‍ #علیه_فراموشی

📝 شکل‌دادن جامعه‌ی ذره‌ای، کار سیستماتیک دستگاه قدرت بوده است؛ تلاشی بی‌وقفه برای ساختنِ انسان-شیء، که در خلأ ولنگار بماند و مهم‌تر از هر چیز، بی‌حس باشد؛ و این درست، شَمایی از "برهوت واقعیت" است؛ این‌جا که هر یک از ما تنها ایستاده‌ایم و عملِ حاصل از احساس همدردی‌مان، جز چرخاندن انگشت در زخم عتیق خودمان نیست.

در این برهوت، مطالبه و پرسش که حاصل یک کنش جمعی‌ست، شکل نمی‌گیرد؛ زیرا انسان ذره‌ای پیش از هر چیز، مفهوم "حق" را وانهاده است.

فقدان زیست کنش‌مند جمعی به‌مثابه‌ی غیاب قلمرو عمومی، پدیداریِ قطع تاریخیِ "حق" است، که دندان‌های بزرگ نهاد قدرت بر جای‌جای بدن‌اش پیداست.

در این بین باید در نظر داشت، آنچه گرفته شده، همان نیست که روزی بازپس داده می‌شود. همواره در بخشیدن حقی که زمانی دریغ‌شده، جای خالی یک معنا وجود دارد، که با برساختی از آن‌که حق‌سِتانی کرده، پر می‌شود؛ منی که در این میدان می‌ایستد، ایگوی توپُر قدرت است که تنها برای فربه‌تر شدن، قدم به میدان گذاشته!

گفتمان رسمی، نیروی کنترل‌کننده‌ی "حقوق" است؛ درواقع این گفتمان، مدام در حال حرف‌زدن از "خود" است. حقی را هم که قائل می‌شود، جز از منظر صلاح‌دیدش نیست.

سازوکار رسمیِ "اطلاع‌رسانی"، در همین‌راستا قابل طرح است؛ محدوده‌ای که قدرت جهتِ آگاهی مشخص می‌کند، موقعیت بی‌خطر است؛ جایی‌ست که "حقِ دانستن" در آن ذبح‌شده و صلاح‌دید دستگاه حاکم، مظاهر واقعیت را پیش‌تر روتوش کرده است.

ما در هر مطالبه از حقی رفته، بایستی به آن معنای از دست‌شده، آن جای‌خالی روح در کالبد حق، به شکل زنده‌ی آن سهم در پستوی تاریخ هم نظری کنیم. آنچه امروزِ ما را در آستانه‌ی همان لحظه‌ی جدایی احضار می‌کند، و یا ما را به آینده‌ی تجلیِ آن حق تحویل می‌دهد، جز از دل فهم این سازوکار سر بَر نمی‌کند.

سه‌روز تأخیر در اعلام یک خطا که به فاجعه‌ای ملی انجامیده، پاسخ‌گویی به حقِ دانستن ملت نیست؛ جنایت ملی دیگری‌ست که نشان می‌دهد نگاه سیاست به "مردم"، تا چه حد توده‌ای‌ست؛ در این دید، "فرد" بی‌معناست و فله‌های غیرقابل شمارش را نیز به‌راحتی می‌توان از آمار کنار گذاشت.

آن‌ها در گزارش‌های خود به یک فروند هواپیما، یک کشتی، یک اتوبوس، یک شهر و... راحت‌تر اشاره می‌کنند، تا جان‌هایی که نفر به نفر کم شده‌اند! از همین‌جهت هم هست که "غرامت مالی" را به‌سرعت، مابه‌ازای خون می‌گذارند.

انسان‌های ذره‌ای، بدن‌های مازاد هستند که به‌شکل توده کنار گذاشته می‌شوند؛ توده‌ای که حذف‌ و فراموش‌کردن‌اش، سلامت و بقای نظم‌موجود را تضمین می‌کند.

✍ آرزو رضایی مجاز
✍ طرح از آنجل بولیگان؛ کارتونیست کوبایی

@SooreMa

🌀 #وداع_بعد_از_رفتن 🕊

Farewell After Leaving
🍂

🔹آهنگساز و تهيه كننده: #مهدى_يراحى
🔹شاعر: مونا برزويى
🔹گيتار: فرشيد ادهمى
🔹پيانو: مهدى يراحى
🔹طراحى و ويدئو: ايثار جمالى
...

با مرگِ سُرخم بطلانِ این بازی‌ام
از هر چه گفتم..
هر چه کردم... راضی‌ام!
گریه نکن!
«من» کابوسِ این قاضی‌ام!
🥀
#یاد_آر
#علیه_فراموشی
#دادخواهی
#آبان ...


🔸🔸🔸
📚 کانال صنفی معلمان ایران

🆔 @kasenfi

🌀 #یاد_آر

«یکی از آنهابی که به مردم شلیک کرد من بودم، ما کشتیم، حالا ببینم چه کسی می خواهد ما را محاکمه کند.»
حسن نوروزی نایب رئیس کمیسیون قضایی مجلس شورای اسلامی ایران


#آبان_۹۸
#کشتگان_آبان
#محسن_محمد_پور
#حسن_نوروزی
#علیه_فراموشی
#دادخواهی
#هار_شدگی

🔸🔸🔸
📚 کانال صنفی معلمان ایران

🆔 @Kasenfi

🌀 #یاد_آر

🎬 ویدئوی کوتاه مادران آبان: «نه می‌بخشیم، نه فراموش می‌کنیم».
جمعی از مادران دادخواه در آستانه دومین سالگرد کشته‌شدن فرزندانشان خواهان مجازات قاتلین آبان ۹۸ شدند.

#مادران_آبان
#علیه_فراموشی
#دادخواهی
#نه_می‌بخشیم_نه_فراموش_می‌کنیم
#آبان۹۸

🔸🔸🔸
📚 کانال صنفی معلمان ایران
🆔 @Kasenfi

🔴 مروری بر وضعیت «ریحانه انصاری‌نژاد»، فعال کارگری محبوس در زندان اوین


ریحانه انصاری نژاد، فعال سندیکایی و عضو کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری است که در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ در منزل خود توسط مامورین وزارت اطلاعات بازداشت و به بند ۲۰۹ منتقل شد.

در اردیبهشت این سال، وی و تعدادی دیگر از فعالین صنفی و کارگری از جمله رضا شهابی، حسن سعیدی، شعبان محمدی، سوران لطفی، مسعود نیکخواه، رسول بداقی، آنیشا اسدالهی و کیوان مهتدی به همراه دو شهروند و فعال کارگری فرانسه که به ایران آمده بودند، بازداشت شدند.

علی‌رغم وضعیت وخیم سلامتی و نیاز مبرم این فعال کارگری بازنشسته  که به‌خاطر سال‌ها کار سخت در محیط غیر ایمن کارخانه‌ها، دچار دردهای مفاصلی و بیماری آرتریت روماتوئید شده است، نزدیک به سه ماه در بندهای ۲۰۹ زندان اوین از جمله در بند انفرادی، تحت فشار برای اخذ اعتراف اجباری قرار گرفت.
او پانزدهم مرداد ۱۴۰۱ با قرار وثیقه معادل یک و نیم میلیارد تومان از زندان اوین آزاد شد.

۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ این فعال کارگری همراه با چند تن دیگر از فعالین صنفی و کارگری که برای دیدار با خدیجه پاک ضمیر، همسر محمد حبیبی، به منزل وی رفته بودند توسط ماموران وزارت اطلاعات، مجددا دستگیر و پس از ۱۰ روز در تاریخ  ۱۸ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲ با قید وثیقه از زندان آزاد و پس از چند ماه از اتهام وارده تبرئه شد.

دادگاه پرونده نخست ریحانه انصاری‌نژاد روز دوشنبه ۲۶ تیرماه ۱۴۰۲ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی برگزار گردید. 

وی از بابت اتهام “اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت کشور” به چهار سال حبس تعزیری محکوم شد. همچنین او با دیگر مجازات تکمیلی شامل منع عضویت در احزاب، گروه‌ ها، دستجات سیاسی و فعالیت در فضای مجازی، رسانه‌‌ها و مطبوعات و ممنوعیت خروج از کشور به مدت دو سال  نیز محکوم شد.

با اعمال ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی، مجازات اشد یعنی چهار سال حبس برای وی قابل اجرا خواهد بود.

🔸ریحانه انصاری‌نژاد، دوشنبه پانزدهم آبان ۱۴۰۲، جهت اجرای حکم، راهی زندان اوین شد و از آن زمان تاکنون در بند زنان زندان اوین  است.

#علیه_فراموشی
#ژن_ژیان_ئازادی


منبع: کانال تلگرامی #بیدارزنی

📚کانال صنفی معلمان ایران
🔸🔸🔸

🆔 @kasenfi