▪️جلال ستاری، نویسنده و اسطوره‌شناس ایرانی درگذشت
🔹جلال ستاری، نویسنده، مترجم و اسطوره‌شناس مطرح ایرانی شنبه ۹ مرداد (۳۱ ژوئیه) در حالی که تنها ۵ روز به ۹۰ سالگی‌اش مانده بود در منزل شخصی خود درگذشت.
عباس مخبر مترجم و اسطوره‌شناس ایرانی درباره او در صفحه فیسبوک خود نوشت: «او در شمار آن گروه از اسطوره‌شناسان بود که اسطوره‌ها را صرفاً پدیده‌ای متعلق به گذشته نمی‌دانست، و درباره اسطوره‌های نوین غرب اسطوره‌های بورژوازی، اسطوره‌های فکری در ایران معاصر و اسطوره‌ی تهران می‌نوشت. پژوهنده‌ای با انگیزه و پرکاربود که در همگانی‌کردن اسطوره و گسترش افق‌های دید اسطوره‌پژوهان ایرانی نقشی بسزا داشت. ستاری ادبیات، تئاتر و موسیقی را خوب می‌شناخت و پژوهش‌های او در اسطوره‌شناسی که بر دانشی وسیع در این حوزه‌ها استوار است می‌تواند راهنما و الگویی برای پژوهندگان بعدی باشد.»
ستاری از معدود چهره‌هایی بود که سال‌ها در حوزه اسطوره و اسطوره‌پژوهی تلاش‌هایی پیگیر انجام داد و به همین خاطر در سطح بین‌المللی چهره‌ای شناخته‌شده به شمار می‌رفت.
او در سوئیس تحصیل کرد و مدرک دکتری گرفت.
جلال ستاری در مقام نویسنده و مترجم تخصصی نزدیک به ۹۰ جلد کتاب در زمینه‌های افسانه‌شناسی، ادبیات نمایشی و نقد فرهنگی به رشته تحریر درآورده است.
از آثار او می‌توان به «جان‌های آشنا»، «آیین و اسطوره در تئاتر»، «افسون شهرزاد»، «پژوهشی در اسطوره گیلگمش و افسانه اسکندر» و «دانش اساطیر» اشاره کرد.
ستاری در سال ۱۳۸۴ از وزارت فرهنگ فرانسه نشان فرهنگ و هنر دریافت کرد.
منبع: فیسبوک عباس مخبر
https://tttttt.me/ksmtehran1/53
#جلال_ستاری
#اسطوره_شناس
#اسطوره_شناسی
#ادبیات
✅ با ما همراه باشید🤝
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
🔹جلال ستاری، نویسنده، مترجم و اسطوره‌شناس مطرح ایرانی شنبه ۹ مرداد (۳۱ ژوئیه) در حالی که تنها ۵ روز به ۹۰ سالگی‌اش مانده بود در منزل شخصی خود درگذشت.
عباس مخبر مترجم و اسطوره‌شناس ایرانی درباره او در صفحه فیسبوک خود نوشت: «او در شمار آن گروه از اسطوره‌شناسان بود که اسطوره‌ها را صرفاً پدیده‌ای متعلق به گذشته نمی‌دانست، و درباره اسطوره‌های نوین غرب اسطوره‌های بورژوازی، اسطوره‌های فکری در ایران معاصر و اسطوره‌ی تهران می‌نوشت. پژوهنده‌ای با انگیزه و پرکاربود که در همگانی‌کردن اسطوره و گسترش افق‌های دید اسطوره‌پژوهان ایرانی نقشی بسزا داشت. ستاری ادبیات، تئاتر و موسیقی را خوب می‌شناخت و پژوهش‌های او در اسطوره‌شناسی که بر دانشی وسیع در این حوزه‌ها استوار است می‌تواند راهنما و الگویی برای پژوهندگان بعدی باشد.»
ستاری از معدود چهره‌هایی بود که سال‌ها در حوزه اسطوره و اسطوره‌پژوهی تلاش‌هایی پیگیر انجام داد و به همین خاطر در سطح بین‌المللی چهره‌ای شناخته‌شده به شمار می‌رفت.
او در سوئیس تحصیل کرد و مدرک دکتری گرفت.
جلال ستاری در مقام نویسنده و مترجم تخصصی نزدیک به ۹۰ جلد کتاب در زمینه‌های افسانه‌شناسی، ادبیات نمایشی و نقد فرهنگی به رشته تحریر درآورده است.
از آثار او می‌توان به «جان‌های آشنا»، «آیین و اسطوره در تئاتر»، «افسون شهرزاد»، «پژوهشی در اسطوره گیلگمش و افسانه اسکندر» و «دانش اساطیر» اشاره کرد.
ستاری در سال ۱۳۸۴ از وزارت فرهنگ فرانسه نشان فرهنگ و هنر دریافت کرد.
منبع: فیسبوک عباس مخبر
https://tttttt.me/ksmtehran1/53
#جلال_ستاری
#اسطوره_شناس
#اسطوره_شناسی
#ادبیات
✅ با ما همراه باشید🤝
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
Telegram
..
💠 #اسطوره
🔺چرا نوروز ۱۲ روز است و سبب وجودی سیزدهم عید چیست؟ چرا کار کردن و پرداختن به امور جاری در این روز نحس است؟
زیر تأثیر نجوم بین‌النهرینی، اساطیری نجومی در ایران شکل می‌گیرد که بنابر آن هریک از دوازده اختر که خود بر یکی از برج‌های دوازده‌گانه حاکم است، هزار سال بر جهان حکومت خواهد کرد. بدین روی عمر جهان دوازده هزار سال است و در پایان دوازده هزار سال، آسمان و زمین درهم خواهد شد. محتملاً این اسطوره خود نیز ریشه‌ای بابلی دارد و ظاهراً باور بر آن بوده که در اصل، پس از دوازده هزار سال، آشفتگی آغازین بازمی‌گردد.
به گمان انسان اعصار کهن آنچه در کیهان بزرگ (هستی) رخ می‌داد، در کیهان خُرد (در جهان انسانی) نیز رخ می‌داد؛ این عقیده ریشه از همان‌جا دارد که انسان که تنها قادر به شناخت نسبی خود بود، جهان را قیاس از خویشتن می‌گرفت و گمان می‌کرد کیهان بزرگ همچون اوست. با این باور بود که سال دوازده‌ماهه را توجیه می‌کردند. طبعاً عوامل نجومی دیگری چون گردش ماه در این امر و پدید آمدن سال دوازده‌ماهه مؤثر بوده است، اما توجیه اساطیری سال دوازده‌ماهه بر اساس عمر دوازده هزارسالۀ هستی، بهترین توجیهی به نظر می‌رسید که در چارچوب اعتقاد کهن می‌گنجید. جشن‌های دوازده روز آغاز سال نیز با این سال دوازده‌ماهه و دورۀ دوازده هزارسالۀ عمر جهان مربوط است. انسان آنچه را در این دوازده روز پیش می‌آمد سرنوشت سال خود می‌انگاشت. از پیش از نوروز انواع دانه‌ها را می‌کاشتند و هر دانه‌ای که در طی این دوازده روز بهتر و بیشتر رشد می‌کرد، آن دانه را برای کاشت آن سال به کار می‌بردند و گمان داشتند اگر روزهای نوروز به اندوه بگذرد، همۀ سال به اندوه خواهد گذشت. بسیاری از این باورها هنوز برجاست، مختصر آنکه دوازده روز آغاز سال نماد و مظهر همۀ سال بود.
اما اگر در پایان دوازده هزار سال جهان درهم می‌شد و آشفتگی نخستین باری دیگر بازمی‌گشت، و اگر به نشان آن در پایان هر سال نظم و قانون از میان برمی‌خاست، پس در پایان دوازده روز نیز یک روز نشان آشفتگی نهایی و پایان سال را بر خود داشت. در این روز کار کردن و نظام عمومی را رعایت کردن نیز از میان برمی‌خاست. نحسی سیزدهم عید نشان فروریختن واپسین جهان و نظام آن بود.
[«نوروز، زمان مقدس»، مهرداد بهار، چیستا، فروردین ۱۳۶۲، شمارۀ ۱۷ و ۱۸، ص ۷۷۷-۷۷۸]
منبع: کانال بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
🔺چرا نوروز ۱۲ روز است و سبب وجودی سیزدهم عید چیست؟ چرا کار کردن و پرداختن به امور جاری در این روز نحس است؟
زیر تأثیر نجوم بین‌النهرینی، اساطیری نجومی در ایران شکل می‌گیرد که بنابر آن هریک از دوازده اختر که خود بر یکی از برج‌های دوازده‌گانه حاکم است، هزار سال بر جهان حکومت خواهد کرد. بدین روی عمر جهان دوازده هزار سال است و در پایان دوازده هزار سال، آسمان و زمین درهم خواهد شد. محتملاً این اسطوره خود نیز ریشه‌ای بابلی دارد و ظاهراً باور بر آن بوده که در اصل، پس از دوازده هزار سال، آشفتگی آغازین بازمی‌گردد.
به گمان انسان اعصار کهن آنچه در کیهان بزرگ (هستی) رخ می‌داد، در کیهان خُرد (در جهان انسانی) نیز رخ می‌داد؛ این عقیده ریشه از همان‌جا دارد که انسان که تنها قادر به شناخت نسبی خود بود، جهان را قیاس از خویشتن می‌گرفت و گمان می‌کرد کیهان بزرگ همچون اوست. با این باور بود که سال دوازده‌ماهه را توجیه می‌کردند. طبعاً عوامل نجومی دیگری چون گردش ماه در این امر و پدید آمدن سال دوازده‌ماهه مؤثر بوده است، اما توجیه اساطیری سال دوازده‌ماهه بر اساس عمر دوازده هزارسالۀ هستی، بهترین توجیهی به نظر می‌رسید که در چارچوب اعتقاد کهن می‌گنجید. جشن‌های دوازده روز آغاز سال نیز با این سال دوازده‌ماهه و دورۀ دوازده هزارسالۀ عمر جهان مربوط است. انسان آنچه را در این دوازده روز پیش می‌آمد سرنوشت سال خود می‌انگاشت. از پیش از نوروز انواع دانه‌ها را می‌کاشتند و هر دانه‌ای که در طی این دوازده روز بهتر و بیشتر رشد می‌کرد، آن دانه را برای کاشت آن سال به کار می‌بردند و گمان داشتند اگر روزهای نوروز به اندوه بگذرد، همۀ سال به اندوه خواهد گذشت. بسیاری از این باورها هنوز برجاست، مختصر آنکه دوازده روز آغاز سال نماد و مظهر همۀ سال بود.
اما اگر در پایان دوازده هزار سال جهان درهم می‌شد و آشفتگی نخستین باری دیگر بازمی‌گشت، و اگر به نشان آن در پایان هر سال نظم و قانون از میان برمی‌خاست، پس در پایان دوازده روز نیز یک روز نشان آشفتگی نهایی و پایان سال را بر خود داشت. در این روز کار کردن و نظام عمومی را رعایت کردن نیز از میان برمی‌خاست. نحسی سیزدهم عید نشان فروریختن واپسین جهان و نظام آن بود.
[«نوروز، زمان مقدس»، مهرداد بهار، چیستا، فروردین ۱۳۶۲، شمارۀ ۱۷ و ۱۸، ص ۷۷۷-۷۷۸]
منبع: کانال بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
درباره شب چله و زایش مهر
دکتر ژاله آموزگار
💠 #مناسبت
🔺سخنرانی دکتر #ژاله_آموزگار
درباره شب #چله و زایش مهر
در یکی از نشست‌های شب‌های بخارا
#شب_بخارا #یلدا #تاریخ #اسطوره
#ایران_فرهنگی #ریشه‌های_مشترک
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
🔺سخنرانی دکتر #ژاله_آموزگار
درباره شب #چله و زایش مهر
در یکی از نشست‌های شب‌های بخارا
#شب_بخارا #یلدا #تاریخ #اسطوره
#ایران_فرهنگی #ریشه‌های_مشترک
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran