🔴 تأیید مجدد حکم اعدام شریفه محمدی

شریفه محمدی زندانی محبوس در لاکان رشت در مجددا به اعدام محکوم شد.

قاضی صادر کننده حکم فرزند همان قاضی است که بار اول وی را به اعدام محکوم کرده بود.

روایت این دو قاضی، روایت پسری است که در جنایت و اعدام از پدر ‌نشانه‌ها دارد.

📌📌📌

اینستاگرام #مدرسه_رهایی

https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==

🆔 @edalatxah

✉️ ارتباط با ادمین مدرسه رهایی
@FreedomContact

حصر غیرقانونی اما مسئله جنبش نیست.
#یادداشت_روز، پنجشنبه ۲۵ بهمن ۱۴۰۳
#مدرسه_رهایی

📌📌📌

اینستاگرام #مدرسه_رهایی

https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==

🆔 @edalatxah

✉️ ارتباط با ادمین مدرسه رهایی
@FreedomContact

حصر غیرقانونی اما مسئله جنبش نیست.
#یادداشت_روز، پنجشنبه ۲۵ بهمن ۱۴۰۳
#مدرسه_رهایی

حبس، حصر، زندان و اعدام هر مخالف سیاسی و عقیدتی در تضاد آشکار با حق آزادی بیان، اعتراض، تجمع و اعتصاب است و هر آزادی‌خواهی با آن مخالف است. از همین منظر، با ادامه حصر میرحسین موسوی و زهرا رهنورد نیز مخالفیم؛ حصری که نتیجه استبداد و بی‌قانونی حاکمیت و البته بی‌مایگی و رذالت اصلاح‌طلبان است.
از سوی دیگر، حصر میرحسین موسوی و زهرا رهنورد در چارچوب جدال باندهای درون حکومت قابل ارزیابی است. میرحسین حتی در آخرین نامه خود از خمینی به نیکی یاد می‌کند و مشکلش با خامنه‌ای است. این مسئله نشان می‌دهد آن بازماندگان جنبش سبز که امروز خود را گذارطلب، تحول‌طلب و... می‌نامند، در اصل ادامه همان دعوای باندی درون حکومت هستند و ارتباطی با خواست اکثریت مردم، که همان انقلاب است، ندارند.
برای درک بهتر این موضوع کافی است به واکنش آذر منصوری توجه کنیم.
رئیس جبهه موسوم به اصلاحات درباره حق تجمع می‌گوید:
🔹 آذر منصوری: چرا عده‌ای بدون مجوز و آزادانه در هر جایی، حتی محیط‌های آموزشی، تجمع و میتینگ برگزار می‌کنند، علیه رئیس‌جمهور و همراهانش شعار می‌دهند و مصونیت دارند، اما جمعی دیگر که از قضا از ایثارگران و جانبازان کشورند، پیش از برگزاری تجمعی مسالمت‌آمیز بازداشت می‌شوند؟
🔸 صحبت‌های رئیس این جبهه حکومتی را با دقت بخوانید؛ دغدغه او آزادی بیان و آزادی تجمعات برای مردم نیست. دغدغه او مخالفت با سرکوب تجمعات بازنشستگان، معلمان، کارگران و پرستاران نیست.
او تنها دغدغه درون‌باندی دارد و با ادبیاتی ملتمسانه و ذلیلانه، خواستار سهم بیشتری از قدرت برای جریان خود است. منصوری از حاکمیت می‌خواهد که جانبازان حامی موسوی را سرکوب نکند. در ادبیات او، جانباز و رزمنده بودن ارزشمند است و باید از امتیازات ویژه برخوردار باشند. این همان نگاه فرصت‌طلبانه‌ای است که بارها نشان داده استمرارطلبان خائن‌ترین جریان سیاسی تاریخ ایران هستند و برای داشتن سهمی از قدرت، حاضر به هرگونه چاپلوسی‌اند.
یک روز مطالبه رفع حصر را ابزار جلب رأی مردم می‌کنند و زمانی که به قدرت می‌رسند، جرات هیچ اقدام جدی و مؤثری ندارند؛ چرا که قدرت برایشان مهم‌تر از آزادی است.
این جماعت زالوصفت، از دستاوردهای مبارزاتی مردم برای رسیدن به قدرت سوءاستفاده می‌کنند و با همراه کردن اقلیتی از مردم، از قدرت سهم می‌گیرند و این موقعیت را در راه رانت‌خواری هزینه می‌کنند.
در میان معلمان، تشکل‌های وابسته‌ای مانند سازمان معلمان ایران، انجمن اسلامی معلمان و مجمع فرهنگیان ایران اسلامی وظیفه دارند این خط دولتی-حکومتی ذلیلانه را پیش ببرند و برخی از به‌اصطلاح فعالان صنفی نیز مترسک این‌ها شده‌اند. اما امروز در دوران تغییر به سر می‌بریم و این لابی‌گران و رانت‌خواران نمی‌توانند به فریبکاری خود ادامه دهند.
در مقابل، تشکل‌های مستقل، زنان و جوانان پیشرو و مبارز، همچون جوانان دهدشت، حق تجمع و اعتراض را بدون گدایی مجوز و با پرداخت هزینه زندان و حتی خون در خیابان‌ها احیا می‌کنند و در برابر استبداد ایستادگی می‌کنند.

https://tttttt.me/edalatxah/19624

زِ بی راهه‌ها، جاده؛ بی راه‌تر
عَلم از علمدار کوتاه‌تر

کشیدند ما را به بالای دار
به جرمی، خود از دار کوتاه‌تر

#عاصم_اسدی
@asemasadi


📌📌📌

اینستاگرام #مدرسه_رهایی

https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==

🆔 @edalatxah

✉️ ارتباط با ادمین مدرسه رهایی
@FreedomContact

🔴 شوراهای صنفی دانشجویان کشور: سرکوب «امنیتی» آری، «ایمن‌سازی» نه.

برای مسئولین بی‌کفایت دانشگاه تهران و پلیس خواب‌زدهٔ منطقهٔ کارگر، ۲۴ بهمن روزی عادی بود مثل همهٔ روزهای دیگر. برای دانشجویان بیدار اما، ۲۴ بهمن آتش خشم دانشجویان برای تعرض به رئیس دانشگاه و خوابگاه را شعله‌ور کرد؛ زیرا در این روز بود که در نتیجهٔ نادیده گرفته شدن تذکرهایشان مبنی بر ناامن بودن اطراف خوابگاه کوی دانشگاه تهران، رفیق و هم‌دانشگاهی‌شان «امیرمحمد خالقی درمیان» در پی حملهٔ سرقت لپ‌تاپش به قتل رسید؛ جوانی که فقط ۱۹ سال داشت. امیرمحمد اولین دانشجویی نبود که مورد سوءقصد قرار گرفته بود؛ پیش‌تر، دانشجویان دیگری نیز در جریان سرقت و زورگیری آسیب دیده و زخمی شده بودند. مسئولین دانشگاه اما امنیت را فقط در پوشیده بودن «گیسوی دختران» می‌بینند. همانطور که دانشجویان تیزبین به درستی در بیانیهٔ امروزِ خود (۲۶ بهمن) که در تجمع خوانده شد فریاد زدند:«اگر کشف حجابی صورت می‌گرفت، چه‌ها که نمی‌کردید. آنچه اهمیت ندارد، جان فرزندان ایران است.»

دانشجویان کوی در آذرماه ۱۴۰۳ با مدیرکل خوابگاه‌های دانشگاه جلسه‌ای برگزار کرده بودند و به او دربارهٔ ناامنی «کوچهٔ جنت» هشدار داده بودند. اما سال‌هاست ثابت شده‌است که از مسئولین جمهوری‌اسلامی تنها یک ‌چیز برمی‌آید: اهمال‌کاری‌.

از صبح روز جاری، بیش از ۳۰ نیروی حراست، خوابگاه پسران کوی را زیر نظر داشتند تا هر نوع اعتراضی را سرکوب کنند. اما دانشجویان شجاع نه فقط در خوابگاه پسران، بلکه در خوابگاه دختران نیز تجمع برگزار کردند و دست به اعتراض زدند.

شعارهایی که دانشجویان سر دادند به قرار زیر است:

«یکی از ما کم شده، کی می‌خواد جواب بده؟»

«خونی که ریخته میشه با هیچی پاک نمیشه»

«زارع بی‌کفایت مسئول این جنایت»


وقاحت مسئولین دانشگاه و خوابگاه و حراست اما ته ندارد. آنها دانشجویان را به بدترین شکل سرکوب کردند. به گفتهٔ شاهدان، اعتراض در ورودی خوابگاه کوی پسران تشدید شد و بی‌سیم یکی از لباس‌شخصی‌ها زمین افتاد. دختری شجاع با دیدن بی‌سیم به حضور نیروی سرکوبگر لباس‌شخصی اعتراض کرد. مأمور لباس شخصی در پاسخ به سمت او حمله‌ور شد و او را مورد ضرب و شتم قرار داد. حراست این دانشجو را به اتاق حراست منتقل کرد. پیام‌صوتی ارسالی دانشجویان حاوی صحبت یکی از مسئولین دانشگاه بعد از این اتفاق است و ضرب‌‌وشتم را تأیید می‌کند. از سرنوشت این دانشجوی دختر اطلاعی نداریم.

وقاحت و دو رویی مسئولین دانشگاه اما اینجا تمام نمی‌شود. علی‌حسین رضاییان، معاونت دانشجویی دانشگاه تهران، در مصاحبه با ایلنا گفته‌است:«برای مراعات وضعیت روحی خانواده محترم ایشان سعی کردیم تا آخرین لحظه‌ای که امید هست، ماجرا تبدیل به خبر و بحث داغ خبرگزاری‌ها نشود. ولی واقعاً اتفاقی که افتاده، در درب پشتی کوی نبوده است. حادثه در کنار خیابان و تقاطع کوچه جنت با آل احمد _روبروری دانشگاه تربیت مدرس_ در کنار ایستگاه اتوبوس اتفاق افتاده است».

شوراهای صنفی دانشجویان کشور مستنداتی از حدود وقوع این جنایت منتشر کرده‌اند که جایی برای شک باقی نمی‌گذارد. حتی اگر این فاجعه «در درب پشتی کوی نبوده‌است»، وظیفهٔ مسلم و حداقلی مسئولین دانشگاه و خوابگاه است که امنیت جانی دانشجویان را فراهم کنند!

https://tttttt.me/edalatxah/19635?single

🟣 #گفتار_رهایی‌بخش

آموزش سلاحی است در مبارزه برای ساختن جامعه‌ای بهتر؛ معلم باید آن را با دقت و مسئولیت به کار گیرد.

براساس آراء آنتوان ماکارنکو


🔺مسئولین دانشگاه تهران اما این سلاح را نه «برای» دانشجویان و جامعهٔ بهتر، بلکه «بر» دانشجویان و برای جامعه‌ای نابرابر و پر از بی‌مسئولیتی نشانه گرفته‌اند.


#آموزش_رهایی‌بخش

📌📌📌
اینستاگرام #مدرسه_رهایی


https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==

🆔 @edalatxah

🔴 چرخه‌ی وحشت‌زا و نفرت‌انگیز اعدام را متوقف کنید.

بیانیه کانون نویسندگان ایران

۲۷ بهمن ۱۴۰۳📌📌📌

اینستاگرام #مدرسه_رهایی

https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==

🆔 @edalatxah

✉️ ارتباط با ادمین مدرسه رهایی
@FreedomContact

🔴 چرخه‌ی وحشت‌زا و نفرت‌انگیز اعدام را متوقف کنید

کانون نویسندگان ایران

صدور احکام اعدام پخشان عزیزی، وریشه مرادی و شریفه محمدی و به دنبال آنها احکام اعدام بهروز احسانی و مهدی حسنی و پس از آن منوچهر فلاح ‌و پژمان سلطانی، آخرین حلقه‌های زنجیره‌ی اعدام‌هایی است که در چند دهه‌ی اخیر بی‌وقفه ادامه داشته است.

حاکمیتی که از ابتدای استقرار، حکم اعدام مخالفان را در دادگاه‌های چند دقیقه‌ای صادر و پیکر اعدام‌شدگان را روانه‌ی گورهای بی‌نشان می‌کرد، هرگز چرخه‌ی وحشت‌زا و نفرت‌انگیز اعدام را متوقف نکرده است.

امروز نیز، همچون گذشته، این‌گونه احکام در فقدان هرگونه دادرسی عادلانه و محرومیت محکومان از حق طبیعی دفاع، یعنی در شرایطی صادر می‌شود که زندانی در معرض تهدید و ارعاب و انواع فشارهای جسمی و روحی است، به وکلای بی‌طرف و انتخابی اجازه‌ی حضور یا دخالت واقعی و قانونی در دادرسی داده نمی‌شود؛ و زندانی نیز از دسترسی به دنیای بیرون و امکان فراهم آوردن مدارک و مستندات لازم برای دفاع از خود و برخورداری از هیئت منصفه‌ی مستقل یکسر محروم است و جلسات دادگاه پشت درهای بسته و بدون حضور مطبوعات و مردم برگزار می‌شود.

در «جرائم سیاسی» احکام اعدام دستاویزی برای کشتار مخالفان سیاسی در پوشش حقوقی، و در جرائم عمومی نیز واکنشی کور در برابر فجایعی است که نظام حاکم، خود مسبب اصلی آنها است و در واقع قربانیان این ناهنجاری‌ها را به کیفر می‌رساند و این احکام بدون کمترین توجهی به ستم و بی‌عدالتی حاکم، شکاف طبقاتی ستمگرانه و دیگر علل و دلائل اجتماعی و اقتصادی و ناهنجاری‌های موجود صادر می‌شود.

کانون نویسندگان ایران از منظر مخالفت با نفس اعدام به‌عنوان یک مجازات- که به گواهی آمارهای موجود تاکنون نه در ارعاب جامعه در عرصه‌ی سیاسی، و نه در اصلاح و کاهش کژرفتاری‌های اجتماعی در جرائم عمومی کمترین اثری داشته و به عکس، موجب تشدید و گسترش ناهنجاری‌های اجتماعی شده است- صدور احکام اعدام را محکوم می‌کند و خواهان توقف این ماشین نفرت‌انگیز تولید جسد و تشدید توحش، و لغو بی چون و چرای همه‌ی احکام اعدام صادره است.

صدور حکم اعدام برای پخشان عزیزی، وریشه مرادی، شریفه محمدی، بهروز احسانی، مهدی حسنی، منوچهر فلاح و پژمان سلطانی فقط گواهی آشکار بر استبداد و آزادی‌کشی حاکمیت است.

۲۷ بهمن ۱۴۰۳

https://tttttt.me/edalatxah/19641