دوازده، سیزده ساله بودم، دنیا را نمی‌شناختم. کی دنیا را می‌شناسد؟ این تودهٔ بی‌شکل مدام در حال تغییر را که دور خودش می‌پیچد و از یک تاریکی می‌رود به طرف دیگر. در این فاصله، ما بیش و کم رؤیا می‌بافیم، فکر می‌کنیم می‌شود سرشت انسان را عوض کرد، آن مایهٔ حیرت‌انگیز از حیوانیت در خود و دیگران را. ما نسلی بودیم آرمان‌خواه. به رستگاری اعتقاد داشتیم. هیچ تاسفی ندارم. از نگاه خالی نوجوانان فارغ از کابوس و رؤیا، حیرت می‌کنم. تا این درجه وابستگی به مادیت، اگر هم نشانهٔ عقل معیشت باشد، باز حاکی از زوال است. ما واژه‌های مقدس داشتیم: آزادی، وطن، عدالت، فرهنگ، زیبایی و تجلی. تکان هر برگ بر شاخه، معنای نهفته‌ای داشت.

#غزاله_علیزاده
در گفتگویی با مجله ادبی گردون
چند ماه پیش از مرگ


@asheghanehaye_fatima

@asheghanehaye_fatima


⁠⁣در تمامِ رؤیاهایم از دوران‌های باستانی ،
رَدِ پایِ تو را می‌بینم ،

ضمنا می‌دانم همه جا کنارت بوده‌ام ،
با نوازشِ سَراَنگشتانت به خواب رفته‌ام .

اگر هزار سال بعد هم
مثلِ سبزه از خاک بِرویَم
در آوندهایم جریان داری ...







#غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima



عشق مروارید سیاه است.
کمیاب‌ترین جواهر دنیا.
جان بی‌صاحب آدم را می‌سوزاند و کُنده می‌کند، خاکسترش را به دست باد می‌سپارد. 

#غزاله_علیزاده

خاطراتی هست که تنها در اشیاﺀ زنده می‌ماند.

خانه‌ی ادریسی‌ها/
#غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima

درود بزرگواران گرانقدر!
بامدادتان عطرآگین غنچه های نوشکفته،
فروردین تان جلوه گر فر و فراوانی و فروزندگی؛
آمدن بهار زیبا و گل آرا و سبزینه نگارتان شادباش؛
سال نو ۱۴۰۰ فرخنده و همایون و سرآغاز رسیدن به تک تک آرزوها و رویاهایتان...

درس امروز


در گریختن رستگاری نیست .
بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند ...



#غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima
#صبح

⁠⁣در تمامِ رویاهایم از دوران‌های باستانی، رد پایِ تو را میبینم، ضمنا میدانم همه جا کنارت بوده‌ام، با نوازش سر انگشتانت به خواب رفته‌ام. اگر هزار سال بعد هم مثل سبزه از خاک برویم در آوندهایم جریان داری..

خانه ادریسی ها
#غزاله_علیزاده


@asheghanehaye_fatima

#معرفی_نویسنده
#غزاله_علیزاده، زن پیشرو و نویسنده رمان درخشان #خانه_ادریسی‌ها است؛ از زبان خودش بشنوید و ببینید که چرا نویسنده شد.

ویدیو از روزآروز

غزاله علیزاده درباره خود و زندگی‌اش در گفت‌وگویی با مجله‌ ادبی «گردون»، اینچنین می‌گوید:

«ما نسلی بوديم آرمان‌خواه. به رستگاری اعتقاد داشتيم. هيچ تاسفی ندارم. از نگاه خالی نوجوانان فارغ از کابوس و رويا حيرت می‌کنم. تا اين درجه وابستگی به ماديت، اگر هم نشانه‌‌ عقل معيشت باشد، باز حاکي از زوال است. ما واژه‌های مقدس داشتيم: آزادی، وطن، عدالت، فرهنگ، زيبايی و تجلی. تکان هر برگ بر شاخه، معنای نهفته‌ای داشت.»

@asheghanehaye_fatima