روزی سر کلاس ضمن تدریس به مناسبتی بیتهایی از یک قصیده ترکی #فضولی خواندم. همت عزیز حتما با این قصیده آشناست. این قصیده در مدح حضرت رسول و از نظر زیبایی و جزالت در حکم غزلواره است. با ردیف «سو» آغاز می شود. می‌دانید که التزام چنین ردیفی در قصیده مشکل است و تنها از نابغه ای همچون فضولی چنین التزامی ساخته است. این قصیده در بیشتر نسخه ها نیامده است. به هرحال ازدانش‌آموزان خواستم اگر کسی این قصیده را پیدا کرد صورت کامل آن را بیاورد و در کلاس بخواند. هفته بعد رامیز بود که صورت کامل قصیده را که با خطی خوش یادداشت کرده بود به کلاس آورد و روی میز من نهاد. بنا به خواهش من او کل قصیده را بسیار زیبا و بدون غلط خواند. شوری هم در فضای کلاس پدید آمد که آنرا خوب به یاد دارم. بنده ضمن تحسین و تشویق ظاهری و عینی رامیز در دل و ضمیرم نیز او را بسیار تحسین کردم که در محیطی همچون پارس‌آباد که امکانات کتابخانه‌ای در آن موجود نبود چقدر تلاش کرده تا توانسته دیوان فضولی را پیدا کند و قصیده مورد نظر را یادداشت نماید. همان لحظه من دریافتم که رامیز دغدغه ادبیات و پژوهشگری دارد به همین جهت همواره در پی کسب خبر از ایشان بودم تا اینکه به طور اتفاقی چندین سال قبل در محال #خروسلو در منزل داییم به مرد میانسالی برخوردم که ضمن صحبتهایش معلوم شد پدربزرگ مادری رامیز است. ایشان گفتند که رامیز در رجا استخدام شده است اما از فعالیتهای ادبی او خبر نداشت. هنگام تحصیل در دوره دکترا در تهران یکبار به محل کار رامیز در رجا رفتم اما همکارانش گفتند به ماموریت رفته است.
بهار امسال بهروز صدیقی -که ایشان را خیلی دوست دارم- به مشگین شهر آمده بود ایشان از فعالیتهای گسترده ادبی و فرهنگی رامیز خبر داد که بسیار خوشحال شدم اما متاسفم که به آثار و نتایج فعالیتهای او دسترسی ندارم.
به هرحال همت عزیز٬ از دور پیشانیت را می بوسم و این که می بینم وفادارانه از معلمی گمنام که خزان پیری محمل بر آستانش افکنده است یاد می کنید بر خود می بالم. اگر رامیز را دیدی سلام مرا به ایشان برسان و رویشان را ببوس. چه سعادتی خواهد بود اگر روزی تو و رامیز را در کنار هم زیارت کنم. به خدا می سپارمت.

۲۴شهریور۹۶-مشگین شهر

https://telegram.me/dusharge