🔴 اندیشه‌‌های پاک پویان


☑️ ٣ خرداد ١٣۵٠ امیرپرویز پویان و رحمت پیرونذیری که از اعضاء سازمان چریک‌های فدایی خلق بودند، پس از اینکه تا آخرین گلوله با نیروهای پلیس جنگیدند و اسناد مهم را امحا کردند،برای اینکه اسیر نشوند به زندگی خود پایان دادند.


☑️ در اواسط اردیبهشت ماه ۱۳۴۹، امیرپرویز پویان رساله‌ای با هنوان «ضرورت مبارزه‌ی مسلحانه و رد تئوری بقا» نوشت. به گفته‌ی پویان، «نبود شرایط دموکراتیک» به احساس عمومی «ترس و سرکوب» افزوده و توده‌ها را از روشنفکران انقلابی جدا نگه داشته است.


☑️ تحت چنین شرایطی او اظهار می‌دارد که توده‌ها و به ویژه طبقه‌ی کارگر، «قدرت دشمن خود را مطلق می‌دانند» در همان حالی که کاملا نسبت به «ناتوانی خود ار زهایی از دست دشمن مسلط» کاملا متقاعد شده‌اند. اعتقاد به صحت این قضیه‌ی فلج‌کننده «دو قضیه‌ی مطلق» مانع از تلاش توده‌ها برای رسیدن به یک جامعه‌ی آزاد و رها شده بود.


☑️ تا زمانی که این دو مطلق فلج‌کننده در ذهن مردم دست‌نخورده باقی بماند، روشنفکران انقلابی نمی‌توانند موفق به برقراری رابطه‌ی معنادار با مردم شوند.
تحت چنین شرایطی بعضی از روشنفکران بر آن‌اند که باید «سیاست صبر و انتظار» در پیش گرفت و منتظر «لحظه‌ی مناسب» و «شرایط مناسب» شد. چنین سیاستی دست آخر به این می‌انجامد که به «حفظ خود» همت گماریم و عملا هیچ کار مبارزاتی و انقلابی‌ای در راستای ضربه زدن به رژيم نمی‌کنیم.


☑️ پویان نتیجه می‌گیرد که باید حُکم «بیایید حمله نکنیم تا زنده بمانیم برای لحظه‌ی مناسب» را با این حُکم جایگزین کنیم که «برای زنده ماندن مجبوریم حمله کنیم». به این ترتیب چاره‌ی کار در «دفاع مشروع» در برابر تجاوزهای متعدد حکومت نیست، بلکه باید به حکومت «تعرض» کرد.

#امیرپرویز_پویان
#دو_مطلق
#لحظه‌ی_مناسب
#تعرض_به_رژیم
#ضرورت_مبارزه_مسلحانه
#رد_تئوری_بقا

@sarkhatism