🔴 نان کار آزادی، آموزش رهایی
✍🏻 بازنشر گفت‌وگوی کلکتیو۹۸ با #جمیل_رحمانی، فعال صنفی معلمان، در خصوص #جنبش_معلمان
آیا میان امر صنفی و سیاسی تناقض یا تضادی وجود دارد؟ ارتباط میان جنبش معلمان با دیگر جنبش‌های جاری چیست؟ چه شکلی از سازماندهی در جنبش معلمان اتخاذ شده؟ این شکل از سازماندهی چه درس‌هایی برای دیگر فعالین و سازمان‌های مستقل دارد؟ جدا از دستاورد‌ها و دشواری‌های عینی و بیرونی این جنبش، با چه محدودیت‌های و دشواری درونی روبرو هستیم؟
مقدمه:
جنبش معلمان، پس از دو دهه مبارزۀ پرفراز و نشیب و تجربۀ سازماندهی متشکل، اکنون به یکی از مهمترین مبارزات اجتماعی در فضای سیاسی بدل شده است. وقتی از "جنبش معلمان" سخن می‌گوییم، منظور صرفاً فعالیت سیاسی-صنفی معلمان استخدام رسمی نیست. این جنبش همچنین معلمان حق‌التدریس و پیمانی، مربیان پیش‌دبستانی، آموزش‌یاران نهضت سوادآموزی، نیرو‌های خدماتی نظیر سرایداران و البته بازنشستگان را نیز دربرمی‌گیرد. اعتراضات معلمان مورد الهام بسیاری از فعالین و سازمان‌ها بوده است، هم از نظر محتوای سیاسی (طرح مطالبات و شعار‌هایی که از "معیشت" معلمان فراتر می‌رود)، هم به لحاظ شکل سازماندهی (انتشار و تکثیر این جنبش در سرتاسر کشور؛ نقش شورای هماهنگی در وحدت بخشیدن دموکراتیک به انجمن‌های صنفی هر شهر؛ پایداری سیاسی در قبال تهدید‌ها و سرکوب‌های امنیتی و غیره). جنبش‌های کارگری و بویژه دانشجویی، و اخیرا ًتعداد زیادی از فعالین سیاسی و مدنی، صراحتاً همبستگی‌های نمادین خود را با این جنبش ابراز کرده‌اند. همچنین، مطالبات معلمان حول مجموعه‌ای از مسائل سیاسی-اقتصادی می‌چرخد که هم به حقوق دانش‌آموزان مربوط می‌شود، هم به حقوق خود معلمان، هم نولیبرالیسم اقتصادی را نشانه گرفته، هم دستگاه سرکوب-امنیتی-ایدئولوژیک. در یک کلام، هم صنفی‌ست هم سیاسی: آموزش رایگان، "غیرایدئولوژیک" و باکیفیت؛ عدالت آموزشی بویژه برای کودکانِ طبقات کارگر و ملیت‌های تحت ستم؛ حق کودکان افغانستانی به تحصیل؛ مرکز‌زدایی از آموزش و حق آموزش به زبان مادری (بالاخص زبان‌های غیر‌فارسی نظیر بلوچ، ترکی، کوردی، گیلکی، عربی و غیره)؛ بالابردن امنیت شغلی کارگران (مدت قرارداد، حقوق بازنشستگی، حق بیمه و غیره)؛ به‌رسمیت شناختن حق تشکل مستقل، و البته آزادی زندانیان سیاسی. این دو عرصه، یعنی "نولیبرالیسم" اقتصادی و سیاست حذف و سرکوب، برخلاف آنچه در ظاهر به نظر می‌رسد، دو روی یک سکه‌اند.
متن کامل این گزارش را در لینک زیر بخوانید:
bit.ly/3TlMCYN
🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra
📍اخبار ، نظرات و انتقادات خود در حوزه مسایل صنفی و آموزشی را از طریق آی دی زیر برای درج در کانال ارسال کنید 👇
🆔 @kashowranews
✍🏻 بازنشر گفت‌وگوی کلکتیو۹۸ با #جمیل_رحمانی، فعال صنفی معلمان، در خصوص #جنبش_معلمان
آیا میان امر صنفی و سیاسی تناقض یا تضادی وجود دارد؟ ارتباط میان جنبش معلمان با دیگر جنبش‌های جاری چیست؟ چه شکلی از سازماندهی در جنبش معلمان اتخاذ شده؟ این شکل از سازماندهی چه درس‌هایی برای دیگر فعالین و سازمان‌های مستقل دارد؟ جدا از دستاورد‌ها و دشواری‌های عینی و بیرونی این جنبش، با چه محدودیت‌های و دشواری درونی روبرو هستیم؟
مقدمه:
جنبش معلمان، پس از دو دهه مبارزۀ پرفراز و نشیب و تجربۀ سازماندهی متشکل، اکنون به یکی از مهمترین مبارزات اجتماعی در فضای سیاسی بدل شده است. وقتی از "جنبش معلمان" سخن می‌گوییم، منظور صرفاً فعالیت سیاسی-صنفی معلمان استخدام رسمی نیست. این جنبش همچنین معلمان حق‌التدریس و پیمانی، مربیان پیش‌دبستانی، آموزش‌یاران نهضت سوادآموزی، نیرو‌های خدماتی نظیر سرایداران و البته بازنشستگان را نیز دربرمی‌گیرد. اعتراضات معلمان مورد الهام بسیاری از فعالین و سازمان‌ها بوده است، هم از نظر محتوای سیاسی (طرح مطالبات و شعار‌هایی که از "معیشت" معلمان فراتر می‌رود)، هم به لحاظ شکل سازماندهی (انتشار و تکثیر این جنبش در سرتاسر کشور؛ نقش شورای هماهنگی در وحدت بخشیدن دموکراتیک به انجمن‌های صنفی هر شهر؛ پایداری سیاسی در قبال تهدید‌ها و سرکوب‌های امنیتی و غیره). جنبش‌های کارگری و بویژه دانشجویی، و اخیرا ًتعداد زیادی از فعالین سیاسی و مدنی، صراحتاً همبستگی‌های نمادین خود را با این جنبش ابراز کرده‌اند. همچنین، مطالبات معلمان حول مجموعه‌ای از مسائل سیاسی-اقتصادی می‌چرخد که هم به حقوق دانش‌آموزان مربوط می‌شود، هم به حقوق خود معلمان، هم نولیبرالیسم اقتصادی را نشانه گرفته، هم دستگاه سرکوب-امنیتی-ایدئولوژیک. در یک کلام، هم صنفی‌ست هم سیاسی: آموزش رایگان، "غیرایدئولوژیک" و باکیفیت؛ عدالت آموزشی بویژه برای کودکانِ طبقات کارگر و ملیت‌های تحت ستم؛ حق کودکان افغانستانی به تحصیل؛ مرکز‌زدایی از آموزش و حق آموزش به زبان مادری (بالاخص زبان‌های غیر‌فارسی نظیر بلوچ، ترکی، کوردی، گیلکی، عربی و غیره)؛ بالابردن امنیت شغلی کارگران (مدت قرارداد، حقوق بازنشستگی، حق بیمه و غیره)؛ به‌رسمیت شناختن حق تشکل مستقل، و البته آزادی زندانیان سیاسی. این دو عرصه، یعنی "نولیبرالیسم" اقتصادی و سیاست حذف و سرکوب، برخلاف آنچه در ظاهر به نظر می‌رسد، دو روی یک سکه‌اند.
متن کامل این گزارش را در لینک زیر بخوانید:
bit.ly/3TlMCYN
🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra
📍اخبار ، نظرات و انتقادات خود در حوزه مسایل صنفی و آموزشی را از طریق آی دی زیر برای درج در کانال ارسال کنید 👇
🆔 @kashowranews
Telegraph
نان کار آزادی، آموزش رهایی
بازنشر گفت‌وگوی کلکتیو۹۸، با جمیل رحمانی، فعال صنفی معلمان دربارۀ جنبش معلمان آیا میان امر صنفی و سیاسی تناقض یا تضادی وجود دارد؟ ارتباط میان جنبش معلمان با دیگر جنبش‌های جاری چیست؟ چه شکلی از سازماندهی در جنبش معلمان اتخاذ شده؟ این شکل از سازماندهی چه درس‌هایی…