■سومی

هر سه مقابلِ پنجره ایستاده بودند
با دریایی در روبه‌رو.
یکی از دریا گفت و دیگری شنید،
سومی نه گفت و نه شنید
او خود در میانه‌ی دریا بود
بر پهنه‌ی آب‌ها.

در آن سوی قابِ پنجره‌ها
آهسته تکان می‌خورد،
شفاف و روشن
در عمقِ نیل‌گونِ دریا.

به‌دنبالِ کشتی غرق شده‌یی می‌گشت.
زنگوله‌ی هشدارِ غرق‌شدگان را به صدا درآورد
تا نگاه‌اش کنند.
حباب‌های کوچکی از عمقِ آب بالا می‌آمد
و بی‌صدا محو می‌شد.

یکی پرسید: «غرق شد؟»
دیگری گفت: «آری... غرق شد»
سومی
بی‌آن‌که از آن‌ها بخواهد نجات‌اش دهند
از عمقِ آب
آن دو را می‌نگریست

گویی آن‌ها بودند
که در دریا غرق می‌شدند.

■شاعر: #یانیس_ریتسوس [ یونان، ۱۹۹۰-۱۹۰۹ ]

■برگردان: #بابک_زمانی 

@asheghanehaye_fatima

تو را فریاد می‌زنم که بشنوی
تو را هوار می‌کشم که بمانی
چه منگ و مست
چه هراسان
در این ظلمت،
پی‌ات می‌گردم
با خودم تنهایم مگذار
با تنهایی‌ام، تنهایم مگذار...
نرو!
بشنو!
بمان!

■شاعر: #سزار_وایه_خو [ César Vallejo | پرو، ۱۹۳۸-۱۸۹۲ ]

■برگردان: #بابک_زمانی

@asheghanehaye_fatima