گاهی ما سالها جمله‌ی دوستت دارم را نمی‌گوییم تا شخصی را از دست ندهیم و اتفاقا از دستش میدهیم.
و گاهی ابراز نمی‌کنیم چون توان رویارویی با واقعیت را نداریم.
ابراز کردنِ احساساتِ مثبت، شجاعت و اصالتِ درونی می‌خواهد و کار هر کسی نیست. ‌‌
در هر صورت اگر ابراز کنیم، جواب مشخص می‌شود یا رابطه شروع می‌شود و یا رویای رابطه تمام می‌شود و شجاعت در همین رویارویی‌ست.

#پونه_مقیمی

@asheghanehaye_fatima

.

در این روزهای سخت که قطعا هر کدام‌ با روشی شخصی سعی میکنیم تحمل کنیم و صبور باشیم،
حواس‌مان به صمیمیت‌هایمان باشد.
گاهی آغوشی، همراهی با بغضی، نگاه عمیقی و حضوری کوتاه اما پررنگ،
می‌تواند روانی را از فروپاشی نجات دهد.

#پونه_مقیمی


@asheghanehaye_fatima

@asheghanehaye_fatima

اندوهِ نداشتنت،
به من آموخت آنقدر قدرتمند هستم که
از نبودن‌ها و نشدن‌ها، نخواهم مُرد.

آموخت، منتظر نباشم و
با اعتماد به خودم جلو بروم
نه با تحسین و تشویق دیگران،
نه با وابستگی و منتظرِ دیگران بودن و
این بزرگترین هدیه‌ی تو بود.

هدیه‌ای که نتوانست
مرا به تو نزدیک کند
اما توانست مرا به خودم نزدیک کند.


✍#پونه_مقیمی

تجربه‌ی عشق، هیچ‌گاه اشتباه نیست و هر آدمی که شما با او عشق را تجربه کردید، یکی‌ از مهم‌ترین، باارزش‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین انسان‌هایی‌ست که وارد زندگی‌تان شده است؛ حتی اگر نتیجه‌ی عشق، آن چیزی نیست که‌ می‌خواستید، فقط بدانید، شما «عشق» را با آن‌ فرد تجربه کردید، پس شما با قلب و تمام ناهشیارتان و تمام وجود درونی‌تان دوستش دارید.
حتی اگر از دستش داده باشید.
«عشق» باارزش‌ترین و دردناک‌ترین اتفاقی‌ست که یک انسان می‌تواند با تمام وجودش تجربه کند...

#پونه_مقیمی


@asheghanehaye_fatima

همین حرف‌های ناگفته‌اند که رابطه را تمام می‌کنند. همین جواب ندادن‌های ساده. همین ندیدن‌های ساده و همین خبر نگرفتن‌های گاه‌وبی‌گاه. همین امروز و فردا کردن‌های انباشته شده.
آخر روزی برمی‌گردیم و می‌بینیم آن‌قدر دور شده‌ایم که دیگر حتی در خاطراتمان هم باهم آشنا نیستیم. همین غریبه شدن‌های ساده روزی کار رابطه را می‌سازد.

بعضی از آدم‌ها را باید نگه داشت. کسانی که در سخت‌ترين شرایط با ما ماندند. کسانی که با ما مهربان بودند و ما را تنها نگذاشتند. کسانی که آنقدر ارزشمند هستند که گاه‌گاهی بداخلاقی‌هایشان، سردشدن‌هایشان و تنش‌هایشان را در رابطه نادیده بگیریم.
اگر از این آدم‌ها در زندگیتان هستند و کمی آزرده‌خاطرتان کرده‌اند، بروید لیوانی چایی داغ بریزید و آنها را به یک گفتگوی صمیمانه دعوت کنید.

#پونه_مقیمی
📒 #تکه‌هایی_از_یک_کل_منسجم

@asheghanehaye_fatima

مهم‌ترین بخشِ دوست داشتن،
محافظت کردن است.
از خودمان و دیگران در این روزهای
سخت به درستی محافظت کنیم.

گفتن جمله‌ی دوستت دارم یا
مردمم را دوست دارم یا
خانواده‌‌ام را دوست دارم
بدون رفتاری بالغانه و
محافظت کننده فاقد معناست.

معنا در رفتار است نه در کلام.

امیدوارم همه‌مان در کنار هم
بتوانیم از این بحران با کمترین آسیب
به خودمان و دیگری عبور کنیم و
پراز دوست داشتن های مسئولانه باشیم .


#پونه_مقیمی


@asheghanehaye_fatima

آنهایی که ما را همانگونه که هستیم میپذیرند و تلاش میکنند لبخندهایمان عمیق‌تر و آرامشمان طولانی‌تر باشد، همانهایی هستند که ماندگار میشوند.

#پونه_مقیمی


@asheghanehaye_fatima

💢#روانشناسى


حواسمان به آدم‌های امن و قویِ اطراف مان باشد.
آنها هم مانند تمام انسان‌ها، حساس، آسیب پذیر و ناقص هستند و درست است که همیشه خودشان در تنهایی‌شان با دردها و زخم‌هایشان کنار آمده‌اند، اما آنها هم از اینکه درک شوند، در آغوش کشیده شوند و گاهی به خاطر دل‌آزردگی‌ها از آنها معذرت خواهی شود، خوشحال می شوند.

در این روزهای سخت، که پناهمان آغوش آدمهای قوی‌ست، یادمان نرود که ما هم گاهی می توانیم پناهگاه یک آدم قویِ تنها باشیم. حتی اگر این پناهگاه به وسعت یک آغوش، یک پیاده‌روی همدلانه یا حتی ساده تر از اینها، به وسعت یک جمله‌ی « درکت می کنم، تو حق داری» باشد.



✍ #پونه_مقیمی


@asheghanehaye_fatima

.

خودمان را براي تصميم ها و انتخابهايمان
در گذشته مان سرزنش نكنيم.
سرزنش، بصيرت را دور مي كند

اشتباهات و تجربه هاي تلخ
فرصت "رشد دروني" را فراهم مي كند.

باید بخشید.
باید خودمان را ببخشیم
برای تمام حماقت ها، انتخاب های تلخ و
برای تمام بدی هایی که انجام داده ایم.
بخشش که آغاز شود،
ادامه ی جاده دیده می شود.
جاده ای که هنوز مسافرش هستیم و
هنوز ادامه دارد.
بار گناه را که بر زمین بگذاریم،
قدمهایمان سبک تر می شود.
انسان ها تا همیشه ادغامی از
انتخاب های تلخ،
حماقت های عمیق و
شرارت های وجودی هستند.



#پونه_مقیمی



@asheghanehaye_fatima

در جستجوی یک فرد خاص نباشیم.
وقتی در جستجوی فردی خاص هستیم بسیاری از آدمها را نمیبینیم. حتی به سمت یک صحبت ساده با آنها هم حرکت نمیکنیم.
در جستجو بودن، یعنی به نوعی قضاوت کردنِ آدمها، حتی قبل از فرصتِ سلام و احوال پرسی کردن.

جستجو کردن یعنی ما فقط به افرادی اجازه میدهیم به دنیایمان نزدیک شوند که شبیه به تصویر ذهنی‌مان هستند و همین تصویر ما را از کامل حس کردن زندگی دور میکند.
در اتفاقات، محیط‌ها و موقعیت‌های جدید قرار بگیرید و سعی کنید با آدمها جهان مشترکی پیدا کنید اما در جستجوی یافتنِ فردی خاص نباشید.
حضور داشتن در اتفاقات، بزرگترین راهنمای ما برای وصل شدن به آدمهای جدید، جهان‌های جدید و موقعیت‌های جدید‌تر است.

#پونه_مقیمی



@asheghanehaye_fatima

من برایت آرزو می‌کنم
چه در سخت‌ترین و دردناک‌ترین لحظات زندگی و چه در شادترین و آرامش‌بخش‌ترین ثانیه‌هایت،
چشم‌های فردی را در کنارت داشته‌باشی
که بتوانی به او نگاه کنی ، با نگاهش احساس امنیت کنی و جرات پیدا کنی عبور کنی،
عبور از درد و شادی،
عبور از هر آنچه که باید از آن گذر کنی.

#پونه_مقیمی


@asheghanehaye_fatima

ما نمیدانیم از دل تاریک‌ترین شبها و سخت‌ترین روزهای زندگی‌مان قرار است چه ورژنی از خودمان را از «درد» تحویل بگیریم.
اما هر کسی که در درد مینشیند و به درد اعتماد میکند، از درد، یک «شگفتی» تحویل می‌گیرد.
پس در جانمان، در قلبمان، برای «درد» جا باز کنیم و اجازه دهیم کمی آرام بگیرد و کارش را انجام دهد.
در درد، بیرون برویم.
در درد، صبحانه بخوریم.
در درد، معاشرت کنیم.
در درد، چایمان‌ را سر بکشیم
و در درد بخندیم و بگریم.
در درد، زندگی کنیم ‌ و به او هم اجازه‌ی زندگی کردن بدهیم.
کارش که تمام شود، خودش آرام آرام، قلبمان را ترک میکند.
با اون نجنگید، درد، دلسوز‌ترین درمانگر شماست.
فقط اجازه دهید زندگی کند و شما هم زندگی‌تان را ادامه دهید، روزی که او از خانه‌ی قلبتان رخت بر بست، شما به چشمان خودتان در آینه نگاه میکنید و از کسی که خواهید دید« شگفت زده» خواهید شد.

#پونه_مقیمی
@asheghanehaye_fatima

.

هر کس به نوعی
سعی در انکارتنهایی‌اش دارد؛
یکی با شراب ،یکی با سیگار،
یکی با حیوان خانگی‌اش،
یکی با درس، یکی با کار و
یکی با ماندن در رابطه‌ای که دیده نمی شود!
در هر حال جایی در مسیر زندگی‌مان
با تنهایی‌ رو به رو می شویم

جایی تمامِ انکار‌ها و سرکوب‌ها
سرریز می شود و "درمان"
از همان لحظه آغاز می شود.

درست از همان لحظه‌ی
عمیق حس کردنِ تنهایی.


✍#پونه_مقیمی
📙 #تکه_هایی_از_یک_کل_منسجم


@asheghanehaye_fatima

هر دو می خواستند بوسیده شوند،

اما هیچ‌ کدام
جلو نیامدند؛

این شروعِ
تمام شدنِ
رابطه‌شان بود ...


#پونه_مقیمی

@asheghanehaye_fatima

آدم‌هایی که با شما خوب رفتار نکرده‌اند
را در همان خاطرات از خودتان جدا کنید.

#پونه_مقیمی

@asheghanehaye_fatima

شخصی که همیشه نقش یک تکیه‌گاه را در زندگی‌اش داشته است، روزی متوجه میشود آدمهای اطرافش عادت میکنند که به راحتی از مواقعی که او ناراحت است، گذر کنند.
تکیه گاه بودن تاوان دارد.
تاوانش، زیادی قوی به نظر رسیدن است.
و این زیادی قوی دیده شدن باعث میشود دیگران از درک کردنِ آسیب پذیری آدمهای قوی چشم پوشی کنند.
در مواقع آزردگی ، از آنها معذرت خواهی نکنند و همدلی‌شان کمرنگ شود چون در نهایت باز هم آن آدم قوی باید توجیهات را درک کند و به آنها حق دهد.
تکیه گاه بودن تاوان دارد و تاوانش تنها ماندنِ بسیاری از آدمهای قوی در بسیاری از روابط است.
حواسمان به آدم‌های قویِ اطرافمان باشد.
آنها هم مانند تمام انسان‌ها، حساس، آسیب پذیر و ناقص هستند و درست است که همیشه خودشان در تنهایی‌شان با دردها و زخم‌هایشان کنار آمده‌اند، اما آنها هم از اینکه درک شوند، در آغوش کشیده شوند و گاهی به خاطر دل‌آزردگی‌ها از آنها معذرت خواهی شود، خوشحال میشوند.
در این روزهای سخت، که پناهمان آغوش آدمهای قوی‌ست، یادمان نرود که ما هم گاهی میتوانیم پناهگاه یک آدم قویِ تنها باشیم. حتی اگر این پناهگاه به وسعت یه آغوش، یک پیاده روی همدلانه یا حتی ساده تر از اینها، به وسعت یک جمله‌ی « درکت میکنم، تو حق داری» باشد.

#پونه_مقیمی



@asheghanehaye_fatima

.

«دوستت‌دارم‌»های اصیل، شبیه به سکوت‌‍ِ میان نت‌ها هستند.
درست، به موقع همان‌جایی می‌نشینند
که باید بنشینند.
و زمانی که یک آدمِ «درست»، شما را «درست» دوست دارد، روزی شما متوجه می‌شوید پتانسیل‌هایتان در حال رشد، هویتتان در حال تنظیم شدن و ورژن درستی از خودتان هم در رابطه در حال شکل گرفتن است.
سکوت‌های درست، موسیقی‌های عمیق، پخته ‌و درستی را شکل می‌دهند.
برای همین مهم است که چطور دوستتان دارند و چطور به شما عشق میورزند.

#پونه_مقیمی

@asheghanehaye_fatima

ناگهان احساس کردم به یک بیراهه احتیاج دارم، به حسی شبیه گم شدن اما امیدوار به پیدا شدن!
آری، دوست داشتم همه چیزهای معقول زندگی‌ام را به یکباره رها کنم و به سمت آن مسیر نامعقولی حرکت کنم که میدانم، نمیدانم چه در انتهای مسیر رخ خواهد داد.
همانطور که در گرمای بالای ۳۶ درجه‌ی ر‌ُم در اتاق کوچکم نشسته بودم و از عرق‌هایی که هر بار بیشتر و بیشتر خودشان را به لباسم میچسباندند و گویی قصد تمام شدن نداشتن کلافه شده بودم، فهمیدم که باید بروم جایی و برای مدتی گم شوم.
میدانستم که به یک ندانستن احتیاج دارم.
به یک مسیر، نه یک شروع دوباره.
به یک حرکت، نه یک ادامه.
به یک بی‌هدفی، نه یک برنامه‌ریزی مشخص!
پس تصمیم گرفتم «خودم» را بشناسم.
و اکنون هر قدم که بیشتر در جهان درونی‌ام جلو می‌روم، یک قدم بیشتر در جهان بیرونی پیدا میشوم.
مسیرِ گم شدن در خودم گویی به پیدا شدنم در جهان بیرونی کمک میکند! چه گمشدگی باارزشی.

#پونه_مقیمی
@dast_sazehaye_fatima

اگر میتوانستم به عقب بازگردم به هیچ اتفاق زندگی‌ام دست نمیزدم و اجازه میدادم تمام اتفاقات همانطور که رخ داده بودند، دوباره رخ دهند. اجازه میدادم دردها همان دردها باشند و آدمهایی که ملاقات میکنم همانها باشند و اجازه میدادم دوباره شبیه به همان موقع تصمیم بگیرم.
اجازه میدادم دوباره انتخاب‌ها و تصمیم‌هایم تکرار شوند، درست شبیه به همان اتفاقی که رخ داده بود!
من در اکنون، آدمی هستم که تمامِ آن مسیر را آمده و این آدمی که در اکنون وجود دارد مدیونِ مسیر زندگی‌اش است، مسیری مملو از اتفاقات.
مهم همین است، مهم مسیر و اتفاقات است نه بارِ معناییِ خوب و بد و یا اشتباه و درست. در هر اتفاق و در هر تصمیمی در زندگی، تجربه ای از رشد وجود دارد. اتفاقات، بد یا خوب نیستند! تصمیمات ما درست یا اشتباه نیستند! اتفاقات رخ میدهند چون باید رخ دهند و تصمیمات گرفته میشوند چون باید گرفته شوند!
تصمیماتِ ما، ما را آرام آرام به بلوغی میرسانند که بتوانیم در راستای محافظت از خودمان رفتار کنیم. مسیر زندگی هر کدام از ما، ناهمواری‌های زیادی داشته است؛ تجربه‌های تلخ و ناکامی‌های زیاد. تصمیمات ناخوشآیند و از دست دادنهای غم‌انگیز؛ البته بخش‌هایی از لذت و آرامش هم همراهش بوده ‌است اما هر آنچه که تجربه کرده ایم، لازم بوده است. به نظرم خیلی مهم نیست این مسیر به کجا میرسد! حتی مهم نیست چه اتفاقی بعد از آن می‌افتد. آنچه که مهم است، تلاش ما برای نزدیک شدن به خود و رشد درون است.
فکر میکنم اگر اجازه بدهیم اتفاقات رخ دهند و گذشته را کاملا همانطور که رخ داده کامل و بی نقص ببینیم، متوجه رشد خودمان خواهیم شد.
اگر دوام آورده‌ایم، پس در مسیر رشد هستیم!
برای من حسرتی در کار نیست. به مسیر زندگی‌ام که نگاه میکنم آدمی را میبینم که در هر زمان و در هر اتفاق به اندازه‌ی رشدِ همان زمانش تصمیم گرفته و جلو رفته است. ما قرار است به اندازه‌ی رشدمان اتفاقات را تحلیل کنیم و تصمیم بگیریم! پس نمیتوانیم با تجربه و رشدِ امروزمان، خودمان را در گذشته‌مان سرزنش کنیم!
به نظرم زیباترین بخشِ مرور گذشته‌مان هم همین است، اینکه متوجه شویم انتخاب‌ها و تصمیم‌های ما، بر اساس رشدِ درونیِ آن لحظه بوده نه این لحظه! و ما در هر اتفاقِ جدید با رشدی عمیق‌تر، تصمیم خواهیم گرفت. همین کافی‌ست تا از ادامه ی مسیر زندگی‌تان لذت ببرید؛ اینکه اکنون در دستان شماست و فرصت دیگری برای تصمیمِ دیگری دارید با رشدِ اکنونتان!

#پونه_مقیمی



@asheghanehaye_fatima

كمر ما را آن ادمهايي خم كرده اند كه روزي قرار بوده پشت و پناهمان باشند .
قرار بوده حمايت گر ما باشند .
قرار بوده بي دريغ به ما عشق بورزند و هميشه كنارمان بمانند. چشم هاي ما بي دليل به در خيره نشدند .
ما بي دليل در انتظار امدن ادمها و دوست داشته شدن از طرف آنها نيستيم.
ما دليل داريم ! ما مدتها پيش در انتظار بوده ايم !
در انتظارِ آنهايي كه برايمان مهم بوده اند ، آنهايي كه در دنياي ما نامهاي مقدسي را بر دوش حمل ميكنند بياييند و ما را ببينند! بيايند و ما را حمايت كنند . در اغوش بكشند و بگويند افرين ! ما كنارت هستيم!
اما نيامدند ! و ما هنوز منتظرشان هستيم .

و امتدادِ اين انتظار را در ادمهاي ديگر جستجو ميكنيم .
بي دليل نيست كه اميدواريم . اميدواريم چون زخمي شديم و منتظريم كسي بيايد و زخمهاي عميق قديمي مان را ترميم كند .
ما امتدادِ اميدهاي از دست رفته مان را در ادمهاي ديگر، در رابطه هاي ديگر جستجو ميكنيم و اين بزرگترين اسيب ما به خودمان است .

ما توقع داريم ادمها آن حفره هاي خالي را در ما پر كنند كه هيچگاه پر نخواهد شد .
چون اين چاله هاي احساسي كه متعلق به آنها نيست !
اين چاله هاي احساسي متعلق به مقدس ترين ادمهاي زندگي ما بوده است !
و اكنون اين ماييم كه بايد با اين حقيقت كنار بياييم پر شدنِ اين چاله ها تاريخ انقضا داشته است و بهتر است با خودمان صادق باشيم .
ديگر تمام شده است و آن ادمهاي خاص ، جاهاي خالي را پر نكرده اند .
اين ماييم كه بايد كنار بياييم و بدانيم كه ديگران طاقت اورده اند و ما هم طاقت مياوريم .

كمر ما را آن ادمهايي خم ميكنند كه روزي احساس ميكرديم بزرگترين بت هاي زندگي مان هستند و حالا بايد حواسمان به خودمان باشد.

رابطه ها ميتوانند ارام بخش ما باشند اما نميتوانند ان چاله ها را پر كنند .
امتدادِ اميدهاي واهي مان را در رابطه هاي صميمانه ي امروزمان جستجو نكنيم .
اين جستجو ما را نااميد خواهد كرد و ممكن است امروز دوباره كمرمان خم شود اما نه به دست ان ادمهاي خاص ، بلكه به دست خودمان ! .

پ.ن:
گاهي وقتي ميدانيم چرا مدام در انتظار تغييريم ، راحت تر خودمان را درك ميكنيم و ديگر براي رفتارهايمان خودمان را سرزنش نخواهيم كرد . اميد هاي واهي را قطع خواهيم كرد و شايد روزي خودمان بتوانيم خودمان را در اغوش بكشيم و بگوييم "افرين "!

#پونه_مقیمی


@asheghanehaye_fatima