من الان متوجه شدم عرفان طهماسبی یه سال از من کوچیکتره و واقعا ناراحت شدم :))))

ناراحتیم از سن اون شخص خاص نیست طبیعتا :)) از اینه که نمی‌دونم چرا همه از من کوچیکترن 🥲

یه نفر بهم پیام داده بود که تو‌ کانال بگم از تخفیف بلک‌فرایدی چی می‌خرم. تصمیم گرفتم اگه اکثریت اوکی بودن بگم (چیز زیادی هم نگرفتم چون هم no money، هم نیاز چندانی‌ نداشتم، هم تخفیف خوبی ندیدم).

می‌تونید این پیام رو ری‌اکت‌ کنید.

توی پیام ناشناس هم می‌تونید بگید شما چی خریدید یا می‌خرید.

پیام ناشناس: چرا آدم نسبت به سن و سالش اینسکیور میشه؟ یعنی خب چه اهمیتی داره ۲۰ یا ۳۰؟ همیشه برام سواله.

یک بخش بزرگیش به نظرم به خاطر انتظار جامعه‌ از ماست و فرهنگی که توش بزرگ شدیم و البته سوشال میدیا و زندگی هم‌سن و سال‌های خودمون که فکر می‌کنیم اون تیک‌هایی که باید و ازشون انتظار می‌ره رو زدن و ما نتونستیم.
در حالی که ما با هیچ کدوم یک از هم سن و سال‌هامون زندگی رو از یک نقطه یکسان شروع نمی‌کنیم. محیط، خونواده، اینکه فرزند چندم هستی، یه سری راه‌ها قبلا برای تو هموار شدن یا خودت باید دست به کار شی، آزادی‌های فردی و ... فاکتورهای دخیل در اینکه تو کدوم سن روی کدوم نقطه ایستادی خیلی زیادن. من هم این رو می‌دونم و تا حد زیادی اوکیم باهاش ولی یک شبه از بین نمی‌ره همه چیز.

بخش بعدی هم اون عدده، اینکه قبلا فکر می‌کردی ۳۰ خیلی عدد بزرگیه و آدمی که ۳۰ سالشه پس دیگه بزرگساله و فلان ویژگی رو داره و اله و بله و جیمبله! :)) بعد می‌بینی تو به هر کدوم از اون اعداد که رسیدی اصلا شبیه اون تصورت نبودی و اون احساس خیلی بزرگسال بودن رو هم نداری (منظورم اینه که احساس می‌کنی هنوز خیلی جوون و کوچولویی ولی آدما اینطوری‌ان که اوه تو دیگه ۳۰ سالته مثلا و فلان چیز دیگه بهت نمیاد). یعنی انسان نمی‌تونه کامل بگه من نظر هییییچ‌کس برام مهم نیست. آره برای منم نظر خیلی از آدم‌ها مهم نیست و دیگه به این مایندست رسیدم ولی تموم نمی‌شه این چرخه و هی یک آدم جدید پیدا می‌شه که تو به نظرش اهمیت می‌دی و هنوز اون ذهنیت هم برات کامل جا نیفتاده و ممکنه دوباره ببریش زیر سوال.
این تا این‌جا.

مسئله بعدی اون دل‌دردهای طبیعی بزرگ شدنه ظاهرا!
طبق شنیده‌هام از بقیه آدمایی که الان بالای ۳۰ و ۴۰ان، یکی از سخت‌ترین و دردناک‌ترین دوره‌ها همین ۲۸، ۲۹ئه چون هی تیک تاک، تیک تاک، ۳۰ دیگه بیخ گوشته! ولی می‌گن بعدش که ۳۰ سالت شد راحت می‌شی و می‌بینی دهه ۳۰ خیلی بهتر از ۲۰ئه و ۴۰‌ها خیلی بهتر از ۳۰‌ها! (امیدوارم واقعا!).

یه چیزی هم هست که فکر می‌کنم بازم بازی ذهنمونه که ما معمولا توی مقایسه‌ست که خودمون رو پیدا می‌کنیم و مدام هم درحال مقایسه کردنیم. یعنی من روزها و ماه‌ها با عدد سنم اوکی‌ام بعد یکی رو می‌بینم که ۲۴ سالشه و دانشجوی دکتراست و اینطوری‌ام که اه من چقدر زمان از دست دادم. درحالی که باز برمی‌گردیم به اون پاراگراف اول. خلاصه که پیش میاد و یاد می‌گیریم ایشالا.

ولی خب سخن بزرگان مورد علاقه‌م توی این زمینه اینه که زمان در هر صورت می‌گذره و تو ۳۰ سالت، ۴۰ سالت، ۵۰ سالت می‌شه به هر حال. پس هیچ وقت نگو دیره و اگه فکر می‌کنی جای دیگه‌ای برات بهتره، حتما برو دنبالش. چون چه تو انجام بدی و چه انجام ندی، the time will pass anyway

من تصمیم گرفتم به جای معرفی محصول، لینک دوتا از جاهایی که تخفیف معقول داشتن رو بدم که خودم ازشون خرید کردم تو بلک فرایدی (خیلی وایب تبلیغات اینستایی می‌ده ولی نههه 🥲).

اولیش عسل گالریه (حواستون باشه اینجا رو با عسل بانو اشتباه نگیرید) که من قبلا هم توی اینستاگرام گفتم ازش (هایلایت چی بخریم رو هم می‌تونید چک کنید، لینکش توی توضیحات کانال هست)، اینجا اکثرا کف قیمت رو داره توی یه سری چیزها مثل محصولات پوستی کره‌ای و لیپ‌گلاس کیکو و ... وارد لینک تخفیفات که شدید، از سمت راست بگردید دسته‌بندی مد نظرتون رو انتخاب کنید. من اگه بودجه بیشتری داشتم چی می‌خریدم؟

روغن پاک‌کننده آرایش سنتلا، ضدآفتاب بیوتی آو جوسان، بادی میست بث اند بادی، مرطوب‌کننده آنوا (اونی که ۲۰۰ میله)، سرم ویتامین سی دکتر آلتیا.

البته که لیست ته نداره ولی روغن و ضدآفتاب و سرم رو الان هم دارم و قیمتشون نسبت به قیمت اصلیشون منطقی‌تر شده و دوست داشتم بخرم. مرطوب‌کننده و بادی میست رو هم دوست داشتم امتحان کنم. (نمی‌تونم دونه دونه لینک بدم ولی از دسته‌بندی‌ها می‌تونید راحت پیدا کنید).
دستگاه کرلی موی شیگلم رو هم داره (سایز ۲۵) که فکر کنم ۲۵۰۰ بود اونم اگه دوست داشتید چک کنید.


دومیش هم پاپیونه که من ازش ریمل فلورمار (اونی که پکیجینگش صورتیه)، لوسیون بدن نیوآ (۴۰۰ میل)، رژگونه فلورمار و اسکراب کف سر UrbanCare خریدم. اینا هم دقیقا چیزهایی بودن که استفاده می‌کنم و تموم شدن. می‌تونستم ریمل بهتری هم بخرم ولی چون زیاد نمی‌زنم و درنهایت خشک می‌شه همینو خریدم که خوبه و نمی‌ریزه.

پیشنهادم در مورد پاپیون اینه که چیز میزهایی که از ترکیه وارد می‌شن رو راحت بخرید ازشون ولی ترجیحا محصولات کره‌ای رو نخرید چون اینا فیکشون خیلی زیاده و من نمی‌دونم واقعا پاپیون تو این مورد دقیق چک می‌کنه یا نه. ولی برای بقیه چیزها کاملا اوکیه و من بارها خرید کردم. اگه پول بیشتری داشتم هم چیزهای بیشتری از اوربن‌کر می‌گرفتم. روغن مو، اسپری ضد ریزش مو، اسپری محافظ حرارت و ... اسپری ضد تعریق داو (اونی که ۲۵۰ میله) هم می‌گرفتم ازش چون الان دارم و راضی‌ام.

نت‌آف هم الان تخفیف داره (آرایشی بهداشتی) ولی زیاد گول تخفیفش رو نخورید چون هی به مناسبت‌های مختلف تخفیف می‌ذاره و تو همین محدوده قیمتی می‌مونه در واقع.

من دیگه تخفیفات جاهای دیگه رو چک نکردم که وسوسه نشم چون نیازی ندارم الان به لباس و چیزهای دیگه. نیاز مبرم به نیم‌بوت دارم که پارسال مال خودم رو دور انداختم و باهاش خداحافظی کردیم، یکی دوتا بوت هم تو منگو و زارا دیدم ولی اصلا جالب نبودن و ترجیح دادم با همون قیمت از اینجا چیز بهتری بخرم چون حداقل می‌تونم بپوشم و امتحان کنم.

درنهایت هم بگم که همه چیز خیلی گرونه حتی توی تخفیف. اگه چیزی نخریدید یا با خوندن این پست ناراحت شدید هم بیاید بغلم. هدفش ناراحت کردن شما نبوده، صرفا داریم سعی می‌کنیم سرمون رو بالای آب نگه داریم تو این وضعیت.

با این ویدیو حرکات کششی انجام دادم و خیلی چسبید.

با اینکه هنوزم استایل شیک و اولد مانی‌طور و اینا رو می‌پسندم ولی جدیداً خیلی از دیتیل قرمز توی استایل خوشم میاد. حالا مال ایشون یکم زیادیه ولی یه کفش قرمز یا کیف قرمز یا کلاه قرمز به تنهایی. احساس می‌کنم به استایل کاراکتر می‌ده و نمی‌ذاره همه شبیه هم بشن. کلاً فکر کنم سیستم اینه که اول از چیزهایی که عموماً پسندیده می‌شن خوشت میاد بعد رفته رفته کاراکتر و سلیقه خودت شکل می‌گیره و اگه یکم جسارت (و البته پول) به خرج بدی می‌تونی استایل شخصی خودت رو شکل بدی.

This.

امروز رفتیم کتابخونه تا کار کنیم و درس بخونیم؛ به دوستم گفتم نزدیک هم نشینیم چون من حواسم خیلی پرت می‌شه (وسط کار کردن هم زیاد سوال می‌پرسه)، ناراحت شد 🥲

درحالی که من قبلا توضیح دادم که حواسم زود پرت می‌شه و تمرکز کردن به خودی خود سختمه.

این چیزها باعث می‌شن دور شم از آدما و با خودم بگم همون تنهایی انجام دادن کارها شاید بهتره.

یه چیز دیگه هم که باعث می‌شه تنهایی رو ترجیح بدم اینه که آدما زیاد غر بزنن. انرژیم کلا میفته و تخلیه می‌شه و دیگه حالی نمی‌مونه برای کار کردن. این دوستمم متاسفانه اینطوریه و یکی دوبار در مورد چیزی صحبت می‌کنیم اوکیه ولی بعد تا ساعت‌ها بعدش غر می‌زنه. درحالی که خودش در عین حال کارو خوب درمیاره ولی من چون دیگه انرژی‌ای برام نمونده فقط خسته‌ می‌شم.

هم بودن با آدما رو دوست دارم (با بعضیاشون رو)، همم یه سری چیزها هستن که با خودت می‌گی بهتره برگردم تو غار خودم.

من قشنگ ناخودآگاه منتظرم این تسک‌های بی‌پایان بزرگسالی تموم شه یه جایی ولی ظاهرا بعد از این زندگیم همینه 🥲

به این فکر کردم که کلا توی درس و پژوهش خودم تنهایی کارامو بکنم ولی برای تفریح و این‌ها با آدما هماهنگ شم چون واقعا بیشتر خوش می‌گذره، ولی قضیه اینه که کار و آکادمیا و پیشرفت خیلی گره خورده به کار تیمی و هماهنگی با بقیه. منم دوست ندارم اونی باشم که توانایی کار تیمی نداره. ولی نمی‌دونم دقیقا چیکار کنم که ظرفیتم توی این چیزها بالا بره و زیاد تحت تاثیر بقیه قرار نگیرم.

رفتم پیاده‌روی و سر راهم این دوتا رو گرفتم شب‌ها قبل خواب بخونم.

شب مرده ۵۶ هزار تومن بود فقط :)) امتیاز گودریدزش ۴ بود و خریدم.

چیزی که فکر می‌کنم بالاخره تونستم بعد از این همه سال یاد بگیرم اینه که وقتی نمی‌خوام کسی در مورد زندگیم و برنامه‌هام بدونه، به سادگی بگم «هنوز نمی‌دونم».
اون روز یه موقعیتی پیش اومد و یه نفر در مورد برنامه‌م بعد از ارشد پرسید و این‌که می‌خوام چیکار کنم؛ قبلا اگه بود کل پلنم رو براش توضیح می‌دادم و احتمالا تو‌ نگاه اکثر آدم‌ها هم می‌دیدم که فکر می‌کنن «نمی‌تونم و از پسش برنمیام» و حس بدی پیدا می‌کردم. چون زندگیه دیگه بعضی وقتا نمی‌شه، بعضی وقت‌ها پلنت کلا عوض می‌شه، بعضی وقت‌ها هم می‌شه و در هر صورت پیگیری آدم‌ها می‌تونه رو اعصاب باشه.

این‌بار ولی راحت گفتم نمی‌دونم و هر چی اون آدم سوالش رو در قالب‌های مختلف پرسید، بازم گفتم نمی‌دونم و تصمیم نگرفتم. بعد پرسید دارم دنبال کار می‌گردم یا نه، یعنی هر سوالی پرسید که ببینه چه اتفاقی داره میفته تو زندگیم میفته و جوابم به همه‌شون این بود که من یه انسان بی‌برنامه‌م که دارم ارشد می‌خونم فقط :))) Let me finish this هنوز :))

Try to improve, not prove خلاصه

از نظر روحی نیاز به این صبونه تو‌ هوای مطلوب کوهستان دارم ☁️⛰️