🔴🔴 منظور از #صحیفه_ملعونه که در روایات آمده، چیست؟ و مربوط به چه جریانی است⁉️
👈🏼👈🏼 منظور از صحیفه ملعونه پیمان عده‌ای از منافقینی (ابوبکر، عُمر و...) بود که در زمان حضرت رسول اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) در واقع اسلام نیاورده بودند و تظاهر به اسلام می کردند و فقط در ظاهر از ترس جان خویش مسلمان شده بودند، و بر #غصب_خلافت از خاندان حضرت رسول اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بعد از رحلت ایشان اصرار داشتند.
بر این اساس که «اگر محمد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بمیرد یا کشته شود، این امر خلافت را از اهل بیتش بگیریم، بطوری که تا ما هستیم احدی از آنان به خلافت دست نیابد».
امیرالمومنین علی(علیه‌السلام) از نیرنگ آنان مطّلع بود و در جواب این منافقین فرمود :
«خوب به پیمان‌نامه خود (مبنی بر اینکه بعد از محمد(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) این خلافت را از ما اهل‌بیت بگیرید) که آن را در کعبه گذاشتید، وفاء کردید».
در این موقع #ابوبکر گفت:
تو از کجا دانستی و چه کسی تو را به آن مطّلع ساخته است؟!
امیرالمومنین(علیه‌السلام) نیز ابوذر و سلمان و مقداد را شاهد گرفت بر اینکه پیامبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) خبر صحیفه را به ایشان گفته است و ایشان نیز بر آن شهادت دادند.
🔹با نوشتن آن صحیفه اساس ظلم و ستم به اهل‌بیت(علیه‌السلام) را بنا نهادند، که به فرموده‌ی امام صادق (علیه‌السلام) که فرمود: «إذا کُتِبَ الکِتابُ قُتِلَ الحُسَینُ (علیه‌السلام)»
هنگامی که صحیفه‌ی ملعونه نوشته شد، امام حسین(علیه‌السلام) به شهادت رسید.
🔹در روز عاشورا نیز امام حسین (علیه‌السلام) در لحظات شهادت خود دعاى قربانى را خواند و فرمود :
«بِسْمِ اللَّهِ وَبِاللَّهِ وَعَلى مِلِّةِ رَسُولِ اللهِ (صلّی‌الله‌علیه‌وآله)»
به نام خدا و به یارى خدا و بر آیین رسول‌خدا (صلّی‌الله‌علیه‌وآله)!
سپس دست مبارک را از خون محاسنش پر کرد و آن را به سر و صورت کشید و فرمود: «هکَذا وَاللَّهِ أَکُونُ حَتّى أَلْقى جَدّی رَسُولَ اللَّهِ وَأَنَا مَخْضُوبٌ بِدَمی، وَأَقُولُ: یا رَسُولَ اللَّهِ قَتَلَنی فُلانٌ وَفُلانٌ!»
آرى! به خدا سوگند! مىخواهم با همین چهره ی خونین به دیدار جدّم رسول خدا(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بروم و بگویم :
اى رسول خدا فلان و فلان ( #ابوبکر و #عمر ) مرا شهید کردند!
🔹 وقتی که حضزت زینب کبری(علیه‌السلام) در روز عاشورا به قتلگاه آمد و بدن بی‌سر حضرت ابی عبدالله(علیه‌السلام) را مشاهده کرد با صوتی حزین فرمود : «بِأَبِي مَنْ أَضْحَى عَسْكَرُهُ فِي يَوْمِ الْإِثْنَيْنِ نَهْباً!»
پدرم به فداى آن كسی که در روز دوشنبه لشكرش به تاراج رفت.
نکته قابل توجه اینجاست که همه ارباب مقاتل نوشته اند که عاشورا با روز جمعه مصادف بوده است.
🔹اما منظور از روز #دوشنبه ؛
«یَوْمُ الْإِثْنَیْنِ یَوْمُ نَحْسٍ قَبَضَ الله فِیهِ نَبِیَّهُ وَ مَا أُصِیبَ آلُ مُحَمَّدٍ(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) إِلَّا فِی یَوْمِ الْإِثْنَیْنِ»
همان روز نحسى است كه خدا در آن روز پیامبر خود را قبض روح كرد و مصیبت آل محمّد(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) از همان روز شروع شد.
و #سقیفه به پا شد...
سقیفه‌ای که امام صادق(علیه‌السلام) خطاب به مفضل فرمود :
«یَومُ مِحنَتَنا بِکَربَلاء، وان کانَ یَومَ السَقیفةِ واحراقَ النارِ عَلی بابِ عَلیِّ بن ابی طالب(علیه‌السلام) اعظمُ وادهی وامُرّ، لاَنَّه اصلُ یَومَ العَذابِ»
روز محنت ما در کربلا بود، هرچند روز سقیفه و غصب خلافت و سوزاندن آتش بر در خانه امیرمؤمنان(علیه‌السلام) محنتی بزرگ تر، دردناک‌تر و تلخ‌تر است، زیرا این روز، مایه اصلی روز عذاب استت.
📒 منابع:
۱)مقتل الحسین خوارزمی، ج۲، ص۳۴
۲)بحارالانوار مجلسی، ج۴۵، ص۵۳
۳)بحارالانوار مجلسی، ج۲۸، ص۱۰۳
۴)کتاب سلیم بن قیس هلالی، ص۱۵۴
۵)إرشاد القلوب دیلمی، ج۲، ص۲۸۵
۶)اصول کافی کلینی، ج۸، ص۱۷۹
۷)اللهوف ابن طاووس، ص۱۳۳
۸)هدایه الکبری خصیبی،ص ۴۱۷
👈🏼👈🏼 منظور از صحیفه ملعونه پیمان عده‌ای از منافقینی (ابوبکر، عُمر و...) بود که در زمان حضرت رسول اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) در واقع اسلام نیاورده بودند و تظاهر به اسلام می کردند و فقط در ظاهر از ترس جان خویش مسلمان شده بودند، و بر #غصب_خلافت از خاندان حضرت رسول اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بعد از رحلت ایشان اصرار داشتند.
بر این اساس که «اگر محمد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بمیرد یا کشته شود، این امر خلافت را از اهل بیتش بگیریم، بطوری که تا ما هستیم احدی از آنان به خلافت دست نیابد».
امیرالمومنین علی(علیه‌السلام) از نیرنگ آنان مطّلع بود و در جواب این منافقین فرمود :
«خوب به پیمان‌نامه خود (مبنی بر اینکه بعد از محمد(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) این خلافت را از ما اهل‌بیت بگیرید) که آن را در کعبه گذاشتید، وفاء کردید».
در این موقع #ابوبکر گفت:
تو از کجا دانستی و چه کسی تو را به آن مطّلع ساخته است؟!
امیرالمومنین(علیه‌السلام) نیز ابوذر و سلمان و مقداد را شاهد گرفت بر اینکه پیامبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) خبر صحیفه را به ایشان گفته است و ایشان نیز بر آن شهادت دادند.
🔹با نوشتن آن صحیفه اساس ظلم و ستم به اهل‌بیت(علیه‌السلام) را بنا نهادند، که به فرموده‌ی امام صادق (علیه‌السلام) که فرمود: «إذا کُتِبَ الکِتابُ قُتِلَ الحُسَینُ (علیه‌السلام)»
هنگامی که صحیفه‌ی ملعونه نوشته شد، امام حسین(علیه‌السلام) به شهادت رسید.
🔹در روز عاشورا نیز امام حسین (علیه‌السلام) در لحظات شهادت خود دعاى قربانى را خواند و فرمود :
«بِسْمِ اللَّهِ وَبِاللَّهِ وَعَلى مِلِّةِ رَسُولِ اللهِ (صلّی‌الله‌علیه‌وآله)»
به نام خدا و به یارى خدا و بر آیین رسول‌خدا (صلّی‌الله‌علیه‌وآله)!
سپس دست مبارک را از خون محاسنش پر کرد و آن را به سر و صورت کشید و فرمود: «هکَذا وَاللَّهِ أَکُونُ حَتّى أَلْقى جَدّی رَسُولَ اللَّهِ وَأَنَا مَخْضُوبٌ بِدَمی، وَأَقُولُ: یا رَسُولَ اللَّهِ قَتَلَنی فُلانٌ وَفُلانٌ!»
آرى! به خدا سوگند! مىخواهم با همین چهره ی خونین به دیدار جدّم رسول خدا(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بروم و بگویم :
اى رسول خدا فلان و فلان ( #ابوبکر و #عمر ) مرا شهید کردند!
🔹 وقتی که حضزت زینب کبری(علیه‌السلام) در روز عاشورا به قتلگاه آمد و بدن بی‌سر حضرت ابی عبدالله(علیه‌السلام) را مشاهده کرد با صوتی حزین فرمود : «بِأَبِي مَنْ أَضْحَى عَسْكَرُهُ فِي يَوْمِ الْإِثْنَيْنِ نَهْباً!»
پدرم به فداى آن كسی که در روز دوشنبه لشكرش به تاراج رفت.
نکته قابل توجه اینجاست که همه ارباب مقاتل نوشته اند که عاشورا با روز جمعه مصادف بوده است.
🔹اما منظور از روز #دوشنبه ؛
«یَوْمُ الْإِثْنَیْنِ یَوْمُ نَحْسٍ قَبَضَ الله فِیهِ نَبِیَّهُ وَ مَا أُصِیبَ آلُ مُحَمَّدٍ(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) إِلَّا فِی یَوْمِ الْإِثْنَیْنِ»
همان روز نحسى است كه خدا در آن روز پیامبر خود را قبض روح كرد و مصیبت آل محمّد(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) از همان روز شروع شد.
و #سقیفه به پا شد...
سقیفه‌ای که امام صادق(علیه‌السلام) خطاب به مفضل فرمود :
«یَومُ مِحنَتَنا بِکَربَلاء، وان کانَ یَومَ السَقیفةِ واحراقَ النارِ عَلی بابِ عَلیِّ بن ابی طالب(علیه‌السلام) اعظمُ وادهی وامُرّ، لاَنَّه اصلُ یَومَ العَذابِ»
روز محنت ما در کربلا بود، هرچند روز سقیفه و غصب خلافت و سوزاندن آتش بر در خانه امیرمؤمنان(علیه‌السلام) محنتی بزرگ تر، دردناک‌تر و تلخ‌تر است، زیرا این روز، مایه اصلی روز عذاب استت.
📒 منابع:
۱)مقتل الحسین خوارزمی، ج۲، ص۳۴
۲)بحارالانوار مجلسی، ج۴۵، ص۵۳
۳)بحارالانوار مجلسی، ج۲۸، ص۱۰۳
۴)کتاب سلیم بن قیس هلالی، ص۱۵۴
۵)إرشاد القلوب دیلمی، ج۲، ص۲۸۵
۶)اصول کافی کلینی، ج۸، ص۱۷۹
۷)اللهوف ابن طاووس، ص۱۳۳
۸)هدایه الکبری خصیبی،ص ۴۱۷