تتلو نماد عصیان یک نسل است که علیه اجبار به یک سبک زندگی مشخص و نوعی قاعده‌مندی عبوس و رسمی در مدیریت بدن می‌خواهد بشورد. تتلو نمود بدوی‌ترین خواسته‌های نوزادی و ابتدایی انسانی است. آرزو دارد حرمسرا داشته باشد تا تمام زنان عالم را بنده‌ی خود کند، نه اینکه پر از شهوت است که پر از وحشت است و تنهایی و بدین‌سان می‌خواهد ایمنی مادرانه‌ای که از آن محروم شده را در شکل دربند کردن تمام بدن‌های بالقوه‌ی مادر مستغنی کند تا مبادا قحطسالی هر روزه‌ی ذهن ترسیده‌اش از نبود پیوند و ایمنی باز بترساندش. من در پی سرزنش جامعه یا نوجوانانی نیستم که در این بدوی‌ترین شکل پی‌جویی خواهش‌های نفسانی، و یا رکاکت و پرده‌دری در استفاده از زبان در ابتدایی‌ترین شکل آن و در غیر انتزاعی‌ترین صورت آن خود را می‌یابند و او را نماد مبارزه علیه زور و اجبار دریافت می‌کنند. باید درد را جای دیگری جست و انگشت اتهام را سمت جاهای دیگری گرفت.

✍️ #امیرحسین_جلالی_ندوشن


🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY