در ۱۵۰سال اخیر، هر نسل جامعه ایران این مملکت را اندکی به پیش برد جز این نسل انقلاب۵۷.

اینها نابالغ‌ترین و در عین حال پرادعاترین نسل تاریخ ما بودند. اولین نسلی بودند که به دانشگاه رفتند و همین باعث شد که تصور کنند موجودات خارق‌العاده‌ای هستند بکل متفاوت از جغرافیای این سرزمین‌.‏وقتی اینها حرف می‌زنند باید همه گوش باشند. به تجربه زیسته نسل‌های قبل نیازی ندارند. لازم نیست تاریخ این کشور و خود این جامعه را بشناسند. همان چند جزوه‌ای که خوانده‌اند، همان چیزهایی که از ترجمه پر غلط «کاپیتال» مارکس برای‌شان تعریف کرده‌اند کافی‌ست تا درباره همه چیز نظر بدهند.‏

ماهیت متوهم و نازل آن نسل را در ادبیات آن دوره هم می‌شود دید. به آل‌احمد و شریعتی نگاه کنید، آثارشان چیزی جز مشتی غرهای نابالغانه نیست. حتی آثار شاخص آن دوره هم عمیقا دچار فقر محتواست. یعنی ممکن است در زبان و فرم جلو رفته باشند اما در محتوا بمراتب نازلتر آثار نسلهای قبل هستند.‏

نسل ما سالهاست در سایه این نسل زندگی می‌کند. اینها با ما هم همانگونه رفتار می‌کنند که با پدران و مادرانشان می‌کردند؛ از بالا به پایین! ما باید از سایه این نسل بیرون بیاییم. ما باید ردِ این نسل را بر این سرزمین بشوریم. ما باید هر آنچه آنها ویران کرده‌اند را دوباره از نو بسازیم.‏

پیشنهادم این است که هرجایی با این نسل متوهم انقلاب۵۷ مواجه شدید کوتاه نیایید. احترامات مرسوم به مسن‌ترها را بگذارید برای جایی خارج از بحثهای سیاسی. با اینها از موضع برابر بحث کنید. به اینها بیهوده اعتبار ندهید. از یاد نبرید که این دهانهای گشاد، تباه‌ترین نسل تاریخ ایران هستند.

#ارسالی_داوود

#جاوید_شاه
#ننگ_بر_شورش_۵۷
#ایران_را_پس_میگیریم
#ایران_را_دوباره_خواهیم_ساخت