمار نو
اکتاویو گتینو، فرناندو سولاناس
آرژانتین | ۱۹۶۸ | ۸۵ دقیقه

چهارشنبه، ۲۸ آذر ۹۷ | ساعت شش
خ بهار شمالی، ک بهشت، پ ۱۱، موسسه‌ی فرهنگی-هنری خوانش
@filmcollective

اکران نود و یک | ساعت آتش افروزی؛ استعمار نو و خشونت
@filmcollective

ساعت آتش‌افروزی: مالیه‌ی امپریالیستی و استعمار زندگی روزمره

"ساعت آتش‌افروزی در پی چیزی جز نقد تمام‌عیار افلاس زندگی در رژیمی نواستعماری نیست و جامعه‌ای را ترسیم می‌کند که بدهی انباشته‌اش به قدرت‌های امپریالیستی از قابلیت کارکردش بالا زده و شرایط دائمی بدهکاری خلق کرده است. "
https://bit.ly/2PEqcOA
@filmcollective

سینمای سوم، سینمای چریکی
@polieconomy

...
|برکلی در دهه شصت|
✖دانش برای همگان، آزاد و رایگان✖ #دانش_آزاد #دانش_رایگان #رایگانه
@rayganeh

مختصری از تاریخ جنبش زنان در آلمان

▪️زیرنویس فارسی

@xaakestar

رخداد تازه مستند در شصت و ششمین نشست پژوهشی خود برگزار می کند:

یکشنبه دوم دی ماه ساعت ۱۸
سومین نشست از سلسله نشست های "شهر، معماری و سیاست"

«به‌دور از همه‌ی خورشیدها! »(Away From All Suns) (۲۰۱۲)
ساخته ایزا ویلینجر

🔻ترجمه فصل اول کتاب «کلامی با دخترم درباره‌ی اقتصاد: تاریخ مختصری از سرمایه‌داری»
🔶 چرا اینقدر نابرابری؟

🖋 نوشته یانیس واروفاکیس
ترجمه سیامک کفاشی

▫️همه‌ی بچه‌ها برهنه به دنیا می‌آیند اما کمی بعد به بعضی از آن‌ها لباس‌های گرانی می‌پوشانند که از بهترین بوتیک‌ها خریداری شده‌اند در حالی که بیشتر آن‌ها لباس کهنه به تن دارند. وقتی کمی بزرگ‌تر می‌شوند بعضی از اینکه اقوام و آشنایان برایشان لباس‌های بیشتر هدیه می‌آورند ناراحت می‌شوند چرا که آن‌ها کادوهای دیگر مثل آخرین مدل آیفون را ترجیح می‌دهند. در همین حال بقیه رؤیای روزی را می‌بینند که بتوانند بدون کفش پاره به مدرسه بروند.

▫️این نابرابری‌ای است که دنیای ما را تعریف می‌کند. تو از وقتی خیلی کوچک بودی از آن آگاه بودی هرچند این بخشی از زندگی روزمره‌ات نبود. چون اگر راستش را بخواهی اکثر کودکان دنیا که محکوم به زندگی در محرومیت و خشونت هستند به مدرسه‌ای که ما تو را به آن فرستادیم نمی‌روند. چند وقت پیش تو از من پرسیدی: «بابا! چرا اینقدر نابرابری؟ آیا بشر اینقدر احمقه؟» جوابی که دادم تو و حتی خودم را قانع نکرد. پس اجازه بده یک بار دیگر با تغییر جزئیِ سؤال امتحان کنم.
چرا بومیان استرالیا به انگلیس حمله نکردند؟

📌 http://medn.me/fnhgpb

نمایشگاه گروهی عکس خیابانی زحمتکشان

م‍اهنامۀ گیلانˇ اؤجٰا

هم اکنون در ورودی شنبه بازار بندر انزلی (خیابان نواب) در حال برگزاریست.
https://tttttt.me/awjamag
http://awjamag.blog.ir

اکران نود و دو | ساعت آتش‌افروزی؛ کنش برای آزادی
اکتاویو گتینو، فرناندو سولاناس
آرژانتین | ۱۹۶۸ | ۱۱۰ دقیقه

چهارشنبه، ۵ دی ۹۷ | ساعت شش
خ بهار شمالی، ک بهشت، پ ۱۱، موسسه‌ی فرهنگی-هنری خوانش
@filmcollective

اکران نود و دو | ساعت آتش‌افروزی؛ کنش برای آزادی
اکتاویو گتینو، فرناندو سولاناس
آرژانتین | ۱۹۶۸ | ۱۱۰ دقیقه

چهارشنبه، ۵ دی ۹۷ | ساعت شش
خ بهار شمالی، ک بهشت، پ ۱۱، موسسه‌ی فرهنگی-هنری خوانش
@filmcollective

🔻سیاست جای زامبی‌ها نیست

🖊 حسام حسین‌زاده

▫️این یادداشت نه دربارۀ زامبی‌ها که دربارۀ سیاست رهایی‌بخش است. اما این سیاست می‌خواهد رهایی از چه کسانی را برایمان به ارمغان بیاورد؟ زامبی‌ها. رهایی‌بخش کلام چندانی به زبان نمی‌آورند، اما با کمی تعمق در پس استدلال‌هایشان می‌توان رگه‌هایی از چیستی و چگونگی سیاست رهایی‌بخش را یافت.

▫️سرآغاز هر شکلی از رهایی، گفت‌وگو است. ما در فضا-زمان‌های متفاوت با مسائل مشابهی دربارۀ جایگزین‌های رهایی‌بخش روبرو هستیم. آنگاه که همۀ طرفین درگیر در این وضعیت، درگیر شکلی از گفت‌وگو شوند، یعنی گفت‌وگو کارآمد بوده است. گفت‌وگو تحقق سیاسی‌اش را درون خودش دارد. اما اینکه آیا می‌توانیم خوانندگان و ناظران گفت‌وگو را به میدان بیاوریم، به پویایی هر گفت‌وگو بستگی دارد. «گفت‌وگو به خودی خود آفریننده و بازآفرین است.» هر سوژۀ سیاسی در تعامل با مخاطبان خود در سطحی وسیع‌تر خود را بازآفرینی می‌کند.

▫️سوژه‌ها در سیاست رهایی‌بخش، «مشکلی برای نظم» خوانده می‌شوند. آن‌ها باهوش‌تر از چیزی هستند که جامعه به آنان اجازه می‌دهد. با آن‌ها به‌مثابۀ احمق رفتار می‌شود و آنان علیه این حمایت می‌شورند. در فرهنگ توده‌ای، ساده‌لوحانه تجارب شخصی‌مان را به دیگران تحمیل می‌کنیم. در حالی که هر کس از جایگاه اجتماعی خودش باید دانش را به‌طور انتقادی بازکشف کند.

در #میدان بخوانید👇
📌http://medn.me/bpd4wg

اکران دوم؛
بیگانه | لوکینو ویسکنتی
سه‌شنبه یازدهم دی| ساعت هشت
خيابان نياوران (باهنر)، پايين‌تر از سه‌راه ياسر (به سمت تجريش)، پلاك 311.

@adaptivescreen

🔶 کارخانه بدون کارفرما
🔹 تجربه خودگردانی کارگران در آرژانتین

⁦🖊️⁩ ماریا تریگونا | ترجمه: مرتضی مختاری

🔻 کارخانه‌های خودگردان آرژانتین نمونه‌ای پیشِ روی کارگران سراسر جهان گذاشته‌اند که نشان می‌دهد کارگران بدون وجود مدیر یا صاحب کارخانه، بهتر می‌توانند کسب‌وکار را پیش ببرند. این پدیده‌ جدید که کارگران اداره‌کردن محل‌ کار خود را به‌دست بگیرند از سال ۲۰۰۰ شروع شد و در سال ۲۰۰۱ اوج گرفت، یعنی زمانی‌که آرژانتین بدترین بحران اقتصادی خود را از سر می‌گذراند. ظرف همین چند سال هزاران کارخانه تعطیل و میلیون‌ها نفر بیکار شدند. سرمشقی که در آرژانتین شکل گرفت اشاره به مبارزه‌ای دارد که در راه رسیدن به جامعه‌ای رها از استثمار و سرکوب پیش روی ماست.

🔻 کارخانه کاشی سرامیک زانون بزرگ‌ترین کارخانه در آرژانتین است که کارگران بازپس‌گرفته‌اند و از سال ۲۰۰۱ در اشغال خود دارند. این کارخانه در استان نئوکن و در بخش پاتاگونیا واقع شده و در حال حاضر (۲۰۰۵) ۴۷۰ نفر در آنجا به‌کار مشغولند. زانون و ۱۸۰ کارخانه تسخیری دیگر توانستند بیش از ده هزار شغل ایجاد کنند. این تجربه اصل بنیادی تولید را از نو تعریف کرده است:‌ کارفرماها بدون کارگران نمی‌توانند کسب‌وکاری را اداره کنند، ولی کارگران بدون کارفرما بهتر از پس این کار برمی‌آیند. اگرچه تجربه‌هایی از این دست به ناگزیر باید در دل بازار سرمایه‌دارانه به کار خود ادامه دهند، ولی به هر حال چشم‌اندازی از یک فرهنگ کاری جدید پیش روی ما می‌گشایند.

📎 منبع: روزنامه شرق

متن کامل را در میدان بخوانید 👇
http://medn.me/6ctx3a

🔶 در نسبت سندیکا و شوراهای مستقل کارگری

⁦🖊️⁩ فرشاد اسماعیلی

🔺 مطالبه تشکیل شوراهای مستقل کارگری در هفت تپه محقق شده و از سوی کارگران فولاد ملی به عنوان مطالبه‌ای جدی مطرح شده است. بحث بر سر نحوه تشکل‌یابی کارگران و نحوه اداره کارگاه همواره پیش از انقلاب و پس از انقلاب ۵۷ در ایران مطرح بوده است. فرشاد اسماعیلی در یادداشت پیش‌ رو درباره چگونگی این تشکل‌یابی و شیوه‌های مختلف آن نوشته است و معتقد است بنا به شرایط خاص هر موقعیت می‌توان به اشکال مختلف تشکل‌یابی کارگران اندیشید.

🔺 مطالبه تشکیل شوراهای مستقل کارگری در هفت تپه محقق شده و از سوی کارگران فولاد ملی به عنوان مطالبه‌ای جدی مطرح شده است. بحث بر سر نحوه تشکل‌یابی کارگران و نحوه اداره کارگاه همواره پیش از انقلاب و پس از انقلاب ۵۷ در ایران مطرح بوده است. استدلالی از سوی فعالان کارگری یا فعالان مدنی در مواجهه با مطالبه یا طرح «شوراهای مستقل کارگری» مطرح شده است که بی‌شباهت به این مثل قدیمی نیست که «وقتی طرف را به ده راه نمی‌دهند چه توجیهی دارد که دنبال دیدن کدخدا بروند؟»

🔺 این منتقدان معتقدند وقتی حقِ سندیکایی را که سالهاست کارگران مطالبه می‌کنند اما به دلایل مختلف نتوانسته‌اند به دست بیاورند و امروز تنها چند سندیکای نیمه‌جان بیشتر نمانده، طرح مطالبه شوراهای مستقل کارگری به نوعی «فراروی» محسوب می‌شود. این مسئله که «در حال حاضر کارگران باید به چه نحو سازمان یابی کنند؟» یا «مدل اداره کارگاه به شکل باید باشد؟» ممکن است دغدغه و یا مسئله بسیاری از فعالان کارگری نیز باشد. اما در خصوص عدم اولویتِ طرح شوراهای مستقل کارگری چندین نکته وجود دارد که می‌تواند پایه‌های بدیهی انگاشته شده گزاره فوق را متزلزل کند.

متن کامل #یادداشت را در میدان بخوانید 👇
http://medn.me/amcqwx

🔴 بیانیه انجمن یاری کودکان در معرض خطر پیرامون تاثیرات نامطلوب خصوصی سازی بر زندگی کودکان

سال‌ها است که فعالان حوزه کودکان صدای وجدان جامعه بوده و دلسوزانه تلاش کرده‌اند تا ستم‌هایی را که علیه کودکان اعمال می‌شود ببینند و نشان دهند. فعالان راستین با وجود فشارها و موانع بی شمار و روزافزون این راه را ادامه داده‌ و هر کجا که توانسته به میدان رفته و از کودکان جامعه حمایت نموده‌اند.
اما در تمام این سال‌ها نظاره‌گر شمار فزاینده کودکانی بوده‌ایم که پیوسته از حقوق اولیه‌شان محروم می‌شوند. گویی در این دور باطل، علی رغم تلاش‌ها، باز هم روند این محرومیت‌ها روز به روز تشدید می‌شود.

ما معتقدیم سازمان‌های مردم نهاد و فعالان حوزه کودک در کنار ضرورت روزمره‌ی کمک رسانی به کودکان در معرض آسیب، باید برای خروج از این دور باطل به ریشه‌های این محرومیت بپردازند و منشا ایجاد این نابسامانی را خطاب قرار داده با مطالبه‌گری از حقوق کودکان دفاع نمایند. نباید اجازه دهیم کودکان قربانی اولویت‌ها و منافع جناح‌های سیاسی شوند.

آنچه امروز به عنوان خصوصی‌سازی در رسانه‌ها مطرح می‌شود، فارغ از بحث‌های حاشیه‌ای درباره‌ی چگونگی انجام آن، همواره با پولی سازی خدمات عمومی مانند آموزش و بهداشت همراه بوده است. این روند با دوچندان کردن فشار بر زنانی همراه شده که غالباً کارهای مراقبتی و بازتولیدی را به صورت رایگان انجام می دهند، در حالی که نوک پیکان این آسیب‌،کودکان جامعه را هدف قرار داده و فقر مضاعف را به آنان تحمیل کرده است. در شرایطی که دست نیرومند خصوصی ساز بر جامعه چنگ انداخته، کارخانه و بیمارستان و مدرسه و هرآنچه زندگی مردمان به آن وابسته است را طلب می‌کند، چند ماه حقوق نگرفتن فقط یک تاخیر ساده در پرداخت نیست، بلکه قتل عام خانواده و اجتماع است. با اتکا به تجربه‌ی خودمان و همچنین با نگاهی به سایر نقاط دنیا، پر واضح است که خصوصی‌سازی نیازهای مردم را برآورده نمی کند و هرگز در راستای حاکمیت شفاف و صادقانه نبوده است. بلکه به انحصاری ساختن قدرت و ثروت و انتقال خدمات عمومی به دست کارفرماهای خصوصی منجر می‌شود.
به نظر می‌رسد که دولت هم در مورد کودکان محروم تمایل دارد سمن‌ها مرهمی موضعی باشند بر زخم های عمیق اجتماعی که نتیجه ی سیاستگذاری‌های مشابه در دولت‌های متوالی است.
سالها است نیرو و صدایمان را جمع کرده‌ایم و خواسته‌ایم که همه کودکان از آموزش رایگان، کیفی و عادلانه برخوردار شوند و باور داریم بدون برنامه همه جانبه در حمایت از همه کودکان، همچنان آموزش و پرورش دور باطل را طی خواهد نمود. خطراتی که امروز دامن کودکان‌مان را گرفته‌است فقط با سازوکار و برنامه دولتِ مدافع حقوق کودکان قابل جبران است در غیر این صورت هر روز بر فقر و بی پناهی کودکان افزوده خواهد‌ شد.
یکی از اصول اساسی پیمان نامه حقوق کودکان که جمهوری اسلامی متعهد به اجرای آن است حفظ و حمایت از حریم خانواده برای رشد و بالندگی کودکان است تا از آسیبها در امان باشند. عدم حمایت ازخانواده‌های کارگران که در شرایط سخت و در معرض بیکاری و یا دستمزد پایین قرار دارند ، کودکان را در معرض انواع آسیب‌ها مانند محرومیت، فقر، اعتیاد، بیماری، سوءتغذیه، فحشا، بزه کاری، کار اجباری، کار در خیابان‌ها و مکان‌های پرخطر، تن فروشی و ازدواج زود هنگام دختران قرار داده است.
برعهده دولت، مسئولین و متولیان امور است که هرچه زودتر این قائله بی‌تدبیری خصوصی سازی سرمایه های عمومی و ملی را فیصله دهند تا بیش از این کودکانی که در ایران زندگی می‌کنند از حقوق‌شان محروم نشوند.

@ISPVC_NGO

🔸 نشست تأملی پیرامون کار کودک در خیابان
🔹 پیام روشنفکر، سپیده سالاروند، علیرضا شریفی‌فرد، ایمان واقفی

🗓 دوشنبه، دهم دی‌ماه ۱۳۹۷، ساعت ۱۶
📌 دانشکده‌ی علوم اجتماعی دانشگاه تهران، سالن مطهری

🔻🔻🔻
@SocialUnion
@anthropology_ut

#زنان؛ کشتگان کار مضاعف!

خبر واژگون شدن مینی بوس حامل کارگران #زن در مازندران در میان خبرهای مربوط به اتوبوس مرگ دانشگاه و خبرهای دیگرگم شده بود.
چهارشنبه ۵ دی ۱۳۹۷ مینی بوس با ۱۸ سرنشین زن در شرق مازندران واژگون شد و همه ی سرنشینانش زخمی و به بیمارستان منتقل شدند که برابر گزارش ها، تا کنون دو نفر از آن ها‌ جان باختند.
اینکه علت یا علت های این سانحه چه بوده، موضوع این نوشته نیست، چرا که تاکنون صدها بلکه هزاران واژگونی و سانحه ی منجر به مرگ جمعی در جاده های مرگ‌زا اتفاق افتاده است بدون آنکه علت ها ریشه یابی و از تکرار آن ها جلوگیری شود. مسوولان و مقصران اصلی این حوادث که بسیاری از آن ها به جنایت شبیهند، موضوع را فرافکنی می کنند و به گردن عوامل طبیعی و یا عوامل ناروشن و غیرقابل پیگیری مانند سکته کردن راننده و . . . می اندازند. و هر روز هیولای مرگ در جاده ها جولان می دهد و قربانی می گیرد.
اما آنچه در این نوشتار اهمیت دارد، چند موضوع است:
۱- زنانی که مجبورند برای تامین معاش خانواده ی خود، کار کنند.
۲- این زنان، کارگران فصلی هستند که عمدتاً در باغ ها و جالیزها کار می کنند. زنان سبزیکار، شالیکار، میوه چین، پنبه چین و . . .
۳- زنان کارگر در بخش کشاورزی، یک سوم مردان مزد می‌گیرند و همین ارزان بودن قیمت نیروی کارشان سبب شده است که عده ای به عنوان کارچاق کن و کنتراتچی ، زنان را از شهرها و روستاهای همجوار سازماندهی می‌کنند و با مینی بوس به مزارع و باغ ها می برند و برمی گردانند. بدیهی است که بخشی از مزد زنان را به عنوان کاریابی برای خود بر می‌دارند.
۴- از آنجا که گاهی صبحانه و ناهار کارگران زن، بعهده ی خود کارگران است و تازه کرایه ی رفت و برگشت را هم باید بپردازند، نیمی از مزد روزانه شان هم به این طریق از کف شان می پرد.
۵- میوه چینی و سبزی کاری از کارهای موقتی است بنابراین مشمول بیمه ی درمانی و بازنشستگی نمی شود.
۶- این کارگران زن هنگامی که شب به خانه بر می گردند باید به وظایف!! سنتی خود نظیر پخت و پز و شست و شو و مواظبت از کودکان و همسر عمل نمایند .
۷- کار کارگران زن میوه چین و سبزی کار، چیزی از بردگی کم ندارد.
این کارگران زن، کشتگانِ کار مضاعف اند.

بر گرفته از کانال:
@honareneveshtan


@bahambarijam

اکران نود و سه | ساعت آتش‌افروزی؛ خشونت و آزادی
اکتاویو گتینو، فرناندو سولاناس
آرژانتین | 1968 | 35 دقیقه

چهارشنبه، 11 دی 97 | ساعت شش
خ بهار شمالی، ک بهشت، پ 11، موسسه‌ی فرهنگی-هنری خوانش
@filmcollective

🎞 پرویز؛ قواره‌ای خارج از قاعده
📽 اکران و پنل نقد و بررسی فیلم پرویز
👤با حضور:
آرش حیدری
محمدحسین میربابا
مجید برزگر

🗓 چهارشنبه ۱۹ دی از ساعت ۱۶ الی ۲۰
📍 خانه اندیشمندان علوم انسانی

@sociologyatu95