اغلب همین فاصله‌ی بینِ ما
و آنچه مشتاقش هستیم
فضای مابین را
با آبیِ حسرت پُر می‌کند .


گاهی از خودم می‌پرسم
می‌شود با کمی تغییرِ دیدگاه
این حس را هم
همچون حسی مستقل پاس داشت یا نه ،
چون این حسرت
همان‌قدر
ذاتیِ وضعیتِ انسان است
که آبیِ دوردست‌ها .


می‌توانی به دوردَست نگاه کنی و
نخواهی نزدیک‌تر بیاوری‌اش ؟!

می‌توانی همان‌طور
که زیباییِ آن آبیِ تصاحب‌ناشدنی را
از آنِ خود می‌کنی ،
حسرتَت را هم از آنِ خود کنی؟!

چون چیزی از این حسرت ،
مثلِ آبیِ دوردَست ،
با حصول و رسیدن فروکش نمی‌کند ،
فقط جابه‌جا می‌شود ،
درست مثلِ کوه‌هایی که
وقتی بِهِشان می‌رسی
دیگر آبی نیستند
و رنگِ آبی دوردَستِ دیگری را
در برگرفته ...


رمز زیباتر بودنِ تراژدی از کمدی
و این‌که
چرا از حزنِ برخی آهنگ‌ها و قصه‌ها
حظّ وافر می‌بریم در همین است .

چیزی همیشه در دوردَست است ...




#ربکا_سولینت

کتاب : نقشه‌هایی برای گم‌شدن

ترجمه : نیما اشرافی

انتشارات : اطراف