مدرسه‌ رهایی

Forwarded from شوراهای صنفی دانشجویان کشور

⭕️ سرمایه داری آموزش، بحران کرونا و آموزش مجازی ⭕️

✍🏼 امیرحسین سعادت ، دبیر اسبق شورای صنفی دانشگاه علامه

🔷 شیوع گسترده ویروس کرونا و ناتوانی دولت های سرمایه دار در مدیریت بحران و کاهش پیامدهای آن قطعا یکی از بزرگترین چالش های حیات اجتماعی مدرن است. منطق سودمحور و کالایی شده نظام بهداشت و درمان حالا به قیمت جان انسان ها بیش از هر زمان دیگری خود را به رخ می کشد. نظام کار و اشتغال به حدی از بحران رسیده است/خواهد رسید که اشکال پیشین استثمار را نیز دگرگون می کند. نظام اقتصادی سرمایه به شدتی از تضاد ساختاری و درونی رسیده است که هنوز در ابتدای بحران و با وجود رجوع به ذخایر و انبارها، مقروض خود شده است. نظام آموزشی نیز به تعطیلی همگانی کشیده شده است و نهادهای دولت ساخته متولی آن به شدتی از گیجی و بیماری مدیریتی دچار شده اند که هر روز بخشنامه ای تازه امضا می زنند و تصمیم های پیشین را غلط می گیرند.
در این میان برای آنکه از شدت بحران در سیستم آموزشی دولت کاسته شود، بار دیگر اصطلاح #آموزش_مجازی بر سر زبان های تصمیم گیران سیاست افتاده است و کار تا جایی بالا گرفته که بعضی از روشنفکرنما های طبقه حاکم، آموزش مجازی را نه تنها راه نجاتشان از بحران کنونی بلکه فرصتی برای دستیابی به آموزش همگانی و برابر معرفی می کنند! در بخشنامه ی کرونایی که اخیرا توسط وزارت علوم ابلاغ شده است 2 نکته مهم در مقدمه چشم را می زند، در همان بند 1 بخشنامه صراحتا اعلام شده است: "{...} در هر صورت نیمسال دوم تحصیلی 98-99 جزو دوره فعال تحصیلی دانشگا ها و موسسات آموزش عالی کشور محسوب می شود" و بند 4 آن : "{...}تهدید کووید 19 می تواند تبدیل به فرصتی بی نظیر برای تحول در آموزش کشور و تقویت زیرساخت ها برای ارائه آموزش های متنوع غیر حضوری و {...} شود".

🔸 اما لازم است قبل ار آنکه به این اصطلاح و این ادعا بپردازیم، پرسشی ساده را پاسخ دهیم: آیا واقعا مسئله بر سر این است که تعطیلی طولانی مدت تر نهادهای آموزشی به این دلیل که افت تحصیلی و کاهش کیفیت آموزشی را به دنبال دارد، یک پیامد ناگوار است؟ آیا واقعا سیاست سازان و تحمیلگران سیاست های پولی آموزش، سوگوار یک خیر عمومی هستند که تا این حد نگران و گیچ شده اند؟
سری به اعداد بزنیم، بر اساس آمارهای رسمی موجود، بودجه آموزش پرورش با بیش از 14میلیون و 600 هزار دانش آموز مشغول به تحصیل و 1 میلیون 13هزار معلم مشغول به تدریس (بدون در نظر گرفتن معلمان حق و التدریس و خصوصی) در سال 98پس از افزایش 26درصدی به حدود 46 هزار میلیارد تومان( بدون در نظر گرفتن کسری) رسید. از این میزان حدود 94 درصد صرف پرداخت حقوق و مزایای پرسنلی می شود و به طور مثال بودجه کیفیت بخشی و توسعه عدالت آموزشی تنها 293 میلیارد تومان یا بودجه مختص به خرید خدمات آموزشی در مناطق کمتر برخوردار فقط 363میلیارد تومان بوده است! در همین سال گردش مالی موسسات آموزشی کنکور، چیزی معادل کل بودجه آموزش عمومی، حداقل 40هزار میلیارد تومان(بدون در نظر گرفتن هزینه تبلیغات) بوده است!
کل بودجه وزارت علوم تحقیقات و فناوری نیز در سال 98، 13هزار "میلیارد" تومان بوده است که به طور مثال سهم خدمات رفاهی دانشجویان از این عدد فقط 180هزار "میلیون" تومان( کمتر از 0.15 درصد) است!! مابقی اعتبارات(بخوانیم درآمدها) از طریق درآمدهای اختصاصی دانشگاه ها( عموما به واسطه سهامداری و بزرگ مالکی بر اراضی عمومی و بنگاه داری) و فروش صندلی های آموزش عالی ذیل عناوین شبانه و غیرحضوری و ...( بیش از 60 درصد صندلی های دانشگاه های به اصطلاح دولتی) به دست می آید! به این اعداد وجود 530 دانشگاه آزاد و 309 دانشگاه غیرانتفاعی را به عنوان مراکز اساسا خودگردان(مالی) تماما پولی و بیش از 1500 واحد پیام نور و فنی حرفه ای و کار و دانش( اگر بتوان نام آن را نیمه پولی گذاشت) اضافه کنید تا گستره این بزرگ بازار مکاره دستتان بیاید.
واضح است که برای سیستم آموزشی سرمایه، صحبت از میلیون ها شغل، هزاران میلیارد تومان سرمایه در گردش، مبالغ نجومی سود سرمایه داران مافیایی آموزش، و میلیون ها دانش آموز و دانشجوی خانه نشین شده ی هزینه بردار است.

🔻🔻 ادامه در پست بعدی🔻🔻

23 views23:26