@asheghanehaye_fatima
شکفته بادا لبان من که نیمه‌ماهِ نیمرخانِ تو را شبانه می‌بوسند...
فدای تو دو چشم من که چشم‌های تو را خواب دیده‌اند...
ببینمت تو کجایی که چهره‌ات باغی‌ست،که از هزار پنجره نور می‌وزد هر صبح!
#دکتر_رضا_براهنی
شکفته بادا لبان من که نیمه‌ماهِ نیمرخانِ تو را شبانه می‌بوسند...
فدای تو دو چشم من که چشم‌های تو را خواب دیده‌اند...
ببینمت تو کجایی که چهره‌ات باغی‌ست،که از هزار پنجره نور می‌وزد هر صبح!
#دکتر_رضا_براهنی
@asheghanehaye_fatima
در خیابان چهار صبح
هر کسی بامی دارد بر سر
هر کسی باغی از خواب نهان دارد در سر
لیک من مثل تو هستم - تنها -
ای درخت، ای قفس خشک بهاری مدفون!
سیم پر خار و درخشانی از اخترها
دور من، دور تو پیچیده از آفاق جهانی مجهول؛
و در این ساعت خاموشی،
ماه، موجود غریبی ست که شخصیت بی نامی دارد:
گاه چون صورت نورای قدیسان است
گاه پستان بلورین زنی است
خال کوبی شده با نام هزاران مرد
گاه چون دایره ی پوستی کولی هاست
ماه در خواب مرا می بیند:
پنج انگشت بپیچیده به پنچ انگشت
و دو بازو که گرفته ست دو زانو را تنگ:
(بغلی از تنهایی)...
در خیابان چهار صبح
ماه، سبکی ست به مقیاس جدید شعر
که ز تنهایی شب می شکفد الهامش
و در این ساعت خاموشی،
هر کسی بامی دارد بر سر
هر کسی باغی از خواب نهان دارد در سر
هر کسی نام و نشانی دارد،
اما من،
روی این نیمکت سرد خیابان چهار صبح
پنج انگشت بپیچیده به پنج انگشت
و دو بازو که گرفته ست دو زانو را تنگ
بغلی دارم از تنهایی...
(بغلی از تنهایی)
دیگران نام و نشانی دارند...
#دکتر_رضا_براهنی
در خیابان چهار صبح
هر کسی بامی دارد بر سر
هر کسی باغی از خواب نهان دارد در سر
لیک من مثل تو هستم - تنها -
ای درخت، ای قفس خشک بهاری مدفون!
سیم پر خار و درخشانی از اخترها
دور من، دور تو پیچیده از آفاق جهانی مجهول؛
و در این ساعت خاموشی،
ماه، موجود غریبی ست که شخصیت بی نامی دارد:
گاه چون صورت نورای قدیسان است
گاه پستان بلورین زنی است
خال کوبی شده با نام هزاران مرد
گاه چون دایره ی پوستی کولی هاست
ماه در خواب مرا می بیند:
پنج انگشت بپیچیده به پنچ انگشت
و دو بازو که گرفته ست دو زانو را تنگ:
(بغلی از تنهایی)...
در خیابان چهار صبح
ماه، سبکی ست به مقیاس جدید شعر
که ز تنهایی شب می شکفد الهامش
و در این ساعت خاموشی،
هر کسی بامی دارد بر سر
هر کسی باغی از خواب نهان دارد در سر
هر کسی نام و نشانی دارد،
اما من،
روی این نیمکت سرد خیابان چهار صبح
پنج انگشت بپیچیده به پنج انگشت
و دو بازو که گرفته ست دو زانو را تنگ
بغلی دارم از تنهایی...
(بغلی از تنهایی)
دیگران نام و نشانی دارند...
#دکتر_رضا_براهنی
@asheghanehaye_fatima
تخیل و خیال بافی های رمانتیک:
( #طلا_در_مس /در شعر و شاعری/جلد دو/چاپ 1371/ صفحات 847-849
#رضا_براهنی)
قدرت تخیل ، یعنی شور و هیجانی کامل که به کار می افتد تا احساس ها و اشیا و تجربیات مختلف و متعلق به زمان ها و مکان های مختلف را در یک لحظه خاص در کنار هم جمع کند و یا بر روی یکدیگر منطبق نماید و در لحظه و زمانی بیکران و در مکانی محدود ، سرزمینی پهناور را ارائه دهد .
قدرت تخیل فقط ان قدرت سرکش گریز از مرکز و پراکنده نیست ، بلکه قدرتی است جهت تلفیق حالات مخالف و برداشت های گونه گون از ادراک انسان از طبیعت . تخیل ، مستقیما از حافظه توشه می گید ، گاهی تداوم زمانی حافظه را حفظ می کند و زمانی ، همه چیز را در هم می ریزد تا قسمت هایی از حافظه را بکند و به وسیله ی تصاویر ان ها را کنار هم قرار دهد و یک حلقه فکری و عاطفی ایجاد نماید .»
شعری که بر اساس این برداشت از تخیل گفته شده باشد قابل ترجمه به نثر نیست و اگر باشد در شکل منثور خود نیز ، مفاهیم شعریی خود را حفظ میکند ، یعنی در نثر به صورت شعر باقی می ماند ؛ چرا که این حرف « بودلر » کاملا درست است : " باید شار بود ، حتی در نثر " و شعر واقعی اگر قالب ظاهری خود را از دست بدهد ، قدرت مفاهیم شعری خود را هرگز از دست نمی دهد ، در حالیکه شعر رمانتیک ها اگر به صورت نثر در آید ، مبتذل ترین حرفی خواهد بود که تا کنون فقط در نامه های عاشقانه نوشته شده است ، همه رمانتیک ها می گویند :
1-
" ای معشوق اشرافی تپل مپل شهوت انگیز جام بر دست که روی مهتابی نشسته ای و دورترین معشوق روی زمین هستی ، مرا عذاب می دهی ، چون به تو هرگز دسترسی نمی توانم پیدا کنم . من دارم می میرم زیرا به تو دسترسی ندارم "
2-
"ای معشوق تپل مپل شهوت انگیز جام بر دست تو را در عالم خیال گیر آورده ام . کاری از دست من ساخته نیست فقط می خواهم خون تو را بخورم . عذابت بدهم ، حتی بخورمت "
به همین دلیل روحیه رمانتیک روحیه ای است تنبل ،ضعیف و متظاهر به شهوتران بودن .
#طلا_در_مس
#دکتر_رضا_براهنی
تخیل و خیال بافی های رمانتیک:
( #طلا_در_مس /در شعر و شاعری/جلد دو/چاپ 1371/ صفحات 847-849
#رضا_براهنی)
قدرت تخیل ، یعنی شور و هیجانی کامل که به کار می افتد تا احساس ها و اشیا و تجربیات مختلف و متعلق به زمان ها و مکان های مختلف را در یک لحظه خاص در کنار هم جمع کند و یا بر روی یکدیگر منطبق نماید و در لحظه و زمانی بیکران و در مکانی محدود ، سرزمینی پهناور را ارائه دهد .
قدرت تخیل فقط ان قدرت سرکش گریز از مرکز و پراکنده نیست ، بلکه قدرتی است جهت تلفیق حالات مخالف و برداشت های گونه گون از ادراک انسان از طبیعت . تخیل ، مستقیما از حافظه توشه می گید ، گاهی تداوم زمانی حافظه را حفظ می کند و زمانی ، همه چیز را در هم می ریزد تا قسمت هایی از حافظه را بکند و به وسیله ی تصاویر ان ها را کنار هم قرار دهد و یک حلقه فکری و عاطفی ایجاد نماید .»
شعری که بر اساس این برداشت از تخیل گفته شده باشد قابل ترجمه به نثر نیست و اگر باشد در شکل منثور خود نیز ، مفاهیم شعریی خود را حفظ میکند ، یعنی در نثر به صورت شعر باقی می ماند ؛ چرا که این حرف « بودلر » کاملا درست است : " باید شار بود ، حتی در نثر " و شعر واقعی اگر قالب ظاهری خود را از دست بدهد ، قدرت مفاهیم شعری خود را هرگز از دست نمی دهد ، در حالیکه شعر رمانتیک ها اگر به صورت نثر در آید ، مبتذل ترین حرفی خواهد بود که تا کنون فقط در نامه های عاشقانه نوشته شده است ، همه رمانتیک ها می گویند :
1-
" ای معشوق اشرافی تپل مپل شهوت انگیز جام بر دست که روی مهتابی نشسته ای و دورترین معشوق روی زمین هستی ، مرا عذاب می دهی ، چون به تو هرگز دسترسی نمی توانم پیدا کنم . من دارم می میرم زیرا به تو دسترسی ندارم "
2-
"ای معشوق تپل مپل شهوت انگیز جام بر دست تو را در عالم خیال گیر آورده ام . کاری از دست من ساخته نیست فقط می خواهم خون تو را بخورم . عذابت بدهم ، حتی بخورمت "
به همین دلیل روحیه رمانتیک روحیه ای است تنبل ،ضعیف و متظاهر به شهوتران بودن .
#طلا_در_مس
#دکتر_رضا_براهنی
@asheghanehaye_fatima
ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ
ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ!
ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺏ، ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ،
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ،
ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﮔﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ
ﮔﻮﺵ ﯾﮏ ﺁﻫﻮ ﺭﺍ ﺑﯿﻦ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ
ﻭ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﯾﮕﺮ
ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﭘایین ﻣﯽ ﺁﯾﯽ،
ﻭ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﻮ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎﺏ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻨﺪ.
ﻧﻪ ! ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺏ، ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ
ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ!
ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮐﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺑﻌﺪ ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ:
ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﯾﻢ
- ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﺎﯾﻢ -
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﻢ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﻢ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﻢ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻢ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﻢ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﯿﺰ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ...
#دکتر_رضا_براهنی
ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ
ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ!
ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺏ، ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ،
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ،
ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﮔﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ
ﮔﻮﺵ ﯾﮏ ﺁﻫﻮ ﺭﺍ ﺑﯿﻦ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ
ﻭ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﯾﮕﺮ
ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﭘایین ﻣﯽ ﺁﯾﯽ،
ﻭ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﻮ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎﺏ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻨﺪ.
ﻧﻪ ! ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺏ، ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ
ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ!
ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮐﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺑﻌﺪ ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ:
ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﯾﻢ
- ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﺎﯾﻢ -
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﻢ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﻢ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﻢ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻢ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﻢ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﯿﺰ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ...
#دکتر_رضا_براهنی
Forwarded from دستیار زیر نویس و هایپر لینک
21 آذر، به مناسبت هشتاد و یک سالگی #دکتر_رضا_براهنی عزیز
شعر: #رضا_براهنی
دفتر: #گل_بر_گستره_ماه
قسمتی از شعر: #چراغ_سبز_تخیل_کنار_خرمن_پنبه:
بلندی اش که بلندی ناب گیسوهاست
به آن صراحت یک استعاره می ماند
که آفتاب بر آن گرم و نرم تافته باشد،
من از سلاست دستانش
تمام زندگی ام را سوال خواهم کرد
و در سلامت چشمانش
یتیم ماندگیم را تمام خواهم کرد...
چگونه نرم در آید که گُل،
که گُل،
حتی،
چو صبح صادق پاهای او نمی آید؟
چو بال نرمی پاهای او نمی آید؟
چگونه نرم در آید که من،
که من،
حتی،
- منی که منتظرش در تمام شب هستم -
صدای آمدن از شاهراه پایش را
نمی شناسم از نرمش نیامدنش
چگونه باز آید،
چگونه نرم درآید؟
کنار من که درآید، دو بال می روید:
دو بال بافته از برف
دو بال بافته از خواب، خواب کفترها
دو بال نرم برافراشته...
دو بال نرم حمایت...
کنار من که درآید
جنازه راه می افنتد
و پله پله از آن پلکان گورستان
فرود می آید
کنار من که درآید
هوای مرده، مقدس، چو آب، می گردد
هوای مرده نفس می زند
هوای مرده صلا می دهد ز اعماقش
جنازه راه می افتد، جنازه می گوید:
مرا،
به دور گیسوی طولانی اش طواف دهید
که من شفای خود از آن ضریح برگیرم...
#دکتر_رضا_براهنی
@asheghanehaye_fatima
شاعر کسی نیست که شعرش را تا سطح فهم عوام پایین بیاورد؛بلکه او نهایت ارفاقی که درحق مردم میتواند بکند،این است که ذوق مردم را تا سطح قدرتهای شعری خود تربیت کند و سطح آن را همیشه بالا ببرد.
تنها بدین ترتیب ذوق عمومی،جهش و تکامل و تکوین پیدا خواهد کرد.
#دکتر_رضا_براهنی
#طلا_در_مس
@asheghanehaye_fatima
شعر: #رضا_براهنی
دفتر: #گل_بر_گستره_ماه
قسمتی از شعر: #چراغ_سبز_تخیل_کنار_خرمن_پنبه:
بلندی اش که بلندی ناب گیسوهاست
به آن صراحت یک استعاره می ماند
که آفتاب بر آن گرم و نرم تافته باشد،
من از سلاست دستانش
تمام زندگی ام را سوال خواهم کرد
و در سلامت چشمانش
یتیم ماندگیم را تمام خواهم کرد...
چگونه نرم در آید که گُل،
که گُل،
حتی،
چو صبح صادق پاهای او نمی آید؟
چو بال نرمی پاهای او نمی آید؟
چگونه نرم در آید که من،
که من،
حتی،
- منی که منتظرش در تمام شب هستم -
صدای آمدن از شاهراه پایش را
نمی شناسم از نرمش نیامدنش
چگونه باز آید،
چگونه نرم درآید؟
کنار من که درآید، دو بال می روید:
دو بال بافته از برف
دو بال بافته از خواب، خواب کفترها
دو بال نرم برافراشته...
دو بال نرم حمایت...
کنار من که درآید
جنازه راه می افنتد
و پله پله از آن پلکان گورستان
فرود می آید
کنار من که درآید
هوای مرده، مقدس، چو آب، می گردد
هوای مرده نفس می زند
هوای مرده صلا می دهد ز اعماقش
جنازه راه می افتد، جنازه می گوید:
مرا،
به دور گیسوی طولانی اش طواف دهید
که من شفای خود از آن ضریح برگیرم...
#دکتر_رضا_براهنی
@asheghanehaye_fatima
شاعر کسی نیست که شعرش را تا سطح فهم عوام پایین بیاورد؛بلکه او نهایت ارفاقی که درحق مردم میتواند بکند،این است که ذوق مردم را تا سطح قدرتهای شعری خود تربیت کند و سطح آن را همیشه بالا ببرد.
تنها بدین ترتیب ذوق عمومی،جهش و تکامل و تکوین پیدا خواهد کرد.
#دکتر_رضا_براهنی
#طلا_در_مس
@asheghanehaye_fatima
Forwarded from اتچ بات
@asheghanehaye_fatima
قسمتی از شعر زیبای #رضا_براهنی
از کتاب: #خطاب_به_پروانه_ها
با خوانش: #فرید_فرخ_زاد
نام تمامی پرنده هایی را که در خواب دیده ام،برای تو در این جا نوشته ام
نام تمامی آن هایی را که دوست داشته ام،
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده ام
و دست هایی را که فشرده ام...
نام تمامی گل ها را در یک گلدان آبی
برای تو در این جا نوشته ام.
***
وقتی که می گذری از این جا
یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو در این جا نوشته ام،
و بازوهایت را - وقتی که عشق را و پروانه را پل می شوند ، و کفترها را در خویش می فشرند-
برای تو در این جا نوشته ام
***
مرا ببخش
من سال هاست دور مانده ام از ت،و
اما همیشه ، هر چه در همه جا ، در شب یا روز ، دیده ام
و هر که را بوسیده ام
برای تو در این جا نوشته ام
تنها برای تو در این جا نوشته ام
***
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه ام بگذارم و بمیرم،
اما نشد
هستی خسیس تر از این هاست،
دردی که آدم حسی احساس می کند بی انتهاست
من این چکیده های اول و آخر را هم برای تو در این جا نوشته ام...
***
من سال هاست دور مانده ام از تو
و می روم که بخوابم...
من پرده را کنار زدم
حالا تو با خیال راحت پروانه وار در باغ گردش کن
من بال های پروانه را هم با رنگ های تازه برای تو در این جا نوشته ام
#دکتر_رضا_براهنی
@asheghanehaye_fatima
دکلمه ی کل شعر:
👇👇👇👇
قسمتی از شعر زیبای #رضا_براهنی
از کتاب: #خطاب_به_پروانه_ها
با خوانش: #فرید_فرخ_زاد
نام تمامی پرنده هایی را که در خواب دیده ام،برای تو در این جا نوشته ام
نام تمامی آن هایی را که دوست داشته ام،
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده ام
و دست هایی را که فشرده ام...
نام تمامی گل ها را در یک گلدان آبی
برای تو در این جا نوشته ام.
***
وقتی که می گذری از این جا
یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو در این جا نوشته ام،
و بازوهایت را - وقتی که عشق را و پروانه را پل می شوند ، و کفترها را در خویش می فشرند-
برای تو در این جا نوشته ام
***
مرا ببخش
من سال هاست دور مانده ام از ت،و
اما همیشه ، هر چه در همه جا ، در شب یا روز ، دیده ام
و هر که را بوسیده ام
برای تو در این جا نوشته ام
تنها برای تو در این جا نوشته ام
***
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه ام بگذارم و بمیرم،
اما نشد
هستی خسیس تر از این هاست،
دردی که آدم حسی احساس می کند بی انتهاست
من این چکیده های اول و آخر را هم برای تو در این جا نوشته ام...
***
من سال هاست دور مانده ام از تو
و می روم که بخوابم...
من پرده را کنار زدم
حالا تو با خیال راحت پروانه وار در باغ گردش کن
من بال های پروانه را هم با رنگ های تازه برای تو در این جا نوشته ام
#دکتر_رضا_براهنی
@asheghanehaye_fatima
دکلمه ی کل شعر:
👇👇👇👇
Telegram
attach 📎
@asheghanehaye_fatima
تو که تاریکی را خوش داری
روی تاریکی، تاریکی دیگر مفزای!
تو که می گویی چشمانت
مثل دو بال بزرگ است به تاریکی شب
روی تاریکی، تاریکی دیگر مفزای!
آب ها را جاری کن!
آب ها را - می گویم -
آب ها را جاری کن!
تا که تطهیر شویم از سر تا شانه و تا پاشنه ها
آب ها را جاری کن
آب ها را - می گویم -
صبح را بر همه جا جاری کن!
#دکتر_رضا_براهنی
دفتر: #شبی_از_نیمروز
تو که تاریکی را خوش داری
روی تاریکی، تاریکی دیگر مفزای!
تو که می گویی چشمانت
مثل دو بال بزرگ است به تاریکی شب
روی تاریکی، تاریکی دیگر مفزای!
آب ها را جاری کن!
آب ها را - می گویم -
آب ها را جاری کن!
تا که تطهیر شویم از سر تا شانه و تا پاشنه ها
آب ها را جاری کن
آب ها را - می گویم -
صبح را بر همه جا جاری کن!
#دکتر_رضا_براهنی
دفتر: #شبی_از_نیمروز
@asheghanehaye_fatima
همیشه وقتی که موهایم را
از روی گونه هایم
کنار می زنم
آنجا نشسته ای
بر روی برگها و در"درکه"
و بادمی وزد
و برف می بارد
و من نیستم هر روز
از گلفروشی "امیر آباد"
یک شاخه گل می خریدم
تنها یک شاخه
اما چه چشم هایی هان
انگار یک جفت خرما
و موهایم را از روی ابروهایم
کنار می زنم
آنجا نشسته ای ..
سیگار می کشم
می خندی..
#دکتر_رضا_براهنی
#خطاب_به_پروانه_ها
همیشه وقتی که موهایم را
از روی گونه هایم
کنار می زنم
آنجا نشسته ای
بر روی برگها و در"درکه"
و بادمی وزد
و برف می بارد
و من نیستم هر روز
از گلفروشی "امیر آباد"
یک شاخه گل می خریدم
تنها یک شاخه
اما چه چشم هایی هان
انگار یک جفت خرما
و موهایم را از روی ابروهایم
کنار می زنم
آنجا نشسته ای ..
سیگار می کشم
می خندی..
#دکتر_رضا_براهنی
#خطاب_به_پروانه_ها
@asheghanehaye_fatima
اکنون چو برگ آخر پاییزی
تب کرده ام,
در دستهای سرد تو
می لرزم..
انصاف نیست..
گر می بری,ببر خاکستری را که بر روی سینه ی من خفته است..
اما بدان,
که آفاق را خونین خواهی کرد
وقتی از باغهای چلچله
خواهی گذشت,
و برگ های سبز جهان را
خواهی لرزاند..
داغ است
هنوز داغ است..
خاکستری که از تو
بر روی سینه من خفته است
#دکتر_رضا_براهنی
#خطاب_به_پروانه_ها
اکنون چو برگ آخر پاییزی
تب کرده ام,
در دستهای سرد تو
می لرزم..
انصاف نیست..
گر می بری,ببر خاکستری را که بر روی سینه ی من خفته است..
اما بدان,
که آفاق را خونین خواهی کرد
وقتی از باغهای چلچله
خواهی گذشت,
و برگ های سبز جهان را
خواهی لرزاند..
داغ است
هنوز داغ است..
خاکستری که از تو
بر روی سینه من خفته است
#دکتر_رضا_براهنی
#خطاب_به_پروانه_ها
با توام ايرانه خانم زيبا!
#دکتر_رضا_براهنی
دق كه نداني كه چيست گرفتم دق كه نداني تو خانم زيبا
حال تمامَم از آن تو بادا گر چه ندارم خانه در اين جا خانه در آن جا
سَر كه ندارم كه طشت بياري كه سر دَهَمَت سر
با توام ايرانه خانم زيبا!
شانه كني يا نكني آن همه مو را فرق سرت باز منم باز كني يا نكني باز
آينه بنگر به پشت سر آينه بنگر به زيرزمين با تو منم خانم زيبا
چهره اگر صد هزار سال بماند آن پشت با تو كه من پشت پرده‌ام آنجا
كاكل از آن سوي قاره‌ها بپراني يا نپراني با تو خدايي برهنه‌ام آنجا
بي‌تو گدايم ببين گداي كوچه‌ي دنيا
با توام ايرانه خانم زيبا!
با تو از آن جا كه سينه به پهلو شود مماس مي‌زنم اين حرفها
با تو از آن جا كه خيسي شبنم به روي ز‌ِهار آرزو بنشاند
با تو از آن جا كه گوش و دگمه‌ي پستان به ماه نشينند
با تو از آن جا كه مي‌شوم موازي تو فاصله يك بوسه بعد فاصله‌ها هيچ
چشم يكي داري حالا بكن دو چشمي‌اش متوازي آهان متوازي آها
خواب نبينم تو را كه خواب ندارم نخفته خواب نبيند
با توام ايرانه خانم زيبا!
شانه كني جعدها به سينه‌ي من هيچ نگويم نگويمَمَ گُمَمَم!
فكر نباشد كه فكر كنم فكري هيچم كه خوب بگويم نگويمَمَ گُمَمَم
خاك نگويم به گاوها و پرستوها ابر نگويم
ابر نگويم به شب‌پره‌ها جغدها و شانه به سرها
فكري هيچم شعر نگويم به چشم باز ماه نگويم كه ذوذنقه ماه نگويم
هيچ نگويم نگويَمَم گُمَمَم
زانو اگر زن نباشد اگر زن
پهلو اگر زعفران نباشد اگر زن هيچ نگويم
واي كه از شكل شكلدار چه بيزارم شانه‌ي آشفتنم كجاست خانم زيبا؟
با توام ايرانه خانم زيبا!
غم كه قلندر نشد هميشه‌ي زخمي
رو كه به دريا نشد
صبح كه خونين نشد آن همه سر آن همه سينه خود نه چنانم طشت بياريد
سر كه به جنگل زند برگ به اجساد
رو كه به دريا نشد
حال كه فرخنده باد خنجر تبعيد و داغگاه گلويم جاي گُمَمگاه خون كه سرايم
كشته كه بودم تو را چرا دوباره كشتي‌ام آخر، فلان فلان شده خانم خانم زيبا
با توام ايرانه خانم زيبا!
گوش چه كوچك شود كه آب بخوابد سپيده باز بداند مثل دو شب چشم خانم زيبا
هيچ نگويم كه خوب بداند
فكري هيچم كه سوت زنم جا
شانه‌ي آشفتنم كه شنيدي
روحِ برآشفتنم كه گوشه‌هاي سقف تو ليسيدنم كه شيشه شكست
واژه به بالا فكندنم به ياد نداري؟ زيرِزمين روي سرم گذاشتنم
چشم تو را ديدن از پس شانه پشت به دريا و فرش متنهاي چه شادي
پس بتوان! آه! باز هم بتوان! خويش را بتوانان!
زيرِزمين روي من همه بو مويه‌ي بوسم حرفِ ندانَم
پس بتوانان مرا كه هيچ مي‌چَمَدم سوي فكري هيچم
باغ دگر شد مرغ سخر خواند خانم زيبا
با توام ايرانه خانم زيبا!
عادت اين پشت سر نِگهيدن، خانم زيبا!
هيچ نمي‌افتد از سرم
عادت اين پرده را كنار زدن از پنجره
ديدن آنها آنها آنها خنجرشان گورزاد خدايي چگونه هيچ نمي‌افتد از سرم
عادت اين جيغهاي تيزِ به پايان نيامده كه سر بدهم سر
من مگر اين مرگهاي جوان را مُردَم؟
من مگر اين خونِ ريخته‌ام؟ جنگل درندگان محاصره در خواب چشم غزالي
من مگر اين؟
عادت اين گونه گفتن اين حرفها به شيوه‌ي اين شيوه‌هاي نگفتن
باز چگونه؟ كه هيچ به هرگز كه خاك به خورشيد و من به زن و زن او آن جا
با توام ايرانه خانم زيبا!
خواستني‌تر شدم درون خويش تا كه بيايي كه عشق بيايد
محو شدم چون كف دريا كه خفته سر دَهَم آواز
مثل نهنگي به رنگ غايبِ مخفي
ماه شناور به كفه‌هاي سُرينش بي كه بداند
ماهي از آن رو به شكل چشم تو باشد
گفتن اين مردن زيبا در اوج در آن زير زير‌ِ جهان
راز كه سبابه‌اي است بر آن لهله حلقه گوشت كه حلقه
من كه نخواهم نوشت كه مُردَم خويشتنيدي مرا كه خوب بنوشم زير زمين را
من كه نخواهم نوشت خانم زيبا!
با توام ايرانه خانم زيبا!
اين عدسيها دريا باران زير زمين سه
اين عدسيها دريا را مي‌بينند
اين عدسيها باران را مي‌بينند
اين عدسيها زير زمين را مي‌بينند
زيرزمينِ سه را چگونه را ببينند؟
دور دور دورنگر مثل باد مثل پرنده وَ زَن
من كه نخواهم نوشت كه مي‌ميرم
من كه نخواهم نوشت باز در آن زير زمينم
من كه نخواهم نوشت خستگي آورده اين فضاي باز تلألؤ
چهره‌ي مخدوش و خونِ نگاهت
خنده‌ي قيقاج و خُردي لبها و بعد رَنده‌ي ليمو و ناخن انگشت‌هاي به آن نيكي
بچه شدن مثل بال پرنده
گريه‌ي آن زير زير زمينِ سه پس چكنم گفتنت از زير
هوش درخشان لحظه لحظه_جدايي
من چكنم بي‌تو من چكنم گفتن و آن خانم زيبا
گفتن اين را كه هرچه تو گويي كنم
راه ندادن به زيرزمين شكل‌هاي جدايي را
خواستن از ته
او به تو من با شما و ما همه با هم رو به تو تا تَه
راه به درياچه زدن ترعه‌ي سفلاي زيرزمين را زدن بوسه زدن سه
چشم گشوده در آبهاي زير زمين تو پشت به خورشيد و ماه خفتن
#دکتر_رضا_براهنی
دق كه نداني كه چيست گرفتم دق كه نداني تو خانم زيبا
حال تمامَم از آن تو بادا گر چه ندارم خانه در اين جا خانه در آن جا
سَر كه ندارم كه طشت بياري كه سر دَهَمَت سر
با توام ايرانه خانم زيبا!
شانه كني يا نكني آن همه مو را فرق سرت باز منم باز كني يا نكني باز
آينه بنگر به پشت سر آينه بنگر به زيرزمين با تو منم خانم زيبا
چهره اگر صد هزار سال بماند آن پشت با تو كه من پشت پرده‌ام آنجا
كاكل از آن سوي قاره‌ها بپراني يا نپراني با تو خدايي برهنه‌ام آنجا
بي‌تو گدايم ببين گداي كوچه‌ي دنيا
با توام ايرانه خانم زيبا!
با تو از آن جا كه سينه به پهلو شود مماس مي‌زنم اين حرفها
با تو از آن جا كه خيسي شبنم به روي ز‌ِهار آرزو بنشاند
با تو از آن جا كه گوش و دگمه‌ي پستان به ماه نشينند
با تو از آن جا كه مي‌شوم موازي تو فاصله يك بوسه بعد فاصله‌ها هيچ
چشم يكي داري حالا بكن دو چشمي‌اش متوازي آهان متوازي آها
خواب نبينم تو را كه خواب ندارم نخفته خواب نبيند
با توام ايرانه خانم زيبا!
شانه كني جعدها به سينه‌ي من هيچ نگويم نگويمَمَ گُمَمَم!
فكر نباشد كه فكر كنم فكري هيچم كه خوب بگويم نگويمَمَ گُمَمَم
خاك نگويم به گاوها و پرستوها ابر نگويم
ابر نگويم به شب‌پره‌ها جغدها و شانه به سرها
فكري هيچم شعر نگويم به چشم باز ماه نگويم كه ذوذنقه ماه نگويم
هيچ نگويم نگويَمَم گُمَمَم
زانو اگر زن نباشد اگر زن
پهلو اگر زعفران نباشد اگر زن هيچ نگويم
واي كه از شكل شكلدار چه بيزارم شانه‌ي آشفتنم كجاست خانم زيبا؟
با توام ايرانه خانم زيبا!
غم كه قلندر نشد هميشه‌ي زخمي
رو كه به دريا نشد
صبح كه خونين نشد آن همه سر آن همه سينه خود نه چنانم طشت بياريد
سر كه به جنگل زند برگ به اجساد
رو كه به دريا نشد
حال كه فرخنده باد خنجر تبعيد و داغگاه گلويم جاي گُمَمگاه خون كه سرايم
كشته كه بودم تو را چرا دوباره كشتي‌ام آخر، فلان فلان شده خانم خانم زيبا
با توام ايرانه خانم زيبا!
گوش چه كوچك شود كه آب بخوابد سپيده باز بداند مثل دو شب چشم خانم زيبا
هيچ نگويم كه خوب بداند
فكري هيچم كه سوت زنم جا
شانه‌ي آشفتنم كه شنيدي
روحِ برآشفتنم كه گوشه‌هاي سقف تو ليسيدنم كه شيشه شكست
واژه به بالا فكندنم به ياد نداري؟ زيرِزمين روي سرم گذاشتنم
چشم تو را ديدن از پس شانه پشت به دريا و فرش متنهاي چه شادي
پس بتوان! آه! باز هم بتوان! خويش را بتوانان!
زيرِزمين روي من همه بو مويه‌ي بوسم حرفِ ندانَم
پس بتوانان مرا كه هيچ مي‌چَمَدم سوي فكري هيچم
باغ دگر شد مرغ سخر خواند خانم زيبا
با توام ايرانه خانم زيبا!
عادت اين پشت سر نِگهيدن، خانم زيبا!
هيچ نمي‌افتد از سرم
عادت اين پرده را كنار زدن از پنجره
ديدن آنها آنها آنها خنجرشان گورزاد خدايي چگونه هيچ نمي‌افتد از سرم
عادت اين جيغهاي تيزِ به پايان نيامده كه سر بدهم سر
من مگر اين مرگهاي جوان را مُردَم؟
من مگر اين خونِ ريخته‌ام؟ جنگل درندگان محاصره در خواب چشم غزالي
من مگر اين؟
عادت اين گونه گفتن اين حرفها به شيوه‌ي اين شيوه‌هاي نگفتن
باز چگونه؟ كه هيچ به هرگز كه خاك به خورشيد و من به زن و زن او آن جا
با توام ايرانه خانم زيبا!
خواستني‌تر شدم درون خويش تا كه بيايي كه عشق بيايد
محو شدم چون كف دريا كه خفته سر دَهَم آواز
مثل نهنگي به رنگ غايبِ مخفي
ماه شناور به كفه‌هاي سُرينش بي كه بداند
ماهي از آن رو به شكل چشم تو باشد
گفتن اين مردن زيبا در اوج در آن زير زير‌ِ جهان
راز كه سبابه‌اي است بر آن لهله حلقه گوشت كه حلقه
من كه نخواهم نوشت كه مُردَم خويشتنيدي مرا كه خوب بنوشم زير زمين را
من كه نخواهم نوشت خانم زيبا!
با توام ايرانه خانم زيبا!
اين عدسيها دريا باران زير زمين سه
اين عدسيها دريا را مي‌بينند
اين عدسيها باران را مي‌بينند
اين عدسيها زير زمين را مي‌بينند
زيرزمينِ سه را چگونه را ببينند؟
دور دور دورنگر مثل باد مثل پرنده وَ زَن
من كه نخواهم نوشت كه مي‌ميرم
من كه نخواهم نوشت باز در آن زير زمينم
من كه نخواهم نوشت خستگي آورده اين فضاي باز تلألؤ
چهره‌ي مخدوش و خونِ نگاهت
خنده‌ي قيقاج و خُردي لبها و بعد رَنده‌ي ليمو و ناخن انگشت‌هاي به آن نيكي
بچه شدن مثل بال پرنده
گريه‌ي آن زير زير زمينِ سه پس چكنم گفتنت از زير
هوش درخشان لحظه لحظه_جدايي
من چكنم بي‌تو من چكنم گفتن و آن خانم زيبا
گفتن اين را كه هرچه تو گويي كنم
راه ندادن به زيرزمين شكل‌هاي جدايي را
خواستن از ته
او به تو من با شما و ما همه با هم رو به تو تا تَه
راه به درياچه زدن ترعه‌ي سفلاي زيرزمين را زدن بوسه زدن سه
چشم گشوده در آبهاي زير زمين تو پشت به خورشيد و ماه خفتن