یونانی‌ها می‌گویند دوست داشتنِ مفرط و بی‌ منطقِ هر چیزی، گناهی است علیه خدایان؛ آن‌ها معتقدند اگر کسی را زیاد دوست بدارند، حسادت خدایان برانگیخته می‌شود و وقتی به اوج شکوفایی برسد آن را در هم می‌شکنند.

این برای ما درسی بزرگ است،
عشقِ بیش از حد، بی حرمتی به خدایان است.
کمال در هر چیزی به‌طرزِ غیر قابل تحملی ملال‌ آور است.
من خود با کمی نقص موافقم.


#پرنده_خارزار
#کالین_مک_کالو


@asheghanehaye_fatima

راینر سیگارش را انداخت و گفت: «جاستین عاشق من که نشدی، نه؟!»
جاستین جواب داد: «چه‌قدر مردها خودخواهند! متأسفم که ناراحت می‌شوی، اما نه».
بعد انگار می‌خواست نامهربانیِ حرفش را محو کند، دستِ راینر را گرفت و فشرد و ادامه داد: «چیزی بهتر از آن!»
راینر گفت: «چه چیزی از عشق بهتر است؟»
«من فکر می‌کنم هرچیزی. هرگز خیال ندارم به عشق نیاز پیدا کنم».
«شاید هم حق با تو باشد جاستین، ولی نگفتی چه چیزی از عشق خیلی بهتر است؟»
«پیدا کردنِ یک دوست».
چیزی بیشتر از اینکه به مردی گفته شود تو بهترینی خوشحالش نمی کند.

شهرنشین‌ها نمی‌دانند ما در دهات چه‌طور زندگی می‌کنیم. آن‌ها می‌توانند حیواناتشان را طوری دوست بدارند که انگار بچه‌شان است. اما در دهات همه‌چیز فرق می‌کند. این‌جا هرگز آدمی را نخواهید دید که نیاز به کمک داشته باشد و دیگران از کمک دریغ کنند. اما در شهر همان کسانی که حیواناتِ دست‌آموزشان را دوست دارند، به فریاد آدم‌ها نمی‌رسند. اصولاً هر چیزی که زیاد باشد از بها می‌افتد. این‌جا گوسفند زیاد است و در شهر آدم.

مراقب باشیم اعتقاداتمون از ما یه احمق نسازه شاید خودمونم خیلی متوجه آزاردهنده بودنمون نشیم اما چنین چیزی هست ...


یک تکه از کتاب

#پرنده_خارزار / #کالین_مک_کالو


@asheghanehaye_fatima