خواب دیدم باران آمد ،
تو نبودی
و نسیمی از پنجره ی اتاقم عبور کرد...
بیدار شدم !
پاییز فرا رسید و
آسمان ِ میان ِ دو دریا را غمبارتر از همیشه میدیدم...
زیر باران قدم میزدم در خیابانی دم ِ صبح ،
بر شاخه ی سبز ِ درختی
پروانه ای خاموش
به رهایی از پیله اش فکر میکرد...
ناگهان چتری از بهار ِ محبت را باز کردم ،
عطر فروردین را داشت و حال و هوای عجیبی
و پروانه رها شد از پیله ،
پوست انداخت از مِهر
دستانم را باز کردم
پَر گشود و آمد زیر چتر ِ نگاهم
تکیه بر پَر پروازِ دلم زد...
هر فصل ، بهاری تازه خواهد شد
در کنار ِ نسیمی از عطر ِ گلِ سرخ...
دسته گلی از شاخسار محبت بود
آن پروانه که روی جیب پیراهنم نشست ،
ناپدید شد در سینه ام...
آری
اینگونه در من رها شد !
تو تک شاخه ی گلِ سرخ ِ منی
تو تمام ِ صبحِ امیدی
که در مِه
پَر گشودم تا پیله ی تو
پیله ی انبوهی از عشق...
و من از احساست
هر لحظه
شعر میچینم و
مینویسم در دفتری از مِهر ،
تا اقاقی ها بدانند
که گیسوانت تا کدامین آسمان خواهند رفت !
دلیل معراج ِ محمد به عشق
تویی ،
ای شکوه ِ همه عمر...
شعر !
پر ِ پرواز ِ من است
تا پوست اندازیم باهم...
لمس رهایی تا آسمان ِ هفتم
بر لبِ جوی نشینیم ،
من شعر بگویم  و تو آرام زمزمه کنی :
ببار بارانِ پاییزی
بر من بهار ِ امید را
تا طلوعی دیگر بسازیم...
آسمانی دیگر را با نگاهت برایم ساختی ،
نوید ِ شعری دیگر
و عطر بهار را
در پاییز به من فهماندی...
حالا از تو حضوری نو در من
شکل گرفته
تا به دنبال تو بیایم
هرجا که می روی...
همفکر
هم مسیر
مانند پرستوها
سفر را آغاز کنیم ،
تا بی نهایتی از عشق... !
و من برایت شعر بگویم و
واژه ها با یکدیگر تانگو برقصند...
۱۳۹۷/۰۷/۱۴
#محمد_جواد_ریاضت
#بانو_جان
#فلبداهه
#از_شب_گسیخته
@na_fir