کمردرد، فقط برای دیگران نیست.
یکی از عوامل مهمی که به تدریج باعث کمردرد می شود و زندگیمان را مختل می کند، نشستن نادرست است. این ویدئوی هشت دقیقه ای، تقدیم به شما خوبان. نکات و حرکات کششی پایانی ویدئو را از دست ندهید. 🌹
https://telegram.me/labkhandekhoda370

برای صرف صبحانه وارد رستوران اداره شدم. متاسفانه امروز دوستانی که همیشه در یک دورهمی دوستانه و لذت بخش با هم صبحانه می خوریم غایب بودند؛ اما من باز هم حاضر نیستم تنها صبحانه بخورم. چرا؟ حتما دلایل مختلفی دارد؛ اما دو دلیلی که الان می توانم بگویم:
۱. سال ها پیش که خبرنگار گروه علمی پزشکی رادیو بودم، در خبری خواندم که در جزیره اوکیناوا در ژاپن که بیشترین مردمان بالای صد سال جهان را دارد، تنها خوردن، رسم نیست و همین با هم بودن های لذت بخش، یکی از عوامل سلامت و طول عمرشان است.
۲. در کتابی خواندم خانواده ای برای صرف غذا، وارد رستورانی شدند. مرد تنهایی گوشه ای در حال صرف غذا بود. آن خانواده تصمیم گرفتند اگر مرد تنها، خودش دوست داشته باشد، غذا را در کنار او صرف کنند. از مرد تنها اجازه گرفتند و او بسیار خوشحال شد و جمعشان به یک دورهمی پرخاطره تبدیل شد.
امروز نباید تنها صبحانه می خوردم. در رستوران، به میزها نگاهی کردم و از دو دوستی که تازه سر میز نشسته بودند اجازه گرفتم تا برای صرف صبحانه در کنارشان باشم. همه چیز داشت خوب پیش می رفت. صحبت های خوبی پیش آمد؛ اما دو لقمه بیشتر نخورده بودم که صبحانه شان تمام شد! یعنی کل زمان صرف صبحانه آن ها به اندازه دو لقمه صبحانه من طول کشید! کاش بیشتر حواسمان به خوردن، باشد. بچه ها هم قرار است از ما بیاموزند.
https://telegram.me/labkhandekhoda370
✍ محمدرضا بیدگلیان
پانزدهم دی ۱۴۰۳

نحوه بیدار کردن فرزندانمان از خواب، در سبک زیستی آن ها تاثیرگذار است. 🤔

https://telegram.me/labkhandekhoda370

سلام؛
چند وقتی هست کتاب «موهبت های روزانه» از «ماریان ویلیامسون» رو کنار دستم گذاشتم و هر بار، چند صفحه ای ازش رو می خونم. امروز به دلم افتاد از این پس، گاهی برخی مطالب قابل تاملش رو برای شما عزیزان بنویسم.
در پناه حق باشید 🌹

موهبت های روزانه ۱:
بخش زیادی از زندگی ام در شرایط عالی سپری شد؛ اما من کاملا ناسپاس بودم. درواقع، دلیل خوشحالی همه جا بود؛ اما من به نوعی با آن مرتبط نمی شدم. گویی مثل غذایی بود که می خوردم ولی مزه آن را حس نمی کردم. در نهایت یاد گرفتم در حالی که خوبی همه جا در حال وقوع است آن را جشن بگیرم. سپاسگزار باشم و برای آنچه که گاهی شادی های بسیار ساده به حساب می آیند شکر خداوند را به جا بیاورم. یاد گرفته ام که شادی توسط شرایط تعیین نمی شود. شادی چیزی نیست که هر زمان که همه چیز طبق مراد ما باشد، آنگاه اتفاق بیفتد. خوشحالی و شادی وقتی اتفاق می افتد که ما تصمیم بگیریم.

موهبت های روزانه ۲:
ماریان ویلیامسون در بخشی از کتاب موهبت های روزانه، به والدین، یادآوری می کند که تا زمانیکه فرزندشان در سن و سال و حال و هوای بازی است، فرصت ها را مغتنم بشمارند که این فرصت ها قابل بازگشت نیست:

«او سال دیگر، به همین شکل، آب بازی نخواهد کرد. دو سال بعد او پا به سه سالگی و سپس چهار سالگی خواهد گذاشت. چشم روی هم بگذارید نوجوانی شده که جلو شما ایستاده است و حتی دیگر دوست ندارد با شما به آب بازی کنار ساحل بیاید. ناگهان می اندیشیم آن سال ها کجا رفت؟ اما آنها رفته اند. دیگر او با انگشت خود روی شن ها نقاشی نمی کشد»

موهبت های روزانه ۳:
تجربه به من آموخته است که شادی یک مهارت اکتسابی است. همیشه چیزی برای گله کردن وجود دارد حتی در بهترین شرایط و همیشه چیزی برای جشن گرفتن وجود دارد حتی در بدترین اوقات. خوشحالی به اندازه ای که یک تصمیم ذهنی است، یک واقعیت عینی نیست. کسانی که همیشه شکایت و‌ گله گذاری می کنند، فرصت را از دست می دهند.

موهبت های روزانه ۴:
خیلی از انسان‌ها دچار رنج و آسیب هستند و عادت ذهنی آن ها تمرکز روی بدترین چیزها در مورد افراد و موقعیت‌ها است. آنها نه تنها خود را از شادی و لذت دور می‌سازند بلکه عدم شکرگزاری آنها برای همه خوبی‌هایی که زندگی باید به آنها بدهد از این خوبی‌ها می‌کاهد.
هم شوق و رغبت و هم نکوهش و انکار در ما دارای قدرت هستند. فکر کردن به اینکه چیزی بد است به آن قدرت می‌دهد تا در تجربه ما همانگونه ظاهر شود.

موهبت های روزانه ۵:
خوشحالی مانند عضله‌ای است که باید از آن استفاده کنیم؛ وگرنه ضعیف و نحیف می‌شود.

نمایی زیبا از برنامه ی «زندگی پس از زندگی» که نشان می دهد چگونه کوچکترین کارهای خیر خالصانه ی ما، روی زندگی خودمان و عزیزانمان تاثیر می گذارند.
آرزومندم سال ۱۴۰۴ و همه ی سال های پیش روی زندگی همه ی ما انسان ها، مملو از نیات و اعمال خیر باشد‌. 🌹🌈
https://telegram.me/labkhandekhoda370

موهبت های روزانه ۶:
این توهم که ما را فقط محدود به رویاهای خودمان و محبت کردن به تعداد محدودی از نزدیکانمان می کند، به نوعی ما را در زندان، قرار می دهد. کار ما (در دنیا) این است که با گسترش دایره ی محبتمان و در آغوش گرفتن همه ی مخلوقات زنده - کل طبیعت - خود را از این زندان، رها کنیم... تنها عشق است که می تواند قدرت خداوند را (در زندگیمان) فرا بخواند. متنفر نبودن از آن هایی که رفتار تنفرانگیزی دارند، ایمان زیادی می طلبد. با این وجود، موهبت ما در همین دوری کردن از تنفر، نهفته است.

چه قدر باید روز و شب به این جمله ی عجیب و قدرتمند که درک اون می تونه تمام زندگیمون رو تحت تاثیر خودش قرار بده، فکر کنیم:
«تنها عشق است که می تواند قدرت خداوند را (در زندگیمان) فرا بخواند».
وقتی به خداوند و مخلوقات او عشق می ورزیم و با عشق، زندگی می کنیم، قدرت خدا در زندگیمون جاری می شه و معجزات رخ می دهند.
جناب حافظ می فرمایند:
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند

چگونه به مخلوقات خداوند عشق بورزیم؟

پاسخ:
به هر آنچه خداوند آفریده محبت کنیم. سنگ، درخت، آسمان، همه ی انسان ها. طوری به آدم ها با تمام وجودمون سلام و (البته با حفظ حریم) محبت کنیم که تمام گرمی و انرژی اون رو حس کنن. محبت ما نسبت به طبیعت، مراقبت از اون و لذت بردن ازش هست. من گاهی دستم رو روی صخره ها می گذارم و ازشون انرژی می گیرم؛ چون نور خداوند در اون ها است. گاهی دستم رو چند دقیقه ای روی تنه ی درخت ها می گذارم و ازشون انرژی می گیرم. هر چیزی که خداوند آفریده.
ما به هر مخلوقی عشق بورزیم، درواقع به خداوند عشق ورزیدیم و اینگونه می شه که قدرت خداوند و توجه او رو به زندگیمون فرا می خوانیم.
چند وقت پیش، همکارم پرتقالی نوش جان کرد. از او خواستم پوست اون رو در سطل نندازه و به جاش در ظرفی که کنارم بود بذاره که ببرم خونه توی باغچه چال کنم تا کمپوست بشه. پاسخ جالبی داد. گفت تو با کاری که انجام می دی به این پوست پرتقال کمک می کنی تا دوباره به طبیعت برگرده و در واقع به کمال برسه. تو وقتی کمک می کنی مخلوقی به کمال برسه، در واقع داری خودت رو به کمال می رسونی؛ چون هر عملی در این جهان، عکس العملی داره. بازخوردی به سوی خود ما داره.
ماریان ویلیامسون در کتابش «موهبت های روزانه»، درمورد ارتباط با انسان ها هم نکته ی قابل تاملی داره.
می گه عشق خداوند در قلب همه ی انسان ها هست ولی در بعضی انسان ها غبار گرفته؛ فراموش شده؛ ولی ما باید به خاطر همون عشق الهی که در وجودشون هست اگر با اون ها مشکلاتی داریم، اون ها رو ببخشیم.

موهبت های روزانه ۷: (دوری از حسادت)
دعای خیر ما برای فراوانی و غنای شخص دیگر، (نه تنها چیزی از ما کم نمی کند، بلکه) باعث جذب فراوانی در زندگی ما می شود... ما می توانیم به دنیای محدودیت ایمان داشته باشیم، یا به جهانی از خوبی نامحدود، باور داشته باشیم. به هر آنچه ایمان داشته باشیم، به ما داده می شود.

موهبت های روزانه ۸:
ماریان ویلیامسون جایی در کتاب موهبت های روزانه می گه: «هیچ گوشه ای از جهان خیلی خوب یا خیلی بد نیست. زیرا مکانی است که روح در آن، نیاز به تجربه ی اکنون دارد.»
من از هوش مصنوعی خواستم درباره این جمله بیشتر برام توضیح بده. پاسخ هوش مصنوعی:
این جمله‌ی ماریان ویلیامسون خیلی عمیق و الهام‌ بخشه. در واقع، اون به فلسفه‌ای اشاره داره که می گه هیچ موقعیتی در دنیا ذاتاً «خوب» یا «بد» نیست، بلکه ارزش و معنای اون موقعیت به این بستگی داره که چطور بهش نگاه کنیم و چطور ازش یاد بگیریم.
این دیدگاه ریشه در فلسفه‌های معنوی و حتی روان‌شناسی مثبت‌گرا داره. به این معنا که هر جایی که هستیم و هر شرایطی که تجربه می‌کنیم، نتیجه‌ی یک نیاز روحی برای رشد و یادگیریه. مثلاً، اگه در موقعیتی سخت قرار بگیریم، شاید در ظاهر ناخوشایند باشه، اما همون چالش می‌تونه باعث قوی‌تر شدن، یادگیری یک درس مهم یا حتی تغییر مسیر زندگیمون بشه.
از طرفی، این جمله می‌تونه به مفهوم «پذیرش» هم اشاره داشته باشه؛ یعنی پذیرش این که هر چیزی که در زندگی ما رخ می‌ده، به نوعی به رشد ما کمک می کنه. به جای این که در برابر شرایطی که نمی تونیم تغییرشون بدیم، مقاومت کنیم، بهتره سعی کنیم معنای عمیق‌تری توی اون‌ها پیدا کنیم. این طرز فکر می‌تونه آرامش درونی بیشتری هم برامون به همراه بیاره.

موهبت های روزانه ۹: (وقت گذرانی با کیفیت، با کودکان)

معمولا احساس خستگی که ذهن (انسان) مدرن تجربه می‌کند به خاطر اعتیاد به محرک‌های کم ارزش است.
ذهن (انسان) مدرن توسط تلویزیون و رسانه‌های جمعی، طوری آموزش دیده که دائماً به خاطر چیزهای کم ارزش، از محوریت روح خارج شود.
یاد گرفتن این که چگونه آهسته و هدفمند گل‌ها را در یک گلدان مرتب کنیم یا لذت بردن از تماشای بازی یک کودک که بارها و بارها بازی‌اش را تکرار می‌کند می‌تواند نشانه رشد باشد.
وقتی دخترم خیلی کوچک بود... به عنوان یک مادر، گاهی واقعاً خسته می‌شدم؛ برایم سخت بود آنگونه که دخترم می‌خواهد با او همراهی کنم. تماشا کردن سرسره بازی او در پارک یا تاب دادن او روی یک تاب تکراری، برایم خسته کننده بود؛ اما اکنون فکر می‌کنم بهترین چیز در دنیا وقت گذرانی با یک کودک در حال بازی در پارک است. اکنون در نقطه ای هستم که می توانم از زیبایی بودن در چنین موقعیت هایی (لذت ببرم) و سپاسگزار باشم... دیگر این توهم را ندارم که پویایی و لذت بیشتر، در جایی دیگر است. آنچه که متوجه شدم آشفتگی های بیش از حد چند سال اخیر زندگی ام بود و این حقیقت که من در حالی که در کنار دخترم بودم اصلا هیجان نداشتم... امروز، تنها آرزوی من تجربه لحظه به لحظه اتفاقات کنونی است.

✅ تفسیر این جمله توسط هوش مصنوعی:
«ذهن انسان مدرن توسط تلویزیون و رسانه‌های جمعی طوری آموزش دیده که دائماً به خاطر چیزهای کم ارزش از محوریت روح خارج شود»
تفسیر:
این جمله، داره به این نکته اشاره می‌کنه که ذهن ما انسان‌های امروزی، به‌خصوص در دنیای پر از رسانه و تکنولوژی، شرطی شده که تمرکز خودش رو روی مسائل سطحی، مادی یا حتی بی‌ارزش بذاره. مثلاً اخبار جنجالی، شایعات، ظاهر افراد، کالاهای مصرفی، رقابت‌های سطحی و...
نتیجه‌اش چیه؟
دور شدن از "روح"، یعنی از اون بخش عمیق‌تر، اصیل‌تر و معنوی وجودمون.
در واقع، ما به‌جای اینکه متوجه احساسات درونی، آرامش، ارتباط با دیگران، عشق، رشد شخصی و معنویت باشیم، گرفتار چیزهایی می‌شیم که فقط برای لحظه‌ای تحریک‌مون می‌کنن، اما عمق ندارن.

✅ سوال از هوش مصنوعی: آیا این مسائل روی صبر و حوصله ی ما هم تاثیر می ذاره؛ به طوری که حوصله وقت گذاشتن برای بچه هامون رو نداشته باشیم؟
پاسخ هوش مصنوعی:
بله، وقتی ذهن ما مدام درگیر چیزهای بی‌ارزش و سطحی بشه — مثل اسکرول کردن بی‌هدف شبکه‌های اجتماعی، تماشای اخبار منفی، یا سرگرم شدن با حواشی زندگی دیگران — اون وقت:
۱. تمرکز ذهنی‌مون کم می‌شه. ما دیگه نمی‌تونیم با حضور واقعی کنار بچه‌هامون باشیم، چون ذهن‌مون پُره از نویزهای بیرونی.
۲. صبر و حوصله‌مون تحلیل می‌ره. ذهن خسته، هم حوصله نمی‌ذاره برای شنیدن دنیای کودک، هم زود از کوره در می‌ره. نتیجه‌اش؟ ما بیشتر داد می‌زنیم، زود قضاوت می‌کنیم و کمتر گوش می‌دیم.
۳. بچه حس نادیده گرفته شدن پیدا می‌کنه
اگه ذهن ما پیش چیزهای دیگه باشه، بچه خیلی راحت می‌فهمه که "بابا حواسش با من نیست"، و این باعث سردی یا حتی لج‌بازی در رفتار کودک می‌شه.
۴. کم‌حوصلگی مزمن می‌شه یه سبک زندگی.
ما به جای اینکه تو لحظه با کودک‌مون بازی کنیم یا حرف بزنیم، هی می‌گیم: «الان نه»، «بعداً»، «سرم درد می‌کنه»، «ولم کن»... و این چرخه ادامه‌دار می‌شه.
جمع‌بندی: ذهن آشفته و بی‌قرار، نتیجه‌ی زیستن در دنیایی‌ست که مدام حواس‌پرتی تولید می‌کنه. اگر آگاهانه وقت نذاریم برای آرام کردن ذهن‌مون، ارتباط با بچه‌هامون هم آسیب می‌بینه.

توصیه می کنم پدر و مادرها و عزیزانی که با کودکان در ارتباط هستن، حتما این مطلب رو بخونن؛ چون درباره ریشه خیلی از بی حوصلگی های امروزی نسبت به بچه ها توضیح می ده.‌

سلام دوستان
امیدوارم حالتون خوب باشه.
چند ماهی روی این ویدئو کار کردم تا بالاخره آماده شد. خیلی دوست داشتم این تجربه و حس خوبش رو با دیگران به اشتراک بگذارم.

مهربانی با طبیعت از همین خانه های کوچک ما آغاز می شود. 🌱

https://telegram.me/labkhandekhoda370