Forwarded from Negar Noshadi
نمايشنامه #خداى_كشتار را ياسمينا رضا در سال ٢٠٠١ به زبان فرانسوى نوشت كه با استقبال زيادى روبرو شد.
حتى رومن پولانسكى از روى اين نمايشنامه، فيلمى را تحت عنوان "كشتار" ساخت.
داستانِ خداى كشتار بسيار ساده است. فرزندِ خانواده "رى" طى يك دعوا، فرزندِ خانواده "اوييه" را با چماق زده. حال خانواده رى براى حل و فصل كردن اين موضوع به خانه اوييه دعوت شده اند، تا اين دو زوج، به دور از دعوا و خشونت، اين موضوع را تمام كنند.
در ابتدا ما شاهد رفتارهاى متمدنانه اى هستيم، ولى هرچه روند گفتگو جلوتر مى رود، به تدريج خشونت و وحشيگرى جاى رفتارهاى محترمانه را مى گيرد.
انگار ذره ذره، انسان وحشى، از زير پوستِ تمدنِ خودساخته اش، بيرون مى زند!
كركترها هركدام ديدگاه متفاوتى درباره دعواى يكسان دارند؛ ورونيك فكر ميكند اخلاقيات، تنها راهيست كه ميتواند نجاتگر باشد. اما برعكسِ او، آلن، به برترى قدرت و آرى گويىِ انسان به اميالِ وحشى گرى اش معتقد است.
معتقد به "خداى كشتار" كه در تمام طول تاريخ بر همه چيز مسلط بوده. و طبق ديدگاهِ او، بحث درباره حق، خود فريبىِ متمدنانه اى بيش نيست. حق به كسى مى رسد كه زورِ بيشترى داشته باشد.
اما اين ديدگاه ها، از يك موضوعِ كوچكِ شخصى فراتر رفته، و براى مخاطب جنبه ى جهان شمول پيدا مى كنند.
هدفِ ابتدايى اين گفتگو، احترامِ متقابل از طريق تمدن براى رسيدن به تفاهم و آشتى است. وليكن آنچه كه از هرجاىِ اين نمايشنامه براى مخاطب بيرون ميزند، چيزى جز كنترلِ ناشيانه ى خوىِ وحشيگرى براى جلوگيرى از تكه تكه كردنِ همديگر نيست!
كنترلى كه تدريجا از دست مى رود و نشان ميدهد كه يك موضوع مضحكِ كوچك چطور ميتواند ما را از محدوده ى تمدنمان به ميدانِ جنگ پرتاب كند!
نهايتا خداى كشتار ذات بشر را بريمان رو ميكند.
كه بواقع ما انسانها، همه حيواناتى هستيم كه لباسِ تمدن پوشيديم، وحشى هايى كه كت و شلوار تن كرديم، و خودمان را به زور در قالبِ فرهنگ چپانديم، ژستِ روشنفكرى گرفتيم و تز داديم.
خوى وحشيگريمان را زير پوستِ نرم و نازكمان قايم كرديم و افسارِ خويش را به دست گرفتيم؟
اما اشاره اى كافى ست تا پوستمان بشكافد و هيولاى پرخاشگرِ درونمان از آن بيرون بزند، و فارغ از هر فكر و جملاتِ محترمانه اى كه اجبارا بلغور ميكنيم، انسانِ مقابل را تيكه و پاره كند.
خداى كشتار تلاش مذبوحانه ى بشر، براى تمدنی ست كه به دروغ سعى داریم نشانش بدهیم.
ظاهرِ زيبا و شسته رفته اى كه خيلى زود زخم هاى درونش بيرون ميزند.
خداى كشتار مسيرى به سوى صلح است.
مسيرى به سوى صلح،
كه راهش به جايى جز جنگ نمى رسد!
#نگار_نوشادى
@negarnoshadichannel
حتى رومن پولانسكى از روى اين نمايشنامه، فيلمى را تحت عنوان "كشتار" ساخت.
داستانِ خداى كشتار بسيار ساده است. فرزندِ خانواده "رى" طى يك دعوا، فرزندِ خانواده "اوييه" را با چماق زده. حال خانواده رى براى حل و فصل كردن اين موضوع به خانه اوييه دعوت شده اند، تا اين دو زوج، به دور از دعوا و خشونت، اين موضوع را تمام كنند.
در ابتدا ما شاهد رفتارهاى متمدنانه اى هستيم، ولى هرچه روند گفتگو جلوتر مى رود، به تدريج خشونت و وحشيگرى جاى رفتارهاى محترمانه را مى گيرد.
انگار ذره ذره، انسان وحشى، از زير پوستِ تمدنِ خودساخته اش، بيرون مى زند!
كركترها هركدام ديدگاه متفاوتى درباره دعواى يكسان دارند؛ ورونيك فكر ميكند اخلاقيات، تنها راهيست كه ميتواند نجاتگر باشد. اما برعكسِ او، آلن، به برترى قدرت و آرى گويىِ انسان به اميالِ وحشى گرى اش معتقد است.
معتقد به "خداى كشتار" كه در تمام طول تاريخ بر همه چيز مسلط بوده. و طبق ديدگاهِ او، بحث درباره حق، خود فريبىِ متمدنانه اى بيش نيست. حق به كسى مى رسد كه زورِ بيشترى داشته باشد.
اما اين ديدگاه ها، از يك موضوعِ كوچكِ شخصى فراتر رفته، و براى مخاطب جنبه ى جهان شمول پيدا مى كنند.
هدفِ ابتدايى اين گفتگو، احترامِ متقابل از طريق تمدن براى رسيدن به تفاهم و آشتى است. وليكن آنچه كه از هرجاىِ اين نمايشنامه براى مخاطب بيرون ميزند، چيزى جز كنترلِ ناشيانه ى خوىِ وحشيگرى براى جلوگيرى از تكه تكه كردنِ همديگر نيست!
كنترلى كه تدريجا از دست مى رود و نشان ميدهد كه يك موضوع مضحكِ كوچك چطور ميتواند ما را از محدوده ى تمدنمان به ميدانِ جنگ پرتاب كند!
نهايتا خداى كشتار ذات بشر را بريمان رو ميكند.
كه بواقع ما انسانها، همه حيواناتى هستيم كه لباسِ تمدن پوشيديم، وحشى هايى كه كت و شلوار تن كرديم، و خودمان را به زور در قالبِ فرهنگ چپانديم، ژستِ روشنفكرى گرفتيم و تز داديم.
خوى وحشيگريمان را زير پوستِ نرم و نازكمان قايم كرديم و افسارِ خويش را به دست گرفتيم؟
اما اشاره اى كافى ست تا پوستمان بشكافد و هيولاى پرخاشگرِ درونمان از آن بيرون بزند، و فارغ از هر فكر و جملاتِ محترمانه اى كه اجبارا بلغور ميكنيم، انسانِ مقابل را تيكه و پاره كند.
خداى كشتار تلاش مذبوحانه ى بشر، براى تمدنی ست كه به دروغ سعى داریم نشانش بدهیم.
ظاهرِ زيبا و شسته رفته اى كه خيلى زود زخم هاى درونش بيرون ميزند.
خداى كشتار مسيرى به سوى صلح است.
مسيرى به سوى صلح،
كه راهش به جايى جز جنگ نمى رسد!
#نگار_نوشادى
@negarnoshadichannel