کافکا با لحنی گله‌آمیز گفت: «شما شوخی می‌کنید. ولی من جدی گفتم. خوشبختی با تملک به دست نمی‌آید. خوشبختی به‌ دید شخص بستگی دارد. منظورم این‌ است که آدم خوشبخت، طرف تاریک واقعیت را نمی‌بیند. هیاهوی زندگی‌اش صدای موریانه‌ی مرگ را که وجودش را می‌جَوَد، می‌پوشاند. خیال می‌کنیم ایستاده‌ایم، حال آنکه در حال سقوطیم. این است که حال کسی را پرسیدن، یعنی به صراحت به او اهانت کردن. مثل این است که سیبی از سیب دیگر بپرسد: حال کرم‌های وجود مبارک‌تان چطور است؟‌- یا علفی از علف دیگر بپرسد: از پژمردن خود راضی هستید؟ حال پوسیدگی مبارک‌تان چطور است؟ - خوب، چه می‌گوئید؟»

بی‌اختیار گفتم: «چندش‌آور است.»

کافکا گفت: «می‌بینید؟» و چانه‌اش را به حدی بالا گرفت که رگ‌های کشیده گردنش نمایان شد.

«حالِ کسی را پرسیدن، آگاهی از مرگ را در انسان تشدید می‌کند. و من که بیمارم، بی‌دفاع‌تر از دیگران رو در رویش ایستاده‌ام.»


#گوستاو_یانوش
#گفتگو_با_کافکا

@asheghanehaye_fatima

#میشه_بخندی

لبخند شما در واقع اشک‌هایی هستند که سرازیر نمی‌شوند.

#گفتگو_با_کافکا
#گوستاو_یانوش

@asheghanehaye_fatima

.

ما در مُردابی از دروغ‌ها و توهم‌های پوسیده زندگی می‌کنیم که هیولاهای وحشتناک به جهان می‌آورد، هیولاهائی که با چهره‌ای پُر از محبت به دوربین عکاس‌ها لبخند می‌زنند ولی در همان لحظه - بی‌آنکه کسی متوجه شود - با بی‌خیالی میلیون‌ها انسان را چون حشره زیر پا له می‌کنند


✍ #گوستاو_یانوش
📙 #گفتگو_با_کافکا



@asheghanehaye_fatima