هزینه انزوای تجاری / چگونه هزینه‌های تجاری مانع «بیماری هلندی معکوس» می‌شود؟

🔹همه ما داستان بیماری هلندی را می‌دانیم؛ افزایش درآمدهای نفتی، تقویت پول ملی، ارزان شدن واردات و حرکت منابع از بخش‌های قابل تجارت به بخش غیر‌قابل تجارت و در نهایت صنعتی‌زدایی.

❓اما آیا چیزی تحت‌عنوان بیماری هلندی معکوس وجود دارد؟

❓آیا کاهش درآمد منابع می‌تواند منابع را به بخش‌های تولید صنعتی و کشاورزی هدایت کند؟

🔹پاسخ به این سوال‌ها تا حدود بسیاری به هزینه‌های تجارت بستگی دارد که می‌تواند در نتیجه تحریم، منفک‌شدن از تجارت‌جهانی به دلیل مسائل ژئوپلیتیک یا درگیری‌های داخلی باشد.

🔹هزینه‌های تجاری بالا حتی در صورت کاهش درآمد منابع می‌تواند مانع از معکوس‌شدن روند بیماری هلندی شود.

🔹تحـریم‌ها، مسائـل ژئـوپلیتیک، درگیری‌های داخلی و زیرساخت‌های ضعیف از مهم‌ترین عوامل افزایش هزینه‌های تجارت در جهان امروز هستند.

🔹از ایران تا نیجریه و حتی در کشورهای بزرگی همچون چین می‌توان اثر عوامل مذکور را مشاهده‌کرد.

🔗متن کامل

#دنیای_اقتصاد #تجارت #انزوای_تجاری #هزینه_های_تجارت #بیماری_هلندی

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir

طاعون طلا چه بر سر پرتغال آورد؟

🔹تا سال ۱۷۵۰، پرتغال از نظر تولید سرانه در مقایسه با استانداردهای اروپای غربی در سطح بالایی قرار داشت. اما تنها یک قرن بعد، این کشور به فقیرترین کشور منطقه بدل شد.

🔹یک مطالعه جدید توضیح می‌دهد که در قرن هفدهم پرتغال نظام سیاسی مشابهی با انگلستان داشته و مسیر اقتصادی مشابهی را طی می‌کرده است.

🔹این مطالعه نشان می‌دهد که «کشف طلا در برزیل و سرازیر شدن آن به پرتغال»، نقش نفرین منابع را بازی کرده به بیماری هلندی در اقتصاد و خودکامگی دربار در سیاست منجر شده است.

🔹استان‌های دورافتاده برزیل تا سال ۱۷۳۰ بیش از ۷۰ درصد از طلای استخراج‌شده جهان را به لیسبون صادر می‌کردند. این طلای وارداتی، به‌طور ناگهانی درآمد واقعی مردم را افزایش داد.

🔹نتیجه؟ رونق تقاضا برای کالاهای داخلی، رشد قیمت‌ها و دستمزدها در بخش خدمات و مشاغل غیرتجاری و به‌دنبال آن افزایش نرخ واقعی ارز.

🔹در ظاهر، پرتغال ثروتمندتر شده بود، اما در عمل، تولید و صنعت دچار افت شد. زیرا با افزایش هزینه‌ها، بخش تجاری کشور که باید موتور صادرات می‌بود، رقابت‌پذیری خود را از دست داد و سرمایه‌ها به سمت مشاغل خدماتی حرکت کردند.

🔹مردم نیز ترجیح دادند به جای کالاهای ساخت داخل، سراغ اجناس وارداتی ارزان‌تر بروند؛ پدیده‌ای که در اقتصاد مدرن آن را بیماری هلندی می‌نامیم.

🔹پیامدهای ورود طلا از برزیل موقتی نبود؛ در حالی‌که کشورهای اروپای غربی در قرن هجدهم مسیر صنعتی‌شدن و رشد را در پیش گرفته بودند، اقتصاد پرتغال درگیر رکودی شد که هرگز به‌طور کامل از آن رهایی نیافت.

🔹طلا جای صادرات را گرفت، صنایع داخلی را تضعیف کرد و بخش‌های کلیدی تولید و کشاورزی را به حاشیه راند.

🔹اشتغال در این بخش‌ها کاهش یافت و با از بین رفتن مزیت رقابتی، رشد فناوری نیز دچار اختلال شد.

🔹وقتی تمرکز یک کشور از صنعت به سمت خدمات و واردات متمایل می‌شود، رشد درآمد سرانه کند و ناپایدار می‌شود. همین اتفاق در پرتغال افتاد.

🔹با افت صادرات و کاهش انگیزه تولید، موج شهرنشینی که در سایر نقاط اروپا جریان داشت، در پرتغال معکوس شد.

🔹رکود در تولید ناخالص داخلی واقعی و دستمزدها نیز طی همین سال‌ها تثبیت شد و تا بیش از یک قرن بعد، نشانی از بازیابی جدی دیده نمی‌شود.

🔹اگر پرتغال نخستین دریافت‌کننده این حجم عظیم از طلای برزیلی نبود، اقتصادش تا سال ۱۸۰۰ می‌توانست تا ۴۰درصد ثروتمندتر باشد.

🔹اما در عوض، ثروتی که می‌توانست سکوی پرتاب باشد، تبدیل به زنجیری شد که توسعه را به عقب کشاند.

🔹افزایش درآمدهای سلطنتی موجب شد شاه نیازی به برگزاری پارلمان یا مذاکره با نخبگان سیاسی نداشته باشد. مجلس «کورتس» که زمانی ابزاری برای محدودسازی قدرت سلطنت بود، در کل قرن هجدهم تشکیل نشد. به‌تدریج، قدرت مطلقه پدید آمد.

🔹بر خلاف دیدگاه‌هایی که عقب‌ماندگی پرتغال را ناشی از نهادهای دوران قرون وسطی یا فرهنگ کاتولیکی می‌دانند، مشکل اصلی در سوءمدیریت منابع و تغییر مسیر نهادی در اثر ورود طلا بوده است.

🔗متن کامل

#دنیای_اقتصاد #طلا #پرتغال #بیماری_هلندی #نفرین_منابع

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir