جامعه ای مبتلا به سندروم اردک
فرد مبتلا به سندروم اردک را به طور خلاصه میتوان
اینگونه معرفی نمود :
ااز بیرون فردی شاد و بی نقص اما از درون کاملا ویران و پر از نگرانی و تشویش
مانند اردکی شناور روی برکه ای زیبا
که از دید ما کاملا بی حرکت و آرام به نظر می رسد
اما پاهایش در زیر آب به سختی در تلاش اند تا روی آب شناور بماند
افراد مبتلا به سندروم اردک را میتوان در بین
روشنفکران توییتر
بلاگرهای اینستاگرام
و خوشبخت های فضای مجازی
که اغلب سعی در ارائه تصویری بی نقص و آرام از زندگی خود دارند اما در واقع دچار مشکلات زیادی در زندگی هستند و یا حداقل برای ارائه این تصویر مانند اردکی که مثال زدیم رنج و سختی زیادی را تحمل می کنند اما هیچگاه مشکلات خود را آشکار نمی کنند.
به دلیل آنکه فرد مبتلا به سندروم‌ اردک تصویری به دور از واقعیت های دنیا به نمایش میگذارد و به دلیل قیاس های پی در پی افراد دیگر با آن مدل زندگی باعث آسیب های زیادی به سلامت روان جامعه میگردد و دروازه ورود به بیماری هایی چون
افسردگی و اضطراب حاد می گردد.

#رامین_وهاب_راوی


@captionkhaas

کاش روزی مدرسه ای تاسیس شود
که به همه ما الفبای شاد زیستن را بیاموزد
و معلمی دلسوز بیاید و نجاتمان دهد
از این همه غصه و دغدغه های خودساخته
تکنیکی به ما بیاموزد که همواره در پس ذهنمان
آگاه باشیم که فقط یک بلیط برای زندگی
در این دنیا داریم و حواسمان را به تیک تاک
گذر عمر بیشتر جمع کنیم تا لحظات عمر را
آلوده به غم،نگرانی،دلواپسی و حال بد نکنیم
مدرسه ای که پر باشد از رنگ های زیبا
با ناظمی خندان و خوش برخورد
که تشویقمان کند به خندیدن با صدای بلند
رقصیدن با فراخ بال‌و پوشیدن لباس هایی
شاد و دلبرانه بدون توجه به نظر دیگران

#رامین_وهاب_راوی

@captionkhaas

در دالان‌های روح خسته‌ام
همان جایی که نبودنت چون آوازی غم انگیز طنین انداز می شود،
تکه های شکسته عشقی را جمع می کنم
که هنوز خون آلود است.
و در این ویرانه تنها سرگردانم
و خاطراتی را که چون سایه‌ها مرا آزار می‌دهند چنگ می زنم .
زیرا می دانم که هر قدم دوری از تو سفری عمیق تر به اندوه است.

#رامین_وهاب_راوی


@captionkhaas

ماندن در سرگردانی،
فرسایشی بی‌پایان است‌
چون برگ معلقی در باد
که نه ریشه‌ای دارد و نه مقصدی
رفتن هرچند که دشوار،
اما گاه یگانه راه رهایی‌ست
چه سود از حضوری که
جز سردرگمی ثمری ندارد؟
من رفتنی را می‌پسندم
که‌ شکوه یقین در آن باشد
نه ماندنی که در هاله‌ای
از تردید رنگ ببازد

#رامین_وهاب_راوی

@captionkhaas

آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخندِ غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

@captionkhaas

ما نسل بُریده‌ها شدیم...
نه دل در گذشته داریم،
نه امید به آینده.
نه آن‌قدری ماندیم که سنت شویم،
نه آن‌قدری رفتیم که مدرن باشیم.

آموختیم سکوت کنیم نه از درک،
از خستگیِ توضیح دادن به گوش‌هایی
که فقط نوبت دهان‌شان را می‌دانند.

می‌خندیم، ولی هر لبخند ما،
خاکِ یک رؤیاست
که دفنش کردیم بی‌هیاهو

#رامین_وهاب_راوی

@captionkhaas

برای زنی که بارها رفتن آدم‌ها را دیده
اما هر بار محکم‌تر تکه‌های خورده شده
وجودش را جمع کرده،
تنهایی نه یک تراژدی،
بلکه امری عادیست
چنین زنی به راحتی “نه “می‌گوید
و بی نیاز از هرکس از خود دفاع می‌کند.
نه سردی نگاهی قلبش را می‌لرزاند
نه رفتن کسی دلش را ….

#رامین_وهاب_راوی


@captionkhaas