زمین گرم است از باران بی‌پایان خون امروز
ولی دل‌های خونین جامگان در سینه‌ها سرد است
مبند امروز چشم منتظر بر حلقه این در
كه قلب آهنین حلقه هم آكنده از درد است
بمان مادر بمان در خانه خاموش خود مادر
كه باران بلا می‌باردت از آسمان بر سر
نگاه خیره را از سنگفرش كوچه‌ها بردار
كه اكنون برق خون می‌تابد از آیینه خورشید
دوچشم منتظر را تا به كی بر آستان خانه می‌دوزی
تو دیگر سایه فرزند را بر در نخواهی دید
نخـواهی دید نخـواهی دید.

🔻🔻🔻

تصویر مادر #علیرضا_شیرمحمدعلی زندانی سیاسی که در زندان تهران بزرگ به قتل رسید.


#زندانی_سیاسی
#بی_چهره‌ها
#بی_صداها
🆔 @edalatxah

🔴 در چنین روزی۲۲ خرداد ۱۳۹۸ #علی‌رضا_شیرمحمدعلی به خاک سپرده شد.

او در تاریخ ۲۰ خرداد در زندان فشافویه، با ضربات متعدد چاقوی دو نفر از زندانیان به قتل رسید.
شیرمحمدعلی در ۲۴ تیر ۱۳۹۷ به خاطر فعالیت‌هایش در فضای مجازی بازداشت شده بود. به گفته وکیل او دادگاه تجدیدنظر علیرضا قرار بود در ۱۸ تیر برگزار شود. و مادرش می گوید قاضی برای او قرار وثیقهٔ ۸۰ میلیون تومانی تعیین کرده بود اما آن‌ها از عهدهٔ تأمین این وثیقه برنیامدند.

شیرمحمدعلی و #برازن_محمدی، دیگر زندانی بازداشت‌شده در اعتراضات مرداد ۱۳۹۶، به دلیل «فقدان امنیت جانی» در زندان فشافویه و مخالفت رئیس زندان با طرح درخواست انتقال به زندان اوین، دست به اعتصاب غذا زده بودند. وی در اسفند ۹۷ در نامه‌ای مشترک با برزان محمدی برای اعتصاب غذایش نوشته بود: «زندگی در لجنزار #زندان_تهران_بزرگ در شأن ما نیست».

گفته‌ها حاکی از آن است که در زمانی که بازداشتیان روز کارگر به همان محل زندانی علی‌رضا شیرمحمدعلی وارد شدند او یکی از کسانی بود که از لحظه‌ اول فضایی صمیمانه ایجاد کرد و ترس از زندان فشافویه را برای بازداشتیانی که به بند ورود پیدا کرده بودند، از بین برد.

📌متن کامل نامه علیرضا شیرمحمدعلی و برزان محمدی در ادامه می آید:

“با درود فراوان،

ما از تاریخ ۲۳ اسفند ۹۷ تا امروز که ۱۲ فروردین ۹۸ است اعتصاب غذا کردیم؛ زیرا که این زندان جای ما نیست البته باید بگویم جای هیچ یک از زندانیان این زندان در اینجا نیست، زیرا در این زندان حقوق اولیه مددجو که شامل امکانات رفاهی، بهداشتی و درمانی می‌شود به ایشان تعلق نمی‌گیرد. به کرات زندانیانی بوده‌اند که به خاطر نبود این امکانات اولیه جان خود را از دست داده‌اند. ما ناخواسته و به اجبار در اینجا قرار گرفته‌ایم.

در این زندان حقوق انسان‌ها فاقد اهمیت است و این امر باعث به وجود آمدن مشکلات عدیده از جمله مریضی و مرگ و میر مددجویان می‌شود. با توجه به شعارهای آزادی بیان و حقوق شهروندی انسان‌ها به کدام مرجع باید حرف‌های خود را اعلام کنیم تا مسئولین مربوطه به خواسته‌هایمان رسیدگی کنند. چندین بار تاکنون اعلام کرده‌ایم اما رسیدگی نشده است.

ما بدلیل نبود این امکانات و نداشتن امنیت جانی در سوییت، اعتصاب غذا کرده‌ایم تا با این روش به بودن خود در اینجا اعتراض کرده باشیم؛ ولی سلامت جان ما هیچ اهمیتی برای عوامل زندان و روسای آن ندارد؛ حتی روز گذشته “رضا حق وردی” افسر نگهبان شیفت، خیلی صریح به ما گفت که انتهای این اعتصاب صدور گواهی فوت است. البته این جمله از ایشان با توهین به خانواده‌مان نیز همراه بود و به دلایل اخلاقی از ذکر آن معذوریم.

ما با کارهای این زندان و عواملش خسته و ناامید از اعتصاب نمی‌شویم و ادامه خواهیم داد تا به نتیجه‌ی مورد نظر خود برسیم.

در پایان بار دیگر اعلام می‌کنیم ما ساکت نمی‌مانیم زیرا زندگی در این لجنزار در شان ما نیست.

۱۲ فروردین ماه ۱۳۹۸

علیرضا شیرمحمدعلی – برزان محمدی”.

برگرفته از کانال تاریخ طبقه کارگر


🔻🔻🔻
#کانال_معلمان_عدالت‌خواه

🆔 @edalatxah

https://tttttt.me/edalatxah