چپُقلوئي ها

Forwarded from معرفت (دهقانی)

فرجام عشق ( ۱۲۶ )

در وادے عشق ، دولت وصل اگر دست دهد ، شب سیاه هم صبح روشن است.

شبے گذشت به روشنے صبح ...
سپیده که سر زد ، خورشید اقبال حبیب ،درخشیدن گرفت .
خروس خانه و کبڪ حبیب باهم میخواند .
دلخوشے بیشتر از این ، که یار به کام دل باشد و دل در دست یار ؟
وقتے حبیب بیدار شد ،براے اولین بار دید که ماهرخ زودتر از او بیدار شده و بر بالین او به نظاره نشسته است!
تمام صورتش لبخند شد و تمامے دلش قند...
حس پرنده یخ زده ای را داشت که جان ملول را به دست نوازشگرِ خورشید گرمِ نیمروز سپرده باشد.
دو خورشید با مهربانے و به زیبایے تمام ، از چشمخانه ماهرخ بر سر و روے او
مے تابید...
حبیب مے دانست که این نگاه جانفزاست و دلش میخواست هزار جان بگیرد از آن یک نگاه.
حال زمینے را داشت که در فصل بهار ، پس از یڪ خوابِ زمستانی از اثر آفتاب ، سبز میشود...
چه خوش یُمن بود این زمستان که درے از بهار به روے او گشوده بود.

ماهرخ گویا فهمیده بود که حبیب خود را به خواب زده است تا خیالپرورے کند.
فرشته عشق او را آزمود که لطف را تمام کند.
دست پیش برد و زلف آشفته حبیب را از پیشانے اش به یڪ سو زد ، و تمامے نور نگاهش را بر جبین حبیب پاشید...
حبیب مثل خورشید یکپارچه آتش شد...
ماهرخ هنوز به تماشاے صورتِ گل انداخته حبیب نشسته بود...
گویی هرگز او را ندیده است !
عجب ستمی است که یک جهان باشی و یک جو دیده نشوی.
عجب بی نصیبی است آنکه بر لب دریایی شیرین باشد و نَمی ،نَچشد از حلاوت این بحر...
ماهرخ همچون ماهی ای بود که در بحر عشق چشم گشوده بود و از بسا غوطه خوردن ، سیر و بی خبر از لذت این شرب مدام بود .
در این چند روز ایام فراق ، ذره ای حال ماهی افتاده بر ساحل را چشیده بود...

ماهرخ مشغول مرور دل خود بود که سر و صدایی از بیرون ،او را از حال خود بیرون آورد و سراسیمه به سمت در رفت.
حبیب هم از جا پرید و به سمت در اتاق دوید .
انگار که قرار نبود هیچوقت خوشی به جان حبیب مزه کند.
در این صبح ساکت و سرد که دل مهربان حبیب ، با معجزه عشق گرم شده بود ، چشم حسود فلک ،بار دیگر عیش او را بر هم زد ...

حبیب و ماهرخ بی آنکه بالاپوش بپوشند به سمت حیاط و سر و صدا رفتند.

صدای گریه و ناله فرخ و واویلای زن عمو بود که خواب را از چشم اهل خانه پرانده بود.
فرخِ می خواهد برود دست به آب .
در حالیکه هنوز خواب آلود است ، ناگهان گربه ای پیش پای او می پرد و فرخ از پله ایوان پرت میشود میان خانه...

حبیب جانش بود و فرخ...
خدا خدا می کرد که جایی از بدنش نشکسته باشد ...

#مادر_دانیال

267 views19:01