አትሮኖስ

የመኖር አካፋይ የመሞት ሲሶ መንገድ መሃል........ part 1
(ሜሪ ፈለቀ)

ዓይኖቼን በቦዛዛው ስከፍት መጀመሪያ ያየሁት የጨለማ በር የመሰለ ሁለት ቀዳዳ ነበር። ቀዳዳው ውስጥ ጥቋቁር ሰበዝ የመሰሉ ነገሮች እጅብ ብለው ነገር……… እይታዬ እየጠራ ሲመጣ ነው የሰው አፍንጫ መሆኑን ያወቅኩት። የፊቴ ደፍ ላይ ይሄን የሚያህል አፍንጫ ምን ያደርጋል? ምን ሊሆን ነው እንዲህ የተጠጋኝ?

«ሜላት ትሰሚኛለሽ? የምለው ከተሰማሽ ዓይኖችሽን በጣቴ አቅጣጫ አንቀሳቅሺልኝ» ባለአፍንጫው ሰውዬ ፊቱን አሸሽቶ የሌባ ጣቱን ከአንዱ አቅጣጫ ወደሌላው ያወዛውዘዋል። ትንፋሹ የሚሰማኝ ቅርበት ላይ ሆኜ ምን ያስጮኸዋል? በአይኖቼ ጣቱን እየተከተልኩ ከቆየሁ በኋላ ዙሪያ ገባዬን ቃኘሁ። ሀኪም ቤት አልጋ ላይ ነኝ። ባለአፍንጫው ሰውዬ እና አጠገቡ የቆመችው በዓይኖቿ የምትስቅ ወጣት ሴት ከደረቡት ነጭ ጋውን በመነሳት ዶክተር ወይ ነርስ እንደሆኑ ገመትኩ። ዓይኔን ከጣቱ ጋር ስላዳከርኩት ደስ ያላቸው ይመስላሉ። ሴቷ ሰውነቴ ላይ እየተርመሰመሰች እንደሆነ ይታወቀኛል ግን የገዛ ሰውነቴ እንደባዕድ ነገር ነው የሚሰማኝ። ሽባ ሆኜ ነው? ለምንድነው ሰውነቴን የማልሰማው? አፌ ላይ የነበረውን የሆነ ፕላስቲክ ነገር ፈልቅቃ አንዳች የሚያህል ቱቦ ከአፌ ውስጥ እየመዘዘች ስትስብ የት ድረስ ዘልቆ እንደነበር ያልገባኝ ቱቦ ጉሮሮዬን እየፋቀው ሲወጣ ይታወቀኛል።

«ዌልካም ባክ ሜላት። ዶክተር ሀይሌ እባላለሁ። በቀስታ ለማውራት ሞክሪ እስኪ……. ዝምብሎ አንድ ቃል! የመጣልሽን» አለኝ በማባበል።

«ምን ሆኜ ነው ሀኪም ቤት የመጣሁት?» አልኩኝ ስሰማው የራሴ ባልሆነ ቀሰስተኛ ድምፅ። ፈገግ አለ የሆነ ግልግል አይነት ስሜት በቋጠረ ፊት…………. ሴቷ ከግርጌዬ ዞራ የእግሬን መሃል በጣቷ እየነካካች።

«ጣቴ ከተሰማሽ እግርሽን አንቀሳቅሺልኝ እስቲ» አለችኝ። ጣቴን ይሁን ያንቀሳቀስኩት ሙሉ እግሬን ብቻ አንቀሳቀስኩላት። ተያይተው ያልገባኝን መልዕክት በግንባራቸው ተለዋወጡ። በደመነፍስ እጄ ይሰራ እንደሆነ ለማረጋገጥ ሳይጠይቁኝ እጄን አዘዝኩት። ይታዘዛል። ሰውየው የሆነች አንድ ቂጥ በአግባቡ የማታስቀምጥ መቀመጫ ነገር ስቦ በግራ ጎኔ አልጋው አጠገብ ተቀመጠ።

«ወይዘሪት ሜላት? አደጋ ደርሶብሽ ነው ወደዚህ የመጣሽው። ከደረትሽ ዝቅ ብሎ ሁለት ቦታ በመሳሪያ ተመትተሽ ነው። (እሱ እያወራ በእጄ ለመዳበስ ሞከርኩ።) ስለተፈጠረው ነገር የምታስታውሺው ነገር አለ?» በጭንቅላቴ ንቅናቄ እንደማላስታውስ ነገርኩት።

«እድለኛ ነሽ ጥይቱ ጉበትሽን ለጨረፍታ ነው የሳተው። በቀዶ ጥገና ወቅት ትንሽ ኮምፕልኬሽን ተፈጥሮ የነበረ ቢሆንም ቀዶ ጥገናው ስኬታማ ነበር። ነገር ግን ወደአዕምሮሽ ክፍል የሚሄደው ኦክስጅን ተቋረጦ ስለነበር የተወሰነው የእዕምሮሽን ክፍል ጎድቶታል። የዚህ ጉዳት ዋነኛው አካል ሜሞሪ ሎስ ነው።» ያለው ይግባኝ አይግባኝ እንጃ ብቻ በጭንቅላቴ የማስታውሰውን ነገር መበርበር ጀመርኩ። እሱ ማብራራቱን ቀጥሏል። ሀባ ምናምኒት ነገር ጭንቅላቴ ጓዳ የለም። አይ በደንብ ስላልነቃሁ ይሆናል፣ ድንጋጤ ላይ ስለሆንኩ ይሆናል፣ የሰጡኝ ማደንዘዣ አለቀቀኝ ይሆናል፣ ......... ምንም ምክንያት ይሁን ብቻ የሆነ ነገር ይሆናል እንጂ ዜሮ ዘጭ የሆነ ጭንቅላትማ አይኖረኝም።

«ጥያቄ አለሽ?» አለኝ ግማሹን ያልሰማሁትን ማብራሪያ ሲጨርስ።
«ማነው የተኮሰብኝ? ምን አድርጌያቸው ነው?» የሚለው ጥያቄ ከአፌ ወጣ!
«አልታወቀም። ማንም ይሁን ማን የተኮሰብሽ ሰው ፖሊሶች እቦታው ከመድረሳቸው በፊት አምልጧል። ዝግጁ ስትሆኚ ፖሊሶች ቃልሽን ሊቀበሉ ይመጣሉ። ምናልባት አገግመሽ ወደቤት ስትገቢ ፍንጭ የሚሰጥሽ ነገር ታገኚ ይሆናል።» ሲለኝ ቤቴን ለማሰብ ሞከርኩ።

«ቤት አለኝ? ቤቴ የት ነው? የሚያውቀኝ ሰው፣ ሊጠይቀኝ የመጣ ሰው የለም?»

«የቤት ሰራተኛዋ ነኝ ያለች ሴት ጠዋት መጥታ ነበር። ስልክ አስቀምጣ ነው የሄደችው። ደውለን እንደነቃሽ እናሳውቃታለን። አደጋው በደረሰብሽ ሰዓት መኪናሽ ውስጥ የእጅ ቦርሳሽ ተገኝቷል። ፖሊሶች በኤግዝቢትነት ይዘውት ነው። መታወቂያሽ ላይ ያለው አድራሻ አሁንም ድረስ የምትጠቀሚበት ከሆነ አራዳ ክፍለከተማ ነው የሚለው።» አለኝ ከተቀመጠበት እየተነሳ። የቤት ሰራተኛ ያለኝ ሴት ነኝ? እናት እና አባቴስ? አግብቼ ወልጄ ይሆን? ስንት ዓመቴ ነው? በወና ጭንቅላቴ ውስጥ መዓት ጥያቄዎች ሚሞሪ በሌለው ሰፊ ቦታ ተንቀዠቀዡበት።

«መቼ ነው አደጋው የደረሰብኝ?» አልኩኝ
«ከ27 ሰዓታት በፊት»
«ካላስቸገርኩኝ ትንሽዬ መስታወት ነገር ማግኘት እችል ይሆን? ፊቴ ምን እንደሚመስል ማስታወስ አልቻልኩም።» ስለው ግር በተሰኘ ሁናቴ ሲያየኝ እስከዛ ሰዓት እጇን ቆላልፋ ቆማ የነበረችው ሴቷ ሀኪም ፈጠን ብላ

«ቆይ ቦርሳዬ ውስጥ አለ» ብላ ወጣች። እንኳን የዘነጉትን ፊት አንድ ዓይን አጉልታ የማታሳይ ትንሽዬ መስታወት ይዛ ተመለሰች። መስታወቷን ቀረብ ራቅ እያደረግሁ ራሴን ላይ ሞከርኩ። ፊቴን አውቀዋለሁ። የሆነ 'የት እንደማውቀው ጠፋኝ እንጂ ይሄን ሰው አውቀዋለሁ' እንደሚሉት የሌላ ሰው ፊት አይነት እውቂያ ፊቴን አውቀዋለሁ። የሆነ ነገሩ የተቀየረም ይመስለኛል። ብቻ አላውቅም ቢዚ የሚያደርገው ሚሞሪ የሌለው ወና ጭንቅላቴ የፈጠረብኝ ቅዥብር ይሆናል። ያበጠ ከሚመስለው ዓይኔ ውጪ የተሸበሸበ ቆዳ ፊቴ ላይ የለም። አሮጊት አይደለሁም ማለት ነው።

«እድሜዬን መታወቂያዬ ላይ አግኝታችሁታል?»
«የትውልድ ዘመን 1980 ነው የሚለው።» ካለ በኋላ ያለንበትን ጊዜ ላላስታውስ እንደምችል አውቆ መሰለኝ «አሁን 2015 ላይ ነን!» አለ ቀጥሎ።

«እስከመቼ ነው ምንም የማላስታውሰው?» አልኩት ባወራሁ ቁጥር ሲደክመኝ እየታወቀኝ።

«አዝናለሁ! በእዚህ ጊዜ ብሎ ማለት አይቻልም። ወደኖርማል የበፊት እንቅስቃሴሽ ስትመለሺ ትውስታሽ በራሱ ጊዜ ሊነቃ ይችላል። ምናልባት እስከወዲያኛውም ላይመለስ ይችላል። ምናልባት ደግሞ የተወሰነ ትውስታሽ ተመልሶ የተቀረው ላይመለስ ይችላል። ቁስልሽ ድኖ ስትበረቺ የተለያዩ ቴራፒዎች እንድትሞክሪ እናደርጋለን። አዝናለሁ። » አለኝ አዝኖ ሳይሆን ማለት ስላለበት የስራ ግዴታው በሚመስል አነጋገር። ከዛ በኋላ ለረዥም ሰዓታት ዝም አልኩ። ብቻዬን ከተኛሁበት ክፍል በህመም ሲቃ በሚያዜሙ ታካሚዎች በተከበበ ክፍል ስድስተኛ ሆኜ ተደመርኩ። ሁሉም ታካሚዎች አስታማሚ አላቸው። የሚያጎርስ፣ የሚያገላብጥ፣ ምጽ ምፅ የሚል፣ ሲከፋም የሚያለቅስ፣ ሲበረታ አምላኩን የሚለማመንለት ብቻ ከጎናቸው ሰው አለ። ቀኑ የማላውቀውን የሰዓት ዙረት ቁጥር ዞሮ ምሽት እስኪሆን እኔን ብሎ የመጣ ሰው የለም። አደጋ እንደደረሰብኝ አልሰሙ ይሆን? ብቻዬን ይሆን የምኖረው? እሺ ይሁን ያቺ የቤት ሰራተኛ ነኝ ያለችውስ የት ገባች? ደውላ ለቤተሰቤ ወይ ለጓደኞቼ አትናገርም? ከአንዱ ሀሳብ ወደሌላው ስዘል፣ አናቴ ላይ የተንጠለጠለው ጉሉኮስ ሲያልቅ ሲቀየር ፣ በየመሃሉ መድሃኒት በክንዴ ሲሰጡኝ፣ ሳንቀላፋ ስነቃ ምሽቶ ነግቶ አረፋፈዱ ላይ የቤት ሰራተኛዋ ነኝ ያለችው ሴት በዶክተሩ እየተመራች መጣች። በትንሽዬ ዘንቢል የያዘችውን የምግብ ሰሃን እና ፔርሙዝ እያወጣጣች ከልብ ባልሆነ አጠያየቅ

👍28❤1

7.33K viewsTsiyon Beyene, 18:03