@asheghanehaye_fatima

دنیا جای خوبی برای شاعرشدن نیست
این بار که برگردم درخت می شوم ...

#ناهید_عرجونی

برگشته بود .نه مثل مردی که همه کار کرده باشد ،ایستاده باشد در برابر دنیا و بگوید هر چه که می شود بشود .من برگشته ام
نه ماریا ! مثل کبوتر نامه رسان سالهای بی جاده و بی راه برگشته بود تا پیغامی را به دست کسی برساند و برود .کبوتر که نمی ماند تا نامه را بخواند آن یک نفر ،قلبش دوباره کل خانه اش را کل اثاث خانه اش را در یک چشم بر هم زدن بیرون بریزد ،و به آن مه غلیظ نورانی که از ازل بوده و نامه بیدارش کرده بگوید "،خانه خانه ی توست"
از آن سر دنیا بلیط گرفته بود ،سر آسیمه آمده بود تا توی یکی از همین کافه های شهر قرار بگذارد ،بگوید موضوع مهمی هست ،بگوید اینبار باید اجازه بدهم همه ی حرفهایش را بزند ،خواهش بکند من هم توی دلم بگویم عزیز روزهای دور ،عزیز همه ی روزها ،خواهشت برای چیست ،تو که غریبه نیستی همیشه اینجا بوده ای ،همیشه اینجایی ،اما تنها این جمله را بگویم" باشد فقط یک دیدار کوتاه" بعد بروم سراغ آیینه ای که انگار صد سال پیش رفته بودم یک بار ،همان یکبار که عروس شده بودم و او گم شده بود توی کوچه پسکوچه های همین شهر .پیش از آنکه خبر رفتنش را،برای همیشه رفتن اش را بشنوم
نیامده بود تا بگوید اینبار می مانم تا چمدانت را ببندی و با من بیایی یا چمدانم را بگیری و بگویی همینجا بمان .
توی کافه انگار بگوید به کبوتر ،نامه را بگذار و برو ....برو و پشت سرت را هم نگاه نکن
نامه پر بود از زخم ماری ،زخم دل ،زخم تن ،زخم زبان .انگار به دیدن نمایشی خونین دعوتم کرده باشد .انگار بگوید قهوه ایی که می نوشی خون من است .گفت ماری ....گفت مسیح در آخرین شامگاه گفت بنوشید این خون من است .مانده بودم چه کنم .با رژ لب صورتی کمرنگ خودم و اسب هایی که روی زخم های مسیح یورتمه می روند ،با چروک های ریز پای چشم هایم و زخمی که در مقابل چشمم سر باز کرده بود ،مانده بودم دستم را جلو ببرم به یاری آن همه زخم یا بیایستم این طرف ،سمت خودم ،سمت ضجه های همیشه پنهان خودم

#ناهید_عرجونی


@asheghanehaye_fatima

خدای بزرگ
که توی آشپزخانه هم هستی
و روی جلد قرص های مرا می خوانی
لطفا کمی آن طرف تر!

باید همه ی این ظرف ها را آب بکشم

و همین طور که دارم با تو حرف می زنم
به فکر غذای ظهر هم باشم
نه کمک نمی خواهم!
خودم هوای همه چیز را دارم
پذیرایی جارو می خواهد
غذا سر نمی رود
به تلفن ها هم خودم جواب می دهم
و گردگیری این قاب...
یادت هست ؟
اینجا کوچک بودم
و تو هنوز خشمگین نبودی
ومن آرامبخش نمی خوردم
درست بعدِ طعمِ توت فرنگي بود وخواب
که تو اخم کردی
به سیزده سالگی
ملافه
و رویاهایم
ببخش بی پرده می گویم
اما تو به جیب هایم
کیف دستی کوچکم
و حتی صندوقچه ی قفل دار من
چشم داشتی!
ای خدای بزرگ که توی آشپزخانه ام نشسته ای
حالا یک زن کاملم
چیزی توی جیب هایم پنهان نمی کنم
کیفم روی میز باز مانده است
هر هشت ساعت یک آرامبخش می خورم
و به دکترم قول داده ام زیاد فکر نکنم
لطفا پایت را بردار
می خواهم تی بکشم

#ناهید_عرجونی
@asheghanehaye_fatima

بايد برگردم
بايد براي تنهايي حياط
آدم برفي درست كنم
براي خانه ها آدم بكشم
و روي ديوار
تصوير يك شب بلند
كه دست هايش را پنهان كرده است
توي جيب باراني اش

#ناهید_عرجونی



@asheghanehaye_fatima

به دست هایم شک نکن
به عاشقانه هایی که کشیده ام روی پوست تن ات
و به حرف هایی که
هراز چند گاهی نمی زنم!
 
من اینجا یک فنجان نیم خورده دارم
یک صندلی کنار بی حوصله گی هایم
و صداهای زندانی که گاه گاه سر می کشند
از استخوانهایم
موهایم
سینه ام
و ریز ریز می شوند روی پیراهن غروب......



#ناهید_عرجونی

@asheghanehaye_fatima

مگر چند بار دیگر به دنیا می آیم
که یکی را بدون تو
بدون لبخندت
برسانم به انتها ...




#ناهید_عرجونی


@asheghanehaye_fatima

به دست هایم شک نکن
به عاشقانه هایی که کشیده ام روی پوست تن ات
و به حرف هایی که
هراز چند گاهی نمی زنم!
 
من اینجا یک فنجان نیم خورده دارم
یک صندلی کنار بی حوصله گی هایم
و صداهای زندانی که گاه گاه سر می کشند
از استخوانهایم
موهایم
سینه ام
و ریز ریز می شوند روی پیراهن غروب......


#ناهید_عرجونی

@asheghanehaye_fatima

به دست هایم شک نکن
به عاشقانه هایی که کشیده ام روی پوست تن ات
و به حرف هایی که
هراز چند گاهی نمی زنم!
 
من اینجا یک فنجان نیم خورده دارم
یک صندلی کنار بی حوصله گی هایم
و صداهای زندانی که گاه گاه سر می کشند
از استخوانهایم
موهایم
سینه ام
و ریز ریز می شوند روی پیراهن غروب......



#ناهید_عرجونی

@asheghanehaye_fatima

روبرویم بنشین
می‌خواهم برايت شعر بخوانم
به همين سادگی كه چای می‌خوريم
و حرف می‌زنيم

حالا زمين بچرخد يا بايستد
برف ببارد يا تيغ
من تنها از روی شانه‌های تو نگاه می‌کنم
و پيشانی‌ام رام می‌شود
با عاشقانه‌هايی كه جنگ را
خاموش می‌كند
كه دلهره را
تاریکی را
و می‌درخشند چشم‌هايت
كه دوستشان دارم

نگاه كن
کمی از برف مانده است روی قله‌ها
کمی از برف روی موهايت
روی سال‌هایی كه از شانه‌های تو دور بوده‌ام

روزنامه بخوان
نگاهت می‌كنم
حرف بزن
نگاهت می‌كنم
پنجره را باز كن
بگذار باد موهايت را به بازی بگيرد   
باران گونه‌های مرا
نگاهت می‌كنم
وقتی كه صندلی‌ات خالی‌ست  
و باد پرده را تكان می‌دهد

#ناهید_عرجونی


@asheghanehaye_fatima

برای خودم که نه
برای اسبی که توی خون ام شیهه می کشد
فکری بکن

بگو چطور بگویم دویدنم به دردش نمی خورد
به دردش نمی خورد موهای بلند
و چشم هایی که اسمشان مریم است


برای یک اسب سخت است دکتر
سخت است مدام بخورد به دیواره ی رگ های یک زن
بخورد به انگشت هایش که مضطرب هستند
برای یک اسب دویدن توی دایره ای که خاکستری اش قرص می خورد
زیان آور است

گیرم که حال من خوب بشود اما
برای اسبی که یالش بلند است
و توی رگ های یک زن شیهه می کشد
سخت است زندگی
سخت است که اسم چشم های زن مریم باشد
و با قرص هایی که رنگشان سبز است
به خواب برود

#ناهید_عرجونی

@asheghanehaye_fatima

.


مثل درختی که شناسنامه‌اش را
میخ کرده اند
روی تن اش
زخم هایت را
به رهگذران
نشان
می دهم

#ناهید_عرجونی

@asheghanehaye_fatima

روبرویم بنشین
می‌خواهم برايت شعر بخوانم
به همين سادگی كه چای می‌خوريم
و حرف می‌زنيم

حالا زمين بچرخد يا بايستد
برف ببارد يا تيغ
من تنها از روی شانه‌های تو نگاه می‌کنم
و پيشانی‌ام رام می‌شود
با عاشقانه‌هايی كه جنگ را
خاموش می‌كند
كه دلهره را
تاریکی را
و می‌درخشند چشم‌هايت
كه دوستشان دارم

نگاه كن
کمی از برف مانده است روی قله‌ها
کمی از برف روی موهايت
روی سال‌هایی كه از شانه‌های تو دور بوده‌ام

روزنامه بخوان
نگاهت می‌كنم
حرف بزن
نگاهت می‌كنم
پنجره را باز كن
بگذار باد موهايت را به بازی بگيرد   
باران گونه‌های مرا
نگاهت می‌كنم
وقتی كه صندلی‌ات خالی‌ست  
و باد پرده را تكان می‌دهد

#ناهید_عرجونی
#شما_فرستادید


@asheghanehaye_fatima

لبخند می زنم
انگار
دوربین های جهان را کاشته اند
توی خانه ام
لبخند می زنم
و دردی سخت
راه می کشد توی سینه ام
زهر می شود توی این فنجان
سرد می شود نیامدن ات

#ناهید_عرجونی

 @asheghanehaye_fatima

.


به دَست‌هایم  شَک نکن
به عاشقانه‌هایی که
کشیده‌ام روی پوستِ تَن‌اَت
و  به حرف‌هایی که
هر از چندگاهی نمی‌زنم!

من اینجا
یک فنجانِ نیم‌خورده دارم
یک صندلی کنارِ بی‌حوصلگی‌هایم
و  صداهای زندانی که گاه‌گاه
سر می‌کشند
از  استخوان‌هایم
از  موهایم
سینه‌ام
و  ریزریز می‌شوند روی پیراهنِ غروب ...






             #ناهید_عرجونی


@asheghanehaye_fatima

"نیاز"

🎙 #شهیار_قنبری

نام مرا بنویسید
پای تمام بیانیه‌هایی که
لبخند و بوسه را آزاد می‌خواهند.


#ناهید_عرجونی


@asheghanehaye_fatima

اگر نگفته باشم که دوستت دارم
شهید می میرم
اگر پاییز آمده باشد
و در زیبایی غمگین اش
دلم را تکانده باشند برگ های درخت
اگر باران پا به پای دلم آمده باشد
باد آمده باشد
و من نگفته باشم دوستت دارم
شهید غمگینی هستم
که پس از مرگ 
مدام گریه می کند


#ناهید_عرجونی
#شما_فرستادید

@asheghanehaye_fatima

دنیا جای خوبی
برای شاعر شدن نیست!
این بار که برگردم،
درخت خواهم شد...

#ناهید_عرجونی


@asheghanehaye_fatima