#یادداشت
کلکسیون زشتی ها
#علیرضا_زمانی (دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ ایران)
🔍 دانشنامه شهری
🔈 @urbanencyclopedia
کلکسیون زشتی ها
#علیرضا_زمانی (دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ ایران)
🔍 دانشنامه شهری
🔈 @urbanencyclopedia
#یادداشت
کلکسیون زشتی ها
#علیرضا_زمانی (دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ ایران)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در میان محله های ریز و درشت تهران،دروازه غار و محله های اطرافش چون صابون پزخانه و باغ فردوس را به کلکسیونی از آسیب های اجتماعی تهران مدرن می شناسیم. هر چند هنوز رد پایی از ساکنان قدیمی محله در کوچه پس کوچه های ناموزون این محله های پر خاطره یافت می شود،اما سالهاست محله در قرق ژوکی ها و غربتی ها و لرها و افغان ها در آمده است؛از همه مهمتر در قرق کارگران مهاجری که مهمترین تجمع زیستشان، اتاقهای پرتعداد خانه های فرسوده محله گردیده، هر اتاق مأمن دو سه کارگر هم زیان هم نژادی است که در سودای سراب پایتخت و در نبود شغل و امکانات توسعه پایدار پا در راه ناکجاآباد تهران نهاده و بازار و واگنهای مترو و سرچهارراههای بیشمار تهران، به محل درآمدزایی آنها بدل گردیده است. کارگرانی که با دستفروشی، اجناس بنجول چشم بادامی های سرزمین اژدها را بر تهرانی های چشم درشت آریایی غالب کرده!؟ و بر قدرت اقتصادی چینی ها می افزایند.!
اعتیاد،روسپیگری،کودکان کار، نزاع،دوره گردی و دستفروشی بخشی ازدهها آسیب این محله نزار تهران بوده و سالیان سال است که سمن ها و NGOها و طرح های کوچک و بزرگ مدیران این شهر نتوانسته حیات طبیعی را به این محله بازگرداند و این امر شاید از آن روست که ریشه های تاریخی این آسیب ها از زمان ناصرالدین شاه و پهلوی ها در خاک این محله کاشته شده و در طی 150 سال بارور گردیده است.
هم زمان با ساخت حصار ناصری تهران و آغاز توسعه آن، بحث جنوب و شمال شهری آغاز گردیده و دروازه غار به نماد جنوب شهر تبدیل شد. این محله که در ابتدا به «تابع بازار» شناخته می شد،از همان ابتدا نقش پشتیبانی از بازار را عهده دار بود و تعداد زیادی از ساکنانش، کارگران بازار و از طوافان و دوره گردانی بودند که اجناس مختلف بازار و بازار تره بار را دم در خانه به دست مشتری می رساندند و به نوعی کار وانت بارهای امروز را در سطحی گسترده تر، انجام می دادند.
در همان روزگار قاجار، قرار بود روزی شمال این محله تبدیل به مرکز فحشای تهران گردد. کنت دومونت فرت،رییس نظمیه آن روزگار ایران که از اهالی اتریش بود،طرح جمع آوری روسپی های تهران و ایجاد مرکزی برای فعالیت و نگهداری آنها ارائه نمود اما با مخالفتهای زیادی روبرو گردید. در دوره پهلوی هم گودهای کوره های آجرپزی گذشته که اطراف میدان دروازه غار باقی بودند،محل سکونت کارگران و مهاجران بی بضاعتی گردید که خود و خانواده هایشان در آلونک های دست ساز محقر،دل به این خوش داشتند که تهرانی خطابشان خواهند کرد!؟
قهوه خانه های شعبان و فتحعلی و ..... محله نیز محل توزیع و خرید و فروش مواد افیونی در سطح گسترده بود. رمضون یخی ها و طیب ها و اصغر مامانی ها و حاج قدم ها هم که هر کدام نوچه هایی فراوان دم پر خود داشتند، گاه و بیگاه این محله را جولانگاه تسویه حساب های شخصی خود قرار می دادند.
150 سال زمان کمی نبود تا تخم آسیب های اجتماعی در محله ای،که خانواده های آبرومندی چون حاج هرندی ها و آقانورها صفای دیگری به آن داده بودند،رشد کرده و درخت تناوری گردند. از اینرو هرگاه عزم آن بود تا با همکاری و همیاری اهالی محله و منطقه و شهر،دروازه غار به آغوش گرم تهران بازگردد،باید به خاطر داشت درخت تناور آسیب های اجتماعی این محله یک سال و دوسال و سه ساله قد نکشیده که با طرح های کوتاه مدت شهری خشک گردد. خشک کردنی که به زمانی فراتر از مدیریتهای چهارساله نیازمند خواهد بود.
🔍 دانشنامه شهری
🔈 @urbanencyclopedia
کلکسیون زشتی ها
#علیرضا_زمانی (دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ ایران)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در میان محله های ریز و درشت تهران،دروازه غار و محله های اطرافش چون صابون پزخانه و باغ فردوس را به کلکسیونی از آسیب های اجتماعی تهران مدرن می شناسیم. هر چند هنوز رد پایی از ساکنان قدیمی محله در کوچه پس کوچه های ناموزون این محله های پر خاطره یافت می شود،اما سالهاست محله در قرق ژوکی ها و غربتی ها و لرها و افغان ها در آمده است؛از همه مهمتر در قرق کارگران مهاجری که مهمترین تجمع زیستشان، اتاقهای پرتعداد خانه های فرسوده محله گردیده، هر اتاق مأمن دو سه کارگر هم زیان هم نژادی است که در سودای سراب پایتخت و در نبود شغل و امکانات توسعه پایدار پا در راه ناکجاآباد تهران نهاده و بازار و واگنهای مترو و سرچهارراههای بیشمار تهران، به محل درآمدزایی آنها بدل گردیده است. کارگرانی که با دستفروشی، اجناس بنجول چشم بادامی های سرزمین اژدها را بر تهرانی های چشم درشت آریایی غالب کرده!؟ و بر قدرت اقتصادی چینی ها می افزایند.!
اعتیاد،روسپیگری،کودکان کار، نزاع،دوره گردی و دستفروشی بخشی ازدهها آسیب این محله نزار تهران بوده و سالیان سال است که سمن ها و NGOها و طرح های کوچک و بزرگ مدیران این شهر نتوانسته حیات طبیعی را به این محله بازگرداند و این امر شاید از آن روست که ریشه های تاریخی این آسیب ها از زمان ناصرالدین شاه و پهلوی ها در خاک این محله کاشته شده و در طی 150 سال بارور گردیده است.
هم زمان با ساخت حصار ناصری تهران و آغاز توسعه آن، بحث جنوب و شمال شهری آغاز گردیده و دروازه غار به نماد جنوب شهر تبدیل شد. این محله که در ابتدا به «تابع بازار» شناخته می شد،از همان ابتدا نقش پشتیبانی از بازار را عهده دار بود و تعداد زیادی از ساکنانش، کارگران بازار و از طوافان و دوره گردانی بودند که اجناس مختلف بازار و بازار تره بار را دم در خانه به دست مشتری می رساندند و به نوعی کار وانت بارهای امروز را در سطحی گسترده تر، انجام می دادند.
در همان روزگار قاجار، قرار بود روزی شمال این محله تبدیل به مرکز فحشای تهران گردد. کنت دومونت فرت،رییس نظمیه آن روزگار ایران که از اهالی اتریش بود،طرح جمع آوری روسپی های تهران و ایجاد مرکزی برای فعالیت و نگهداری آنها ارائه نمود اما با مخالفتهای زیادی روبرو گردید. در دوره پهلوی هم گودهای کوره های آجرپزی گذشته که اطراف میدان دروازه غار باقی بودند،محل سکونت کارگران و مهاجران بی بضاعتی گردید که خود و خانواده هایشان در آلونک های دست ساز محقر،دل به این خوش داشتند که تهرانی خطابشان خواهند کرد!؟
قهوه خانه های شعبان و فتحعلی و ..... محله نیز محل توزیع و خرید و فروش مواد افیونی در سطح گسترده بود. رمضون یخی ها و طیب ها و اصغر مامانی ها و حاج قدم ها هم که هر کدام نوچه هایی فراوان دم پر خود داشتند، گاه و بیگاه این محله را جولانگاه تسویه حساب های شخصی خود قرار می دادند.
150 سال زمان کمی نبود تا تخم آسیب های اجتماعی در محله ای،که خانواده های آبرومندی چون حاج هرندی ها و آقانورها صفای دیگری به آن داده بودند،رشد کرده و درخت تناوری گردند. از اینرو هرگاه عزم آن بود تا با همکاری و همیاری اهالی محله و منطقه و شهر،دروازه غار به آغوش گرم تهران بازگردد،باید به خاطر داشت درخت تناور آسیب های اجتماعی این محله یک سال و دوسال و سه ساله قد نکشیده که با طرح های کوتاه مدت شهری خشک گردد. خشک کردنی که به زمانی فراتر از مدیریتهای چهارساله نیازمند خواهد بود.
🔍 دانشنامه شهری
🔈 @urbanencyclopedia