#አላሐምዱሊላሒ_ደህና_ናት!
፡
፡
#በአሌክስ_አብርሃም


ልክ ከ8ኛ ክፍል ወደ 9ኛ ክፍል ሳልፍ ደስታ የሚያደርገኝን አሳጣኝ። አበድኩ፤ ልቤ በደስታ ጧልትል ደረሰች። የባሰ ደስታዬን ጣራ ያስነካው ጉዳይ ደግሞ ወደ 9ኛ ክፍል ማለፌ ብቻ ሳይሆን 9ኛ ክፍል እንድማርበት የተመደብኩበት ትምሕርት ቤት ነበር። ታሪካዊውና ታላቁ ወይዘሮ ስኂን ትምህርት ቤት። እውነቱን ለመናገር ያኔ ዩኒቨርስቲ መግባት ራሱ ወይዘሮ ሲኂን እንደ መግባት አያኮራም ነበር።ሰማያዊ ዩኒፎርሙ፥ ምርጥ መምሕራኖቹ፣ የቀለም ቢባል የሙያ…። እንደውም ከዛ በፊት የራሱ የሆነ
ትልቅ የሙዚቃ ትምሕርት ክፍል እና ኦርኬስትራ ቡድን ሁሉ ነበረው።

ረዥምና ግርማ ሞገስ የተላበሰው ቢጫ ፎቁ ከሩቅ ተጋድሞ ሲታይ ቤተ መንግሥት እንጂ
ትምሕርት ቤት አይመስልም። እንዲያውም ይኼን ሁሉ ዓመት የተማርኩበት ትምሕርት ቤት አሁን
ከተመደብኩበት ጋ ሳወዳድረው አመዳም ሆነብኝ፤ ኮሰሰብኝ። የሆነ ከላሶቹን ሳያቸው የዶሮ ቤት
ወስለው ታዩኝ።

ሞት ይርሳኝ! እንዲህ በደስታ ሰከሬ ጓደኛዬን፣ አብሮ አደጌን አልአሚንን ረሳሁት። የት ሄደ? ፍለጋ ጀመርኩ። አል አሚን ጓደኛዬ ነው፤ አብሮ አደጌ። ዝምተኛ ልጅ ነው። ድፍን ተማሪው በዝምታውና
በጉብዝናው ነበር የማያውቀው። ትምህርት ቤቱን አካልዬ ሳጣው በትምሕርት ቤታችን የኋላ በር
ወጥቼ ሁልጊዜ ወደምንቀመጥባት ትንሽ ጫካ ሄድኩ፡፡ ብቻውን ተክዞ ተቀምጧል።አቤት አቀማመጡ
ሲያሳዝን። ያ ረዥም ቁመቱ እንደሳንቡሳ ጥቅልል ብሎ ውስጡ የሐዘን ምስር ተሞልቶበት… ግራ ገባኝ። በዚህ ልዩ ቀን እንኳን አል አሚን ማንም ያዝናል ብዬ አላሰብኩም ነበር። ምን አስተከዘው ግን? ካርዱን በዓይኔ አይቼዋለሁ፤ 99ነጥብ ምናምን ነቅንቆት ነው ያለፈው። ያውም ከትምህርት ቤት
አንደኛ ወጥቶ ።

“ምን ሆንክ?” አልኩት፤

“ምንም?”

“ታዲያ ምን እዚህ ጎልተህ?”

አፍራ እኮ ወደቀች።” አለኝ እንባ ተናንቆት። ሚ.ስ……ኪ….………….ን !! እኔም እንደሳንቡሳ
እጥፍጥፍ ብዩ አላአሚን ጎን ተቀመጥኩ፤ ጠጋ አለልኝ። በቃ ሁሰታችንም የሚኒስትሪ ካርዳችንን አንክርፍን በትካዜ ቁጭ አልን። ከሩቅ ለሚመለከተን ሰው ካርዱ ወደ 9ኛ ክፍል በጥሩ ውጤት ያለፍንበት መረጃ ሳይሆን ተከፍሎ የማያልቅ እዳ እንድንክፍል ከፍርድ ቤት የተሰጠን ትዕዛዝ ወረቀት .
ይመስል ነበር። ሰናሳዝን!! ደሴ ዕውቀት ጮራ ትምሕርት ቤት ጀርባ፣ ጦሳ ተራራ ሥር እኔና አላሚን በትካዜ ተቀምጠን ቀረን።

እስካሁን እንደአፍራህ ትልልቅ ዓይኖችና እንደቲማቲም የቀላ ከንፈር ያላት ሴት ዓይቼ አላውቅም።ለነገሩ እኔን ትዝ የሚሉኝ ዓይኖቿና ከንፈሮቿ ናቸው እንጂ አፍራህ “ውብ” የሚለው ቃል የማይገልጻት ጉድ ነበረች። ቁመቷ ምዝዝ ብሎ የወጣ፣ ፀጉሯ ለስፖርት ፔሬድ' ጠቅልላ ካሠረችበት ስትፈታው
መቀመጫዋ ላይ የሚደርስ፤ በዚያ ላይ ጥቁረቱ!በዚያ ላይ ብዛቱ!“ጥቁር ፏፏቴ !” (“ጥቁር አባይ ሲባል የአፍራህ ፀጉር ይመስለኝ ነበር።) እጆቿ፣ እግሯ፣ ኧ………….ረ የአፍራህ ቁንጅና ! በመቶ ዓመት አንዴ የሚከሰት ዓይነት ነገር ነው። ወሎ የቆንጆ አገር ሲባል እፍራህ ትዝ ትለኝና “ሃቅነው!” እላለሁ። እንዲያውም ወሎ አፍራህን ብቻ ይዞ ከድፍን ኢትዮጵያ ጋር በቁንጅና ቢወዳደር አጠገቡ የሚደርስ ያለ አይመስለኝም፡፡

ታዲያ ይህን ሁሉ ቁንጅና ይዛው 7ኛ እና 8ኛ ከፍል እኛ ከፍል ነው የተማረችው። ይሄን ጉድ ችለን መኖራችን ተዓምር አይደል ? በዛ አፍላ ዕድሜ ኤርታሌ ላይ ጥደው ነው እኮ ያስተማሩን።
ዳኛቸው የሚባል ሌላ ክላስ የሚማር ጓደኛችን ታዲያ ልክ የእረፍት ሰዓት ደውል ሲደወል እንቅፋት እስኪደፋው እየሮጠ እኛ ከፍል ይመጣና አፍራህን እያየ እንዲህ ይለናል፣ “አፍራህ ያለችበት ክላስ አንድ ቀን ብማር አንጎሌ ይከፈት ነበር፣ ከመቶው መቶ ነበር የማመጣው፤ መናፈሻ ውስጥ እኮ ነው የምትማሩት፣ ብርቅዬ ድንቅዬ ፍጥረት እየጎበኛችሁ፣ ቱሪስት ናችህኮ ቱሪስት፤ በኢትዮጵያ ብቻ፣
ደሴ ብቻ፣ በዕውቀት ጮራ ትምሕርት ቤት ብቻ፣ሰባተኛ ሲ ክፍል ብቻ የምትገኝ ብርቅዬ ፍጥረት እየጎበኛችሁ።”
እውነት አለው። አፍራህ እነዚያን ዓይኖቿን አንዴ ስታሳርፍብን ልባችን ከቅቤ የተሠራች ይመስል
ቅ…ልጥ! ደግሞ ዓይኖቿን ጨፍና የምትስቀው ነገር አላት፤ አቤት ሲያምርባት! “አፍራህ! አፍራህ!
አፍራህ!” ይላል ሳር ቅጠሉ። ታዲያ እሷ ጋር ለማውራት ለመቀራረብ የማይጥር ማነው?

አፍራህ፣ ወይንሸትና ሰዓዳ አንድ ወንበር ላይ ነበር የሚቀመጡት። እውነቱን ለመናገር አፍራህን ዓይቼ
ዳርና ዳር የተቀመጡትን ወይንሸትና ሰዓዳን ስመለከት ሰው አይመስሉኝም።ይቅር ይበለኝ!…አፍራህን ዙሪያዋን ለመጠበቅ የተገነቡ ግንቦች መስለው ነው የሚታዩኝ። ለነገሩ ሁላችንም የከላሱ ልጆች የኾንን ዙሪያዋን የበቀልን አረም ነገሮች ነበር የምንመስለው። አፍራህ የምትባል ጉድ እንድታጣላን መሃላችን
ጥሎብን ምን እናድርግ።7ኛ “ሲ” ክፍል ማን አለ ቢባል አፍራህ ብቻ። ሒሳብ አስተማሪያችን ራሳቸው ሰባት ጥያቄ ከጠየቁ አምስቱ ለትፍራህ ነው። በእርግጥ አፍራህ አምስቱንም አትመልስም፤ ግን ፈገግ ይሉላታል። ግንኮ እኛ ሐበሾች ብዙዎቻችን እናስመስሳለን እንጂ ሴት አናከብርም፤ የምናከብረው
ቆንጆ ሴትን ነው።

ሚስኪን ጓደኛዬ አል አሚን ታዲያ ከዚች ተዓምረኛ ልጅ ፍቅር ያዘው። ያውም የማያፈናፍን፣ ትንፋሽ የማይሰጥ ፍቅር። አል አሚን አባቱ ሞተዋል። እናቱም አቅመ ደካማ ነበሩ፤ እማማ ከድጃ።
(ለጀነት ይበላቸው! ዛሬ በሕይወት የሉም።) ከትምሕርት ቤት መልስ በሶላት ሰዓት መስጊድ ሲሰግዱ
የሚገቡ ሰዎችን ጫማ በመጠበቅና በመጥረግ ነበር ራሱንም እናቱንም የሚያስተዳድረው። አፍራህን
እንዳፈቀራት የነገረኝ በሐሳብ መንምኖ ሳር ካከለ በኋላ ነው።
ሲጀመር አል አሚን ዝምተኛ ልጅ ነው። አይናገር ! አይጋገር ! አንድ ቀን ታዲያ እኛ ቤት ሄደን ሳለ
(እናቴ ባጣም ነው አል አሚንን የምትወደው…)

“አላሚን!” አለችው፤ ስትጠራው እንደዚህ ነው።

“አቤት” አለ፤

“ትምርት ከበደህ እንዴ?” አለችው በሐዘን እያየችው።

“አይ!”

“ታዲያ ምነው ጭው አልክ? እስቲ አቡቹ ጋር ይችን ብሉ” ብላ እንጀራ እየጋገረች ስለነበር ትኩስ
እንጀራ ላይ በርስሬ ነስንሳ ቅቤ ለቅልቃ ሰጠችን። እኔ ላጥ ላጥ ሳደርገው አል አሚን የእንጀራውን
ዓይኖች የሚቆጥር እስኪመስለኝ እንጀራውን በትኩረት እያየ በሐሳብ ጭልጥ አለ። አል አሚንን
በትኩረት ያየሁት ከዚህ ቀን በኋላ ነበር። እውነትም ጭንቅላቱ ብቻ ቀርቶ ነበር::

“አንተ ምን ኹነህ ነው? ወስፌ መሰልክ እኮ” አልኩት፤ እውነቴን ነው ገርሞኝ ነበር። ሰው ሲከሳ አናቱ እንዲህ ቋጥኝ ያክላል እንዴ!? በስማም!!!
“አቡቹ ለማንም አትናገርም የሆነ ሚስጥር ልንገርህ ?”
“አልናገርም”
“ማሪያምን በል”
“ማሪያምን! …ሂድ ወደዛ ! እኔ ሚስጥራችንን ለሰው ተናግሬ አውቃለሁ?” ተቆጣሁ።
“እሱማ አታውቅም፤ ይሄ ግን ሚስጥር አይደለም”
“እና ምንድን ነው?”
“እ…ሚስጥር ነው” አለኝ እየፈራ። ሚስኪን!
“ምን መሰለህ ! እ.አፍራህን እያት እያት ይለኛል…እ…ማታ ማታ ዝም ብላ ትዝ ትለኛለች…አርብ