. ﷽
سوره زُمَر، آیه ۸ :
وَ إِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيبًا إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُوٓ إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا إِنَّكَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ
ترجمه:
چون به انسان آسیبی رسد، پروردگارش را در حال بازگشت به سوی او [برای برطرف شدن آسیبش] می‌خواند، سپس چون [خداوند برای رهایی از آن آسیب] از جانب خود به او نعمتی عطا كند، آن آسیب را كه پیش‌تر برای برطرف شدنش دعا می‌كرد، فراموش می‌كند و دوباره برای خدا همتایانی قرار می‌دهد تا [مردم را] از راه خدا گمراه كند. بگو اندك زمانی از كفر خود برخوردار باش، بی‌شک تو از اهل آتشی.
«ضُرٌّ» به معنای هر گونه آسیب و ضرر است. «خَوَّلَهُ» به معنای عطای بزرگ است.
«مُنِيب» یا از «نوبة» است، یعنی انسان نوبت به نوبت به خدا توجّه می‌كند، یا از «ناب» به معنای انقطاع است، یعنی انسان دربست به او توجّه می‌كند كه ظاهراً همین معنای دوم مراد است.
در آیات قبل، خداشناسی از طریق آفریده‌ها مطرح بود و در این آیه توجّه به خدا از طریق فطرت و درون مطرح است.
پیام آیه شریفه:
۱. قرآن از توجّه‌های موسمی و موضعی انسان كه به هنگام اضطرار پیش می‌آید و بعد فراموش می‌شود، انتقاد می‌كند. «إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعَا»
۲. انسان كم ظرفیّت است و در اولین برخورد با سختی‌ها، فریاد می‌زند. «إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعَا»
۳. مشكلات، عامل بیداری و بازگشت به فطرت است. «ضُرٌّ دَعا» (گرفتاری‌ها، انسان را به توبه و دعا وادار می‌كند.)
۴. دعای خالصانه، سبب برطرف شدن ناگواری‌هاست. "مُنِیباً إِلَیْهِ ... خَوَّلَهُ نِعْمَةً"
۵. ضررها از او نیست، ولی نعمت‌ها از اوست. «نِعْمَةً مِنْهُ»
۶. رفاه، مایه‌ی غفلت و فراموشی است. «نِعْمَةً ... نَسِیَ»
۷. انسان‌های كم ظرفیّت به هنگام رفاه، مشكلات قبلی خود را فراموش می‌كنند. «نَسِیَ ما كانَ یَدْعُوا إِلَیْهِ»
۸. غفلت از یاد خدا، مایه‌ی شرك است و كسی كه به خاطر رفاه، خدا را فراموش كرد به سراغ غیر او می‌رود. "نَسِیَ ... جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً"
۹. شرك انسان گسترده است و هر روز به چیزی دل می‌بندد. «أَنْداداً»
۱۰. توجّه انسان به غیر خدا، دیگران را نیز به اشتباه و گمراهی می‌اندازد. «لِیُضِلَّ»
۱۱. انحراف انسان گام به گام است. اوّل، نسیان «نَسِیَ» دوّم، شرك «جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً» سوّم، منحرف كردن دیگران «لِیُضِلَّ»
۱۲. هر كامیابی نشانه‌ی محبوبیّت نیست. «تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ»
۱۳. مشرك كافر است. "جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً ... تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ"
۱۴. كامیابی‌های دنیا نسبت به آخرت كم است. "تَمَتَّعْ ... قَلِیلًا"
۱۵. مجازات كفران و كفر، قرین شدن با دوزخیان است. «إِنَّكَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ»
مولا امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام:
كَفاكَ مُؤَدِّبا لِنَفسِكَ تَجَنُّبُ ما كَرِهتَهُ مِن غَيرِكَ
براى ادب كردن خود، همين بس كه از آنچه از ديگران خوش نمى‌دارى، دورى كنى.
غررالحکم، حدیث شماره ۷۰۷۷
#زمر_8
—---------------------------—
هر روز خود را با قرآن آغاز کنیم ...
دیگران را هم به قرآن کریم دعوت کنیم ...
لینک تلگرام :
https://tttttt.me/Every_day_Quran
لینک واتساپ :
https://chat.whatsapp.com/GPU5KJGGQgf1QB5vCptqxp
لینک ادمین :
@ar_karimia
سوره زُمَر، آیه ۸ :
وَ إِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيبًا إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُوٓ إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا إِنَّكَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ
ترجمه:
چون به انسان آسیبی رسد، پروردگارش را در حال بازگشت به سوی او [برای برطرف شدن آسیبش] می‌خواند، سپس چون [خداوند برای رهایی از آن آسیب] از جانب خود به او نعمتی عطا كند، آن آسیب را كه پیش‌تر برای برطرف شدنش دعا می‌كرد، فراموش می‌كند و دوباره برای خدا همتایانی قرار می‌دهد تا [مردم را] از راه خدا گمراه كند. بگو اندك زمانی از كفر خود برخوردار باش، بی‌شک تو از اهل آتشی.
«ضُرٌّ» به معنای هر گونه آسیب و ضرر است. «خَوَّلَهُ» به معنای عطای بزرگ است.
«مُنِيب» یا از «نوبة» است، یعنی انسان نوبت به نوبت به خدا توجّه می‌كند، یا از «ناب» به معنای انقطاع است، یعنی انسان دربست به او توجّه می‌كند كه ظاهراً همین معنای دوم مراد است.
در آیات قبل، خداشناسی از طریق آفریده‌ها مطرح بود و در این آیه توجّه به خدا از طریق فطرت و درون مطرح است.
پیام آیه شریفه:
۱. قرآن از توجّه‌های موسمی و موضعی انسان كه به هنگام اضطرار پیش می‌آید و بعد فراموش می‌شود، انتقاد می‌كند. «إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعَا»
۲. انسان كم ظرفیّت است و در اولین برخورد با سختی‌ها، فریاد می‌زند. «إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعَا»
۳. مشكلات، عامل بیداری و بازگشت به فطرت است. «ضُرٌّ دَعا» (گرفتاری‌ها، انسان را به توبه و دعا وادار می‌كند.)
۴. دعای خالصانه، سبب برطرف شدن ناگواری‌هاست. "مُنِیباً إِلَیْهِ ... خَوَّلَهُ نِعْمَةً"
۵. ضررها از او نیست، ولی نعمت‌ها از اوست. «نِعْمَةً مِنْهُ»
۶. رفاه، مایه‌ی غفلت و فراموشی است. «نِعْمَةً ... نَسِیَ»
۷. انسان‌های كم ظرفیّت به هنگام رفاه، مشكلات قبلی خود را فراموش می‌كنند. «نَسِیَ ما كانَ یَدْعُوا إِلَیْهِ»
۸. غفلت از یاد خدا، مایه‌ی شرك است و كسی كه به خاطر رفاه، خدا را فراموش كرد به سراغ غیر او می‌رود. "نَسِیَ ... جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً"
۹. شرك انسان گسترده است و هر روز به چیزی دل می‌بندد. «أَنْداداً»
۱۰. توجّه انسان به غیر خدا، دیگران را نیز به اشتباه و گمراهی می‌اندازد. «لِیُضِلَّ»
۱۱. انحراف انسان گام به گام است. اوّل، نسیان «نَسِیَ» دوّم، شرك «جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً» سوّم، منحرف كردن دیگران «لِیُضِلَّ»
۱۲. هر كامیابی نشانه‌ی محبوبیّت نیست. «تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ»
۱۳. مشرك كافر است. "جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً ... تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ"
۱۴. كامیابی‌های دنیا نسبت به آخرت كم است. "تَمَتَّعْ ... قَلِیلًا"
۱۵. مجازات كفران و كفر، قرین شدن با دوزخیان است. «إِنَّكَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ»
مولا امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام:
كَفاكَ مُؤَدِّبا لِنَفسِكَ تَجَنُّبُ ما كَرِهتَهُ مِن غَيرِكَ
براى ادب كردن خود، همين بس كه از آنچه از ديگران خوش نمى‌دارى، دورى كنى.
غررالحکم، حدیث شماره ۷۰۷۷
#زمر_8
—---------------------------—
هر روز خود را با قرآن آغاز کنیم ...
دیگران را هم به قرآن کریم دعوت کنیم ...
لینک تلگرام :
https://tttttt.me/Every_day_Quran
لینک واتساپ :
https://chat.whatsapp.com/GPU5KJGGQgf1QB5vCptqxp
لینک ادمین :
@ar_karimia