🔴آقای مطهری، جناب بطحایی هر چه زودتر از خواب بیدار شوید ❗️
#اختصاصی_کانال_صنفی_معلمان
✍ #اسماعیل_رضاپور /معلم، کارشناس ارشد جامعه شناسی
ساسی مانکن شاید بتواند عده ای مسئول خواب زده را در این مملکت بیدار کند. سالهاست که نظام آموزشی در کشور ما با نگاه متمرکز و بخشنامه ای اداره می شود و در بهترین حالت نتیجه آن را در قالب برگزاری کنکور و رقابت برای ورود به دانشگاه می بینیم و گسترش مافیای کنکوری که گردش مالی 8هزار میلیاردی در کشور ایجاد کرده است. این نگاه در مدارس در پی فراهم کردن «حیات طیبه» برای متعلمین بوده است و در این راستا برنامه های کلیشه ای و یکنواخت در قالب مراسم صبحگاهی و شعارهای ایدئولوژیک بخش پر رنگ و فرمال برنامه های مدارس می باشد، بدون توجه به اینکه دانش آموزان در این برهه از زندگی خود علاوه بر فرمول ها و اصول علمی خشک چه الزامات و نیازهای دیگری برای رشد و شکوفایی دارند. علاوه بر برنامه های روتین مدرسه، برنامه های مناسبتی در قالب عزاداری و یا مولودی در جهت یک شکل سازی فرهنگ مدارس ارائه می گردد، فارغ از اینکه متوجه باشند که فرهنگ مقوله ای خودجوشِ متاثر از نیاز اجتماع انسانی می باشد. برای پی بردن به اهمیت موضوع و عمق مسئله کافی است به آمار وزارای بهداشت دوسال اخیر، آقایان هاشمی و نمکی در باره شیوع بالای افسردگی در ایران نگاهی بیندازیم. سوال اینجاست که آیا نائب رئیس مجلس و وزیر آموزش و پرورش و دیگر دست اندرکاران این کشور توجهی به این آمار دارند؟ و اینکه تا چه میزان قوانین و سیاست های سازمان ها و مراکز تحت امر خود را در افزایش یا کاهش این آمار دخیل می دانند؟ وزیر آموزش و پرورش از آنجایی که حس مسئولیت پذیری بالایی دارد و در جهت حل معضلات مربوط به نظام آموزش لحظه ای درنگ نمی کند! کلیپ پخش شده را «ناهنجار،نگران کننده و حاصل دشمنی سیاسی و...» خواند، حال آنکه در واکنش به سخنان وزیر آموزش و پرورش دهها کلیپ از مدارس مختلف با همان آهنگ در فضای مجازی منتشر شد که پیام های زیادی می تواند برای مخاطب و به ویژه وزیر محترم داشته باشد اما پیام مشترک همه آنها این است که « ما بچه ها نیاز به شادی و نشاط داریم». جناب وزیر باید مطلع باشد که والدین افسرده امروز همان شاگردان دیروزند، تولیداتی که دیگر نمی توانیم بگوئیم از چین وارد شده و یا نظام دیگری این والدین را تولید کرده است، والدین دیگر نمیخواهند فرزندانشان همانند خودشان افسرده و پژمرده باشند، از آن گذشته معلمان هم قصد ندارند فضایی خشک و پادگانی برای شاگردان خود فراهم کنند زیرا به تجربه آنان به این درک رسیده اند که فضای آموزش به هر میزان که عاری از جبر ، ایستایی و کلیشه ای باشد، شاگردان علاقه بیشتری به مشارکت در برنامه های آموزشی دارند و بروز خلاقیت و تفکر انتقادی در چنین فضاهایی به مراتب بیشتر از فضاهایی است که جایی برای گفتگو و مفاهمه بین معلم و متعلم وجود ندارد. به تجربه نگارنده درونی کردن ارزشهای معنوی و والای انسانی در چنین فضاهایی بسیار بیشتر از کلاسهایی است که شاگردان به صورت مکانیکی و طوطی وار مجبور به حفظ و تکرار برخی محفوظات می شوند. انتظار این است که قشر فرهیخته به مسائل فرهنگی نگاه بخشنامه ای نداشته باشند. اعتقاد دارم که مدارس ما باید بانشاط تر باشند و تفکر انتقادی و خلاقانه، مفاهمه، رواداری(تحمل دیگری) و قانون مداری را بسیار بیشتر از گذشته آموزش دهند.
🔻🔻🔻
🆔 @edalatxah
#اختصاصی_کانال_صنفی_معلمان
✍ #اسماعیل_رضاپور /معلم، کارشناس ارشد جامعه شناسی
ساسی مانکن شاید بتواند عده ای مسئول خواب زده را در این مملکت بیدار کند. سالهاست که نظام آموزشی در کشور ما با نگاه متمرکز و بخشنامه ای اداره می شود و در بهترین حالت نتیجه آن را در قالب برگزاری کنکور و رقابت برای ورود به دانشگاه می بینیم و گسترش مافیای کنکوری که گردش مالی 8هزار میلیاردی در کشور ایجاد کرده است. این نگاه در مدارس در پی فراهم کردن «حیات طیبه» برای متعلمین بوده است و در این راستا برنامه های کلیشه ای و یکنواخت در قالب مراسم صبحگاهی و شعارهای ایدئولوژیک بخش پر رنگ و فرمال برنامه های مدارس می باشد، بدون توجه به اینکه دانش آموزان در این برهه از زندگی خود علاوه بر فرمول ها و اصول علمی خشک چه الزامات و نیازهای دیگری برای رشد و شکوفایی دارند. علاوه بر برنامه های روتین مدرسه، برنامه های مناسبتی در قالب عزاداری و یا مولودی در جهت یک شکل سازی فرهنگ مدارس ارائه می گردد، فارغ از اینکه متوجه باشند که فرهنگ مقوله ای خودجوشِ متاثر از نیاز اجتماع انسانی می باشد. برای پی بردن به اهمیت موضوع و عمق مسئله کافی است به آمار وزارای بهداشت دوسال اخیر، آقایان هاشمی و نمکی در باره شیوع بالای افسردگی در ایران نگاهی بیندازیم. سوال اینجاست که آیا نائب رئیس مجلس و وزیر آموزش و پرورش و دیگر دست اندرکاران این کشور توجهی به این آمار دارند؟ و اینکه تا چه میزان قوانین و سیاست های سازمان ها و مراکز تحت امر خود را در افزایش یا کاهش این آمار دخیل می دانند؟ وزیر آموزش و پرورش از آنجایی که حس مسئولیت پذیری بالایی دارد و در جهت حل معضلات مربوط به نظام آموزش لحظه ای درنگ نمی کند! کلیپ پخش شده را «ناهنجار،نگران کننده و حاصل دشمنی سیاسی و...» خواند، حال آنکه در واکنش به سخنان وزیر آموزش و پرورش دهها کلیپ از مدارس مختلف با همان آهنگ در فضای مجازی منتشر شد که پیام های زیادی می تواند برای مخاطب و به ویژه وزیر محترم داشته باشد اما پیام مشترک همه آنها این است که « ما بچه ها نیاز به شادی و نشاط داریم». جناب وزیر باید مطلع باشد که والدین افسرده امروز همان شاگردان دیروزند، تولیداتی که دیگر نمی توانیم بگوئیم از چین وارد شده و یا نظام دیگری این والدین را تولید کرده است، والدین دیگر نمیخواهند فرزندانشان همانند خودشان افسرده و پژمرده باشند، از آن گذشته معلمان هم قصد ندارند فضایی خشک و پادگانی برای شاگردان خود فراهم کنند زیرا به تجربه آنان به این درک رسیده اند که فضای آموزش به هر میزان که عاری از جبر ، ایستایی و کلیشه ای باشد، شاگردان علاقه بیشتری به مشارکت در برنامه های آموزشی دارند و بروز خلاقیت و تفکر انتقادی در چنین فضاهایی به مراتب بیشتر از فضاهایی است که جایی برای گفتگو و مفاهمه بین معلم و متعلم وجود ندارد. به تجربه نگارنده درونی کردن ارزشهای معنوی و والای انسانی در چنین فضاهایی بسیار بیشتر از کلاسهایی است که شاگردان به صورت مکانیکی و طوطی وار مجبور به حفظ و تکرار برخی محفوظات می شوند. انتظار این است که قشر فرهیخته به مسائل فرهنگی نگاه بخشنامه ای نداشته باشند. اعتقاد دارم که مدارس ما باید بانشاط تر باشند و تفکر انتقادی و خلاقانه، مفاهمه، رواداری(تحمل دیگری) و قانون مداری را بسیار بیشتر از گذشته آموزش دهند.
🔻🔻🔻
🆔 @edalatxah