غزاله علیزاده از بیماری رنج می‌برد. بعد از دوبار خودکشی نافرجام، سرانجام در ۲۱ اردیبهشت سال ۱۳۷۵، در روستای جواهرده رامسر، خود را از درختی حلق‌آویز کرد.
‌
او در یادداشت پیش از خودکشی چنین نوشت: «آقای دکتر #براهنی و آقای #گلشیری و #کوشان عزیز! رسیدگی به نوشته‌های ناتمام خودم را به شما عزیزان واگذار می‌کنم. ساعت یک و نیم است. خسته‌ام. باید بروم. لطف کنید و نگذارید گم و گور شوند و در صورت امکان چاپشان کنید. نمی‌گویم بسوزانید. از هیچ‌کس متنفر نیستم. برای دوست‌داشتن نوشته‌ام، نمی‌خواهم، تنها و خسته‌ام برای همین می‌روم. دیگر حوصله ندارم. چقدر کلید در قفل بچرخانم و قدم بگذارم به خانه‌ای تاریک. من غلام خانه‌های روشنم. از خانم دانشور عزیز خداحافظی می‌کنم. چقدر به همه و به من محبت کرده‌است. چقدر به او احترام می‌گذارم. بانوی رمان، بانوی عطوفت و یک هنرمند راست و درست. با شفقت بسیار. خداحافظ دوستان عزیزم.» ‌

#غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima

دوازده، سیزده ساله بودم، دنیا را نمی‌شناختم. کی دنیا را می‌شناسد؟ این تودهٔ بی‌شکل مدام در حال تغییر را که دور خودش می‌پیچد و از یک تاریکی می‌رود به طرف دیگر. در این فاصله، ما بیش و کم رؤیا می‌بافیم، فکر می‌کنیم می‌شود سرشت انسان را عوض کرد، آن مایهٔ حیرت‌انگیز از حیوانیت در خود و دیگران را. ما نسلی بودیم آرمان‌خواه. به رستگاری اعتقاد داشتیم. هیچ تاسفی ندارم. از نگاه خالی نوجوانان فارغ از کابوس و رؤیا، حیرت می‌کنم. تا این درجه وابستگی به مادیت، اگر هم نشانهٔ عقل معیشت باشد، باز حاکی از زوال است. ما واژه‌های مقدس داشتیم: آزادی، وطن، عدالت، فرهنگ، زیبایی و تجلی. تکان هر برگ بر شاخه، معنای نهفته‌ای داشت.

#غزاله_علیزاده
در گفتگویی با مجله ادبی گردون
چند ماه پیش از مرگ


@asheghanehaye_fatima

@asheghanehaye_fatima


⁠⁣در تمامِ رؤیاهایم از دوران‌های باستانی ،
رَدِ پایِ تو را می‌بینم ،

ضمنا می‌دانم همه جا کنارت بوده‌ام ،
با نوازشِ سَراَنگشتانت به خواب رفته‌ام .

اگر هزار سال بعد هم
مثلِ سبزه از خاک بِرویَم
در آوندهایم جریان داری ...







#غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima



عشق مروارید سیاه است.
کمیاب‌ترین جواهر دنیا.
جان بی‌صاحب آدم را می‌سوزاند و کُنده می‌کند، خاکسترش را به دست باد می‌سپارد. 

#غزاله_علیزاده

خاطراتی هست که تنها در اشیاﺀ زنده می‌ماند.

خانه‌ی ادریسی‌ها/
#غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima

درود بزرگواران گرانقدر!
بامدادتان عطرآگین غنچه های نوشکفته،
فروردین تان جلوه گر فر و فراوانی و فروزندگی؛
آمدن بهار زیبا و گل آرا و سبزینه نگارتان شادباش؛
سال نو ۱۴۰۰ فرخنده و همایون و سرآغاز رسیدن به تک تک آرزوها و رویاهایتان...

درس امروز


در گریختن رستگاری نیست .
بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند ...



#غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima
#صبح

⁠⁣در تمامِ رویاهایم از دوران‌های باستانی، رد پایِ تو را میبینم، ضمنا میدانم همه جا کنارت بوده‌ام، با نوازش سر انگشتانت به خواب رفته‌ام. اگر هزار سال بعد هم مثل سبزه از خاک برویم در آوندهایم جریان داری..

خانه ادریسی ها
#غزاله_علیزاده


@asheghanehaye_fatima

#معرفی_نویسنده
#غزاله_علیزاده، زن پیشرو و نویسنده رمان درخشان #خانه_ادریسی‌ها است؛ از زبان خودش بشنوید و ببینید که چرا نویسنده شد.

ویدیو از روزآروز

غزاله علیزاده درباره خود و زندگی‌اش در گفت‌وگویی با مجله‌ ادبی «گردون»، اینچنین می‌گوید:

«ما نسلی بوديم آرمان‌خواه. به رستگاری اعتقاد داشتيم. هيچ تاسفی ندارم. از نگاه خالی نوجوانان فارغ از کابوس و رويا حيرت می‌کنم. تا اين درجه وابستگی به ماديت، اگر هم نشانه‌‌ عقل معيشت باشد، باز حاکي از زوال است. ما واژه‌های مقدس داشتيم: آزادی، وطن، عدالت، فرهنگ، زيبايی و تجلی. تکان هر برگ بر شاخه، معنای نهفته‌ای داشت.»

@asheghanehaye_fatima

⁠⁣«....در تمام رویاهایم از دوران‌های باستانی، رد پای تو را می‌بینم، ضمنا می‌دانم همه جا کنارت بوده‌ام، با نوازش سر انگشتانت به خواب رفته‌ام. اگر هزار سال بعد هم مثل سبزه از خاک برویم در آوندهایم جریان داری...»

خانه ادریسی‌ها/
#غزاله_علیزاده

بیست‌و‌پنج‌ سال از روزی که غزاله درخت را انتخاب کرد، می‌گذرد.

@asheghanehaye_fatima

‍ ای خاک، عروس ادبی ما را بپذیر.
ولی ای مرگ، لحظه ایی او را در آغوش آن درخت سر سبزمازندران، نگاه دار،
لحظه ایی او را نبر، تا با تو این سفارش آخرین را بگوییم که از میان ما چه کسی را با حلقه ی تنگت به تاراج برده ای...


#رضا_براهنی
#در_رثای_غزاله_علیزاده
@asheghanehaye_fatima


زن های خانواده، از دَم، تسلیم و قربانی بودند: لوبا ، خانم ادریسی و رحیلا، هر یک پذیرنده‌ی تقدیر محتوم. نه پرتگاهها را می شناختند، نه ژرفای رنج، عشق و مرگ را. سلسله‌ی زن‌های زیبا و با قریحه: نیلوفرهای سپیدی که بر سطح برکه‌ی اجدادی می‌شکفتند و پس از مدتی می‌پژمردند. آن تیره‌ی زنان پریوار که سال ها بین ستون‌ها رفت و آمد کرده بودند و آه‌ها را فروخورده بودند...

جوان تبسمی کرد: «اذیت نکن! کتاب یگانه چیزی‌ست که نیاز به محافظ ندارد.»
چشمهای وهاب دودو زد: «چرا؟»
- «چون به تملک در نمی‌آید.»
: «از دید شما هیچ چیز مالکیت نمی‌پذیرد.»
جوان سر را پایین انداخت، سطری خواند و زیر لب گفت: «بله، احساس تملک غریزه‌ای عقب‌مانده‌است.»
: «ولی هر آدمی میل دارد چیزهایی را هر چند محدود، از آن خودش بداند و من به دو چیز وابسته‌ام: خاطره‌ای از کودکی و کتابخانه‌ام.»

#خانه_ادریسی‌ها
#غزاله_علیزاده
غزاله علیزاده که در سال ۱۳۷۵ در جواهر ده رامسر به زندگی خود پایان داد و قبل از رفتنش نوشت: "تنها و خسته‌ام برای همین می‌روم. دیگر حوصله ندارم. چقدر کلید در قفل بچرخانم و قدم بگذارم به خانه‌ای تاریک. من غلام خانه‌های روشنم …"

@asheghanehaye_fatima

_

پشت پرده‌ی منجوقِ شرّابه‌‌‌یی دختری به من نگاه می‌کرد دلم تکان خورد، نه برای زیبایی‌اش، از او زیباتر بسیار دیده بودم، حالتی آشنا داشت، مثل این‌که مرا آفریده بود، انگار وجود نداشتم. ساخته‌ی رویای او بودم. ترسیدم و تا میدان شهر دویدم، صورتم را زیر آب فوّاره‌ها گرفتم.



@asheghanehaye_fatima
#غزاله_علیزاده

تو را من چشم در راهم
شباهنگام
که می‌گیرند در شاخ تَلاجَن سایه‌ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
تو را من چشم در راهم
شباهنگام
در آن دم که بر جا دره‌ها چون مرده ماران خفتگانند
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرم یادآوری یا نه، من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم…

شعر «تو را من چشم در راهم» از #نیما_یوشیج با صدای #غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima

«بازمی‌گردیم با کاغذهای شکلات و ته‌بلیط‌های نمایش در جیب و تکه‌هایی از اعلان‌های پاره در دست، تا تار و پود آنچه را که از دست رفته، در رؤیا ببافیم. رؤیاهای بی‌خریدار.»

غزاله_علیزاده
مجله آدینه نوروز ۷۵



#غزاله_علیزاده

@asheghanehaye_fatima

#غزاله_علیزاده

خاطراتی هست که تنها در اشیاﺀ زنده می‌ماند.

خانه‌ی ادریسی‌ها
غزاله علیزاده

علیزاده متولد ۲۷ بهمن ۱۳۲۷ بود.
در سال ۱۳۷۰ با انتشار یک رمان دو جلدی به نام خانه ادریسی ها بسیار مورد توجه قرار گرفت و آثار منتشر شده ی دیگر از ایشان📚 دو منظره، ۱۳۶۳
شب‌های تهران _ ملک آسیاب _ سفرِ ناگذشتنی _ چهارراه _ تالارها و
داستان‌های کوتاه همراه با داستان دو منظره در مجموعه‌ای با نام با غزاله تا ناکجا در سال ۱۳۷۸
کشتی عروس
رؤیای خانه و کابوس زوال📚.

@asheghanehaye_fatima

فاطمه علیزاده ( #غزاله_علیزاده )

زاد روز : ۲۷ بهمن ۱۳۲۷ مشهد

جان باختن : ۲۱ اردی بهشت ۱۳۷۵ جواهرده ، رامسر

غزاله علیزاده؟ متولد مشهد و مادر او منیرالسادات سیدی نیز شاعر و نویسنده بود.
غزاله، در دوران کودکی بچه ای درونگرا، بازیگوش و سرشار از هوش بود.
او در مدرسه گاه با بازیگوشی ها و شجاعت هایش دیگران را نگران می کرد.
او دبیرستان را در رشته ادبی به اتمام رساند و در کنکور در رشته ادبیات فارسی در دانشگاه مشهد و کنکور در رشته حقوق و فلسفه را در دانشگاه تهران قبول شد و به در خواست مادرش در رشته حقوق ثبت نام نمود.
غزاله علیزاده، با مدرک لیسانس علوم سیاسی از دانشگاه تهران برای ادامه تحصیل در رشته فلسفه و سینما در دانشگاه " سوربن " به فرانسه رفت .
در واقع باید گفت که او ابتدا برای دکترای حقوق به پاریس رفت ، اما با زحمت زیاد رشته خود را به فلسفه اشراق تغییر داد.
او پیشه ادبی خود را از دهه ۱۳۴۰ با چاپ داستانهای خود در مشهد آغاز کرد و " سفر نا گذاشتنی " نام اولین مجموعه داستان غزاله می باشد که در سال ۱۳۵۶ منتشر گردید.
اما از معروف ترین آثار او رمان دو جلدی " خانه آدریسی ها " و نیز مجموع داستان " چهارراه " می باشد.
غزاله علیزاده ، در ابتدا با بیژن الهی ازدواج کرد و از او صاحب دختری شد ، اما پس از مدتی از او جدا شد و در سال ۱۳۶۲ با محمد رضا نظام شهیدی ازدواج کرد.
او مدتها از بیماری سرطان رنج می برد و پس از دوبار خودکشی نا موفق سرانجام در ۲۱ اردی بهشت ۱۳۷۵ در روستای جواهر ده رامسر خود را از درختی حلق آویز کرد.
و پس چند روز پیکر او در امامزاده طاهر کرج آرام گرفت.
او قبل از خودکشی در یادداشت های خود نوشت ، آقای دکتر براهنی و آقای گلشیری و گوشان عزیز رسیدگی به نوشته های ناتمام خود را به شما عزیزان واگذار می کنم و در صورت امکان چاپ شان کنید.
محمد مختاری نویسنده و شاعر بعد از مرگ غزاله در رثایش نوشت ،
همیشه می گفتند تاوان عمر دراز این است که آدم به سوگ عزیزانش می نشیند ؟
اما اکنون این قرار برهم خورده است .

کاوه قاسمی _ تحلیلگر علوم اجتماعی، نویسنده و پژوهشگر


@asheghanehaye_fatima