💠 #آخر_هفته_با_کتاب
🔺تحلیل فرهنگـی از تجربه‌های هنـری
درباره کتاب اندیشیدن با هنر، نوشته نعمت‌الله فاضلی
🔹دکتر نعمت‌الله فاضلی، استاد مردم‌شناسی و پژوهشگر برجسته مطالعات فرهنگی بعد از نگارش کتاب «مردم‌نگاری هنر» که در سال۹۱ منتشر شده بود و جستارهای جامعه‌شناختی و انسان‌شناختی در زمینه ادبیات، شعر، نقاشی، فیلم، موسیقی، عکاسی و هنر بود، اینک کتاب «اندیشیدن با هنر» را ازسوی فرهنگستان هنر روانه بازار کتاب کرده که بازاندیشی انتقادی در فرهنگ امروز ایران است. تحلیلی از موقعیت اکنون ما از راه ارزیابی برخی قلمروها و آثار هنری.
♦️«اندیشیدن با هنر»، روایتی است از همراهی و همبستگی علم و هنر به این معنا که در مجموعه مقالات و گفتارهای این کتاب متوجه می‌شویم که جامعه ایران مسائل جدی خود را ازطریق سینما، موسیقی، حافظ، فردوسی، هنرهای محلی و قومی روایت می‌کنند. درست است که هنر لذت‌آفرین و زیباست اما هنر به‌اندازه علم جدی است.
رضا صائمی
https://b2n.ir/j14827
منبع: هم‌میهن
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
🔺تحلیل فرهنگـی از تجربه‌های هنـری
درباره کتاب اندیشیدن با هنر، نوشته نعمت‌الله فاضلی
🔹دکتر نعمت‌الله فاضلی، استاد مردم‌شناسی و پژوهشگر برجسته مطالعات فرهنگی بعد از نگارش کتاب «مردم‌نگاری هنر» که در سال۹۱ منتشر شده بود و جستارهای جامعه‌شناختی و انسان‌شناختی در زمینه ادبیات، شعر، نقاشی، فیلم، موسیقی، عکاسی و هنر بود، اینک کتاب «اندیشیدن با هنر» را ازسوی فرهنگستان هنر روانه بازار کتاب کرده که بازاندیشی انتقادی در فرهنگ امروز ایران است. تحلیلی از موقعیت اکنون ما از راه ارزیابی برخی قلمروها و آثار هنری.
♦️«اندیشیدن با هنر»، روایتی است از همراهی و همبستگی علم و هنر به این معنا که در مجموعه مقالات و گفتارهای این کتاب متوجه می‌شویم که جامعه ایران مسائل جدی خود را ازطریق سینما، موسیقی، حافظ، فردوسی، هنرهای محلی و قومی روایت می‌کنند. درست است که هنر لذت‌آفرین و زیباست اما هنر به‌اندازه علم جدی است.
رضا صائمی
https://b2n.ir/j14827
منبع: هم‌میهن
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
💠 #آخر_هفته_با_کتاب
🔺 بارکش دیوانه‌ها
نویسنده: کارلوس لیسکانو
مترجم: قاسم صنعوی
نشر هوما، قطره/ چاپ اول، ۱۴۰۲
کارلوس لیسکانو زندانی شماره ۴۹۰ ندامتگاه لیبرتاد، در هنگام بازداشت ۲۳ سال بیشتر نداشت. در دیکتاتوری نظامی اروگوئه، عادی‌ترین مجازات برای محکومان به اقدام مسلحانه علیه حکومت، شکنجه تا سرحد مرگ بود. او و دوستانِ لو رفته‌اش ۱۳ سال را در زندان‌های نظامی گذراندند، بارها شکنجه شدند و سرانجام با پایان یافتن حکومت دیکتاتوری از زندان آزاد شدند.
لیسکانو پس از آزادی مرد جا‌افتاده ۳۶ ساله‌ای است که فردای آزادی از زندان ۱۳ ساله با این فکر از خواب بیدار شد که با آزادی‌اش باید «کاری» کند. برای او که پدر و مادرش را هم در دوران زندان از دست داده و تکیه‌گاهی عاطفی ندارد، انگار گذرانِ آزادی بازیافته از پس شکنجه‌ها و آزارها، دشوارتر از ایام زندانی بودن شده است. مهاجرت از اروگوئه به اروپا و کار و زندگی در سرزمینی تازه هم آن «کاری» نیست که لیسکانوی آزاد را راضی کند. او سرانجام به اروگوئه برمی‌گردد و «کاری» را که باید با آزادی‌اش می‌کند: می‌نویسد و می‌نویسد. «بارکش دیوانه‌ها» یکی از آن کتاب‌هاست. لیسکانو در «بارکش دیوانه‌ها» از مواجهه‌ی تندو پیکرش با شکنجه می‌نویسد که «شکنجه شبیه یک بیماری است: همه را به یک نحو رنج نمی‌دهد، و فقط کسی که آن را تحمل کرده می‌داند که چه حسی دارد.» شکنجه رایج در زندان‌های دیکتاتوری نظامی اوروگوئه بشکه آب است؛ نیمه شب افسران خسته و کلافه و خشمگین از به حرف نیامدن زندانی در طول ساعت‌ها بازجویی، هردو پایش را می‌گیرند و او را با سر در بشکه آب فرو می‌کنند. در تقلای زنده ماندن و در یک قدمی مرگ است که به تجربه لیسکانو:« در زیر شکنجه، حافظه برمی‌گردد. آن وقت انسان سعی نمی‌کند که از یاد ببرد، بلکه می‌کوشد هرچه را که می‌داند در نهان‌ترین گوشه مغزش نگاه دارد و آن را به روی هر مزاحمتی ببندد.» لیسکانو آن‌قدر جوان و قوی و سرِ موضع هست که انواع شکنجه‌ها را تاب بیاورد و در نهایت با پیکرش بی‌حساب شود. «بارکش دیوانه‌ها» یک روایت شخصی از زندان و شکنجه و آزادی است، روایتی از درگیری ذهن با تجربه‌هایی که ناچار به از سر گذراندن آن می‌شویم، یک روایت شخصی است به قلم کسی که زندانی طولانی، شکنجه و آزادی را تجربه کرده است.
https://tttttt.me/httpsksmtehran2/188
منبع: اندیشه پویا
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
🔺 بارکش دیوانه‌ها
نویسنده: کارلوس لیسکانو
مترجم: قاسم صنعوی
نشر هوما، قطره/ چاپ اول، ۱۴۰۲
کارلوس لیسکانو زندانی شماره ۴۹۰ ندامتگاه لیبرتاد، در هنگام بازداشت ۲۳ سال بیشتر نداشت. در دیکتاتوری نظامی اروگوئه، عادی‌ترین مجازات برای محکومان به اقدام مسلحانه علیه حکومت، شکنجه تا سرحد مرگ بود. او و دوستانِ لو رفته‌اش ۱۳ سال را در زندان‌های نظامی گذراندند، بارها شکنجه شدند و سرانجام با پایان یافتن حکومت دیکتاتوری از زندان آزاد شدند.
لیسکانو پس از آزادی مرد جا‌افتاده ۳۶ ساله‌ای است که فردای آزادی از زندان ۱۳ ساله با این فکر از خواب بیدار شد که با آزادی‌اش باید «کاری» کند. برای او که پدر و مادرش را هم در دوران زندان از دست داده و تکیه‌گاهی عاطفی ندارد، انگار گذرانِ آزادی بازیافته از پس شکنجه‌ها و آزارها، دشوارتر از ایام زندانی بودن شده است. مهاجرت از اروگوئه به اروپا و کار و زندگی در سرزمینی تازه هم آن «کاری» نیست که لیسکانوی آزاد را راضی کند. او سرانجام به اروگوئه برمی‌گردد و «کاری» را که باید با آزادی‌اش می‌کند: می‌نویسد و می‌نویسد. «بارکش دیوانه‌ها» یکی از آن کتاب‌هاست. لیسکانو در «بارکش دیوانه‌ها» از مواجهه‌ی تندو پیکرش با شکنجه می‌نویسد که «شکنجه شبیه یک بیماری است: همه را به یک نحو رنج نمی‌دهد، و فقط کسی که آن را تحمل کرده می‌داند که چه حسی دارد.» شکنجه رایج در زندان‌های دیکتاتوری نظامی اوروگوئه بشکه آب است؛ نیمه شب افسران خسته و کلافه و خشمگین از به حرف نیامدن زندانی در طول ساعت‌ها بازجویی، هردو پایش را می‌گیرند و او را با سر در بشکه آب فرو می‌کنند. در تقلای زنده ماندن و در یک قدمی مرگ است که به تجربه لیسکانو:« در زیر شکنجه، حافظه برمی‌گردد. آن وقت انسان سعی نمی‌کند که از یاد ببرد، بلکه می‌کوشد هرچه را که می‌داند در نهان‌ترین گوشه مغزش نگاه دارد و آن را به روی هر مزاحمتی ببندد.» لیسکانو آن‌قدر جوان و قوی و سرِ موضع هست که انواع شکنجه‌ها را تاب بیاورد و در نهایت با پیکرش بی‌حساب شود. «بارکش دیوانه‌ها» یک روایت شخصی از زندان و شکنجه و آزادی است، روایتی از درگیری ذهن با تجربه‌هایی که ناچار به از سر گذراندن آن می‌شویم، یک روایت شخصی است به قلم کسی که زندانی طولانی، شکنجه و آزادی را تجربه کرده است.
https://tttttt.me/httpsksmtehran2/188
منبع: اندیشه پویا
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
Telegram
..