. ﷽
سوره ص، آیات ۳۳ - ۳۰ :
(قسمت اول)
وَ وَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُٓ أَوَّابٌ (٣٠)
إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِنَاتُ الْجِيَادُ (٣١)
فَقَالَ إِنِّيٓ أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّي حَتَّىٰ تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ (٣٢)
رُدُّوهَا عَلَيَّ فَطَفِقَ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْنَاقِ (٣٣)
ترجمه :
سلیمان را به داود بخشیدیم. چه نیكو بنده‌ای بود. به راستی او بسیار رجوع كننده به حق و به شدت متوجه خدا بود. (۳۰)
[یاد كن] هنگامی كه در پایان روز، اسب‌های چابك و تیزرو را بر او عرضه كردند. (۳۱)
پس گفت: من شدت دوستی اسبان تیزرو را به فرمان پروردگارم و به یاد او انتخاب كردم [زیرا میخواهم از آنها در جهاد با دشمن استفاده كنم] و همواره به آنها نظر می‌كرد، تا از دیده‌اش پنهان شدند. (۳۲)
[اسب‌ها چنان توجه او را به خود جلب كرده بود، كه گفت:] آنها را به من بازگردانید. پس [برای نوازش آنها] به دست كشیدن به ساق‌ها و گردن‌های آنها پرداخت. (۳۳)
«صافنات» جمع «صافنة» به اسبی گفته می‌شود كه هنگام ایستادن، یكی از دست‌های خود را كمی بلند می‌كند و نوك سم را به زمین می‌گذارد كه این امر، نشانه‌ی چابكی اوست.
«جیاد» یا جمع «جواد» به معنای اسب تندرو است، یا جمع «جَیًّد» به معنای نفیس و ارزشمند.
كلمه‌ی «خیر» در مورد اموال دنیا نیز به كار می‌رود كه در اینجا مراد از آن، اسبان هستند.
تركیبِ «حُبَّ الْخَیْرِ» به معنای دوست داشتن چیزی است كه به انسان خیر می‌رساند، چنانكه در جای دیگر می‌فرماید: «وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ» (عادیات، ۸)
در مورد این آیات، دو تفسیر كاملاً متفاوت بیان شده است. تفسیراول:
روزی هنگام عصر، حضرت سلیمان علیه السلام از اسبان تیزرو كه برای جهاد آماده شده بود، سان می‌دید؛ نظیر سان‌دیدنی كه در آیه ۱۷ سوره‌ی نمل می‌خوانیم: «وَ حُشِرَ لِسُلَیْمانَ جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ» علاقه‌ی حضرت سلیمان علیه السلام به اسبان، جهت اهداف رزمی و برای خدا بود و لذا فرمود:
سرچشمه‌ی علاقه من یاد خداست. «أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَیْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّی»
نگاه حضرت سلیمان علیه السلام هم چنان ادامه داشت، تا اسب‌ها از دیدگان سلیمان پنهان شدند. او دستور داد بار دیگر اسبان را برگردانید و رژه را تكرار كنید. در سان دوّم، حضرت سلیمان دستی بر گردن و ساق اسبان كشید و بدین وسیله از مربیان نیز قدردانی كرد.
این تفسیر، هم با ظاهر آیه سازگار است، هم فخر رازی و سید مرتضی آن را نقل كرده‌اند و از بیان مرحوم علامه مجلسی نیز استفاده می‌شود.
مطابق این تفسیر، مراد از جمله «تَوارَتْ بِالْحِجابِ» ؛ دور شدن اسبان از محل سان و دیدگان حضرت سلیمان است و مراد از جمله‌ی «رُدُّوها عَلَیَّ» ؛ تقاضای تكرار سان است.
تفسیر دوم:
سلیمان آن چنان در تماشای اسب‌ها غرق شد كه خورشید غروب كرد و نماز عصرش از دست رفت؛ لذا ناراحت شد و دستور داد خورشید برگردد و مشغول وضو شد و سر و گردن و پاهایش را مسح كرد.
در این تفسیر اشكالاتی هست، از جمله:
۱. نامی از خورشید در آیه نیست تا مراد از «تَوارَتْ بِالْحِجابِ» غروب خورشید و مراد از «رُدُّوها عَلَیَّ» بازگشت آن باشد.
۲. پیامبری كه در آیه قبل خداوند با جمله‌ی «نِعْمَ الْعَبْدُ» و «أَوَّابٌ» او را تحسین می‌كند، چگونه در آیه‌ی بعد او را فردی غافل از نماز معرّفی می‌کند!؟
۳. دستور برگشتن خورشید با لحنی آمرانه «رُدُّوها عَلَیَّ» چه توجیهی دارد؟
اگر نمازی كه ترك شده، واجب بوده است كه با شأن پیامبر سازگار نیست و اگر نماز نافله و مستحبی بوده است، برگشت خورشید برای نماز نافله چه وجهی دارد؟
این تفسیر در برخی روایات نیز آمده است، امّا روایات یاد شده سند صحیحی ندارند و با اصول عقلی كه می‌گوید انبیا باید معصوم باشند، سازگار نیست؛ لذا بهتر است فهم این روایات را به اهلش واگذاریم.
مولا امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام:
قَدرُ الرَّجُلِ عَلى قَدرِ هِمَّتِهِ وَ عَمَلُهُ عَلى قَدرِ نِيَّتِهِ
ارزش آدمى به اندازه میزان همّت او و ارزش عملش وابسته به نيّت اوست.
غررالحکم، حدیث شماره ۶۷۴۳
#ص_33_30
قسمت اول
—---------------------------—
هر روز خود را با قرآن آغاز کنیم ...
دیگران را هم به قرآن کریم دعوت کنیم ...
لینک تلگرام :
https://tttttt.me/Every_day_Quran
لینک واتساپ :
https://chat.whatsapp.com/GPU5KJGGQgf1QB5vCptqxp
لینک ادمین :
@ar_karimian
سوره ص، آیات ۳۳ - ۳۰ :
(قسمت اول)
وَ وَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُٓ أَوَّابٌ (٣٠)
إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِنَاتُ الْجِيَادُ (٣١)
فَقَالَ إِنِّيٓ أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّي حَتَّىٰ تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ (٣٢)
رُدُّوهَا عَلَيَّ فَطَفِقَ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْنَاقِ (٣٣)
ترجمه :
سلیمان را به داود بخشیدیم. چه نیكو بنده‌ای بود. به راستی او بسیار رجوع كننده به حق و به شدت متوجه خدا بود. (۳۰)
[یاد كن] هنگامی كه در پایان روز، اسب‌های چابك و تیزرو را بر او عرضه كردند. (۳۱)
پس گفت: من شدت دوستی اسبان تیزرو را به فرمان پروردگارم و به یاد او انتخاب كردم [زیرا میخواهم از آنها در جهاد با دشمن استفاده كنم] و همواره به آنها نظر می‌كرد، تا از دیده‌اش پنهان شدند. (۳۲)
[اسب‌ها چنان توجه او را به خود جلب كرده بود، كه گفت:] آنها را به من بازگردانید. پس [برای نوازش آنها] به دست كشیدن به ساق‌ها و گردن‌های آنها پرداخت. (۳۳)
«صافنات» جمع «صافنة» به اسبی گفته می‌شود كه هنگام ایستادن، یكی از دست‌های خود را كمی بلند می‌كند و نوك سم را به زمین می‌گذارد كه این امر، نشانه‌ی چابكی اوست.
«جیاد» یا جمع «جواد» به معنای اسب تندرو است، یا جمع «جَیًّد» به معنای نفیس و ارزشمند.
كلمه‌ی «خیر» در مورد اموال دنیا نیز به كار می‌رود كه در اینجا مراد از آن، اسبان هستند.
تركیبِ «حُبَّ الْخَیْرِ» به معنای دوست داشتن چیزی است كه به انسان خیر می‌رساند، چنانكه در جای دیگر می‌فرماید: «وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ» (عادیات، ۸)
در مورد این آیات، دو تفسیر كاملاً متفاوت بیان شده است. تفسیراول:
روزی هنگام عصر، حضرت سلیمان علیه السلام از اسبان تیزرو كه برای جهاد آماده شده بود، سان می‌دید؛ نظیر سان‌دیدنی كه در آیه ۱۷ سوره‌ی نمل می‌خوانیم: «وَ حُشِرَ لِسُلَیْمانَ جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ» علاقه‌ی حضرت سلیمان علیه السلام به اسبان، جهت اهداف رزمی و برای خدا بود و لذا فرمود:
سرچشمه‌ی علاقه من یاد خداست. «أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَیْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّی»
نگاه حضرت سلیمان علیه السلام هم چنان ادامه داشت، تا اسب‌ها از دیدگان سلیمان پنهان شدند. او دستور داد بار دیگر اسبان را برگردانید و رژه را تكرار كنید. در سان دوّم، حضرت سلیمان دستی بر گردن و ساق اسبان كشید و بدین وسیله از مربیان نیز قدردانی كرد.
این تفسیر، هم با ظاهر آیه سازگار است، هم فخر رازی و سید مرتضی آن را نقل كرده‌اند و از بیان مرحوم علامه مجلسی نیز استفاده می‌شود.
مطابق این تفسیر، مراد از جمله «تَوارَتْ بِالْحِجابِ» ؛ دور شدن اسبان از محل سان و دیدگان حضرت سلیمان است و مراد از جمله‌ی «رُدُّوها عَلَیَّ» ؛ تقاضای تكرار سان است.
تفسیر دوم:
سلیمان آن چنان در تماشای اسب‌ها غرق شد كه خورشید غروب كرد و نماز عصرش از دست رفت؛ لذا ناراحت شد و دستور داد خورشید برگردد و مشغول وضو شد و سر و گردن و پاهایش را مسح كرد.
در این تفسیر اشكالاتی هست، از جمله:
۱. نامی از خورشید در آیه نیست تا مراد از «تَوارَتْ بِالْحِجابِ» غروب خورشید و مراد از «رُدُّوها عَلَیَّ» بازگشت آن باشد.
۲. پیامبری كه در آیه قبل خداوند با جمله‌ی «نِعْمَ الْعَبْدُ» و «أَوَّابٌ» او را تحسین می‌كند، چگونه در آیه‌ی بعد او را فردی غافل از نماز معرّفی می‌کند!؟
۳. دستور برگشتن خورشید با لحنی آمرانه «رُدُّوها عَلَیَّ» چه توجیهی دارد؟
اگر نمازی كه ترك شده، واجب بوده است كه با شأن پیامبر سازگار نیست و اگر نماز نافله و مستحبی بوده است، برگشت خورشید برای نماز نافله چه وجهی دارد؟
این تفسیر در برخی روایات نیز آمده است، امّا روایات یاد شده سند صحیحی ندارند و با اصول عقلی كه می‌گوید انبیا باید معصوم باشند، سازگار نیست؛ لذا بهتر است فهم این روایات را به اهلش واگذاریم.
مولا امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام:
قَدرُ الرَّجُلِ عَلى قَدرِ هِمَّتِهِ وَ عَمَلُهُ عَلى قَدرِ نِيَّتِهِ
ارزش آدمى به اندازه میزان همّت او و ارزش عملش وابسته به نيّت اوست.
غررالحکم، حدیث شماره ۶۷۴۳
#ص_33_30
قسمت اول
—---------------------------—
هر روز خود را با قرآن آغاز کنیم ...
دیگران را هم به قرآن کریم دعوت کنیم ...
لینک تلگرام :
https://tttttt.me/Every_day_Quran
لینک واتساپ :
https://chat.whatsapp.com/GPU5KJGGQgf1QB5vCptqxp
لینک ادمین :
@ar_karimian
. ﷽
سوره ص، آیات ۳۳ - ۳۰ :
(قسمت دوم)
وَ وَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُٓ أَوَّابٌ (٣٠)
إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِنَاتُ الْجِيَادُ (٣١)
فَقَالَ إِنِّيٓ أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّي حَتَّىٰ تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ (٣٢)
رُدُّوهَا عَلَيَّ فَطَفِقَ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْنَاقِ (٣٣)
ترجمه :
سلیمان را به داود بخشیدیم. چه نیكو بنده‌ای بود. به راستی او بسیار رجوع كننده به حق و به شدت متوجه خدا بود. (۳۰)
[یاد كن] هنگامی كه در پایان روز، اسب‌های چابك و تیزرو را بر او عرضه كردند. (۳۱)
پس گفت: من شدت دوستی اسبان تیزرو را به فرمان پروردگارم و به یاد او انتخاب كردم [زیرا میخواهم از آنها در جهاد با دشمن استفاده كنم] و همواره به آنها نظر می‌كرد، تا از دیده‌اش پنهان شدند. (۳۲)
[اسب‌ها چنان توجه او را به خود جلب كرده بود، كه گفت:] آنها را به من بازگردانید. پس [برای نوازش آنها] به دست كشیدن به ساق‌ها و گردن‌های آنها پرداخت. (۳۳)
پیام آیه شریف:
۱. فرزند، هدیه‌ای الهی است. «وَهَبْنا»
۲. محور ستایش خداوند از انسان، بندگی اوست. «نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ»
۳. شرایط تلخ و شیرین، در اولیای خدا اثری ندارد. (جمله‌ی «نِعْمَ الْعَبْدُ» هم برای حضرت داود و سلیمان علیهما السلام آمده است، كه تمام امكانات برایشان فراهم بود؛ هم برای حضرت ایوب كه تمام حوادث تلخ بر سر راهش قرار گرفته بود.)
۴. توجّه و انابه به درگاه خداوند باید دایمی باشد. «أَوَّابٌ»
۵. سان دیدن از امكانات و نیروهای رزمی، كاری پسندیده است. "عُرِضَ عَلَیْهِ ..."
۶. فرمانده باید شخصاً از نیروها سان ببیند و آگاهی از كمیّت و كیفیّت نیروها و امكانات، شرط هدایت نیروهاست. «عُرِضَ عَلَیْهِ»
۷. بالاترین مقام از حیوانات بازدید می‌كند و این، هم پیام مدیریّتی دارد؛ هم پیام تواضع. «عُرِضَ عَلَیْهِ بِالْعَشِیِّ الصَّافِناتُ الْجِیادُ»
۸. مراسم رژه و سان دیدن، لازمه‌ی نیروهای رزمنده است. َعُرِضَ عَلَیْهِ ..." چنانكه در جای دیگر فرمود: لشگریان سلیمان در برابر او رژه رفتند. «جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ» (نمل، ۱۷)
۹. محبت و علاقه به اموال و امكانات، اگر هدفدار و متعادل باشد، پسندیده است. «أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَیْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّی» در این آیه حضرت سلیمان می‌فرماید: علاقه‌ی من به اسبان از سر عشق به خداست. (زیرا هر چه لشكر توحید مجهزتر باشد، سبب عزّت بیشتری است.)
۱۰. اسبان رزمی، مورد علاقه پیامبران الهی بوده است. «أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَیْرِ» چنانكه قرآن نیز به نفس‌اسبان قسم یاد كرده است. «وَ الْعادِیاتِ ضَبْحاً»
۱۱. گاه لازم است بازدید تكرار شود. «رُدُّوها عَلَیَّ»
۱۲. حیوانات، مسح و دست كشیدن انسان‌ها را احساس می‌كنند. «فَطَفِقَ مَسْحاً»
۱۳. ترحّم بر حیوانات و نوازش آنها، مورد توجه انبیاست. «فَطَفِقَ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْناقِ»
۱۴. سان دیدن، باید با ملاطفت همراه باشد. «عُرِضَ عَلَیْهِ ... فَطَفِقَ مَسْحاً»
مولا امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام:
قَليلٌ تَدُومُ عَلَيهِ خَيرٌ مِن كَثيرٍ مَملُولٍ
اندكی كه بر آن مداومت كنى؛ بهتر است از بسيارى كه از آن به ستوه آيى.
غررالحکم، حدیث شماره ۶۷۴۰
#ص_33_30
قسمت دوم
—---------------------------—
هر روز خود را با قرآن آغاز کنیم ...
دیگران را هم به قرآن کریم دعوت کنیم ...
لینک تلگرام :
https://tttttt.me/Every_day_Quran
لینک واتساپ :
https://chat.whatsapp.com/GPU5KJGGQgf1QB5vCptqxp
لینک ادمین :
@ar_karimian
سوره ص، آیات ۳۳ - ۳۰ :
(قسمت دوم)
وَ وَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُٓ أَوَّابٌ (٣٠)
إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِنَاتُ الْجِيَادُ (٣١)
فَقَالَ إِنِّيٓ أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّي حَتَّىٰ تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ (٣٢)
رُدُّوهَا عَلَيَّ فَطَفِقَ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْنَاقِ (٣٣)
ترجمه :
سلیمان را به داود بخشیدیم. چه نیكو بنده‌ای بود. به راستی او بسیار رجوع كننده به حق و به شدت متوجه خدا بود. (۳۰)
[یاد كن] هنگامی كه در پایان روز، اسب‌های چابك و تیزرو را بر او عرضه كردند. (۳۱)
پس گفت: من شدت دوستی اسبان تیزرو را به فرمان پروردگارم و به یاد او انتخاب كردم [زیرا میخواهم از آنها در جهاد با دشمن استفاده كنم] و همواره به آنها نظر می‌كرد، تا از دیده‌اش پنهان شدند. (۳۲)
[اسب‌ها چنان توجه او را به خود جلب كرده بود، كه گفت:] آنها را به من بازگردانید. پس [برای نوازش آنها] به دست كشیدن به ساق‌ها و گردن‌های آنها پرداخت. (۳۳)
پیام آیه شریف:
۱. فرزند، هدیه‌ای الهی است. «وَهَبْنا»
۲. محور ستایش خداوند از انسان، بندگی اوست. «نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ»
۳. شرایط تلخ و شیرین، در اولیای خدا اثری ندارد. (جمله‌ی «نِعْمَ الْعَبْدُ» هم برای حضرت داود و سلیمان علیهما السلام آمده است، كه تمام امكانات برایشان فراهم بود؛ هم برای حضرت ایوب كه تمام حوادث تلخ بر سر راهش قرار گرفته بود.)
۴. توجّه و انابه به درگاه خداوند باید دایمی باشد. «أَوَّابٌ»
۵. سان دیدن از امكانات و نیروهای رزمی، كاری پسندیده است. "عُرِضَ عَلَیْهِ ..."
۶. فرمانده باید شخصاً از نیروها سان ببیند و آگاهی از كمیّت و كیفیّت نیروها و امكانات، شرط هدایت نیروهاست. «عُرِضَ عَلَیْهِ»
۷. بالاترین مقام از حیوانات بازدید می‌كند و این، هم پیام مدیریّتی دارد؛ هم پیام تواضع. «عُرِضَ عَلَیْهِ بِالْعَشِیِّ الصَّافِناتُ الْجِیادُ»
۸. مراسم رژه و سان دیدن، لازمه‌ی نیروهای رزمنده است. َعُرِضَ عَلَیْهِ ..." چنانكه در جای دیگر فرمود: لشگریان سلیمان در برابر او رژه رفتند. «جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ» (نمل، ۱۷)
۹. محبت و علاقه به اموال و امكانات، اگر هدفدار و متعادل باشد، پسندیده است. «أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَیْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّی» در این آیه حضرت سلیمان می‌فرماید: علاقه‌ی من به اسبان از سر عشق به خداست. (زیرا هر چه لشكر توحید مجهزتر باشد، سبب عزّت بیشتری است.)
۱۰. اسبان رزمی، مورد علاقه پیامبران الهی بوده است. «أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَیْرِ» چنانكه قرآن نیز به نفس‌اسبان قسم یاد كرده است. «وَ الْعادِیاتِ ضَبْحاً»
۱۱. گاه لازم است بازدید تكرار شود. «رُدُّوها عَلَیَّ»
۱۲. حیوانات، مسح و دست كشیدن انسان‌ها را احساس می‌كنند. «فَطَفِقَ مَسْحاً»
۱۳. ترحّم بر حیوانات و نوازش آنها، مورد توجه انبیاست. «فَطَفِقَ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْناقِ»
۱۴. سان دیدن، باید با ملاطفت همراه باشد. «عُرِضَ عَلَیْهِ ... فَطَفِقَ مَسْحاً»
مولا امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام:
قَليلٌ تَدُومُ عَلَيهِ خَيرٌ مِن كَثيرٍ مَملُولٍ
اندكی كه بر آن مداومت كنى؛ بهتر است از بسيارى كه از آن به ستوه آيى.
غررالحکم، حدیث شماره ۶۷۴۰
#ص_33_30
قسمت دوم
—---------------------------—
هر روز خود را با قرآن آغاز کنیم ...
دیگران را هم به قرآن کریم دعوت کنیم ...
لینک تلگرام :
https://tttttt.me/Every_day_Quran
لینک واتساپ :
https://chat.whatsapp.com/GPU5KJGGQgf1QB5vCptqxp
لینک ادمین :
@ar_karimian