مرگ خاموش زبان مادری در #کلاردشت_مازندزان؛ زوال یک هویت
زبان مادری چیزی فراتر از ابزار ارتباطی است؛ میراثی ناملموس که هویت، تاریخ، و ریشه‌های یک جامعه را در خود جای داده است. اما این میراث در بسیاری از مناطق ایران، از جمله کلاردشت، در حال فراموشی است. از دهه‌ی ۶۰، کم‌رنگ شدن گویش‌های محلی آغاز شد و در دهه‌های بعد چنان فراگیر گشت که نسل‌های جدید نه‌تنها در صحبت کردن به زبان مادری ناتوان شدند، بلکه درک و ارتباط عاطفی با آن را نیز از دست دادند.
زوال یک زبان، زوال یک فرهنگ
کلاردشت، با تنوع قومی و زبانی‌اش، روزگاری محل تکلم #زبان_های #لکی #کردی #گیلکی بود، اما امروزه این زبان‌ها به حاشیه رانده شده‌اند. نسل‌های جدید شاید زبان مادری را بفهمند، اما قدرت تکلم به آن را ندارند. در آینده‌ای نه‌چندان دور، گویشوران محلی همگی به فارسی صحبت خواهند کرد و روند آسیمیلاسیون (همگون‌سازی زبانی و فرهنگی) به سرانجام خواهد رسید.
البته، زبان فارسی زبان مشترک و ارزشمند تمام ایرانیان است؛ اما زیبایی ایران در همین تنوع قومی، زبانی و فرهنگی نهفته است. حذف زبان‌های محلی، نه‌تنها از بین بردن چند واژه و گویش نیست، بلکه پاک کردن بخش مهمی از تاریخ و هویت یک ملت است.
چرا زبان مادری به حاشیه رفت؟
سیستم آموزشی معیوب، سیاست یکسان‌سازی زبانی، و بی‌توجهی به تنوع فرهنگی، از مهم‌ترین عوامل تضعیف زبان‌های محلی‌اند. علاوه بر این، خانواده‌ها—ناخودآگاه و تحت تأثیر جو اجتماعی—نقشی اساسی در این روند ایفا کردند. بسیاری از مادران، به امید آینده‌ای بهتر برای فرزندانشان، زبان مادری را کنار گذاشتند و تنها به فارسی سخن گفتند. اما آیا آینده‌ای که در آن، نسل‌ها از هویت خود بیگانه باشند، آینده‌ای مطلوب است؟
زبان، پیوند ما با گذشته و آینده
نگاه نسل‌های جدید به زندگی، بیش از پیش به لحظه محدود شده است؛ بی‌توجهی به گذشته و آینده، سبب شده است که زبان مادری تنها به خاطره‌ای در ذهن‌ها تبدیل شود. اما زبان تنها مجموعه‌ای از واژه‌ها نیست؛ حامل فرهنگ، تفکر، و جهان‌بینی یک قوم است. حذف آن، به معنای از دست دادن بخشی از خرد جمعی یک جامعه است.
احیای زبان‌های محلی نیازمند یک عزم ملی است. خانواده‌ها، نهادهای آموزشی، و سیاست‌گذاران فرهنگی باید درک کنند که تنوع زبانی، سرمایه‌ای ارزشمند است، نه مانعی برای توسعه.
بزرگی را پرسیدند: وطن چیست؟
گفت: زبان مادری‌ات، اگر از یادت رفت، تو نیز بی‌وطن شده‌ای.
“ما همچو خسی بر سرِ دریای وجودیم
آویخته با ریشه به اعماق، ولی گم”
#زبان_فارسی #زبان_لکی #کلاردشت #زبان_کردی #زبان_گیلکی #مازندران
✍فرهاد سلطانمرادی
کانال تلگرامی گلونی
🌹🌹🌹🌹
@Golvani_lak
زبان مادری چیزی فراتر از ابزار ارتباطی است؛ میراثی ناملموس که هویت، تاریخ، و ریشه‌های یک جامعه را در خود جای داده است. اما این میراث در بسیاری از مناطق ایران، از جمله کلاردشت، در حال فراموشی است. از دهه‌ی ۶۰، کم‌رنگ شدن گویش‌های محلی آغاز شد و در دهه‌های بعد چنان فراگیر گشت که نسل‌های جدید نه‌تنها در صحبت کردن به زبان مادری ناتوان شدند، بلکه درک و ارتباط عاطفی با آن را نیز از دست دادند.
زوال یک زبان، زوال یک فرهنگ
کلاردشت، با تنوع قومی و زبانی‌اش، روزگاری محل تکلم #زبان_های #لکی #کردی #گیلکی بود، اما امروزه این زبان‌ها به حاشیه رانده شده‌اند. نسل‌های جدید شاید زبان مادری را بفهمند، اما قدرت تکلم به آن را ندارند. در آینده‌ای نه‌چندان دور، گویشوران محلی همگی به فارسی صحبت خواهند کرد و روند آسیمیلاسیون (همگون‌سازی زبانی و فرهنگی) به سرانجام خواهد رسید.
البته، زبان فارسی زبان مشترک و ارزشمند تمام ایرانیان است؛ اما زیبایی ایران در همین تنوع قومی، زبانی و فرهنگی نهفته است. حذف زبان‌های محلی، نه‌تنها از بین بردن چند واژه و گویش نیست، بلکه پاک کردن بخش مهمی از تاریخ و هویت یک ملت است.
چرا زبان مادری به حاشیه رفت؟
سیستم آموزشی معیوب، سیاست یکسان‌سازی زبانی، و بی‌توجهی به تنوع فرهنگی، از مهم‌ترین عوامل تضعیف زبان‌های محلی‌اند. علاوه بر این، خانواده‌ها—ناخودآگاه و تحت تأثیر جو اجتماعی—نقشی اساسی در این روند ایفا کردند. بسیاری از مادران، به امید آینده‌ای بهتر برای فرزندانشان، زبان مادری را کنار گذاشتند و تنها به فارسی سخن گفتند. اما آیا آینده‌ای که در آن، نسل‌ها از هویت خود بیگانه باشند، آینده‌ای مطلوب است؟
زبان، پیوند ما با گذشته و آینده
نگاه نسل‌های جدید به زندگی، بیش از پیش به لحظه محدود شده است؛ بی‌توجهی به گذشته و آینده، سبب شده است که زبان مادری تنها به خاطره‌ای در ذهن‌ها تبدیل شود. اما زبان تنها مجموعه‌ای از واژه‌ها نیست؛ حامل فرهنگ، تفکر، و جهان‌بینی یک قوم است. حذف آن، به معنای از دست دادن بخشی از خرد جمعی یک جامعه است.
احیای زبان‌های محلی نیازمند یک عزم ملی است. خانواده‌ها، نهادهای آموزشی، و سیاست‌گذاران فرهنگی باید درک کنند که تنوع زبانی، سرمایه‌ای ارزشمند است، نه مانعی برای توسعه.
بزرگی را پرسیدند: وطن چیست؟
گفت: زبان مادری‌ات، اگر از یادت رفت، تو نیز بی‌وطن شده‌ای.
“ما همچو خسی بر سرِ دریای وجودیم
آویخته با ریشه به اعماق، ولی گم”
#زبان_فارسی #زبان_لکی #کلاردشت #زبان_کردی #زبان_گیلکی #مازندران
✍فرهاد سلطانمرادی
کانال تلگرامی گلونی
🌹🌹🌹🌹
@Golvani_lak
👍5💔1