@asheghanehaye_fatima
.
#رفتنت
پنجره‌ها اگر چشمی برای بستن داشتند ،
هیچ دستی جلوی نگاهشان
تکان نمی‌خورد
و خیابان اگر راهی برای ماندن داشت ،
هیچ پایی به رویش نمی‌رفت
رفتی و خاطراتت شبیه داغ
بر قلبِ این کوچه مانده است
مدت‌هاست پرنده‌ای جای صدایت
چهچهه می‌زند
و دلتنگی حادثه‌ای‌ست
که دقیقه‌ای صد‌بار ،
بر قلبِ من می‌کوبد
تو که رفتی ،
آسمان پرواز را به خاطرش سپرد
و هربار از کوچِ تنهای پرنده‌ای گریست
روزی هزار پرنده از آسمان می‌روند و
به آغوشِ بازمانده‌ام تیر می‌زنند
سخت است نبودنت
نشنیدنت
در آغوش نداشتنت
غربتِ این‌روزهای تو
با پوشیدن کفش‌هایت آغاز شد و
آرزوهایی بزرگ در سرت
تیشه به بودنت کنارم زد
شاید هم دستی که بر شانه‌ات
و آبی که بر زمین برایت اشک ریخت
رفتنت را ،
به دوردست‌های طولانی
کوک می‌زد
تو یک‌روز خواهی آمد و
من آن‌روز دوباره
تمامِ آدم‌ها را دوست خواهم داشت
تو یک‌روز برمی‌گردی و باد
دست از سرِ عطرِ موهایت
برخواهد داشت
هَراز شبیه کلافی سردرگم
دورِ خود می‌پیچد و
من هربار به کوچه‌ای می‌رسم
که تو از آن رفته‌ای
و پا به اتاقِ خانه‌ای می‌گذارم
که صدای خنده‌هایت ،
از سَر و روی دیوارش اشک می‌ریزد
و دسته گلی کنجِ اتاق
هنوز هم بوی دستانِ تو را
فریاد می‌زند
#مرجان_پورشریفی
.
#رفتنت
پنجره‌ها اگر چشمی برای بستن داشتند ،
هیچ دستی جلوی نگاهشان
تکان نمی‌خورد
و خیابان اگر راهی برای ماندن داشت ،
هیچ پایی به رویش نمی‌رفت
رفتی و خاطراتت شبیه داغ
بر قلبِ این کوچه مانده است
مدت‌هاست پرنده‌ای جای صدایت
چهچهه می‌زند
و دلتنگی حادثه‌ای‌ست
که دقیقه‌ای صد‌بار ،
بر قلبِ من می‌کوبد
تو که رفتی ،
آسمان پرواز را به خاطرش سپرد
و هربار از کوچِ تنهای پرنده‌ای گریست
روزی هزار پرنده از آسمان می‌روند و
به آغوشِ بازمانده‌ام تیر می‌زنند
سخت است نبودنت
نشنیدنت
در آغوش نداشتنت
غربتِ این‌روزهای تو
با پوشیدن کفش‌هایت آغاز شد و
آرزوهایی بزرگ در سرت
تیشه به بودنت کنارم زد
شاید هم دستی که بر شانه‌ات
و آبی که بر زمین برایت اشک ریخت
رفتنت را ،
به دوردست‌های طولانی
کوک می‌زد
تو یک‌روز خواهی آمد و
من آن‌روز دوباره
تمامِ آدم‌ها را دوست خواهم داشت
تو یک‌روز برمی‌گردی و باد
دست از سرِ عطرِ موهایت
برخواهد داشت
هَراز شبیه کلافی سردرگم
دورِ خود می‌پیچد و
من هربار به کوچه‌ای می‌رسم
که تو از آن رفته‌ای
و پا به اتاقِ خانه‌ای می‌گذارم
که صدای خنده‌هایت ،
از سَر و روی دیوارش اشک می‌ریزد
و دسته گلی کنجِ اتاق
هنوز هم بوی دستانِ تو را
فریاد می‌زند
#مرجان_پورشریفی