📃دشوار شدن بازیابی میل به زندگی
✍️ #مصطفی_مهرآیین
۱. #پل_ریکور معتقد بود یکی از مهمترین رنج‌های روزانه ما از دست دادن میل به زندگی است. ما هر روز که از خواب بیدار می‌شویم با این پرسش ساده اما بنیادی روبروییم که آیا امروز هم باید مثل روزهای قبل ادامه دهم و اصولا آیا می‌توانم امروز به زندگی ادامه دهم.
۲. ریکور معتقد بود بهترین راهکار برای بازیافتن میل به زندگی و ادامه دادن آن رفتن به سمت دیگران و آشنا شدن با محصولات و دستاوردهای آنان است. در نگاه ریکور #دیگران منبع امید هستند، آن‌ها می‌توانند با نحوه زندگی خود میل به زیستن را در ما زنده نگه دارند.
۳. تصور کنید اکنون در جامعه‌ای در حال زندگی کردنیم که هیچ "دیگری" خلاق و امیدبخشی در آن وجود ندارد که شما در فرآیند بازیابی میل به زندگی او را ببینید و شوق به زندگی را در خود احیا کنید. ما در وضعیت نابودی "دیگری معنابخش" قرار داریم. هیچ‌کس قادر به ایجاد انقلاب در دیگری نیست. جامعه در وضعیتی قرار دارد که افراد تنها می‌توانند ناکامی‌ها و رنج‌های‌شان را به سوی خود بازگردانند و با اعمال خشونت به خود وجود خود را ناممکن و نابود سازند. فقدان دیگری معنابخش یعنی زندگی در وضعیت انزوای مطلق. ما رابطه خود با کلیت زندگی و دیگران را از دست داده‌ایم. دیگر هیچ دیگری معنابخشی در واقعیت دیده نمی شود که بتوان با تفسیر دستاوردهای او به خود زندگی بخشید.
۴. شاید تنها امید بازمانده را "تاریخ" دانست. حالا که دیگر واقعیت تهی از هر گونه قهرمان یا اسطوره یا انسان غیرمتعارف امیدبخش است، شاید بتوان با جستجو در تاریخ و ادبیات شاهد وجود انسان‌هایی بود که هنوز قادرند با نحوه زیستن خود میل به زندگی را در ما احیا کنند. شاید تغییر زمان اندکی شفابخش باشد، اگر چه مردم یک جامعه همواره نیازمند راه‌حل‌های واقعی ساده برای بازیابی دایمی میل خود به زندگی‌اند.
#استبداد یعنی نابودی دیگری معنابخش. استبداد با نازا کردن افراد جامعه آن‌ها را از توان همیاری تهی می‌سازد تا به جای تکیه کردن بر همدیگر به نابودی یکدیگر راضی شوند و تداوم زندگی خود را در مرگ دیگران جستجو کنند.
🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY
✍️ #مصطفی_مهرآیین
۱. #پل_ریکور معتقد بود یکی از مهمترین رنج‌های روزانه ما از دست دادن میل به زندگی است. ما هر روز که از خواب بیدار می‌شویم با این پرسش ساده اما بنیادی روبروییم که آیا امروز هم باید مثل روزهای قبل ادامه دهم و اصولا آیا می‌توانم امروز به زندگی ادامه دهم.
۲. ریکور معتقد بود بهترین راهکار برای بازیافتن میل به زندگی و ادامه دادن آن رفتن به سمت دیگران و آشنا شدن با محصولات و دستاوردهای آنان است. در نگاه ریکور #دیگران منبع امید هستند، آن‌ها می‌توانند با نحوه زندگی خود میل به زیستن را در ما زنده نگه دارند.
۳. تصور کنید اکنون در جامعه‌ای در حال زندگی کردنیم که هیچ "دیگری" خلاق و امیدبخشی در آن وجود ندارد که شما در فرآیند بازیابی میل به زندگی او را ببینید و شوق به زندگی را در خود احیا کنید. ما در وضعیت نابودی "دیگری معنابخش" قرار داریم. هیچ‌کس قادر به ایجاد انقلاب در دیگری نیست. جامعه در وضعیتی قرار دارد که افراد تنها می‌توانند ناکامی‌ها و رنج‌های‌شان را به سوی خود بازگردانند و با اعمال خشونت به خود وجود خود را ناممکن و نابود سازند. فقدان دیگری معنابخش یعنی زندگی در وضعیت انزوای مطلق. ما رابطه خود با کلیت زندگی و دیگران را از دست داده‌ایم. دیگر هیچ دیگری معنابخشی در واقعیت دیده نمی شود که بتوان با تفسیر دستاوردهای او به خود زندگی بخشید.
۴. شاید تنها امید بازمانده را "تاریخ" دانست. حالا که دیگر واقعیت تهی از هر گونه قهرمان یا اسطوره یا انسان غیرمتعارف امیدبخش است، شاید بتوان با جستجو در تاریخ و ادبیات شاهد وجود انسان‌هایی بود که هنوز قادرند با نحوه زیستن خود میل به زندگی را در ما احیا کنند. شاید تغییر زمان اندکی شفابخش باشد، اگر چه مردم یک جامعه همواره نیازمند راه‌حل‌های واقعی ساده برای بازیابی دایمی میل خود به زندگی‌اند.
#استبداد یعنی نابودی دیگری معنابخش. استبداد با نازا کردن افراد جامعه آن‌ها را از توان همیاری تهی می‌سازد تا به جای تکیه کردن بر همدیگر به نابودی یکدیگر راضی شوند و تداوم زندگی خود را در مرگ دیگران جستجو کنند.
🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY