Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
💢 جدیدترین تریلر فیلم «گزارش فرانسوی» به کارگردانی وس اندرسون
✅ با زیرنویس فارسی اختصاصی - ترجمه از محمد تقوی
▪️ «گزارش فرانسوی» کمدی درامی به کارگردانی #وس_اندرسون است. داستان این فیلم حول کارکنان یک مجله‌ی اروپایی در یک شهر تخیلی فرانسوی می‌گذرد که تصمیم می‌گیرند یک نسخه یادمان چاپ کرده و به بزرگداشت سه واقعه مهم یک دهه گذشته‌شان بپردازند.
▪️ این سه واقعه عبارت‌ند از حبس ابد یک هنرمند، شورش‌های دانشجویی و یک گروگان‌گیری. وس اندرسون در ساخت این فیلم از زندگی واقعی کارکنان مجله نیویورکر الهام گرفته‌است.
▪️ این فیلم پرستاره بازیگران نام‌داری مانند بنیسیو دل‌تورو، آدریان برودی، تیلدا سوینتون، لئا سیدو، فرانسس مک‌دورمند، تیموتی شالامه، بیل مورای، اون ویلسون و ادوارد نورتون را دور هم جمع کرده و قرار است پس از افتتاحیه در جشنواره‌ی فیلم کن، به شکل عمومی در تاریخ ۲۲ اکتبر ۲۰۲۱ اکران شود.
@arttalks
www.arttalks.ir
✅ با زیرنویس فارسی اختصاصی - ترجمه از محمد تقوی
▪️ «گزارش فرانسوی» کمدی درامی به کارگردانی #وس_اندرسون است. داستان این فیلم حول کارکنان یک مجله‌ی اروپایی در یک شهر تخیلی فرانسوی می‌گذرد که تصمیم می‌گیرند یک نسخه یادمان چاپ کرده و به بزرگداشت سه واقعه مهم یک دهه گذشته‌شان بپردازند.
▪️ این سه واقعه عبارت‌ند از حبس ابد یک هنرمند، شورش‌های دانشجویی و یک گروگان‌گیری. وس اندرسون در ساخت این فیلم از زندگی واقعی کارکنان مجله نیویورکر الهام گرفته‌است.
▪️ این فیلم پرستاره بازیگران نام‌داری مانند بنیسیو دل‌تورو، آدریان برودی، تیلدا سوینتون، لئا سیدو، فرانسس مک‌دورمند، تیموتی شالامه، بیل مورای، اون ویلسون و ادوارد نورتون را دور هم جمع کرده و قرار است پس از افتتاحیه در جشنواره‌ی فیلم کن، به شکل عمومی در تاریخ ۲۲ اکتبر ۲۰۲۱ اکران شود.
@arttalks
www.arttalks.ir
مصاحبه اصغر فرهادی با ورایتی.ogg
633.7 KB
💢 بشنوید:
نسخه‌ی صوتی گفت‌وگوی اصغر فرهادی با مجله‌ی ورایتی
این تکه از مصاحبه پیرامون حواشی ایجادشده در ترجمه‌ی این مصاحبه منتشر شده است
@arttalks
www.arttalks.ir
نسخه‌ی صوتی گفت‌وگوی اصغر فرهادی با مجله‌ی ورایتی
این تکه از مصاحبه پیرامون حواشی ایجادشده در ترجمه‌ی این مصاحبه منتشر شده است
@arttalks
www.arttalks.ir
از سری #ذره_بین_آرت_تاکس
#اپیزودها_زیر_ذره_بین #حلقه_منتقدان_آرت_تاکس #سریال_خارجی_زیر_ذره_بین
#اپیزود_به_اپیزود_لوکی
💢 درباره‌ی #سریال_لوکی اپیزود ششم (قسمت پایانی فصل اول)
✍🏻 نوشته‌ی آرمین محمدی از MCU Persian
🔗 نسخه‌ی کامل این یادداشت را در آرتتاکس بخوانید.
@arttalks
www.arttalks.ir
#اپیزودها_زیر_ذره_بین #حلقه_منتقدان_آرت_تاکس #سریال_خارجی_زیر_ذره_بین
#اپیزود_به_اپیزود_لوکی
💢 درباره‌ی #سریال_لوکی اپیزود ششم (قسمت پایانی فصل اول)
✍🏻 نوشته‌ی آرمین محمدی از MCU Persian
🔗 نسخه‌ی کامل این یادداشت را در آرتتاکس بخوانید.
@arttalks
www.arttalks.ir
💢 سردبیر اجرایی ورایتی: فرهادی داوری کن را رد کرده است
فیلمساز ایرانی می‌خواسته «قهرمان» در کن ۲۰۲۱ به نمایش درآید
▪️ رامین ستوده، سردبیر اجرایی ورایتی، در توییتی نوشت: «اگر اصغر فرهادی نخل طلا را برای «قهرمان» ببرد اتفاق هیجان‌انگیزی خواهد بود. من شنیده‌ام او دعوت فستیوال را برای داوری رد کرده؛ چرا که می‌خواسته با فیلم‌ش در فستیوال حضور داشته باشد.»
▪️ این در حالی‌ست که امروز پنج منتقد از پانزده منتقد جدول منتقدان فرانسوی، «قهرمان» فرهادی را شایسته‌ی دریافت نخل طلا دانستند و پیتر برادشاو، منتقد مشهور گاردین، امیر جدیدی را شانس اصلی دریافت جایزه‌ی بازیگری عنوان کرده است.
▪️ اختتامیه‌ی کن ۲۰۲۱، هفدهم جولای برگزار خواهد شد.
@arttalks
www.arttalks.ir
فیلمساز ایرانی می‌خواسته «قهرمان» در کن ۲۰۲۱ به نمایش درآید
▪️ رامین ستوده، سردبیر اجرایی ورایتی، در توییتی نوشت: «اگر اصغر فرهادی نخل طلا را برای «قهرمان» ببرد اتفاق هیجان‌انگیزی خواهد بود. من شنیده‌ام او دعوت فستیوال را برای داوری رد کرده؛ چرا که می‌خواسته با فیلم‌ش در فستیوال حضور داشته باشد.»
▪️ این در حالی‌ست که امروز پنج منتقد از پانزده منتقد جدول منتقدان فرانسوی، «قهرمان» فرهادی را شایسته‌ی دریافت نخل طلا دانستند و پیتر برادشاو، منتقد مشهور گاردین، امیر جدیدی را شانس اصلی دریافت جایزه‌ی بازیگری عنوان کرده است.
▪️ اختتامیه‌ی کن ۲۰۲۱، هفدهم جولای برگزار خواهد شد.
@arttalks
www.arttalks.ir
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#خوزستان_آب_ندارد
💢 کاری از کمپین #سینمای_ایران_کنار_خوزستان
موسیقی: علیرضا قربانی | قطعه‌ی «بی‌قرار»
تصاویر از باشو غریبه‌ی کوچک، دونده، ارتفاع پست و تنگه‌ی ابوقریب
تدوین: علیرضا رشیدی
به سفارش آرتتاکس
t.me/arttalks
💢 کاری از کمپین #سینمای_ایران_کنار_خوزستان
موسیقی: علیرضا قربانی | قطعه‌ی «بی‌قرار»
تصاویر از باشو غریبه‌ی کوچک، دونده، ارتفاع پست و تنگه‌ی ابوقریب
تدوین: علیرضا رشیدی
به سفارش آرتتاکس
t.me/arttalks
اهالی سینمای ایران با انتشار یک پست مشترک از مردم خوزستان در مواجهه با رخدادهای چند روز اخیر حمایت کردند تا در کم‌تر از ۲۴ساعت این حرکت تبدیل به یکی از پربیننده‌ترین هشتگ‌های اینستاگرام ایرانی شود.
در متن این پست که طرحی از شهاب جعفرنژاد را بر پیشانی خود داشت آمده بود: «خوزستان آب ندارد و مردمانش روزهای سختی را می‌گذرانند. میان اخبار افتخارآفرینی سینمای ایران و تلاش این سینما برای بقا در دوران کرونا، ما فراتر از سینما، مردم خود را در این روزها از یاد نمی‌بریم. این طرح ابراز هم‌دردی ماست با آن‌چه امروز در خوزستان می‌گذرد و تأکید بر ریشه‌های مشترک همه‌مان در این خاک، که درد خوزستان درد همه‌ی ایران است. سینمای ایران کنار خوزستان است.»
این پست در ۲۴ساعت در صفحات ده‌ها چهره‌ی مطرح سینمای ایران قرار گرفت تا سینماگران در یک اقدام مشترک هم‌بستگی خود را با خوزستان اعلام کنند.
کمپین پست مشترک #سینمای_ایران_کنار_خوزستان را خسرو نقیبی در آرتتاکس برای همراهی سینماگران ایرانی با خوزستان طراحی کرده و در روزهای آینده نیز ادامه خواهد داشت تا شاید صدای خوزستان از مجرای چهره‌های سینمای ایران، کمی بیشتر شنیده شود.
@arttalks
در متن این پست که طرحی از شهاب جعفرنژاد را بر پیشانی خود داشت آمده بود: «خوزستان آب ندارد و مردمانش روزهای سختی را می‌گذرانند. میان اخبار افتخارآفرینی سینمای ایران و تلاش این سینما برای بقا در دوران کرونا، ما فراتر از سینما، مردم خود را در این روزها از یاد نمی‌بریم. این طرح ابراز هم‌دردی ماست با آن‌چه امروز در خوزستان می‌گذرد و تأکید بر ریشه‌های مشترک همه‌مان در این خاک، که درد خوزستان درد همه‌ی ایران است. سینمای ایران کنار خوزستان است.»
این پست در ۲۴ساعت در صفحات ده‌ها چهره‌ی مطرح سینمای ایران قرار گرفت تا سینماگران در یک اقدام مشترک هم‌بستگی خود را با خوزستان اعلام کنند.
کمپین پست مشترک #سینمای_ایران_کنار_خوزستان را خسرو نقیبی در آرتتاکس برای همراهی سینماگران ایرانی با خوزستان طراحی کرده و در روزهای آینده نیز ادامه خواهد داشت تا شاید صدای خوزستان از مجرای چهره‌های سینمای ایران، کمی بیشتر شنیده شود.
@arttalks
از سری #ذره_بین_آرت_تاکس
#اپیزودها_زیر_ذره_بین #حلقه_منتقدان_آرت_تاکس #سریال_ایرانی_زیر_ذره_بین
#اپیزود_به_اپیزود_زخم_کاری
💢 درباره‌ی #سریال_زخم_کاری اپیزود دوازدهم
چه مالک از ادعای پایانی سمیرا باخبر باشد، چه نباشد، و حتا اگر ادعای سمیرا دروغ باشد، کار قصه‌ی زخم کاری درادامه به‌شدت سخت خواهد شد. از قسمت بعد، مخاطب اپیزودهای قبلی و رابطه‌ی مالک و میثم را مرور می‌کند تا ببیند اوایل سریال، با این رودست تازه سازگار است یا نه. می‌گردد در حرف‌های خان‌عمو که می‌خواست میثم و مائده باهم به خارج از کشور بروند.
🔗 نسخه‌ی کامل این یادداشت را در آرتتاکس بخوانید.
@arttalks
www.arttalks.ir
#اپیزودها_زیر_ذره_بین #حلقه_منتقدان_آرت_تاکس #سریال_ایرانی_زیر_ذره_بین
#اپیزود_به_اپیزود_زخم_کاری
💢 درباره‌ی #سریال_زخم_کاری اپیزود دوازدهم
چه مالک از ادعای پایانی سمیرا باخبر باشد، چه نباشد، و حتا اگر ادعای سمیرا دروغ باشد، کار قصه‌ی زخم کاری درادامه به‌شدت سخت خواهد شد. از قسمت بعد، مخاطب اپیزودهای قبلی و رابطه‌ی مالک و میثم را مرور می‌کند تا ببیند اوایل سریال، با این رودست تازه سازگار است یا نه. می‌گردد در حرف‌های خان‌عمو که می‌خواست میثم و مائده باهم به خارج از کشور بروند.
🔗 نسخه‌ی کامل این یادداشت را در آرتتاکس بخوانید.
@arttalks
www.arttalks.ir
از سری #ذره_بین_آرت_تاکس
#اپیزودها_زیر_ذره_بین #حلقه_منتقدان_آرت_تاکس #سریال_خارجی_زیر_ذره_بین
#اپیزود_به_اپیزود_تد_لاسو
💢 درباره‌ی #سریال_تد_لاسو اپیزود پنجم از فصل دوم
اپیزود پنجم دیگر تقریبن نیمه‌های راه است و می‌تواند تصویری کلی از این فصل به‌مان بدهد. دیگر مطمئن‌یم که قهرمان اصلی قصه خود تد نیست و به‌نظر می رسد سوداکیس که خود جزو خالقان سریال است، خودخواسته عقب ایستاده و انتخاب این بوده که فصل دوم خطوط متعدد هر شخصیت پرداخته و محبوب‌شده در فصل اول را پی بگیرد.
🔗 نسخه‌ی کامل این یادداشت را در آرتتاکس بخوانید.
@arttalks
www.arttalks.ir
#اپیزودها_زیر_ذره_بین #حلقه_منتقدان_آرت_تاکس #سریال_خارجی_زیر_ذره_بین
#اپیزود_به_اپیزود_تد_لاسو
💢 درباره‌ی #سریال_تد_لاسو اپیزود پنجم از فصل دوم
اپیزود پنجم دیگر تقریبن نیمه‌های راه است و می‌تواند تصویری کلی از این فصل به‌مان بدهد. دیگر مطمئن‌یم که قهرمان اصلی قصه خود تد نیست و به‌نظر می رسد سوداکیس که خود جزو خالقان سریال است، خودخواسته عقب ایستاده و انتخاب این بوده که فصل دوم خطوط متعدد هر شخصیت پرداخته و محبوب‌شده در فصل اول را پی بگیرد.
🔗 نسخه‌ی کامل این یادداشت را در آرتتاکس بخوانید.
@arttalks
www.arttalks.ir
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
💢 اعاده‌ی حیثیت؟
ببینید: دومین تیزر تبلیغاتی لیلا حاتمی برای برند امرسان به کارگردانی حمید نعمت‌الله با ارجاع‌های آشکار به آثار مطرح او
▪️ تیزر تبلیغاتی جدید امرسان با حضور لیلا حاتمی، در یک فرم اجرایی ویژه، پاسخی به انتقادهای تیزر قبلی به‌نظر می‌رسد. این تلاش را می‌شود بعد از بازتاب‌های منفی و گسترده‌ی تیزر قبلی امرسان، یک‌جور اعاده حیثیت تلقی کرد.
▪️ در این تیزر که کار حمید نعمت‌الله است، ترکیبی از علاقه‌های تصویری و اجرایی این کارگردان دیده می‌شود. علاقه‌مندان به کارهای نعمت‌الله می‌دانند که نمای ابتدایی عبور ماشین در عرض قاب، چندین‌بار در سریال وضعیت سفید و فیلم آرایش غلیظ تکرار شده است. هم‌چنین مکث پایانی روی کبوتر، به‌وضوح یادآور نماهای وضعیت سفید است. حضور بازیگر زن فیلم‌های بی‌پولی و رگ خواب نعمت‌الله را هم اگر اضافه کنید شباهت تیزر تبلیغاتی به دنیای نعمت‌الله برای‌تان وضوح بیشتری پیدا می‌کند.
▪️ باید دید هم‌کاری نعمت‌الله و حاتمی در تیزر جدید امرسان، به پاسخی به انتقادهای تیزر قبلی تبدیل می‌شود یا مولد حجم تازه‌ای از انتقادها به کار این فیلمساز و بازیگر مطرح خواهد شد.
@arttalks
Arttalks.ir
ببینید: دومین تیزر تبلیغاتی لیلا حاتمی برای برند امرسان به کارگردانی حمید نعمت‌الله با ارجاع‌های آشکار به آثار مطرح او
▪️ تیزر تبلیغاتی جدید امرسان با حضور لیلا حاتمی، در یک فرم اجرایی ویژه، پاسخی به انتقادهای تیزر قبلی به‌نظر می‌رسد. این تلاش را می‌شود بعد از بازتاب‌های منفی و گسترده‌ی تیزر قبلی امرسان، یک‌جور اعاده حیثیت تلقی کرد.
▪️ در این تیزر که کار حمید نعمت‌الله است، ترکیبی از علاقه‌های تصویری و اجرایی این کارگردان دیده می‌شود. علاقه‌مندان به کارهای نعمت‌الله می‌دانند که نمای ابتدایی عبور ماشین در عرض قاب، چندین‌بار در سریال وضعیت سفید و فیلم آرایش غلیظ تکرار شده است. هم‌چنین مکث پایانی روی کبوتر، به‌وضوح یادآور نماهای وضعیت سفید است. حضور بازیگر زن فیلم‌های بی‌پولی و رگ خواب نعمت‌الله را هم اگر اضافه کنید شباهت تیزر تبلیغاتی به دنیای نعمت‌الله برای‌تان وضوح بیشتری پیدا می‌کند.
▪️ باید دید هم‌کاری نعمت‌الله و حاتمی در تیزر جدید امرسان، به پاسخی به انتقادهای تیزر قبلی تبدیل می‌شود یا مولد حجم تازه‌ای از انتقادها به کار این فیلمساز و بازیگر مطرح خواهد شد.
@arttalks
Arttalks.ir
💢 به نظر می‌رسد آمازون‌پرایم حساب ویژه‌ای روی موفقیت «قهرمان» اصغری فرهادی در فصل جوایز باز کرده و آن را در داغ‌ترین نوبت اکران فیلم‌های مهم سال اکران خواهد کرد.
ساعتی قبل زمان نمایش «قهرمان» در سینماهای آمریکا اعلام شد: این فیلم ۷ ژانویه ۲۰۲۲ (۱۷ دی) اکران خود را در سینماها آغاز خواهد کرد و از ۲۲ ژانویه از طریق سرویس آمازون‌پرایم برای تماشا در دسترس خواهد بود.
پیش از این پخش‌کننده‌ی فیلم در ایران اعلام کرده بود «قهرمان» پاییز در ایران اکران خواهد شد.
@arttalks
www.arttalks.ir
ساعتی قبل زمان نمایش «قهرمان» در سینماهای آمریکا اعلام شد: این فیلم ۷ ژانویه ۲۰۲۲ (۱۷ دی) اکران خود را در سینماها آغاز خواهد کرد و از ۲۲ ژانویه از طریق سرویس آمازون‌پرایم برای تماشا در دسترس خواهد بود.
پیش از این پخش‌کننده‌ی فیلم در ایران اعلام کرده بود «قهرمان» پاییز در ایران اکران خواهد شد.
@arttalks
www.arttalks.ir
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
.
✍ میلاد سعیدی
▪️ پسر ورزشکار و دماغ‌شکسته‌ای که کار را از استودیوهای هنری پاریس شروع کرد و طولی نکشید که تبدیل شد به مرد اول موج نوی سینمای فرانسه و البته بازیگر موردعلاقه‌ی ژان‌لوک گدار که بیشتر دوست داشت پشت دوربین بنشیند تا در تحریریه‌ی مجله کایه دو سینما...
ژان‌پل بلموندو از جمله کسانی است که پیش روی خود دیوارهای بزرگی چون لینو ونتورا، ژان گابن و حتا در ژانر کمدی لویی دوفونس را داشت. اما سرعت گذار نقشی او، از سینمای هنری شانزه‌لیزه‌پسند، به سمت گونه‌های خیابانی و پرجوش‌وخروشی که سردمدارانی چون ژرژ لوتنر، آنری ورنوی و فیلیپ لابرو را داشت، داستان را به کلی تغییر داد.
▪️ بلموندو در سالیان نخست، بیشتر در نقش مکمل‌های پررنگِ ستارگان دهه‌ی چهل و پنجاه ظاهر می‌شد، تا اینکه ملویل جوان که تازه مجوز دستیاری‌اش تبدیل به کارگردانی شده بود، به دنبالش آمد و میانه‌ای بین تجارت و هنر ایجاد کرد با سه فیلم محوری که نقطه‌ی مرکزی آنها بر «کلاه» استوار بود و در واقع نقطه‌عزیمت ژان‌پیر ملویل به سوی غم‌خواری گانگستری.
نسخه‌ی کامل این یادداشت را در اینستاگرام آرتتاکس بخوانید
@arttalks
www.arttalks.ir
✍ میلاد سعیدی
▪️ پسر ورزشکار و دماغ‌شکسته‌ای که کار را از استودیوهای هنری پاریس شروع کرد و طولی نکشید که تبدیل شد به مرد اول موج نوی سینمای فرانسه و البته بازیگر موردعلاقه‌ی ژان‌لوک گدار که بیشتر دوست داشت پشت دوربین بنشیند تا در تحریریه‌ی مجله کایه دو سینما...
ژان‌پل بلموندو از جمله کسانی است که پیش روی خود دیوارهای بزرگی چون لینو ونتورا، ژان گابن و حتا در ژانر کمدی لویی دوفونس را داشت. اما سرعت گذار نقشی او، از سینمای هنری شانزه‌لیزه‌پسند، به سمت گونه‌های خیابانی و پرجوش‌وخروشی که سردمدارانی چون ژرژ لوتنر، آنری ورنوی و فیلیپ لابرو را داشت، داستان را به کلی تغییر داد.
▪️ بلموندو در سالیان نخست، بیشتر در نقش مکمل‌های پررنگِ ستارگان دهه‌ی چهل و پنجاه ظاهر می‌شد، تا اینکه ملویل جوان که تازه مجوز دستیاری‌اش تبدیل به کارگردانی شده بود، به دنبالش آمد و میانه‌ای بین تجارت و هنر ایجاد کرد با سه فیلم محوری که نقطه‌ی مرکزی آنها بر «کلاه» استوار بود و در واقع نقطه‌عزیمت ژان‌پیر ملویل به سوی غم‌خواری گانگستری.
نسخه‌ی کامل این یادداشت را در اینستاگرام آرتتاکس بخوانید
@arttalks
www.arttalks.ir
Forwarded from نماوامگ
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🎥 ویدئو/ دختری که راه مادر آدمکش خود را ادامه می‌دهد/ «میلک‌شیک باروتی»؛ ادای دین به تارانتینو
🔸متن: عرفان شفیع‌پور، گفتار: گل‌بو فیوضی، تدوین: حسین اکبری
🔗 لینک مطلب: https://www.namava.ir/mag/?p=68008
#ویدئو
#میلک_شیک_باروتی
@NamavaMag
🔸متن: عرفان شفیع‌پور، گفتار: گل‌بو فیوضی، تدوین: حسین اکبری
🔗 لینک مطلب: https://www.namava.ir/mag/?p=68008
#ویدئو
#میلک_شیک_باروتی
@NamavaMag
Forwarded from نماوامگ
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🎥 ویدئو/ «دوربین کلر»؛ بیرون کشیدن لحظات انسانی از دل بدیهی‌ترین اتفاقات
🔸متن: عرفان شفیع‌پور، ترجمه: محمد تقوی، گفتار: گل‌بو فیوضی، تدوین: حسین اکبری
🔗 لینک مطلب: https://www.namava.ir/mag/?p=68147
#ویدئو
#دوربین_کلر
@NamavaMag
🔸متن: عرفان شفیع‌پور، ترجمه: محمد تقوی، گفتار: گل‌بو فیوضی، تدوین: حسین اکبری
🔗 لینک مطلب: https://www.namava.ir/mag/?p=68147
#ویدئو
#دوربین_کلر
@NamavaMag
💢 چشم‌اندازی در مه
✍🏻 گزارش اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – بخش اول
شصت و دومین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی از چهارم تا چهاردهم نوامبر در شهر ساحلی تسالونیکی یونان برگزار می‌شود. این جشنواره به‌عنوان یکی از مهم‌ترین رویدادهای سینمایی شرق اروپا و کشورهای منطقه‌ي بالکان، هر سال میزبان تعداد زیادی از مهم‌ترین آثار سینمای اروپا و به خصوص فیلم‌های برگزیده در جشنواره‌های برلین، کن و ونیز است. ترکیب فیلم‌های حاضر در این جشنواره و برنامه‌ی نمایش آنها به خوبی این سیاست را نشان می‌دهد. فیلم افتتاحیه‌ی امسال «رویداد» ساخته‌ی اودری دیوان بود که برنده‌ی شیر طلایی جشنواره‌ی ونیز شده است. در شب اختتامیه هم قرار است «پاریس منطقه‌ی سیزدهم» جدیدترین ساخته‌ي ژاک اودیار به نمایش دربیاید که یکی از فیلم‌های جنجالی جشنواره‌ی کن امسال بود. فیلم مجارستانی «جنگل: همه جا تو را می‌بینیم» که برنده‌ی خرس نقره‌ای جشنواره‌ی برلین شده در بخش «افق‌های باز» جشنواره حاضر است و فیلم فنلاندی «کوپه‌ی شماره‌ی ۶» که همراه با «قهرمان» اصغر فرهادی برنده‌ی جایزه‌ی بزرگ جشنواره‌ی کن شد هم در بخش خارج از مسابقه‌ی آن حضور دارد. به همین دلیل تجربه‌ی حضور در جشنواره‌ي تسالونیکی می‌تواند برای منتقدان و سینمادوستانی که به دنبال چشم‌اندازی به‌روز از سینمای اروپا هستند تا حد زیادی کارگشا باشد. جشنواره‌ی امسال بخش‌های جنبی دیگری هم دارد که هر کدام جذابیت‌های خاص خودشان را دارند. بخش‌هایی مثل نمایش نسخه‌ی ترمیم‌شده‌ی فیلم‌های آلن رنه، چشم‌انداز سینمای یونان و کشورهای شرق اروپا و بخش مسابقه‌ي اصلی که فیلم‌های حاضر در آن الزاما به کشورهای اروپایی منحصر نمی‌شود.
شهر کوچک تسالونیکی در حاشیه‌ی دریای اژه در روزهای جشنواره‌ی کاملا حال و هوای سینمایی دارد. در سرمای ماه نوامبر و هوای بارانی و گاهی مه‌گرفته‌ی تسالونیکی، سینماهای شهر گرمای مطبوعی دارند که هر سینمادوستی را به خودشان می‌کشانند؛ گرمایی که اگر با تجربه‌ی تماشای فیلم‌های دوست‌داشتنی همراه شود حتما به خاطره‌ا‌ی ماندگار هم تبدیل می‌شود. . البته هر فیلمی که در جشنواره‌ها نشان داده می‌شود الزاما قرار نیست درخشان و یا شاهکار از کار دربیاید. اما از ترکیب فیلم‌های حاضر در شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی می‌توان حدس زد تعدادی از آنها می‌توانند به خلق این خاطره‌های ماندگار کمک کنند. مجموعه یادداشت‌هایی که از امروز منتشر می‌شوند به معرفی و مرور مهم‌ترین فیلم‌هایی می‌پردازند که در شصت و دومین جشنواره‌ي تسالونیکی حضور دارند؛ فیلم‌هایی خوب، متوسط یا بد که جزء آثار کنجکاوی‌برانگیز سینمای جهان در سال ۲۰۲۱ بوده‌اند.
arttalks.ir/wp-content/uploads/2021/11/POSTERS-33X48-TIFF-62-EN-A-560x600.jpg
www.arttalks.ir
🆔 t.me/arttalks
✍🏻 گزارش اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – بخش اول
شصت و دومین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی از چهارم تا چهاردهم نوامبر در شهر ساحلی تسالونیکی یونان برگزار می‌شود. این جشنواره به‌عنوان یکی از مهم‌ترین رویدادهای سینمایی شرق اروپا و کشورهای منطقه‌ي بالکان، هر سال میزبان تعداد زیادی از مهم‌ترین آثار سینمای اروپا و به خصوص فیلم‌های برگزیده در جشنواره‌های برلین، کن و ونیز است. ترکیب فیلم‌های حاضر در این جشنواره و برنامه‌ی نمایش آنها به خوبی این سیاست را نشان می‌دهد. فیلم افتتاحیه‌ی امسال «رویداد» ساخته‌ی اودری دیوان بود که برنده‌ی شیر طلایی جشنواره‌ی ونیز شده است. در شب اختتامیه هم قرار است «پاریس منطقه‌ی سیزدهم» جدیدترین ساخته‌ي ژاک اودیار به نمایش دربیاید که یکی از فیلم‌های جنجالی جشنواره‌ی کن امسال بود. فیلم مجارستانی «جنگل: همه جا تو را می‌بینیم» که برنده‌ی خرس نقره‌ای جشنواره‌ی برلین شده در بخش «افق‌های باز» جشنواره حاضر است و فیلم فنلاندی «کوپه‌ی شماره‌ی ۶» که همراه با «قهرمان» اصغر فرهادی برنده‌ی جایزه‌ی بزرگ جشنواره‌ی کن شد هم در بخش خارج از مسابقه‌ی آن حضور دارد. به همین دلیل تجربه‌ی حضور در جشنواره‌ي تسالونیکی می‌تواند برای منتقدان و سینمادوستانی که به دنبال چشم‌اندازی به‌روز از سینمای اروپا هستند تا حد زیادی کارگشا باشد. جشنواره‌ی امسال بخش‌های جنبی دیگری هم دارد که هر کدام جذابیت‌های خاص خودشان را دارند. بخش‌هایی مثل نمایش نسخه‌ی ترمیم‌شده‌ی فیلم‌های آلن رنه، چشم‌انداز سینمای یونان و کشورهای شرق اروپا و بخش مسابقه‌ي اصلی که فیلم‌های حاضر در آن الزاما به کشورهای اروپایی منحصر نمی‌شود.
شهر کوچک تسالونیکی در حاشیه‌ی دریای اژه در روزهای جشنواره‌ی کاملا حال و هوای سینمایی دارد. در سرمای ماه نوامبر و هوای بارانی و گاهی مه‌گرفته‌ی تسالونیکی، سینماهای شهر گرمای مطبوعی دارند که هر سینمادوستی را به خودشان می‌کشانند؛ گرمایی که اگر با تجربه‌ی تماشای فیلم‌های دوست‌داشتنی همراه شود حتما به خاطره‌ا‌ی ماندگار هم تبدیل می‌شود. . البته هر فیلمی که در جشنواره‌ها نشان داده می‌شود الزاما قرار نیست درخشان و یا شاهکار از کار دربیاید. اما از ترکیب فیلم‌های حاضر در شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی می‌توان حدس زد تعدادی از آنها می‌توانند به خلق این خاطره‌های ماندگار کمک کنند. مجموعه یادداشت‌هایی که از امروز منتشر می‌شوند به معرفی و مرور مهم‌ترین فیلم‌هایی می‌پردازند که در شصت و دومین جشنواره‌ي تسالونیکی حضور دارند؛ فیلم‌هایی خوب، متوسط یا بد که جزء آثار کنجکاوی‌برانگیز سینمای جهان در سال ۲۰۲۱ بوده‌اند.
arttalks.ir/wp-content/uploads/2021/11/POSTERS-33X48-TIFF-62-EN-A-560x600.jpg
www.arttalks.ir
🆔 t.me/arttalks
ArtTalks
💢 چشم‌اندازی در مه ✍🏻 گزارش اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – بخش اول شصت و دومین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی از چهارم تا چهاردهم نوامبر در شهر ساحلی تسالونیکی یونان برگزار می‌شود. این جشنواره به‌عنوان یکی از مهم‌ترین…
💢 قصه ای درباره عشق و هوس (لیلا بوزید)
✍🏻 اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – شماره‌ی دوم
دومین فیلم خانم لیلا بوزید اثری‌ست درباره‌ی تردید‌ها و تجربه‌ها. این بهترین توصیفی‌ست که می‌شود برای «قصه ای درباره‌ي عشق و هوس» به کار برد؛ یک درام جوانانه که چند ماه پیش در بخش دو هفته‌ي کارگردان‌های جشنواره‌ی کن به نمایش درآمد و از اولین فیلم‌هایی بود که بعد از رفع محدودیت‌های ناشی از کرونا در فرانسه روی پرده رفت؛ فیلمی با بازخورد نسبتا موفق در مطبوعات فرانسوی و گیشه‌ی فرانسه. «قصه ای درباره‌ي عشق و هوس» روایت غافلگیر‌کننده‌ای ندارد اما برگ برنده‌اش به پرداخت بصری و حسی آن برمی‌گردد. کارگردان توانسته تجربیات شخصی‌اش را به عنوان یک مهاجر در فرانسه تکیه‌گاهی بکند برای ساخت یک ملودرام پر افت و خیز درباره‌ی رابطه‌ي یک دختر تونسی و یک پسر الجزایری که در شروع سال تحصیلی در دانشگاه سوربن با هم آشنا می‌شوند. از این نظر فیلم یک عاشقانه‌ي امروزی درباره‌ی زندگی مهاجرهای عرب ساکن فرانسه است. اما در نگاه کلی‌تر، درام نسبتا جذابی‌ست درباره‌ی پیچیدگی‌های حسی و عاطفی که آدم‌ها در مرز میان نوجوانی و جوانی پشت سر می‌گذرانند؛ پیچیدگی‌هایی که وقتی مثل شخصیت‌های این فیلم، دو عرب ساکن پاریس این سال‌ها باشند رنگ و بویی غیراروپایی هم به خودشان می‌گیرند. دردسرهای دل‌کندن از جامعه و خانواده‌‌ای مسلمان و تطبیق در فرهنگی جدید و نسبتا بیگانه از اصلی‌ترین چالش‌هایی‌ست که گریبان چنین شخصیت‌هایی را می‌گیرد. احمد و فرح در این فیلم هم از این قاعده مستثنا نیستند و به همین دلیل چالش وصال و یا جدایی‌شان هم برای خودشان دغدغه‌ای پر دست‌انداز می‌شود و هم برای مخاطبی که با آنها همذاتپنداری می‌کند. استفاده‌ی جذاب لیلا بوزید از موسیقی و بازی خوب زبیدا بلاجمور در این مسیر بسیار به تأثیرگذاری فیلم کمک کرده‌اند.
«قصه ای درباره‌ي عشق و هوس» نه به دسته‌ی فیلم‌های بی‌جهت پرمدعای سال تعلق دارند و نه در جمع آثار توخالی و ضعیف امسال قرار می‌گیرد. روایت ساده و گیرایش باعث می‌شود در قالب یک فیلم استاندارد و نسبتا کم‌ایراد با مخاطب‌اش ارتباط برقرار کند و او را از وقتی که برای تماشای آن گذاشته پشیمان نکند.
arttalks.ir/wp-content/uploads/2021/11/111-560x600.jpg
www.arttalks.ir
🆔 t.me/arttalks
✍🏻 اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – شماره‌ی دوم
دومین فیلم خانم لیلا بوزید اثری‌ست درباره‌ی تردید‌ها و تجربه‌ها. این بهترین توصیفی‌ست که می‌شود برای «قصه ای درباره‌ي عشق و هوس» به کار برد؛ یک درام جوانانه که چند ماه پیش در بخش دو هفته‌ي کارگردان‌های جشنواره‌ی کن به نمایش درآمد و از اولین فیلم‌هایی بود که بعد از رفع محدودیت‌های ناشی از کرونا در فرانسه روی پرده رفت؛ فیلمی با بازخورد نسبتا موفق در مطبوعات فرانسوی و گیشه‌ی فرانسه. «قصه ای درباره‌ي عشق و هوس» روایت غافلگیر‌کننده‌ای ندارد اما برگ برنده‌اش به پرداخت بصری و حسی آن برمی‌گردد. کارگردان توانسته تجربیات شخصی‌اش را به عنوان یک مهاجر در فرانسه تکیه‌گاهی بکند برای ساخت یک ملودرام پر افت و خیز درباره‌ی رابطه‌ي یک دختر تونسی و یک پسر الجزایری که در شروع سال تحصیلی در دانشگاه سوربن با هم آشنا می‌شوند. از این نظر فیلم یک عاشقانه‌ي امروزی درباره‌ی زندگی مهاجرهای عرب ساکن فرانسه است. اما در نگاه کلی‌تر، درام نسبتا جذابی‌ست درباره‌ی پیچیدگی‌های حسی و عاطفی که آدم‌ها در مرز میان نوجوانی و جوانی پشت سر می‌گذرانند؛ پیچیدگی‌هایی که وقتی مثل شخصیت‌های این فیلم، دو عرب ساکن پاریس این سال‌ها باشند رنگ و بویی غیراروپایی هم به خودشان می‌گیرند. دردسرهای دل‌کندن از جامعه و خانواده‌‌ای مسلمان و تطبیق در فرهنگی جدید و نسبتا بیگانه از اصلی‌ترین چالش‌هایی‌ست که گریبان چنین شخصیت‌هایی را می‌گیرد. احمد و فرح در این فیلم هم از این قاعده مستثنا نیستند و به همین دلیل چالش وصال و یا جدایی‌شان هم برای خودشان دغدغه‌ای پر دست‌انداز می‌شود و هم برای مخاطبی که با آنها همذاتپنداری می‌کند. استفاده‌ی جذاب لیلا بوزید از موسیقی و بازی خوب زبیدا بلاجمور در این مسیر بسیار به تأثیرگذاری فیلم کمک کرده‌اند.
«قصه ای درباره‌ي عشق و هوس» نه به دسته‌ی فیلم‌های بی‌جهت پرمدعای سال تعلق دارند و نه در جمع آثار توخالی و ضعیف امسال قرار می‌گیرد. روایت ساده و گیرایش باعث می‌شود در قالب یک فیلم استاندارد و نسبتا کم‌ایراد با مخاطب‌اش ارتباط برقرار کند و او را از وقتی که برای تماشای آن گذاشته پشیمان نکند.
arttalks.ir/wp-content/uploads/2021/11/111-560x600.jpg
www.arttalks.ir
🆔 t.me/arttalks
ArtTalks
💢 قصه ای درباره عشق و هوس (لیلا بوزید) ✍🏻 اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – شماره‌ی دوم دومین فیلم خانم لیلا بوزید اثری‌ست درباره‌ی تردید‌ها و تجربه‌ها. این بهترین توصیفی‌ست که می‌شود برای «قصه ای درباره‌ي عشق…
💢 اولین برف (حامی رمضان)
✍🏻 اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – شماره‌ی سوم
مهم‌ترین مشکل «اولین برف» محافظه‌کاری آزاردهنده‌ی آن است. از همان اولین سکانس‌های فیلم مشخص می‌شود نه با فیلمی ضدجریان طرفیم که یک فیلمساز ایرانی فنلاندی خارج از مختصات سینمای ایران ساخته باشد. و نه با فیلمی که کاملا بخواهد به عنوان یک اثر متعارف از سینمای ایران شناخته شود. فیلمساز به دلیل سوژه‌ی انتخابی و بستر داستانی‌اش این امکان را داشته که در طراحی افت و خیزهای قصه جسارت به خرج دهد و به زوایای متعدد سرگذشت یک خانواده‌ی ایرانی پناهنده در یک کشور اروپایی بپردازد. اما حاصل کار بیش از حد در سطح حرکت می‌کند و نمی‌تواند مخاطب خود را غافل‌گیر کند. خط سیر قصه هم یک مسیر قابل پیش‌بینی را طی می‌کند که به مهم‌ترین نقطه‌ی ضعف آن تبدیل می‌شود.
«اولین برف» بعد از راه یافتن به جشنواره‌ي برلین به یکی آثار کنجکاوی‌برانگیز سال تبدیل شد. خصوصا که شهاب حسینی در ادامه‌ي تنوع‌طلبی‌هایش در بازیگری یکی از نقش‌های اصلی آن را بازی می‌کرد. اما فیلم به جای اینکه به این کنجکاوی پاسخ قانع‌کننده‌ای بدهد بیشتر مخاطب‌اش را سرخورده می‌کند. روایت فیلمساز در مقام یک کارگردان فنلاندی/ایرانی از سرگذشت خانواده‌ی پناهندهی فیلم هم از یک اجرای سردستی رنج می‌برد و هم از یک روایت بیش از حد معمولی. مهم‌ترین نشانه‌ی این اجرای شکست‌خورده در بازی بازیگرانی دیده می‌شود که به نظر می‌رسد فارغ از درک نادرست‌شان از نقش، از هدایت صحیح کارگردان هم برخوردار نبوده‌اند. نمونه‌اش بازیگر نقش مادر (شبنم قربانی) که حداقل در مقایسه با حضور نسبتا گرم شهاب حسینی بیش از حد مصنوعی و سرد به نظر می‌رسد. تصور کنید موقعیت یک زن پناهندهی ایرانی که گرایش‌های مذهبی دارد و به عنوان مثال نماز هم می‌خواند چقدر می‌توانسته در پیش‌برد درام نقش کلیدی بازی می‌کند. اما آن‌چه در فیلم به نمایش درمی‌آید جز از یک سری موقعیت‌های کلیشه‌ای فراتر نمی‌رود. خصوصا که در بزنگاه‌هایی از مسیر قصه نقش او پررنگ می‌شود و به دلیل همین ضعف، سکانس‌ها از تأثیرگذاری تهی می‌شوند.
از طرف دیگر، روایت فیلم هم به دلیل گره‌گشایی زودهنگام از سرنوشت درخواست پناهندگی، خیلی زود جذابیت‌های اولیه‌ی خود را از دست می‌دهد. مشکل جایی جدی می‌شود که فیلمنامه نمی‌تواند بعد از این اتفاق، تمهید جدیدی برای جلب توجه تماشاگر رو کند و در ادامه با یک روایت کم‌دست‌انداز و نسبتا تخت به سراشیبی سقوط می‌کند. به همین دلیل پایان‌بندی فیلم هم که قرار بوده اوج استیصال این خانواده‌ی پناهنده را نشان دهد، پتانسل بالقوه جذاب خود را از دست می‌دهد. تنها برگ برنده‌ی فیلم تمرکز بر زاویه‌ی دید پسربچه، در چالش پیش روی خانواده است که به تنهایی نمی‌تواند بار ضعف‌های فیلم را به دوش بکشد.
«اولین برف» می‌توانست تا این حد فیلم محافظه‌کاری نباشد. می‌توانست در پرداختن به زندگی یک خانواده‌ی پناهندهی ایرانی نگاهی تک‌بعدی نداشته باشد و جوانب مختلف ماجرا را هم ببیند. می‌توانست از استراتژی یکی به نعل و یکی به میخ فراتر برود و جسارت بیشتری در طراحی قصه‌اش به خرج می‌دهد. در شکل فعلی حتا از درام‌های اجتماعی نسبتا متعارفی که داخل ایران ساخته می‌شوند هم برندگی کم‌تری دارد و آدم را یاد پروژه‌های سازمانی‌ای می‌اندازد که مثلا در سال‌های گذشته با سرمایه‌گذاری بنیاد سینمایی فارابی در خارج از کشور ساخته می‌شدند. به همین دلیل نتیجه یک اثر بلاتکلیف از کار درآمده که سقف آن برای توانایی‌های بازیگری شهاب حسینی هم به‌شدت کوتاه است.
arttalks.ir/wp-content/uploads/2021/11/Any_Day_Now_1-560x600.jpg
www.arttalks.ir
🆔 t.me/arttalks
✍🏻 اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – شماره‌ی سوم
مهم‌ترین مشکل «اولین برف» محافظه‌کاری آزاردهنده‌ی آن است. از همان اولین سکانس‌های فیلم مشخص می‌شود نه با فیلمی ضدجریان طرفیم که یک فیلمساز ایرانی فنلاندی خارج از مختصات سینمای ایران ساخته باشد. و نه با فیلمی که کاملا بخواهد به عنوان یک اثر متعارف از سینمای ایران شناخته شود. فیلمساز به دلیل سوژه‌ی انتخابی و بستر داستانی‌اش این امکان را داشته که در طراحی افت و خیزهای قصه جسارت به خرج دهد و به زوایای متعدد سرگذشت یک خانواده‌ی ایرانی پناهنده در یک کشور اروپایی بپردازد. اما حاصل کار بیش از حد در سطح حرکت می‌کند و نمی‌تواند مخاطب خود را غافل‌گیر کند. خط سیر قصه هم یک مسیر قابل پیش‌بینی را طی می‌کند که به مهم‌ترین نقطه‌ی ضعف آن تبدیل می‌شود.
«اولین برف» بعد از راه یافتن به جشنواره‌ي برلین به یکی آثار کنجکاوی‌برانگیز سال تبدیل شد. خصوصا که شهاب حسینی در ادامه‌ي تنوع‌طلبی‌هایش در بازیگری یکی از نقش‌های اصلی آن را بازی می‌کرد. اما فیلم به جای اینکه به این کنجکاوی پاسخ قانع‌کننده‌ای بدهد بیشتر مخاطب‌اش را سرخورده می‌کند. روایت فیلمساز در مقام یک کارگردان فنلاندی/ایرانی از سرگذشت خانواده‌ی پناهندهی فیلم هم از یک اجرای سردستی رنج می‌برد و هم از یک روایت بیش از حد معمولی. مهم‌ترین نشانه‌ی این اجرای شکست‌خورده در بازی بازیگرانی دیده می‌شود که به نظر می‌رسد فارغ از درک نادرست‌شان از نقش، از هدایت صحیح کارگردان هم برخوردار نبوده‌اند. نمونه‌اش بازیگر نقش مادر (شبنم قربانی) که حداقل در مقایسه با حضور نسبتا گرم شهاب حسینی بیش از حد مصنوعی و سرد به نظر می‌رسد. تصور کنید موقعیت یک زن پناهندهی ایرانی که گرایش‌های مذهبی دارد و به عنوان مثال نماز هم می‌خواند چقدر می‌توانسته در پیش‌برد درام نقش کلیدی بازی می‌کند. اما آن‌چه در فیلم به نمایش درمی‌آید جز از یک سری موقعیت‌های کلیشه‌ای فراتر نمی‌رود. خصوصا که در بزنگاه‌هایی از مسیر قصه نقش او پررنگ می‌شود و به دلیل همین ضعف، سکانس‌ها از تأثیرگذاری تهی می‌شوند.
از طرف دیگر، روایت فیلم هم به دلیل گره‌گشایی زودهنگام از سرنوشت درخواست پناهندگی، خیلی زود جذابیت‌های اولیه‌ی خود را از دست می‌دهد. مشکل جایی جدی می‌شود که فیلمنامه نمی‌تواند بعد از این اتفاق، تمهید جدیدی برای جلب توجه تماشاگر رو کند و در ادامه با یک روایت کم‌دست‌انداز و نسبتا تخت به سراشیبی سقوط می‌کند. به همین دلیل پایان‌بندی فیلم هم که قرار بوده اوج استیصال این خانواده‌ی پناهنده را نشان دهد، پتانسل بالقوه جذاب خود را از دست می‌دهد. تنها برگ برنده‌ی فیلم تمرکز بر زاویه‌ی دید پسربچه، در چالش پیش روی خانواده است که به تنهایی نمی‌تواند بار ضعف‌های فیلم را به دوش بکشد.
«اولین برف» می‌توانست تا این حد فیلم محافظه‌کاری نباشد. می‌توانست در پرداختن به زندگی یک خانواده‌ی پناهندهی ایرانی نگاهی تک‌بعدی نداشته باشد و جوانب مختلف ماجرا را هم ببیند. می‌توانست از استراتژی یکی به نعل و یکی به میخ فراتر برود و جسارت بیشتری در طراحی قصه‌اش به خرج می‌دهد. در شکل فعلی حتا از درام‌های اجتماعی نسبتا متعارفی که داخل ایران ساخته می‌شوند هم برندگی کم‌تری دارد و آدم را یاد پروژه‌های سازمانی‌ای می‌اندازد که مثلا در سال‌های گذشته با سرمایه‌گذاری بنیاد سینمایی فارابی در خارج از کشور ساخته می‌شدند. به همین دلیل نتیجه یک اثر بلاتکلیف از کار درآمده که سقف آن برای توانایی‌های بازیگری شهاب حسینی هم به‌شدت کوتاه است.
arttalks.ir/wp-content/uploads/2021/11/Any_Day_Now_1-560x600.jpg
www.arttalks.ir
🆔 t.me/arttalks
💢 چیزهای حقیقی (هری ووتلیف)
✍🏻 اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – شماره‌ی چهارم
فیلم جدید خانم هری ووتلیف از یک طرف درام‌های عاشقانه‌ای از جنس «پیش از غروب» ریچارد لینک‌لیتر را به یاد می‌آورد و از طرف دیگر درام‌های روان‌شناختی‌ای مثل «پدر» فلوریان زلر. در مواقعی حتا می‌تواند یادآور روایت‌های نامتعارف آدرین لین هم باشد. این تداعی‌ها هم به نفع فیلم تمام می‌شود و هم به ضرر آن. از یک طرف باعث می‌شود موقع تماشای فیلم از مواجه شدن با درام روان‌شناختی آن لذت ببری و با افت و خیزهای حسی شخصیت کِیت (روث ویلسون) همراه شوی. می‌توانی با چالش‌های روانی و عاطفی یک زن سی و چند ساله‌ی بریتانیایی که گرفتار افسردگی‌ست همذاتپنداری کنی و از توانایی فیلمساز برای سرک کشیدن به دالان‌های ذهنی این شخصیت لذت ببری. حتی می‌توانی جذب جسارت فیلمساز برای انتخاب یک فرم لغزنده میان واقعیت و خیال بشوی و از تلاش برای تشخیص مرز‌های آن لذت ببری. اما در کنار همه‌ی این جذابیت‌ها می‌توانی از عدم جاه‌طلبی، به معنای مثبت‌اش، در فیلم سرخورده بشوی و از چندپاره‌شدن روایت آن دل‌زده بشوی. از اینکه حاصل کارِ فیلمساز به جای اینکه یک هویت مستقل پیدا کند به ادای دین به فیلم‌های محبوب او شبیه می‌شود و نمی‌تواند انسجام خود را تا انتها حفظ کند. و یا مهم‌تر اینکه از ابهام مستتر و منتشر در روایت فیلم آزار ببینی و در نهایت نتوانی جواب همه‌ی پرسش‌های طرح شده در آن را بگیری.
«چیزهای حقیقی» فارغ از این نقاط قوت و ضعف، یک برگ برنده‌ی مهم دارد: بازی تحسین‌برانگیز روث ویلسون که علاقمندان سریال «رابطه / The Affair» خاطره‌های خوبی از او دارند. ویلسون ستاره‌ی اصلی فیلم است و برای بازی در نقش یک زن پریشان‌حال و در عین حال عاشق‌پیشه هر چه در چنته داشته رو کرده است. فیلم از آشنایی غیرمنتظره‌ی او با مرد ناشناسی شروع می‌شود که تا انتهای داستان حتا نام‌اش مشخص نمی‌شود. مردی که دل شخصیت زن را می‌برد و در ادامه او را به موقعیت‌هایی غیرمنتظره می‌کشاند. چالش اصلی ویلسون بازی در یک نقش فریبنده و در عین حال شکننده بوده که هر بازیگری از عهده‌اش برنمی‌آيد. به همین دلیل در حضورهای جشنواره‌‌ای فیلم در جشنواره‌های ونیز و لندن بازی او با تحسین زیادی مواجه شده است.
هری ووتلیف در مقام کارگردان در جمع فیلمسازان مستقل و جوان بریتانیایی چهره‌ی شناخته‌شده‌ای است. فیلم قبلی‌اش، «فقط تو» حضورهای جشنواره‌های نسبتا موفقی داشته و فیلم جدیدش هم با همه‌ی ایرادهایش قریحه‌ي هنری و سلیقه‌ی سینمایی خوب او را به رخ می‌کشد. ایده‌ی استفاده از قاب مربع و زوم‌‌ها و فوکوس‌های حساب‌شده در «چیزهای حقیقی» برای تأکید بر وضعیت ذهنی آشفته‌ی شخصیت اصلی فیلم، از همین توانایی و سلیقه ناشی می‌شود. مهم‌ترین مشکل چنین فیلم‌ها و چنین فیلمساز‌هایی فقدان اصالت و پختگی‌ست؛ نبود مؤلفه‌ای که بتواند به حاصلِ کار رنگ و بویی اصیل ببخشد و آن را نسبت به دیگر آثار سینمایی سال متمایز کند. این شاید مهم‌ترین ایراد فیلم‌هایی مثل «چیزهای حقیقی» باشد؛ فیلم‌هایی که ما را نسبت به آینده‌ی فیلمسازشان امیدوار می‌کنند اما خودشان به تنهایی راضی‌مان نمی‌کنند.
http://arttalks.ir/wp-content/uploads/2021/11/True_Things-560x600.jpg
www.arttalks.ir
🆔 t.me/arttalks
✍🏻 اختصاصی یحیا نطنزی برای آرتتاکس از شصت و دومین جشنواره‌ی فیلم تسالونیکی – شماره‌ی چهارم
فیلم جدید خانم هری ووتلیف از یک طرف درام‌های عاشقانه‌ای از جنس «پیش از غروب» ریچارد لینک‌لیتر را به یاد می‌آورد و از طرف دیگر درام‌های روان‌شناختی‌ای مثل «پدر» فلوریان زلر. در مواقعی حتا می‌تواند یادآور روایت‌های نامتعارف آدرین لین هم باشد. این تداعی‌ها هم به نفع فیلم تمام می‌شود و هم به ضرر آن. از یک طرف باعث می‌شود موقع تماشای فیلم از مواجه شدن با درام روان‌شناختی آن لذت ببری و با افت و خیزهای حسی شخصیت کِیت (روث ویلسون) همراه شوی. می‌توانی با چالش‌های روانی و عاطفی یک زن سی و چند ساله‌ی بریتانیایی که گرفتار افسردگی‌ست همذاتپنداری کنی و از توانایی فیلمساز برای سرک کشیدن به دالان‌های ذهنی این شخصیت لذت ببری. حتی می‌توانی جذب جسارت فیلمساز برای انتخاب یک فرم لغزنده میان واقعیت و خیال بشوی و از تلاش برای تشخیص مرز‌های آن لذت ببری. اما در کنار همه‌ی این جذابیت‌ها می‌توانی از عدم جاه‌طلبی، به معنای مثبت‌اش، در فیلم سرخورده بشوی و از چندپاره‌شدن روایت آن دل‌زده بشوی. از اینکه حاصل کارِ فیلمساز به جای اینکه یک هویت مستقل پیدا کند به ادای دین به فیلم‌های محبوب او شبیه می‌شود و نمی‌تواند انسجام خود را تا انتها حفظ کند. و یا مهم‌تر اینکه از ابهام مستتر و منتشر در روایت فیلم آزار ببینی و در نهایت نتوانی جواب همه‌ی پرسش‌های طرح شده در آن را بگیری.
«چیزهای حقیقی» فارغ از این نقاط قوت و ضعف، یک برگ برنده‌ی مهم دارد: بازی تحسین‌برانگیز روث ویلسون که علاقمندان سریال «رابطه / The Affair» خاطره‌های خوبی از او دارند. ویلسون ستاره‌ی اصلی فیلم است و برای بازی در نقش یک زن پریشان‌حال و در عین حال عاشق‌پیشه هر چه در چنته داشته رو کرده است. فیلم از آشنایی غیرمنتظره‌ی او با مرد ناشناسی شروع می‌شود که تا انتهای داستان حتا نام‌اش مشخص نمی‌شود. مردی که دل شخصیت زن را می‌برد و در ادامه او را به موقعیت‌هایی غیرمنتظره می‌کشاند. چالش اصلی ویلسون بازی در یک نقش فریبنده و در عین حال شکننده بوده که هر بازیگری از عهده‌اش برنمی‌آيد. به همین دلیل در حضورهای جشنواره‌‌ای فیلم در جشنواره‌های ونیز و لندن بازی او با تحسین زیادی مواجه شده است.
هری ووتلیف در مقام کارگردان در جمع فیلمسازان مستقل و جوان بریتانیایی چهره‌ی شناخته‌شده‌ای است. فیلم قبلی‌اش، «فقط تو» حضورهای جشنواره‌های نسبتا موفقی داشته و فیلم جدیدش هم با همه‌ی ایرادهایش قریحه‌ي هنری و سلیقه‌ی سینمایی خوب او را به رخ می‌کشد. ایده‌ی استفاده از قاب مربع و زوم‌‌ها و فوکوس‌های حساب‌شده در «چیزهای حقیقی» برای تأکید بر وضعیت ذهنی آشفته‌ی شخصیت اصلی فیلم، از همین توانایی و سلیقه ناشی می‌شود. مهم‌ترین مشکل چنین فیلم‌ها و چنین فیلمساز‌هایی فقدان اصالت و پختگی‌ست؛ نبود مؤلفه‌ای که بتواند به حاصلِ کار رنگ و بویی اصیل ببخشد و آن را نسبت به دیگر آثار سینمایی سال متمایز کند. این شاید مهم‌ترین ایراد فیلم‌هایی مثل «چیزهای حقیقی» باشد؛ فیلم‌هایی که ما را نسبت به آینده‌ی فیلمسازشان امیدوار می‌کنند اما خودشان به تنهایی راضی‌مان نمی‌کنند.
http://arttalks.ir/wp-content/uploads/2021/11/True_Things-560x600.jpg
www.arttalks.ir
🆔 t.me/arttalks