‍
■می‌خواهی بروی

می‌خواهی بروی،
بی‌بهانه برو
بيدار نكن خاطره‌های خواب‌آلود را.
صدای‌ات همان صدا
نگاه‌ات ناتنی؛
می‌روی اگر
بگذار بيگانه بماند صدای‌ات هم.

تو گل رها شده در آغوش دريایی
فرا خواهند گرفت تو را موج‌ها.
و گرفتارت خواهد ساخت روزی
محبت ساختگی‌ات
چون سندی جعلی.

پهن شوم به سان راه‌ها بر گام‌های‌ات
و التماس‌ات كنم؟
اين، ممكن نيست!
شكستنی نيست وقارم همانند قلب‌ام
پستی و آن‌گاه زندگی، روزگار خوشی نيست!

نمی‌گويم تو كوه سرفرازی، خم شو
نمی‌گويم درمان‌ام در دستان توست.
نه محبت پول خردی‌ست در دستان تو
و نه من گدایی دست‌گشوده فراروی تو.

می‌خواهی بروی...
اين راه، اين هم تو...
تنها يک جفت چشم بدرقه‌ات خواهد كرد.
اگر رفتی
بدان، هرگاه خواستی برگردی
بسترت بالشی خاردار خواهد بود.

می‌خواهی بروی
نه حرف بزن، نه چيزی بگو!
نيست شو چون غريبه‌ها در مه و ابر و دود
دل‌بسته‌ی چه چيزم بودی
كه نتوانستی بگويی
و اكنون در پی ديدن هزار عيب منی.

می‌خواهی بروی؛
بی‌بهانه برو؛
بيدار نكن خاطره‌های خواب‌آلود را.
صدای‌ات همان صدا
نگاه‌ات ناتنی؛
می‌روی اگر
بگذار بيگانه بماند صدای‌ات هم.

■●شاعر: #نصرت_کسمنلی | Nüsrət Kəsəmənli | جمهوری آذربایجان، ۲۰۰۳-۱۹۴۵ |

■●برگردان: #مرتضا_مجدفر

@asheghanehaye_fatima