«علامه خیلی آرام و آهسته تدریس می‌نمود، از پراکنده‌گویی اجتناب داشت، در عوض، کم‌گوی و گزیده‌گو بود و بحث‌ها را با عباراتی کوتاه، اما متین و محکم بیان می‌کرد، وقتی می‌خواست درسی را آغاز کند، نخست موضوع آن را روشن می‌کرد و ابعادش را تشریح می‌کرد و بعد به استدلال در خصوص آن می‌پرداخت و عقیده داشت بسیاری از خطاها و اشتباهات برخی از علما این بوده که موضوع بحث را به درستی روشن نکرده‌اند. حریم مباحث را حفظ کرده و آن‌ها را با هم ممزوج نمی‌کرد و عادت نداشت در درس‌های فلسفی و عرفانی از مَثَل و شعر و عبارات کشکول‌گونه برای خوش‌‌آمد شاگرد استفاده کند و معتقد بود مطالب برهانی باید به وسیله‌ی دلیل تفهیم شوند و از این طریق باید زمینه‌ی اذهان را برای پذیرش مطلب مهیا کرد. علامه، از این که با صراحت بگوید، نمی‌دانم! ابایی نداشت. کراراً اتفاق می‌افتاد که می‌گفت باید این موضوع را ببینم و یا این که لازم است در خصوص آن فکر کنم، بعد جواب دهم.»

به نقل از استاد ابراهیم امینی

#مکتب_تربیتی_علامه_طباطبایی
#روز_کتاب_و_کتابخوانی

انجمن علمی علوم‌ تربیتی دانشگاه تهران