💠 #نوروز
🌱 چند نکته در باب نوروز
✍🏻 #کاوه_گرایلی
١- بدون هرگونه تعصب قومی، میهنی و نژادی، انتخاب این ایام به‌عنوان آغاز سال نو، یکی از بزرگ‌ترین یافته‌های مطابق با واقعیت بشر از دیرباز تاکنون بوده‌است و اگرچه جهان هستی هر لحظه نو و تازه می‌شود اما چه‌بسا اگر زمین نیز این اختیار را داشت که زمانی را به عنوان نمادی برای سرآغاز و نوزاییِ خود برگزیند، انتخابش «نوروز» می‌بود؛ زمانی که علاوه بر نو شدنِ هستی، زمین یک دور کامل به دور خورشید گردیده و روز و شب در اعتدال با هم برابر شده‌اند. از این جهت، «نوروز» مناسبتی کاملاً «سکولار»، «آفاقی» و «گیتیانه» است؛ امری به ظاهر، قراردادی، اعتباری و ذهنی اما در واقع، حقیقی و عینی؛ نو شدن ملموس و همزمان مکان (سه بُعد) و زمان (بعد چهارم) و در مجموع، نو شدن «جهان».
٢- اما نو شدن «جهان» احتمالاً بهانه‌ای‌ست برای تازه گشتنِ «جان»؛ که اگرچه کار دشواری‌ست اما حتماً سخت‌تر از نو شدن طبیعتی که هرسال در سرمای زمستان فسرده و فشرده می‌شود، نیست. بیان اینکه «نوروز وقت شستن دل از کینه‌هاست» (سر سال نو هرمز فروردین .... برآسوده از رنج، تن، دل زکین) و تمنای «بهترین حال‌ها» (حول حالنا الی احسن الحال) در هنگام تحویل سال، نشانه‌هایی از این است که در آیین نوروز از دیرباز تا به امروز و به زبان‌ها و بیان‌های گوناگون، همیشه در کنار نو شدنِ «بیرونی»، نو شدن و تحول «درونی» هم، مد نظر بوده و از این جهت، «نوروز» مناسبتی کاملاً «معنوی»، «باطنی» و «انفسی» است.
٣- اما «نوروز» در کنار اینکه آیینی معنوی‌ست، هیچ سِبقۀ ایدئولوژیکی ندارد و حامل و پیام‌آورِ هیچ رویکرد و نگاه تبعیض‌آمیزی به انسانها نیست؛ همانگونه که طبیعت نیز در نوشدنِ خود، هیچ تمایزی میان مردمان قائل نیست. جهان بر همگان تازه می‌گردد و نوروز نیز آیینی‌ست تکوینی و نه تشریعی و رحمتی‌ست عام و نه خاص. نوروز اگرچه خاستگاهی ایرانی دارد اما منشأ آن «ایرانِ فرهنگی»ست و نه «ایران با مرزهای سیاسی فعلی» و چنین است که هنوز در آن‌سوی مرزهای ایرانِ کنونی نیز، این ایام جشن گرفته می‌شود. «نوروز» در واقع فرصتی برای با هم بودن تمامی انسان‌هاست با تمامی تفاوت‌هایشان؛ و هیچ کس نیست که به هر دلیلی و با هر معیار قومی، نژادی، عقیدتی، جنسیتی، جغرافیایی و غیره نتواند نوروز را جشن بگیرد. از این جهت، نوروز آیینی‌ست برای گشایش مرزهای تنگ «خود» با «دیگری» و گشودن آغوش بر دگران.
٤- اما نوروز گشودن آغوش طبیعت به روی ما، ضمن حفظ «تعادل» است. بسیاری از اعمال در مراسم نوروز هم، مبتنی بر آغوش‌گشایی، مهر و دیگردوستی‌ست که با دید و بازدیدهای عیدانه (البته نه آنهایی که از سر اجبار و تعارف‌های مرسومند)، آغاز و با رفتن به طبیعت و همراهی و احترام به آن (و البته نه تخریب و آلودنش)، تمام می‌شود. اما این «آغوش‌گشایی» به معنای از دست دادن آرامش و تعادل و قراردادن خود در معرض آسیب‌ها و ضربات ناشی از نامتعادل بودن دیگران نیست. «آغوش‌گشایی»، یعنی پرخاش و آشوب نکنیم اما پذیرای پرخاش و آشوب دیگران نیز نباشیم. از این جهت، نوروز نوعی گشودگی همراه با تعادل ذهن و بیرون آمدن از چرخۀ آسیب‌رسان-آسیب‌پذیر است.
پایان: نوروز، آیین نو شدن است، نو شدنی واقعی و حقیقی و تبریک‌های کهنه، کلیشه‌ای و از سرعادت و تکرار و آرزوهای اغراق‌آمیز و به دور از واقعیت، اگرچه حفظ ظاهر نوروز است اما تهی کردن آن از معناست.
امیدوارم در سال نو به امنیت همدیگر و اعتماد یکدیگر نسبت به هم لطمه نزنیم.
امیدوارم در سال جدید از نیش زبان‌مان بکاهیم و به نوش آن بیفزاییم.
امیدوارم از این به بعد کمتر نیازی به حضور مجازی خانواده‌ها با تلفن‌های همراه بر سر سفره‌های هفت‌سین باشد.
و آخر اینکه امیدواریم سال نو، سال شادی‌های جمعی و بی حد و حصر باشد!
#مقالات_جریان
#نوروز
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
🌱 چند نکته در باب نوروز
✍🏻 #کاوه_گرایلی
١- بدون هرگونه تعصب قومی، میهنی و نژادی، انتخاب این ایام به‌عنوان آغاز سال نو، یکی از بزرگ‌ترین یافته‌های مطابق با واقعیت بشر از دیرباز تاکنون بوده‌است و اگرچه جهان هستی هر لحظه نو و تازه می‌شود اما چه‌بسا اگر زمین نیز این اختیار را داشت که زمانی را به عنوان نمادی برای سرآغاز و نوزاییِ خود برگزیند، انتخابش «نوروز» می‌بود؛ زمانی که علاوه بر نو شدنِ هستی، زمین یک دور کامل به دور خورشید گردیده و روز و شب در اعتدال با هم برابر شده‌اند. از این جهت، «نوروز» مناسبتی کاملاً «سکولار»، «آفاقی» و «گیتیانه» است؛ امری به ظاهر، قراردادی، اعتباری و ذهنی اما در واقع، حقیقی و عینی؛ نو شدن ملموس و همزمان مکان (سه بُعد) و زمان (بعد چهارم) و در مجموع، نو شدن «جهان».
٢- اما نو شدن «جهان» احتمالاً بهانه‌ای‌ست برای تازه گشتنِ «جان»؛ که اگرچه کار دشواری‌ست اما حتماً سخت‌تر از نو شدن طبیعتی که هرسال در سرمای زمستان فسرده و فشرده می‌شود، نیست. بیان اینکه «نوروز وقت شستن دل از کینه‌هاست» (سر سال نو هرمز فروردین .... برآسوده از رنج، تن، دل زکین) و تمنای «بهترین حال‌ها» (حول حالنا الی احسن الحال) در هنگام تحویل سال، نشانه‌هایی از این است که در آیین نوروز از دیرباز تا به امروز و به زبان‌ها و بیان‌های گوناگون، همیشه در کنار نو شدنِ «بیرونی»، نو شدن و تحول «درونی» هم، مد نظر بوده و از این جهت، «نوروز» مناسبتی کاملاً «معنوی»، «باطنی» و «انفسی» است.
٣- اما «نوروز» در کنار اینکه آیینی معنوی‌ست، هیچ سِبقۀ ایدئولوژیکی ندارد و حامل و پیام‌آورِ هیچ رویکرد و نگاه تبعیض‌آمیزی به انسانها نیست؛ همانگونه که طبیعت نیز در نوشدنِ خود، هیچ تمایزی میان مردمان قائل نیست. جهان بر همگان تازه می‌گردد و نوروز نیز آیینی‌ست تکوینی و نه تشریعی و رحمتی‌ست عام و نه خاص. نوروز اگرچه خاستگاهی ایرانی دارد اما منشأ آن «ایرانِ فرهنگی»ست و نه «ایران با مرزهای سیاسی فعلی» و چنین است که هنوز در آن‌سوی مرزهای ایرانِ کنونی نیز، این ایام جشن گرفته می‌شود. «نوروز» در واقع فرصتی برای با هم بودن تمامی انسان‌هاست با تمامی تفاوت‌هایشان؛ و هیچ کس نیست که به هر دلیلی و با هر معیار قومی، نژادی، عقیدتی، جنسیتی، جغرافیایی و غیره نتواند نوروز را جشن بگیرد. از این جهت، نوروز آیینی‌ست برای گشایش مرزهای تنگ «خود» با «دیگری» و گشودن آغوش بر دگران.
٤- اما نوروز گشودن آغوش طبیعت به روی ما، ضمن حفظ «تعادل» است. بسیاری از اعمال در مراسم نوروز هم، مبتنی بر آغوش‌گشایی، مهر و دیگردوستی‌ست که با دید و بازدیدهای عیدانه (البته نه آنهایی که از سر اجبار و تعارف‌های مرسومند)، آغاز و با رفتن به طبیعت و همراهی و احترام به آن (و البته نه تخریب و آلودنش)، تمام می‌شود. اما این «آغوش‌گشایی» به معنای از دست دادن آرامش و تعادل و قراردادن خود در معرض آسیب‌ها و ضربات ناشی از نامتعادل بودن دیگران نیست. «آغوش‌گشایی»، یعنی پرخاش و آشوب نکنیم اما پذیرای پرخاش و آشوب دیگران نیز نباشیم. از این جهت، نوروز نوعی گشودگی همراه با تعادل ذهن و بیرون آمدن از چرخۀ آسیب‌رسان-آسیب‌پذیر است.
پایان: نوروز، آیین نو شدن است، نو شدنی واقعی و حقیقی و تبریک‌های کهنه، کلیشه‌ای و از سرعادت و تکرار و آرزوهای اغراق‌آمیز و به دور از واقعیت، اگرچه حفظ ظاهر نوروز است اما تهی کردن آن از معناست.
امیدوارم در سال نو به امنیت همدیگر و اعتماد یکدیگر نسبت به هم لطمه نزنیم.
امیدوارم در سال جدید از نیش زبان‌مان بکاهیم و به نوش آن بیفزاییم.
امیدوارم از این به بعد کمتر نیازی به حضور مجازی خانواده‌ها با تلفن‌های همراه بر سر سفره‌های هفت‌سین باشد.
و آخر اینکه امیدواریم سال نو، سال شادی‌های جمعی و بی حد و حصر باشد!
#مقالات_جریان
#نوروز
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran