اسیر کنج کسالت ،دچار خواب شدم
دوباره طعمه ی کابوس و اضطراب شدم

نشست خاک مذلت چنان به چهره من
که پیش آینه از شرم خویش اب شدم

به اصل نسخه ی متروک خویش برگشتم
خراب بودم از اول ،همان خراب شدم

به پای چوبه ی دارم کشید بخت بلند
به دور گردن خود حلقه ی طناب شدم

کلاف کور به دست شکسته ام دادند
به پیچ پوچ رسیدم ،هلاک تاب شدم

به عیش ونوش نشستند دسترنج مرا
همیشه سنگ فرودین اسیاب شدم

کسی نجست مرا من کسی نمی جویم
کجاست مرگ که با خلق بی حساب شدم

چه شد نصیب من از ان همه زلالی ؟یاس
به باتلاق زدم غرق منجلاب شدم

به پشت پنجره در انتظارپوسیدم
شبیه عکس دچار حصار قاب شدم

منم کسی که نمک روی زخم من پاشید
ببین چگونه به دستان خود عذاب شدم

نبود بارقه ای در اجاق آگاهی
در این کویر نفس کش عبث کباب شدم

هنوز برج بلند نجابتم ،حسرت !
بنای شعر تو اباد اگر خراب شدم


#مرتضی_امیری_اسفندقه


💞🍀🍀
@golbarg012🎀