خوابیده به پهلوی چپ
با هوسی به اندازه‌ی یک سیب در سرم
به چهل سالگی‌ام فکر می‌کنم
به لغزیدن سنگی زیر پایم
زن‌ها به رستگاری نزدیک‌ترند
به هر چیزی که ناگهان بیاید و سرشان را بچرخاند به سمت تنهایی
بی آن‌که بخواهند از تاریکی می‌ترسند
و از مردن در تپه‌های اطراف شهر.
درد در زانوهایم جمع شده
می‌نشینم و استخوان‌های پوکم را لمس می‌کنم.
زن ها که دل‌شان از فراموشی ضعف می‌رود
حواسشان به همه چیز هست
اول زیبایی را ترک می‌کنند
بعد خیابان‌ها را
بعد پنجره‌ها را
و پاهایشان را از آفتاب
و کمرهایشان را از دیوار می‌گیرند
و با دهان‌هایی باهوش
به لبخندهای در آینه خیره می‌مانند
خیره می‌مانند.

#ریحانه_آخوندزاده
#شعر_سپید_افغانستان

@asheghanehaye_fatima