#گریز_از_رادیکالیسم و شرکت فعالان صنفی، مدنی و سیاسی در بازی انتخابات
#یادداشت_روز، ۲۰ تیر ۱۴۰۳
واژه #رادیکال در سپهر سیاسی و اجتماعی ایران چون ابلیسی به نظر می‌رسد که افراد با بسم‌الله و صلوات و چند فوت به اطراف از آن می‌گریزند؛ بدون این‌که معنایی از آن در ذهن داشته باشند. واژه رادیکال به #ریشه و #بنیاد امور اشاره دارد. رادیکالیسم عمق را نشانه می‌رود و فعالین صنفی و اجتماعی و سیاسی ما به طرزی غریب از عمق می‌گریزند. گویی از غرق شدن هراسانند. در سطح بازی می‌کنند تا نکند نیاز به غور در اعماق پیش آید. در پی نظریه‌های از پیش آماده‌اند تا گریزگاهی برای خویش فراهم آورند. چنگ به آنچه موجود است می‌زنند تا از خطر تولید کردن و آفریدن برهند.
به تعبیر نیچه «انسان چیزی است که می‌باید بر آن چیره شد». ولی دنده و دندان شکستنی در این راه خطرناک وجود دارد که ترجیح می‌دهند آنچه هست بر آنها چیره شود؛ زیرا در نزدیک‌ترین احتمال ممکن گریزگاهی از مسئولیت را همراه خواهد داشت.
«رادیکالیسم» را بدون غوری در معنا #خشونت تعریف می‌کنند و آنگاه گزاره «خشونت خشونت می‌آورد». گو این که پذیرفته‌اند صرفا بایستی رفتار مردم در زنجیر مورد قضاوت قرار گیرد و صاحبان قدرت - به دلیل قدرتشان - منزه از داوری‌اند. گویا ادبیات حاکمان را پذیرفته‌اند که سرکوب خویش را قانون و قاعده و … می‌نامند و پاسخ مردم را خشونت و ناهنجاری و….
در این بستر عجیب نیست که برخی از همین #رادیکال‌گریزان استدلال آورند که بالاخره این با آن - هرچند در جزء - تفاوت دارند و به فریب بازی بد و بدتر می‌غلطند. فعال صنفی و سیاسی که سال‌ها سعی در مبارزه داشته و هزینه‌ها داده است، همین که از ریشه‌ها می‌گریزد، این احتمال پیش پایش سبز می‌شود که فعلا این سطح را ویرایش کنیم که در منظری حداقلی از زشتی و پلشتی برهیم. چون با بر هم زدن و برداشتن و عبور از سطح، ممکن است به لایه‌های زیرینی برسیم که نه توان مواجهه با آن را داریم و نه می‌خواهیم در چیزی غرق شویم که نمی‌دانیم به کجا راه خواهد برد. بنابراین، آرزو و تخیل و آرمان رهایی را از مردم و نیز خویشتن می‌دزدیم و توصیه به بازی در زمین واقعیتی می‌کنیم که فعلا جاری است و بنابراین از #«فعلا» عبور نمی‌کنیم.
نمایش انتخابات اخیر و ورود و تبلیغ فعالان صنفی و مدنی و سیاسی برای شرکت در این بازی، نه تنها هزینه‌کرد هویتی برای حاکمیت بود که از طریق عناوین «فعال حوزه …» گرد آمده است (این عناوین سرمایه‌ای از اعتماد اجتماعی ایجاد می‌کرد که به صندوق جمهوری اسلامی ریخته شد)، که محصول گریز از مفاهیمی بود که اشاره به کند و کاو و تغییر در ریشه‌ها و بنیان‌ها دارد.
#مدرسه_رهایی
🔻🔺🔻
@edalatxah
#یادداشت_روز، ۲۰ تیر ۱۴۰۳
واژه #رادیکال در سپهر سیاسی و اجتماعی ایران چون ابلیسی به نظر می‌رسد که افراد با بسم‌الله و صلوات و چند فوت به اطراف از آن می‌گریزند؛ بدون این‌که معنایی از آن در ذهن داشته باشند. واژه رادیکال به #ریشه و #بنیاد امور اشاره دارد. رادیکالیسم عمق را نشانه می‌رود و فعالین صنفی و اجتماعی و سیاسی ما به طرزی غریب از عمق می‌گریزند. گویی از غرق شدن هراسانند. در سطح بازی می‌کنند تا نکند نیاز به غور در اعماق پیش آید. در پی نظریه‌های از پیش آماده‌اند تا گریزگاهی برای خویش فراهم آورند. چنگ به آنچه موجود است می‌زنند تا از خطر تولید کردن و آفریدن برهند.
به تعبیر نیچه «انسان چیزی است که می‌باید بر آن چیره شد». ولی دنده و دندان شکستنی در این راه خطرناک وجود دارد که ترجیح می‌دهند آنچه هست بر آنها چیره شود؛ زیرا در نزدیک‌ترین احتمال ممکن گریزگاهی از مسئولیت را همراه خواهد داشت.
«رادیکالیسم» را بدون غوری در معنا #خشونت تعریف می‌کنند و آنگاه گزاره «خشونت خشونت می‌آورد». گو این که پذیرفته‌اند صرفا بایستی رفتار مردم در زنجیر مورد قضاوت قرار گیرد و صاحبان قدرت - به دلیل قدرتشان - منزه از داوری‌اند. گویا ادبیات حاکمان را پذیرفته‌اند که سرکوب خویش را قانون و قاعده و … می‌نامند و پاسخ مردم را خشونت و ناهنجاری و….
در این بستر عجیب نیست که برخی از همین #رادیکال‌گریزان استدلال آورند که بالاخره این با آن - هرچند در جزء - تفاوت دارند و به فریب بازی بد و بدتر می‌غلطند. فعال صنفی و سیاسی که سال‌ها سعی در مبارزه داشته و هزینه‌ها داده است، همین که از ریشه‌ها می‌گریزد، این احتمال پیش پایش سبز می‌شود که فعلا این سطح را ویرایش کنیم که در منظری حداقلی از زشتی و پلشتی برهیم. چون با بر هم زدن و برداشتن و عبور از سطح، ممکن است به لایه‌های زیرینی برسیم که نه توان مواجهه با آن را داریم و نه می‌خواهیم در چیزی غرق شویم که نمی‌دانیم به کجا راه خواهد برد. بنابراین، آرزو و تخیل و آرمان رهایی را از مردم و نیز خویشتن می‌دزدیم و توصیه به بازی در زمین واقعیتی می‌کنیم که فعلا جاری است و بنابراین از #«فعلا» عبور نمی‌کنیم.
نمایش انتخابات اخیر و ورود و تبلیغ فعالان صنفی و مدنی و سیاسی برای شرکت در این بازی، نه تنها هزینه‌کرد هویتی برای حاکمیت بود که از طریق عناوین «فعال حوزه …» گرد آمده است (این عناوین سرمایه‌ای از اعتماد اجتماعی ایجاد می‌کرد که به صندوق جمهوری اسلامی ریخته شد)، که محصول گریز از مفاهیمی بود که اشاره به کند و کاو و تغییر در ریشه‌ها و بنیان‌ها دارد.
#مدرسه_رهایی
🔻🔺🔻
@edalatxah