🔶 سیلویا فدریچی؛ خلق جنبش‌های بازتولیدی

⁦🖊️⁩ کیوان مهتدی

🔺 به جز دو سه مصاحبه هیچ متنی پیدا نمی‌کنم. ناخودآگاه احساس نوعی توطئه به من القا می‌شود. واقعاً ممکن است فدریچی از سر بداقبالی توجه هیچکس را به خود جلب نکرده باشد؟ تفاوت عمده‌ی فدریچی با بقیه‌ی متفکرانی که معمولا ترجمه می‌شوند چیست؟ نثر باتلر به مراتب پیچیده‌تر است و چالش‌های کریستوا در زمینه‌ای به مراتب ناآشناتر برای ما رخ می‌دهند. با این حال بازتولید اجتماعی، بدن زنان و زنانه‌سازی کار مفاهیمی هستند که از حوزه‌ی علائق مشترک ما تبعید شده‌اند. به خودم می‌گویم گنج باید همین‌جا باشد.

🔺 نمایشگاه کتاب امسال برای من دو نکته داشت؛ نخست اینکه محل برگزاری آن به مصلی بازگشته بود؛ دیگر آنکه برای نخستین بار ترجمه‌ی کتابی از سیلویا فدریچی همزمان با نمایشگاه منتشر شد. ناشرْ کتاب را فقط در نمایشگاه عرضه می‌کرد و برای تهیه‌ آن باید به غرفه نمایشگاه مراجعه می‌کردی. قیمت پشت جلد؟ چهل و چهار هزار تومان. آیا تمام مخاطبان احتمالیِ کتاب از پس این هزینه برمی‌آیند؟ اگر پی‌دی‌اف کتاب منتشر شود، ممکن است جنجالی مانند آنچه هنگام انتشار کتاب سرمایه پیش آمد، به راه بیافتد؟ به رغم گرانی کتاب، تضعیف ناشران مستقل، و سرانه‌ی چند دقیقه‌ای مطالعه، چه چیزی نمایشگاه کتاب را به میعادگاه سالانه‌ی اقشار مختلف این جامعه تبدیل می‌کند؟ بچه‌ها را به مدرسه بازمی‌گردانم و توی مینی‌بوس کتاب را باز می‌کنم: «تقدیم به ساحره‌های بسیاری که در جنبش زنان ملاقات کرده‌ام»؛ بعد هم تصویر یک باسمه‌ی چوبی «از ساحره‌ها در حال وردخوانی برای بارش باران.»

🔺 اگر کتاب‌های چاپ‌‌شده را معیار قرار دهیم، در ده پانزده سال گذشته، فلسفه فیگور «مرد متفکرِ» دست بر پیشانی را کنار گذاشته و همراه با متفکران معاصر قدم در اضطرارهای روزمره‌ی زندگی‌مان نهاده است؛ تا جایی که اگر فیلسوفی را ببینیم که عقب اتوبوسی در شرف حرکت می‌دود خیلی تعجب نمی‌کنیم. این اضطرار البته در فرایند ترجمه نیز بازتاب می‌یابد ــ انتخاب‌های حاشیه‌ای و کاتوره‌ای که گاه (مثلاً در مورد ژان بودریار) بیشتر موجب سوتفاهم و کج‌فهمی شدند، تا معرفی یک طرز تفکر به مخاطب فارسی زبان. دستی به کتاب کالیبان و ساحره می‌کشم و از اینکه فدریچی از این آفت مصون مانده لبخند می‌زنم.

ادامه #یادداشت را در میدان بخوانید 👇
http://medn.me/cmf8bv

🔶 دسترسی آزاد به دانش

⁦🖊️⁩ بابک سلطانی

🔻 اگر گروهی از افراد می‌توانند زمان و انرژی خود را برای مطالعه و تحقیق، صرف کنند، چنین چیزی تنها با حمایت اجتماع از آنها ممکن است. پس چرا نباید نتایج کارشان، به جامعه بازگردد و در دسترس همه‌ی افراد باشد؟

🔻 این ایده‌ای بسیار ساده است. نباید برای دسترسی به دانش، پول پرداخت کرد. نباید کسی را به علت عدم توان پرداخت پول، از دسترسی به دانش، محروم کرد. نباید نتیجه‌ی تحقیقات و مطالعات علمی پشت یک در قفل شده مخفی شده باشد. دری که تنها با پول باز می‌شود. دانش باید به عنوان متاعی مشترک در دسترس همگان باشد. دانش یک انبازه است. منبعی مشترک که بین تمام اعضای جامعه به اشتراک گذاشته شده.

🔻 اگر گروهی از افراد می‌توانند زمان و انرژی خود را برای مطالعه و تحقیق، صرف کنند، چنین چیزی تنها با حمایت اجتماع از آنها ممکن است. آنها از نتیجه‌ی دستاوردهای همه‌ی اعضای اجتماع‌شان استفاده می‌کنند تا امکان و فرصت صرف وقت برای مطالعه و تحقیق را داشته باشند. آنها با استفاده از امکانات عمومی تحصیل کرده‌اند و بسیاری از بودجه‌های تحقیقاتی عمومی برای پیشبرد کارهای خود بهره برده‌اند. پس چرا نباید نتایج کارشان، به جامعه بازگردد و در دسترس همه‌ی افراد باشد؟

متن کامل #یادداشت را در میدان بخوانید 👇
http://medn.me/u4wpgx

#یادداشت_روز

🔘 اعتراضات کارگری؛ در گسست و پیوست اعتراضات دی ماه

🖊 فرشاد اسماعیلی

🔻 کارگران قبل و بعد از دی‌ ماه ۱۳۹۶، اعتراض‌های خود را در شکل‌های متعدد مانند تجمع، راهپیمایی، اعتصاب، بیانیه و نامه اعتراضی نشان دادند. سوال یادداشت پیش ‌رو این است که چه تفاوت معناداری میان اعتراضات کارگران قبل و بعد از دی‌ ماه ایجاد شده است؟

🔻 اعتراضات دی‌ ماه تصویری کلی به ما ارائه می‌دهد؛ تصویری از اعتراض‌هایی که در نهایت شکل و شمایل واحدی پیدا نکرده اما به‌صورت تشکل‌نیافته و حول مطالبات عمدتا معیشتی و البته همراه با شعارهای سیاسی پیش رفته است.
اعتراضات کارگری پیش، هم‌زمان و پس از اعتراضات دی‌ ماه تا اکنون به‌شکل تصاعدی ادامه داشته است. بنابراین برای یافتن پاسخ به این سوال که اعتراض‌های کارگران چه تفاوت‌هایی با اعتراض‌های قبل و بعد دی‌ ماه داشته است، باید بر ویژگی‌های اعتراضات کارگری سال ۹۶ و ۹۷ بیشتر تامل کرد.

📌 http://medn.me/7c4hv9

🔶 در نسبت سندیکا و شوراهای مستقل کارگری

⁦🖊️⁩ فرشاد اسماعیلی

🔺 مطالبه تشکیل شوراهای مستقل کارگری در هفت تپه محقق شده و از سوی کارگران فولاد ملی به عنوان مطالبه‌ای جدی مطرح شده است. بحث بر سر نحوه تشکل‌یابی کارگران و نحوه اداره کارگاه همواره پیش از انقلاب و پس از انقلاب ۵۷ در ایران مطرح بوده است. فرشاد اسماعیلی در یادداشت پیش‌ رو درباره چگونگی این تشکل‌یابی و شیوه‌های مختلف آن نوشته است و معتقد است بنا به شرایط خاص هر موقعیت می‌توان به اشکال مختلف تشکل‌یابی کارگران اندیشید.

🔺 مطالبه تشکیل شوراهای مستقل کارگری در هفت تپه محقق شده و از سوی کارگران فولاد ملی به عنوان مطالبه‌ای جدی مطرح شده است. بحث بر سر نحوه تشکل‌یابی کارگران و نحوه اداره کارگاه همواره پیش از انقلاب و پس از انقلاب ۵۷ در ایران مطرح بوده است. استدلالی از سوی فعالان کارگری یا فعالان مدنی در مواجهه با مطالبه یا طرح «شوراهای مستقل کارگری» مطرح شده است که بی‌شباهت به این مثل قدیمی نیست که «وقتی طرف را به ده راه نمی‌دهند چه توجیهی دارد که دنبال دیدن کدخدا بروند؟»

🔺 این منتقدان معتقدند وقتی حقِ سندیکایی را که سالهاست کارگران مطالبه می‌کنند اما به دلایل مختلف نتوانسته‌اند به دست بیاورند و امروز تنها چند سندیکای نیمه‌جان بیشتر نمانده، طرح مطالبه شوراهای مستقل کارگری به نوعی «فراروی» محسوب می‌شود. این مسئله که «در حال حاضر کارگران باید به چه نحو سازمان یابی کنند؟» یا «مدل اداره کارگاه به شکل باید باشد؟» ممکن است دغدغه و یا مسئله بسیاری از فعالان کارگری نیز باشد. اما در خصوص عدم اولویتِ طرح شوراهای مستقل کارگری چندین نکته وجود دارد که می‌تواند پایه‌های بدیهی انگاشته شده گزاره فوق را متزلزل کند.

متن کامل #یادداشت را در میدان بخوانید 👇
http://medn.me/amcqwx