مدرسه رهایی
Photo
🔴معلم مبارز درس ایستادگی می‌دهد.
بر اساس گفته‌ها #عالیه_اقدام_دوست، حامی حقوق زنان و کارگران نخستین کسی است که در نظام جمهوری اسلامی ایران به دلیل فعالیت در راستای حقوق زنان در تجمع ۲۲خردادماه سال ۸۵ دستگیر و حکم زندان برای او اجرا شده است. او به دلیل حضور در تجمع فعالان حقوق زنان و با اتهام اقدام علیه امنیت ملی و تمرد از دستور پلیس به مدت سه سال زندانی شد.
او قبل از #انقلاب۵۷ معلم بوده اما در سال ۵۹ در جریان #انقلاب_فرهنگی از آموزش و پرورش اخراج شد و سپس در کارخانه‌ی مزدا مشغول به کار شد. بعدتر از سال ۶۲ تا ۶۸ به دلیل فعالیت سیاسی زندانی شده بود که دو سال از آن را در بخش قرنطینه زندانی بود.
عالیه اقدام دوست پس از آزادی از زندان مجدداً در ۲۰ اردیبهشت سال ۹۷ در تجمع اعتراضی معلمان بازداشت و در شعبه ۱۰۶۰ دادگاه کیفری به ۹ ماه حبس و جریمه نقدی بدل از ۷۴ ضربه شلاق محکوم شد. این تجمع برای طرح مطالبات و #افزایش_دستمزد بالاتر از خط فقر و مقابله با خصوصی‌سازی آموزش کشور شکل گرفت. اقدام دوست همراه با رسول بداقی، اسماعیل گرامی، جواد ذوالنوری، حسین غلامی و محمد عابدی از معلمان آزادی‌خواه و فعالین حقوق #بازنشستگان بازداشت شده بود.
او برای بار چندم در ۱۸ بهمن‌ماه سال جاری با حکم شعبه‌ی ۲ دادسرای فومن به نیابت از شعبه‌ی دوم بازپرسی دادسرای #اوین بازداشت شد. طبق گفته‌های وکیل عالیه اقدام دوست، وثیقه‌ی ۱۰۰ میلیون تومانی برای او صادر شده است که به علت عدم تأمین و اعتراض به قرار وثیقه همچنان آزاد نشده است.
عالیه اقدام دوست در مجموع ۹ سال حبس کشیده چراکه هیچگاه حق‌طلبی را فراموش نکرد و همواره برای آن مبارزه کرده است.
طبقه کارگر در برابر چپاول و تبعیض، یک راه برای پیروزی دارد، آن هم اتحاد و تشکل است. آنچه طبقه کارگر را به مبارزه وامی‌دارد و حامیانشان را به حمایت و صفوف را به خط می‌کند چیزی نیست جز ضرورت و ضرورت. چرا که جامعه‌ی طبقاتی هنوز زنده است و نفس می‌کشد. آزادی و رهایی درخواست سانتی‌مانتال عده‌ی قلیلی که به جان طبقه کارگر افتاده‌اند نیست. امروز کسانی مثل عالیه اقدام دوست، جعفر ابراهیمی، اسماعیل بخشی، فرزانه زیلابی، اسماعیل گرامی و بسیاری دیگر از متحدین طبقه کارگر، درس ایستادگی می‌دهند و لزوم تشکل و اتحاد برای زنده ماندن و زندگی کردن ملموس‌تر از همیشه رخ می‌نماید. پیروزی طبقه کارگر در دستان توانمند خود اوست.
@Decreation2
#فعالیت_صنفی_جرم_نیست
#اعتراضات_سراسری_معلمان
#زنان_زندانی_سیاسی
#معلمان_زندانی_را_آزاد_کنید
🔻🔻🔻
🆔 @edalatxah
بر اساس گفته‌ها #عالیه_اقدام_دوست، حامی حقوق زنان و کارگران نخستین کسی است که در نظام جمهوری اسلامی ایران به دلیل فعالیت در راستای حقوق زنان در تجمع ۲۲خردادماه سال ۸۵ دستگیر و حکم زندان برای او اجرا شده است. او به دلیل حضور در تجمع فعالان حقوق زنان و با اتهام اقدام علیه امنیت ملی و تمرد از دستور پلیس به مدت سه سال زندانی شد.
او قبل از #انقلاب۵۷ معلم بوده اما در سال ۵۹ در جریان #انقلاب_فرهنگی از آموزش و پرورش اخراج شد و سپس در کارخانه‌ی مزدا مشغول به کار شد. بعدتر از سال ۶۲ تا ۶۸ به دلیل فعالیت سیاسی زندانی شده بود که دو سال از آن را در بخش قرنطینه زندانی بود.
عالیه اقدام دوست پس از آزادی از زندان مجدداً در ۲۰ اردیبهشت سال ۹۷ در تجمع اعتراضی معلمان بازداشت و در شعبه ۱۰۶۰ دادگاه کیفری به ۹ ماه حبس و جریمه نقدی بدل از ۷۴ ضربه شلاق محکوم شد. این تجمع برای طرح مطالبات و #افزایش_دستمزد بالاتر از خط فقر و مقابله با خصوصی‌سازی آموزش کشور شکل گرفت. اقدام دوست همراه با رسول بداقی، اسماعیل گرامی، جواد ذوالنوری، حسین غلامی و محمد عابدی از معلمان آزادی‌خواه و فعالین حقوق #بازنشستگان بازداشت شده بود.
او برای بار چندم در ۱۸ بهمن‌ماه سال جاری با حکم شعبه‌ی ۲ دادسرای فومن به نیابت از شعبه‌ی دوم بازپرسی دادسرای #اوین بازداشت شد. طبق گفته‌های وکیل عالیه اقدام دوست، وثیقه‌ی ۱۰۰ میلیون تومانی برای او صادر شده است که به علت عدم تأمین و اعتراض به قرار وثیقه همچنان آزاد نشده است.
عالیه اقدام دوست در مجموع ۹ سال حبس کشیده چراکه هیچگاه حق‌طلبی را فراموش نکرد و همواره برای آن مبارزه کرده است.
طبقه کارگر در برابر چپاول و تبعیض، یک راه برای پیروزی دارد، آن هم اتحاد و تشکل است. آنچه طبقه کارگر را به مبارزه وامی‌دارد و حامیانشان را به حمایت و صفوف را به خط می‌کند چیزی نیست جز ضرورت و ضرورت. چرا که جامعه‌ی طبقاتی هنوز زنده است و نفس می‌کشد. آزادی و رهایی درخواست سانتی‌مانتال عده‌ی قلیلی که به جان طبقه کارگر افتاده‌اند نیست. امروز کسانی مثل عالیه اقدام دوست، جعفر ابراهیمی، اسماعیل بخشی، فرزانه زیلابی، اسماعیل گرامی و بسیاری دیگر از متحدین طبقه کارگر، درس ایستادگی می‌دهند و لزوم تشکل و اتحاد برای زنده ماندن و زندگی کردن ملموس‌تر از همیشه رخ می‌نماید. پیروزی طبقه کارگر در دستان توانمند خود اوست.
@Decreation2
#فعالیت_صنفی_جرم_نیست
#اعتراضات_سراسری_معلمان
#زنان_زندانی_سیاسی
#معلمان_زندانی_را_آزاد_کنید
🔻🔻🔻
🆔 @edalatxah
Forwarded from سرخط
مدرسه رهایی
Video
🔴 چرا انقلاب فرهنگی ۱۳۵۹ را نباید از یاد برد؟
☑️ «دانشجویان» در کنار «زنان» و «کارگران» و «خلق‌های تحت ستم»، چهارمین سوژه‌ای بودند که جمهوری اسلامی از سر راه برداشتن ایشان را جزء ناگزیر فرآیند استقرار خویش می‌دید. اجزای این استقرار بنا به تناسب سوژه‌های نام‌برده چنین بودند:
دانشگاه (برای بازآرایی سیستم دانش و ایدئولوژی)
کارخانه (برای بازآرایی سیستم تولید)
خانواده (برای بازآرایی سیستم بازتولید)
ناسیونالیسم (برای بازآرایی سیستم دولت)
☑️ «دانشگاه» البته که پایگاهی سیاسی برای نیروهای اپوزیسیون حاکمیت بود و بدنه‌ی قابل توجه نیروهای چپ (به ویژه «فدائیان خلق» و «پیکار») موی دماغی برای حاکمیت بود. در شرایط هرچه بسته‌تر شدن شرایط سیاسی جامعه به میانجی سرکوب «شوراهای خلقی»، «شوراهای کارخانه‌ها»، «ایجاد دشواری‌های متعدد برای زنان بی‌حجاب»، دانشگاه بدل به «آخرین سنگر آزادی» شده بود.
☑️ امروز به واسطه‌ی قیام ژینا و نقش‌آفرینی فعالانه‌ی زنان در آن، «دانشگاه» بار دیگر به عرصه‌ای برای نبرد تبدیل شده است.
روشن است که در هنگامه‌ی اوج‌گیری مبارزات سیاسی و به تناسب آن اوج‌گیری سرکوب، دانشگاه نقشی مهم در حفظ تداوم قیام خواهد داشت.
تجربه‌ی سرکوب در جریان «انقلاب فرهنگی» از این حیث اهمیت دارد که در زمانه‌ای رژیم موفق به سرکوب این آخرین سنگر آزادی شد که دانشجویان بسیار بیش از امروز مُتشکل و سازمان‌مند بودند.
امروز اگر بار دیگر نیروهای سرکوبگر با ادوات سرکوب به درون دانشگاه بریزند، تکلیف چه خواهد بود؟
☑️ امروز لازم است تا رفقای دانشجو فعالیت تشکیلاتی مخفی را در دستور کار قرار دهند. اتفاقی که البته به ذهن خود آن‌ها هم رسیده و دست اندر کار آن شدند. مسأله این است که تجربه‌ی «سرکوب انقلاب فرهنگی» می‌تواند به ما سرخط دهد که چطور سرکوب‌گری احتمالی متوجه‌ی دانشگاه را در شرایط غیرسازمان‌مند می‌شود خنثی کنیم.
پ.ن: ویدیو از «گفتگوهای زندان» به مناسبت ۱ اردیبهشت، سالروز انقلاب خونین ضد فرهنگی
#انقلاب_فرهنگی
#دانشگاه_زنده_است
#قیام_ژینا
#قیام_زندگی
#مهسا_امینی
#ژینا_امینی
@sarkhatism
☑️ «دانشجویان» در کنار «زنان» و «کارگران» و «خلق‌های تحت ستم»، چهارمین سوژه‌ای بودند که جمهوری اسلامی از سر راه برداشتن ایشان را جزء ناگزیر فرآیند استقرار خویش می‌دید. اجزای این استقرار بنا به تناسب سوژه‌های نام‌برده چنین بودند:
دانشگاه (برای بازآرایی سیستم دانش و ایدئولوژی)
کارخانه (برای بازآرایی سیستم تولید)
خانواده (برای بازآرایی سیستم بازتولید)
ناسیونالیسم (برای بازآرایی سیستم دولت)
☑️ «دانشگاه» البته که پایگاهی سیاسی برای نیروهای اپوزیسیون حاکمیت بود و بدنه‌ی قابل توجه نیروهای چپ (به ویژه «فدائیان خلق» و «پیکار») موی دماغی برای حاکمیت بود. در شرایط هرچه بسته‌تر شدن شرایط سیاسی جامعه به میانجی سرکوب «شوراهای خلقی»، «شوراهای کارخانه‌ها»، «ایجاد دشواری‌های متعدد برای زنان بی‌حجاب»، دانشگاه بدل به «آخرین سنگر آزادی» شده بود.
☑️ امروز به واسطه‌ی قیام ژینا و نقش‌آفرینی فعالانه‌ی زنان در آن، «دانشگاه» بار دیگر به عرصه‌ای برای نبرد تبدیل شده است.
روشن است که در هنگامه‌ی اوج‌گیری مبارزات سیاسی و به تناسب آن اوج‌گیری سرکوب، دانشگاه نقشی مهم در حفظ تداوم قیام خواهد داشت.
تجربه‌ی سرکوب در جریان «انقلاب فرهنگی» از این حیث اهمیت دارد که در زمانه‌ای رژیم موفق به سرکوب این آخرین سنگر آزادی شد که دانشجویان بسیار بیش از امروز مُتشکل و سازمان‌مند بودند.
امروز اگر بار دیگر نیروهای سرکوبگر با ادوات سرکوب به درون دانشگاه بریزند، تکلیف چه خواهد بود؟
☑️ امروز لازم است تا رفقای دانشجو فعالیت تشکیلاتی مخفی را در دستور کار قرار دهند. اتفاقی که البته به ذهن خود آن‌ها هم رسیده و دست اندر کار آن شدند. مسأله این است که تجربه‌ی «سرکوب انقلاب فرهنگی» می‌تواند به ما سرخط دهد که چطور سرکوب‌گری احتمالی متوجه‌ی دانشگاه را در شرایط غیرسازمان‌مند می‌شود خنثی کنیم.
پ.ن: ویدیو از «گفتگوهای زندان» به مناسبت ۱ اردیبهشت، سالروز انقلاب خونین ضد فرهنگی
#انقلاب_فرهنگی
#دانشگاه_زنده_است
#قیام_ژینا
#قیام_زندگی
#مهسا_امینی
#ژینا_امینی
@sarkhatism