‌.



شرح تابلویی از #هامرس_‌هوی

چنان‌که در توضیح ابتدایی دربارۀ هامرس‌هوی گفتم، او سرآغازهای تنهایی مدرن را به تصویر می‌کشد؛ این سرآغازها، مرحله‌ای است که تنهایی هنوز خودخواسته است و هنوز زیباییِ فریبنده‌ای در درون تنهایی یافت می‌شود: این زیبایی در فریبندگی و معشوق‌وارگیِ زنِ تابلوهای او نمود پیدا می‌کند. اشاره شد که هامرس‌هوی بیش از همه برای تابلوهای موسوم به «آتریور» (نقاشی از نماهای درون ساختمان) معروف است.

حال با این یادآوری، به تابلوی بالا بنگرید: پنجره نماد دریچه به دنیای بیرون است؛ پنجره دریچه‌ای برای نظر افکندن به بیرون از حریم خویش است. به پنجره‌های تابلو نگاه کنید: این پنجره‌‌ها نه به بیرون، که به درون گشوده می‌شوند، یعنی به روی یکدیگر باز می‌شوند. ما جایی مانند حیاط‌خلوت را می‌بینیم و این پنجره‌ها در قلب ساختمانند. از منظر معماری این پنجره‌ها برای گرفتن نورتعبیه شده‌اند، اما در آن بافت معناشناختی‌ای که ما مبنا قرار دادیم، این پنجره‌های «درونی»، نماد گشودگی به درون است؛ نشان این است که نقاش ما را به پنجره‌های درون خانه دعوت می‌کند که هر یک نه به بیرون، که رو به گوشۀ دیگری از خانه گشوده می‌‌شوند. پس نزد هامرس‌هوی، تنهایی و خانه هنوز پناهگاه است، نه تبعیدگاه.



@asheghanehaye_fatima