🔴مسکن سیاسی است
✍پیتر مارکوزه و دیوید مادن/ترجمه مسعود فراهانی

برش هایی از متن:

✔ما مسکن را از منظری وسیع‌تر می‌نگریم: به‌مثابه مسأله‌ای اقتصادی- سیاسی. امر اسکان سیاسی است – به این معنا که شکل سیستم مسکن همیشه ماحصل نزاع میان طبقات و گروه‌های مختلف است. مسکن ضرورتاً پرسش‌هایی را در باب کنش دولت و سیستم اقتصادی گسترده‌تر پیش می‌کشد. بااین‌حال نحوه‌ی شکل‌گیری امر اسکان توسط ستیزه‌های اجتماعی اغلب پنهان می‌ماند. کتاب حاضر درصدد پرتوافکنی بر آن‌هاست.

✔مسأله‌ی مسکن امروز آماج حمله است. مسکن میان چند نزاع اجتماعی هم‌زمان گیر افتاده است. سرراست‌ترین‌شان، تضادی است میان مسکن به‌عنوان فضای اجتماعیِ زیسته و مسکن به‌عنوان ابزاری برای سودبری– تضادی میان مسکن به‌مثابه خانه و مسکن به‌عنوان مستغلات. از منظری گسترده‌تر، مسکن موضوع کشمکش میان ایدئولوژی‌های متفاوت، منافع اقتصادی و طرح‌های سیاسی است. از منظری بازهم گسترده‌تر، بحران مسکن از نابرابری‌ها و ستیزه‌های جامعه‌ی طبقاتی سرچشمه می‌گیرد.

✔برای ستم‌دیدگان، مسکن همیشه در بحران است.{بااین‌حال} ظهور مجدد اصطلاح «بحران مسکن» در سرخط خبرها بیانگر تجارب سرمایه‌گذاران و صاحب‌خانه‌های طبقه‌ی متوسط است که متعاقب انفجار مالی سال 2008 با بی‌ثباتی اسکانِ دور از انتظاری مواجه شدند.

✔از منظر کسانی که در آن ساکن هستند، مسکن طیف کاملی از کالاهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی را به منصه‌ی ظهور می‌رساند. مسکن ضرورتی همگانی برای زندگی است، از برخی جهات گسترش بدن انسانی است. بدون آن مشارکت در بخش اعظمی از زندگی اجتماعی، سیاسی و اقتصادی امکان‌ناپذیر است. مسکن بیش از سرپناه است، مسکن می‌تواند ایمنی فردی  و امنیت هستی‌شناسانه را فراهم کند. مسکن پتانسیل دارد تا در خدمت تائید عاملیت فردی، هویت فرهنگی، فردیت و قدرت‌های خلاق قرار گیرد، بماند که محیط خانگی می‌تواند مکان ستم و بی‌عدالتی باشد.
#حق_سرپناه

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://pecritique.com/2018/04/21/%d9%85%d8%b3%da%a9%d9%86-%d8%b3%db%8c%d8%a7%d8%b3%db%8c-%d8%a7%d8%b3%d8%aa-%d9%be%db%8c%d8%aa%d8%b1-%d9%85%d8%a7%d8%b1%da%a9%d9%88%d8%b2%d9%87-%d9%88-%d8%af%db%8c%d9%88%db%8c%d8%af-%d9%85%d8%a7/
🆔 @edalatxah

🔴‏بی‌پناهی آسیه و شلیک به حق سرپناه

آلونک ‎#آسیه_پناهی توسط شهرداری کرمانشاه تخریب شد و او در اثر این اتفاق جان باخت تا در امتداد فجایعی چون تخریب خانه‌های محله فلک‌الدین خرم‌ آباد و ده‌‌ ونک در تهران، یادآور شود ‎#حق_سرپناه و اصل ۳۱ قانون اساسی همچنان مورد تعرض قدرت و سرمایه است.
‏شهرداری‌ها نه تنها حق تخریب سرپناه را ندارند، بلکه طبق قوانین موظفند به هرگونه از اسکان (رسمی و غیررسمی) داخل و خارج محدوده شهر، خدمات شهری ارائه دهند.

⭕️عکسها تصاویر خانه آسیه پناهی است که توسط شهرداری اول بی پناه شد بعد هم کشته شد.
#حق_سرپناه
#حق_بر_شهر

منبع: توییتر باهمستان
🔻🔺🔻
🆔 @edalatxah

آسیه پناهی زنی که خانه ۱۲ متری‌اش توسط عوامل شهرداری کرمانشاه تخریب شد و خودش نیز در حالیکه برای دفاع از سرپناهش جلوی لودر تخریب را گرفته بود توسط همان مزدوران شهرداری، جانش را از دست داد.
#حقوق_شهروندی
#حق_بر_شهر
#حق_سرپناه
طرح از مانا نیستانی
🔻🔺🔻
🆔 @edalatxah

🟣 صندلی اتوبوس، خانه‌ ارزان در تهران
بی‌آرتی خوابی شبی ۲۵ هزار تومان

⚪️ بی‌آرتی‌تی‌خوابی، تنها راه برخورداری از #حق_سرپناه برخی از کارگران بی‌ثبات‌کار و بی‌خانمان‌هاست. این نمود عینی فقر، مختص زمستان امسال نیست و در سال‌های اخیر نیز به کررات مشاهده شده است. در کنار بی‌آرتی‌خوابی، گزارش‌های متعددی از گورخوابی، پشت‌بام خوابی، یخچال خوابی، قرارگیری در فرورفتگی‌های دیوارها و ستون‌ها نیز منتشر شده است. براساس آمارهای غیررسمی در سال ۹۸ تعداد بی‌خانمان‌ها شهر تهران بین ۱۴ تا ۱۵ هزار نفر بود. این در حالی است که محمد امین توکلی زاده، معاون اجتماعی فرهنگی شهرداری تهران آبان ماه سال جاری گفته بود: «ظرفیت گرمخانه‌های تهران ۲ هزار نفر است.» البته بر اساس گزارشات متعدد از تعطیلی بیش از ۷۰ درصد گرم‌خانه‌ها، در عمل، درب‌های گرم‌خانه‌ها در چهار فصل سال به روی بی‌خانمان‌ها بسته و پلمپ است. براساس این گزارش و فرض بر کارایی ظرفیت ۲۰۰۰ نفره، یعنی حدود ۱۳ هزار نفر دیگر باید دنبال جای دیگری برای خواب باشند. برخی کارتن‌خواب می‌شوند و برخی هم گورخواب. تعدادی هم راه دیگری را انتخاب کرده‌اند و آن بی‌آرتی خوابی است.

گزارش پیش‌رو‌، دقایقی از گذران یکی از شب‌های سرد زمستان کارگران و بی‌خانمان‌ها را در دو خط بی‌آرتی تهران منعکس کرده است:



▫️بی‌آرتی خوابی تنها راهی است که برایشان مانده. یک صندلی در اتوبوس برای آنها خانه‌ای است ارزان در پایتخت! اما همین خانه ارزان برایشان در ماه ۳۶۰ تا ۷۵۰ هزار تومان خرج دارد. اتوبوس‌خواب‌ها شغل و درآمد دارند، اما نه آنقدر که بتوانند رهن و اجاره یک خانه در تهران را بدهند.

▪️۱۲ تا ۲۵ هزار تومان هزینه یک شب بی‌آرتی خوابی در تهران است. بسیاری به جای اجاره خانه اینجا می‌خوابند. البته بی‌آرتی خوابی چندان هم راحت نیست، حداقل تا صبح باید پنج بار اتوبوس‌ عوض کنند و چند دقیقه بین هر بار پیاده و سوار شدن سرما را تحمل کنند.

▫️دو خط اتوبوسرانی خانه آنهاست؛ یکی خط آزادی-تهرانپارس و دیگری خط تجریش-راه‌آهن. طولانی‌ترین مسیرها. اولی ۴۵ دقیقه وقت خواب و دمای سه درجه. دومی حدود ۳۵ دقیقه اما گرم‌تر. دمای ۲۴ درجه.

▪️بلیت اتوبوس و بی‌آرتی در روز ۱۴۰۰ تومان است و در شب سه هزار تومان. افرادی که در بی‌آرتی می‌خوابند برای مسیر تجریش-راه‌آهن دست کم باید ۱۵ هزار تومان و حداکثر ۲۴ هزار تومان پرداخت کنند. مسیر آزادی-تهرانپارس که طولانی‌تر است و هزینه آن دست کم ۱۲ هزار تومان و حداکثر ۱۸ هزار تومان است. هزینه‌ای کم برای سرپناهی گرم در شب‌های سرد زمستانی پایتخت!

▫️راننده:
«روزها هر کدام جایی مشغول هستند و شب اینجا پناه می‌گیرند. فکر نکنید همه معتاد هستند هر کدام کاری دارند.» (طی سال‌های گذشته حق برخورداری از سرپناه و گرم‌خانه‌های امن نیز از افراد دارای اعتیاد سلب شده است).
«دوست ندارم آنها را پیاده کنم اما رئیسم گفته اگر انتهای خط یک نفر از آنها در اتوبوس باشد اخراج می‌شوی.»

#فقر_و_تبعیض #نابرابری #حق_سرپناه


ادامه‌ی متن را در لینک زیر بخوانید:


https://bit.ly/3FIi5v9


@bidarzani
🔻🔻🔻
🆔 @edalatxah

این‌ها جملاتی است از جزوه‌ی "درباره‌ی مسأله‌ی مسکن" که #فردریش_انگلس ۱۵۲ سال پیش نوشته است:

بحران مسکن، _که روزنامه‌های عصر ما بدان چنین توجهی را مبذول می‌دارند_ در این واقعیّت کلّی نمی‌گنجد که طبقه‌ی کارگر بد سکنی یافته و در مساکنی پرتراکم و کثیف زندگی می‌کند. این بحران مسکن امروزی خاص لحظه‌ی کنونی نیست؛ آن حتی یکی از بلایایی نیست که خاصِ کارگرِ نو باشد و او را از همه‌ی طبقات تحت ستمی متمایز کند که بیش از او می‌زیستند؛ کاملاً برعکس، همه‌ی طبقات ستمدیده‌ی همه‌ی زمان‌ها کم و بیش و به گونه‌ای متساوی آن را لمس کرده‌اند. برای پایان بخشیدن به این بحران تنها یک راه وجود دارد: حذف تام و تمام استثمار و سلطه بر طبقه زحمتکش به وسیله طبقه‌ی مسلط. آنچه در عصر ما از بحران مسکن مستفاد می‌شود، عبارت است: وخامت خاص شرایط بد مسکن کارگران در اثر مهاجرت ناگهانی جمعیت به سوی شهرهای بزرگ؛ بالا رفتن بی‌حد اجاره بها؛ تراکم هنوز فزاینده اجاره‌نشینان در هر خانه و برای عدّه‌ای، حتی عدم امکان پیدا کردن سر پناهی. اگر این بحران مسکن سبب صحبت بسیار شده است، بدان علت است که این بحران به طبقه کارگر محدود نشده و خرده بورژوازی را نیز در برگرفته است.
بحران مسکن برای کارگران و بخشی از خرده بورژوازی شهرهای بزرگ ما، یکی از تعداد بی‌شمار گرفتاری‌های کم اهمیت و ثانوی است که از شیوه کنونی تولید سرمایه‌داری نتیجه می‌شود. این بحران به هیچ وجه نتیجه مستقیم استثمار کارگر، آنچنان که هست، به وسیله سرمایه‌داری نیست.
برگرفته از صفحه ماهی سیاه
#حق_سرپناه #تهیدستان #طبقه_کارگر

🔻🔻🔻
🆔 @edalatxah