ከመንፈሱም በላይ የአካል ድካም ተሰማው ወገቡ ተንቀጠቀጠ፡፡ መቆምም አቃተው። ያን ፀሐይ ላይ የነበረ ወንበር ወደ ጥላ ቦታ ወሰደና ቁጭ አለ፡፡ የሀሳብ ሸክሙን ያቀለለ መስሎት « ኡህህህ» ብሎ በረጅሙ ተነፈሰ።
«አንቺ ኢትዮጵያ!» አለ ትንሽ ቆይቶ። ሀገሩን ሊወቅሳት ይሁን
ሊያለቅስላት ገና ሃሳቡን አላዘጋጀም፡፡ ብቻ ከንፈሩን ንክስ አድርጎ ራሱን ወዘወዘ፡፡
ከትንሽ ቆይታ በኃላ ግን ከራሱ ጋር መነጋገሩን ቀጠለ የሚያዳምጠው
ቢኖር እስከ ውጭ ድረስ በሚሰማ ድምፅ «አንቺ አገር አንቺ ኢትዮጵያ፣ እስከ መቼ ይሆን ጥቂቶች ሲፈነጩብሽ፣ ብዙሃን ሲያለቅሰብሽ፣ እብሪት እንደነገሰብሽ፣ ፍትህ እንደጎደለብሽ የምትኖሪው? ከቶ መቼ ይሆን ደም ያልተቃቡ መንግስትና ሕዝብ የሚኖሩብሽ? እኮ እስከ መቼ!? » ካለ በኃላ አሁንም ትንሽ ተንፈስ ብሎ
«በእርግጥ እብሪት ለማስተዋል፣ ተንኮል ለግልጽነት! ውሸትና ቅጥፈት ለሀቅና ለእውነት ቦታቸውን ሰተው የሰላምና የነፃነት አየር የሚተነፍስብሽ ሀገር ለመሆን ያበቃሽ ይሆን? በእርግጥ የእናትነት እቅፍሽ ለሁሉም ዜጎችሽ እኩል የሚሞቅበት ጊዜና ዘመን ይመጣ ይሆን!? » አለና ላነሳቸው ጥያቄዎች ሁሉ መልስ የሚጠብቅ ይመስል ዝም ፀጥ፣ ፍዝዝ ትክክዝ እንዳለ ለደቂቃዎች ያህል ቆየ፡፡ በሀሳቡ ግን ሌላ
ነገር ያሰላስል ነበርና እንደገና መናገር ጀመረ። «ደግሞ እኮ አያፍሩም!» አለ በመሳቅ
ዓይነት በደረቁ ፈገግ እያለ፡፡ በዚህ ጊዜ ትዝ ያለው ገዢዎች ከመጋረጃ ጀርባ ያላቸውን ድብቅ አጀንዳ ይበልጥ ለመሸፈንና የአኮረፈ ሕዝብ ለመደለል ሲሉ
በቁጥጥራቸው ስር በአደረጉት ራዲዮና ቴሌቪዝን አዘውትረው የሚወሻክቱት ባዶ ተስፋ ነው፡፡ እናም ይህንኑ በራሱ ቃል ይናገረው ጀመር፡፡ ‹‹ኢትዮጵያ አገራችን፣ የአሥራ ሦስት ወር ፀጋ! ይሏታል! ደሞ የመከራ ቀን ሲያራዝሙ! (አገራችን ኢትዮጵያ ፡ የሰው ዘር መገኛ ይሏታል! ነገር ግን ነሮውን አጐሳቅለው፣
አስተሳሰቡን አዛብተው፣ አመለካከቱን አላሽቀው በሁሉም ነገር ከዓለም ህዝብ ሁሉ
ወደ ኋላ የቀረ ሕዝብ የሚኖርባትን ሀገር ለምለሟ ኢትዮጵያ» ይሏታል፤ ድርቅና ረሀብ መለያዋ ሆኖ ዓለም በሚያውቀው መዝገብ ላይ በምሳሌነት ስሟ እንዲመዘገብ ያደረጓትን ያልታደለች ሀገር! የነፃነት ተምሳሌት ይሏታል፤ ነገር ግን ላይናገር የታፈነ፣ ላያይ ዓይኑ የተጋረደ፣ ሳይላወስ እግር ከወርች የታሰረ ሕዝብ የሚኖርባትን የሲኦል አምባ!» ላይኖሩብሽ የሚፈጠሩብሽ አገር!» አለና ለአፍታ ያህል ፀጥ ብሎ ሀሳቡን ሲያዳምጥ ቆየና ድንገት «ኤድያ»
በማለት እጁን አወናጭፎ ከወንበሩ ብድግ አለ፡፡ ሁለት
እጆቹን በሁለት የሱሪ ኪሶቹ ውስጥ ከትቶ በዚያው አካባቢ አጎንብሶ ጎርደድ እያለ
«ላይኖርብሽ የሚፈጠሩብሽ አገር» አለ አሁንም።

ሀሳቡ ሁሉ ከዚሁ ጉዳይ ሳይርቅ አንዳንዴ መሬት መሬት ሌላ ጊዜ ሰማይ ሰማይ እያየ እንደገና ራመድ ጎርደድ ሲል ደቂቃዎችን
አሳለፈ፡፡ አልፎ አልፎም
በልቡ እያራ ከንፈሮቹ፣ ይንቀሳቀሳሉ፡፡ በዚህ ጊዚ ብሶቱን መግለጫ የሚሆኑ አንዳንድ ቃሎችና ሐረጎች ውስጥ ውስጡን ይንገዋለልበት ጀመር፡፡ በልቡ
አመላለሳቸው፡፡ እያደር ነፍስ እየዘሩ ይሄዱበት ጀመር። እሱም ስጋ ሊያለብሳቸው ድንገት ከሃሳቡ እንደመባነን እለና ፈጠን ቀልጠፍ ብሉ ወንበሩን ይዞ ወደ ቤት ገባ፡ ጠረጴዛ ላይ ቁጭ አለና ብዕርና ወረቀት አዘጋጀ፡፡ መሞነጫጨር
ጀመረ፡፡

«ህሊና ታሰረ ከወይኒ ወረደ
አእምሮኖ ተክቶ ሆድ እየፈረደ።
ሲያለቅስ አገኘሁት ህግ ተንሰቅስቆ
መክሰስም መፍረድም ለአንድ ሰው ተለቆ፡፡
ጊዜ በቅሎህን ጫን ገስግስ በፈረስ፡፡
እውነት ዳኛ ትሁን ተራዋ ይድረስ፡፡
ይኽ ለሊት ይንጋ እንይ ያ ቀን መጥቶ፡-
ሁሉም እንደ ስራው እንዲበላ አንጉቶ፡፡
ዝምታ ወርቅ ነው ያለው ሰው ይሙት፡

አገር ይዞ ጠፍቷል ሁሉን ፀጥ አርጎት፡፡
እርጥብ ደረቅ በልተህ የጠገብክ መስሉሀል፡-
ወገኔ ልንገርህ እውነት ተርበሀል።
ምነዋ ሰው ሆዬ ሰው መሆነን ተውከው፡-
ቁንጫ ትኋኑ ሲበላህ ዝም አልከው።
መኖር ስቃይ ሲሆን መከራ ጎራ አክሎ፡
ሞትም ጀግንነት ነው እምቢ አልኖርም ብሎ፡፡»

አስቻለው የራሱ ስንኞች ለራሱ ደስ አሉት። እንዲያውም አንዳንዶቹ
ቃለችና ሀረጎች ልክ እንደ እሱ ሲያለቅሱ ተስሙት። ሌሎቹ ደግሞ ሲጣሩ!ለዚያውም ከፍ ባለ ድምፅ፡፡ ስንኞቹ የራሱ ናቸውና እሱን እሱን ሽተቱት።
«ለካ!» አለ አስቻለው አሁንም ለራሱ በመናገር፡ ሰው ብዕርና መወረቀት የሚያነሳው ወዶ አደለም የሀሳብ እጭቃ አእምሮውን ሲወጥረው ቀነስ አድርጎ ለመተንፈስ ነው አልያም ሀሳብ በገዛ ሀይሉ ሞልታ ሲፈስስበት በዚያ አጋጣሚ የደራሲ ሀይወት በትንሹም ቢሆን ገብቶት ሊሆን ይችላል የደራሲ
ሕክፍ! እርርም እድርጎ ለማስቀመጥ ሲፈልግ ነው፡፡» አለና ምናልባት በዘሁ አጋጣሚ
የደራሲ ሕይወት በቶኝሹም ቢሆንና ገብቶት ሊሆን ይችላል
«የደራሲ ኑሮ ሕይወት እንዴት ነው ሁል ጋዜ መጨነቅ? ሁልግዜ መጠበብ? ይገርማል እያለ ራሱን ደጋግሞ ወዘወዘ።

ሰዓቱ ወደ ስድስት ተጠጋ የአስቻለው አንጀት እህል እህል ማለት ጀመረ። ምሳ ትዝ አለው። እርግጥ መንፈሱንም ማሳረፍ ፈለገ፡፡ ያቺን ግጥም የፃፈበትን ወረቀት በስነ ስርአት አስቀመጠና
ከወንበር ላየሰ ብድግ ብሎ ጃኬቱን ደረበ ቤቱን ቆልፎ ቀጥታ ወደ ዋርካው ምግብ ቤት አመራ።
ወትሮም ቢሆን አስቻለውና ጓዴኞቹ ለምሳ አይጠባበቁም እንደያ ስራቸው ባህሪ ነስራ መግቢያና መውጫ ሰዓታቸው ስለሚለያይ ሁሉም በየደረሱበት ሰዓትና ደስ ባላቸው ምግብ ቤት ነው የሚበሉት፡፡ እስቻለውም ማንንም ሳይጠብቅ ቆርሱን
ምሳውን በአንዴ በላ፡፡ ቀዝቀዝ ያለ ውሃ ጠጥቶ ቡና ሲጨምርበት መንፈሱም ተረጋጋ።
በዚያው ምግብ ቤት ውስጥ ትንሽ
ለመቆየት ፈልጎ ነበር፤ ነገር ግን
በተለይ ዛሬ ማርፈጃውን እንደ ዱቄት ሲፈጨው ከነበረ ሀሳብ ጋር የማይጣጣሙ ሁኔታዎች ተከሰቱበት። በርካታ ሀሳብ የለሽ የሆኑ ወጣቶችና ጎልማሶች በሆነ
ባልሆነ ወሬ ሲያዋክቡት ለስሜቱ አልመች አለው፡፡ አንዳንዶቹ ያቧርቃሉ፡ በሳቅ ይንከተከታሉ፤ በቀን በጠራራ ከሴት ጋር ይገፋሉ፤ ይዳራሉ። በዚያ ላይ ንፋሱ ፡
አባራው ! የሻይ ማሽን ሿሿታ፤ የራዲዮ፣ የቴፕ'... ወዘተ ጫጫታ ብቻ ሁሉ ነገር የአዕምሮ እረፍት አሳጣው፡፡ እዚህ ሁሉ ግርግር የሚገላገለውን ቦታ መረጠ!
የገዛ ቤቱን፡፡ ብድግ አለና በቀጥታ ወደ ቤቱ ሄደ፡፡ የተለመደ የዲላ ቀትር ፀሐይ አናት አናቱን እያለው ደረሰና ቤቱን ከፍቶ ገባ፡፡ ከዚያም ወደ አልጋው:: የተንዘረፈፈ ከንሶላና ብርድ ልብሱን ሰብሰብ አድርጎ ጫማውን ብቻ አመለቀና
በጀርባው ጋለል አለ፡፡ ደካከመው፡፡ እንደ እንቅልፍም ይሞካክረው ጀመር፡፡.....

💫ይቀጥላል💫

#ምንትዋብ
፡
፡
#ክፍል_ሦስት
፡
፡
#ድርሰት_በሕይወት_ተፈራ


...“ኸንጉሥ እጅ እንዴት እናመልጣለን?...”
ኢሳያስ፣ የሰማት ይመስል ወደ ጉዳዩ መግባት ፈለገ። አንዴ
ዮልያናንና እንኰዬን ሌላ ጊዜ ደግሞ ግራዝማችን ዐይኑን ተክሎ
ተመለከተ። ፊቱን ወደ ዮልያና አዞረና ፈገግታ ለገሣቸው።

ዮልያና የሆነ ነገር ሊነግረኝ ነው ብለው ጠረጠሩ፤ ለመስማት ጓጉ።

“እመቤቴ... ዋናው የመጣንበት ጉዳይ...” ብሎ እንደገና ሁሉንም
ተመለከተ። ቀጠለና፣ “እመቤቴ... ዋናው የመጣንበት ጉዳይ... ጃንሆይ...በተለይም እኔን ልከውኝ ነው። እርሶ እንዳሳደጓት ስላወቁ የልዥ ልዥዎን እጅ ስለፈለጉ እኼን ለማብሰር ነው የመጣን። ቅድም ግቢው መግቢያ ላይ ልዣችሁ መሬት ላይ ጦር ሲተከል አይታ፣ ደንግጣ ነው መሰል፣ ኸተቀመጠችበት ተነሣች። ለበጎ እንደመጣን ንጉሥ እጅ ሲጠይቅ እንደሱ መሆኑን ሳታውቅ ቀርታ” አለ።

ወለተጊዮርጊስ አመዷ ቡን አለ፤ ሰማይ ምድሩ ዞረባት። ንጉሡ?
እንዴ ንጉሡ የኔን እጅ ሊጠይቁ? እንዴት ሁኖ አለች። እንግዶቹ የሷን
እጅ ሊጠይቁ እንደመጡ ደመነፍሷ ቢነግራትም ለንጉሥ ሚስትነት መሆኑ ግን ከግምት በላይ ሆነባት፤ ተደናገጠች፤ ተርበተበተች፤ ፊቷ የበሰለ ቲማቲም መሰለ፤ ጉንጮቿ ተቃጠሉ። ዐይኖቿን ጨፍና ራሷን
ነቀነቀች፤ ሊሆን አይችልም በሚል መልክ። አንዴ በኔና በጥላዬ
ማይመጣ የለም ማለት ነው? እንባ እንባ አላት። የምታስበው ጠፋት፣ ጭንቅላቷ ባዶ ሆኖ ተሰማት። ጣሪያው ላይ አፈጠጠች- ለዚህ አስደናቂ
ለሆነባት ጉዳይ መልስ ይሰጣት ይመስል። አያቷም በሰሙት ነገር ቢደናገጡም ስሜታቸውን ሰብሰብ አድርገው፣
“እኔ ላሳድጋት እንጂ የወለዱ እኮ እነሱ ናቸው” አሉ፣ መብረቅ
የመታቸው ያህል ድርቅ ብለው የተቀመጡትን ልጃቸውንና ግራዝማችን በአገጫቸው እያመለከቱ። “እነሱ ናቸው መጠየቅ ያለባቸው” አሉ፣
ራሳቸውን እየነቀነቁ።

ኢሳያስ፣ “ርግጥ ነው። የጃንሆይም ፍላጎት ያ ነው። ኻለነሱማ እንዴት ይሆናል? ለመቤቴም ለግራማችም ነው ጥያቄው የቀረበ። እመቤቴ..
ግራማች... ዛዲያ ምን ታስባላችሁ?” አለ። ንጉሥ ልጃችሁን ስጡኝ ሲል ለማንም ቢሆን ብስራት ነው የሚል ቃና ድምጹ ላይ አክሎበት።እመቤት እንኰዬንና ግራዝማች መንበርን በተራ ተመለከተ። የዮልያናን
ቅሬታ ያዘለ አነጋገር ማርገብ ችሎም እንደሆን ፊቱን መለስ አድርጎ አያቸው።

ዮልያና ግን ሐሳባቸው ሌላጋ ከንፏል። ከዓመታት በፊት አንድ
ሌሊት አይተውት የነበረውና ምንጊዜም ቢሆን ሲያስደንቃቸውና ላገኙት ሁሉ ሲያወሩት የነበረው ሕልማቸው ትዝ ብሏቸዋል።

ያን ሌሊት፣ እንደወትሯቸው ጸሎት አድርሰው ከተኙ በኋላ፣ ፀሐይ
ቤታቸው ሰተት ብላ ገብታ ተጎናጽፈዋት ተኝተው አዩ። ከእንቅልፋቸው ብንን ብለው ነቅተው ተቀመጡ። ባዩት ሕልም ተደነቁ። ጠሐይ ቤቴ የገባችው አለነገር ማዶል። ጠሐይ መሪ ነው፤ ብርሃን ነው ይላሉ፡፡
አገር ብርሃን ትሆናለች ማለት ነው። ግና እንዴት? አሉ፤ ለራሳቸው።

የሕልማቸውን ትርጉም ለማወቅ ተመራመሩ። መቸም አለምኸኛት
እንዲህ ያለ እልም አላሳየኝም፡፡ አንድ ነገር ቢኖር ነው። እስቲ ነገ
ጠዋት እኛ መነኩሴ ዘንድ ኸጀ ሚሉትን ሰማለሁ። አይ የነእንኰዬ
አባት በኖሩ። እሳቸው እኮ ኸኔ የተሻለ እልም መፍታት ይችላሉ እያሉ ሲገላበጡ አደሩ። እንቅልፍ ባይጠግቡም፣ ማለዳ ከመኝታቸው ተነሡ።ውዳሴ ማርያማቸውንና ዳዊታቸውን ደግመው መነኩሴውጋ ለመሄድ
ሲዘገጃጁ የደስ ደስ ስሜት አቅበጠበጣቸው። ቁርስ ላድርግ ሳይሉ አሽከር አስከትለው ወጡ።
መነኩሴው ወፍታ ጊዮርጊስ ግቢ ውስጥ ጥድ ስር ተቀምጠው
መቁጠሪያ ይዘው ይጸልያሉ። ዮልያና ወደቤተክርስቲያኑ ሄደው
ከተሳለሙ በኋላ፣ መነኩሴው ጸሎታቸውን እስኪጨርሱ ድረስ ፈንጠር ብለው ድንጋይ ላይ ተቀመጡ። መነኩሴው ጸሎታቸውን ሲጨርሱ፣
ለዮልያና እጅ ነሡ። ዮልያና ተነሥተው እጅ ነሥተው ሲቆሙ
እንዲቀመጡ መነኩሴው በምልክት ነገሯቸው።

ዮልያና ድጋሚ እጅ ነሥተው ጠጋ ብለው ተቀመጡ። ስለጤንነታቸው
ከጠያየቁ በኋላ፣ “ያው መቸም ኸርሶ ዘንድ ምመጣው አንድ ነገር
ሲገጥመኝ ነው። ዛሬ ስንኳ አንድ ዘመዴ እልም አይታ ሚፈታልኝ
ብትለኝ ነው የመጣሁት። ድቅድቅ ያለ ጨለማ ይመስለኛል አለች...
ጠሐይ ኸተኛሁበት ድረስ ገብታ ቤቴንና መላ ሰውነቴን አበራችው።
ኸያ በኋላ ጠሐይቱን ተጎናጽፌያት የተኛሁ ይመስለኛል ብላ ነገረችኝ።”

መነኩሴው በጥሞና ካዳመጡ በኋላ፣ “ብርሃን ሥልጣን ነው። እኼን እልም ያየች ሴት ንጉሥ ትወልዳለች” አሏቸው።
ዮልያና ደነገጡ። “እልሙን ያየችው ሴት ኸንግዲህ መውለድ
አትችልም። ዕድሜዋ አልፏል፤ የወር አበባም የላት” አሉ።

“ኸዘር ይፈጠማል። ኸልዥ ልዥም ይሆናል።”

ዮልያና በሐሳብ ከሄዱበት ተመለሱና እልሜ ገሀድ መሆኑ ነው። ድንቅ! የእዝጊሃር ፈቃድ ይፈጠም ብለው ልጃቸውን የጎንዮሽ ተመለከቱ። ወይዘሮ እንኰዬ ግን የቅድስት ወለተጴጥሮስን ንግርት
አስታውሰው እናታቸው እያይዋቸው መሆኑን ልብ አላሉም።

በአፄ ስሱንዮስ ዘመን የቆራጣ ገዳም እመምኔት የነበረችው ቅድስት ወለተጴጥሮስ መንገድ መሽቶባት ለአንድ ምሽት አያቶቻቸው ቤት ዐርፋለች። የቤቱ እመቤት ሌሊት ላይ ድንገት ምጥ ጸንቶባት ወደ በረት ተወስዳ፣ ሴቶች መቀነቻቸውን ወንዶች መታጠቂያቸውን ፈተው ሲጸልዩ፣ ወለተጴጥሮስም መቀነቷን ፈትታ ፊቷን ወደ ምስራቅዐመልሳ አጥብቃ ጸለየች። ሴቲቱም ወንድ ልጅ በደሕና ተገላገለች።
ወለተጴጥሮስ በማግስቱ መንገድ ከመጀመሯ በፊት፣ “ኸዝኸ እጣን ዘር መልካም ዝናው ሚነሣ ንጉሥ ይወለዳል። ንግሥቲቱም በሥራዋ ስሟ ሲወሳ ይኖራል። ኸዳር እዳርም አገሯን ታስከብራለች” ብላ ቋራን፣ “ምን ግዝየም አብቅይ፣ መልካም ፍሬ ይብቀልብሽ” ብላ ተሰናብታ ወጣች።

እረገኝ ንግሥቲቱ ወለቴ መሆኗ ነው። ንጉሡ ደሞ ኸሷ ሚወለደው ነው አሉ እንኰዬ።

ኢሳያስ “ምን ታስባላችሁ?” ለሚለው ጥያቄው መልስ ባለማግኘቱ ልጠይቅ አልጠይቅ እያለ ከራሱ ጋር እየተሟገተ ቆይቶ፣ “ዛዲያ ምን አሰባችሁ ግራማች?” አላቸው።
ግራዝማች መልስ መስጠት ፈልገው ምላሳቸው ተቆለፈ። “እ... እረ.. እንዳው...መቸም...” ድምፃቸው ተቆራረጠ፤ የጀመሩትን ለመጨረስ ቃል አጠራቸው።

ኢሳያስ ካቆመበት ቀጥሎ፣ “መቸም...” ብሎ ግራዝማችን አያቸው።
“መቸም ለልዥዎ ለንጉሥ ሚስትነት ኸመታጨት የበለጠ ዕድል ኸየት ይመጣል? የጐንደር ወይዛዝርት ሆኑ የጦቢያ የነገሥታት ዘሮች ሁሉ ያላገኙትን ዕድል እኮ ነው ያገኘች” አላቸው።
ዕድል? እንዴት ሁኖ ነው ዕድል ሚሆን? አለች ወለተጊዮርጊስ፣
እያየችው። ዞር ብላ አባቷን ተመለከተቻቸው። እሳቸው የጭንቀት ስሜት አጥብቆ የተሰማቸው ይመስላሉ። ግንባራቸው ላይ ቸፍ ያለው
ላብ ቁልቁል ሊወርድ ይጋበዛል። ሆዷ ውስጥ አንዳች ነገር ተላወሰ።
ግንባሯን ያራሰውን ላብ በእጅጌዋ ጫፍ አባበሰች።

ከበድ ያለ ፀጥታ ሰፈነ።

“ግራማች ዛዲያ ምን ያስባሉ?” አሉ፣ ከሁሉም ተለቅ ያሉት እንግዳ።

እንዳው ለነገሩ ጠየቁ እንጂ ግራዝማች ምርጫ እንደሌላቸው ያውቃሉ።ግራዝማች ግን በልባቸው ወይ አንተ የወፍታው አያልቅብህ፡፡ ያ ሁሉ ባላባት ዐይናማ ልዥህን እያለ ለራሱ ሆነ ለልዡ አማላጅ ሲልክ ሁነኝ ጋር አንድ ቀን እንታረቃለን፣ ልጄን ለልዥህ ብየ ሳበቃ እንዴት

ለሌላ እሰጣለሁ እያልሁ የቆየሁት ለካስ ልዤ እጣ ፈንታዋ እኼ ሁኖ
ኑራል? አቤቱ እንዴት ድንቅ ነው ያንተ ሥራ? እያሉ ይደነቃሉ።
አየ ሁነኝ! የዘለፍኸኝን ሁሉ የወፍታው ይቅር ይበልህ... በተልካሻ ነገር ተቀይመህ እኼው አሁን ጉድ ሆንህ፡ ያነን የተባረከ... ገራም.. ልዥህን በደልህ፤ ይብላኝ ላንተ፤ የኔንስ የወፍታው ግዝየውን ጠብቆ ለዝኽ አብቅቶልኛል እያሉ ያስባሉ።

ልጃቸው ቤተመንግሥት ስትገባ፣ እሳቸው ስማቸው ሲገን፣ ሲሾሙ
ሲሸለሙ፣ ልጃቸው ወልደልዑል የቤተመንግሥት ባለሟል ሲሆን ወለል ብሎ ታያቸው። ኢሳያስን መልከት አደረጉና፣ እኼ ሰው ልዤን ከግር እስተ ራሷ ሲያይ የነበረው ለካስ እኼን ይዞ መጥቶ ኑሯል? ሲሉ ተገረሙ። እኒህስ ቢሆኑ እግራቸው ርጥብ በጎ ነገር ይዘው መጡ አሉ፣ ሌሎቹን እንግዶች እያዩ። ኸንግዲህ ዘመድ ወዳጅ ደስ ይበለው። ጠላት ሁሉ ይፈር። እኛን ለዝኸ ያበቃን የወፍታው ያውቃል። ልዤ
ዕድል ፈንታዋ ቀድሞውኑ ተመድቦላት ኑሯል...

ከሁሉም ተለቅ ያሉት እንግዳ፣ “ግራማች…. ዛዲያ ምን አሰቡ?” ሲሉ ጥያቄያቸውን ደገሙ፤ መልስ ሳያገኙ በመቅረታቸው።
ግራዝማች ከእንቅልፋቸው እንደባነኑ ሁሉ ዐይናቸውን ጠራረጉ። ጥያቄው ትዝ አላቸው። ከግንባራቸው ወደ ጉንጫቸው ያሽቆለቆለውን ላብ በጋቢያቸው ጠርዝ ተም ተም እያደረጉ፣ “እንዴ ምን አስባለሁ፣ ጃንሆይ ሲያከብሩን። ንጉሥ ጠይቆ? ለኛስ ቢሆን ትልቅ ክብር ማዶል?”
ብለው በድንጋጤ የደረቀ አፋቸውን ለማላወስ ሞከሩ።

ወለተጊዮርጊስ አባቷ፣ “ንጉሥ ጠይቆ?” ያሉት ልቧን እንደ ጦር ወጋው። በርግጥም ንጉሥ ጠይቆ እንቢ ሊባል እንደማይቻል ታውቃለች አባባ እርሶና ባላምባራስ ሁነኝ ስትቀያየሙ እኔና ጥላዬን እንደጎዳችሁ አላወቃችሁም፡፡ እናንተ ባትቀያየሙ ኑሮኮ እስታሁን
ኸጥላዬ ጋር ተጋብተን እኼ ሁሉ አይመጣምም ነበር፡፡ የሰፈሩስ
ሽማግሎች ደግመው ደጋግመው እናስታርቅ ያላሉት ለምነው? እና
እስተዛሬ ሽማግሎቹ መጥተው ያስታርቃሉ እያልሁ በሩን በሩን ሳይ
ቆይቸ እኼው ዛሬ እጅ ጠያቂ ሽማግሎች መጡ። አይ አለመታደል!ዳሩ አባባ እርሶ ምን ያርጉ? ያመረሩት የጥላዬ አባት ናቸው። እርሶ ቂም አያቁም። ለመሆኑ ባላምባራስ ሁነኝ እኔና ጥላዬን እንደበደሉን፣ እንዳንጋባ እንዳረጉን አያቁም? ቤተሰቡንስ ቢሆን እንደዝኸ አለያይተው
መቀመጣቸው ትንሽም ስንኳ አይቆረቁራቸው በቁስቋሟ! ምን ያሉት ክፉ ምቀኛ ናቸው? አለች።

የሁለት ሰዎች የሕይወት አቅጣጫ በሌሎች መወሰኑ አብከነከናት።
እሷና ጥላዬ የባላምባራስ ሁነኝ እልህ እስረኛ መሆናቸው ደሟን
አፈላው።

አየ ጥላዬ... ጥላዬ የልዥነቴ... ሲሰማ ምን ይል ይሆን እስታሁን
ጠፍተን አንዱጋ ብንኸድ ኑሮ ምን ነበረበት? ኸንግዲህማ ጠፍተን
መኸድ አንችልም ሽንጉሥ እጅ እንዴት እናመልጣለን? ብላ እንባዋን ጠራረገች።

በዚያች ቅጽበት ሕይወቷ ሲቀየር፣ ዐዲስ መልክ ሲይዝ ታያት።
ጭንቀት ልቧን ተጫነው፤ መንፈሷ መላወሻ አጣ፤ እንባዋ ዐይኗን
ከለለው። ዐይኗን ለመጥረግ ስትሞክር መጋረጃውን ሳታስበው ለቀቀችው።
ያለችበት ቦታ ጠበባት፤ የበለጠ ጨለማ ሆነባት፤ የምትተነፍሰው
አየር ያጣች መሰላት፤ የተቀመጠችበት ዱካ ቆረቆራት። ጥያቄዎች በሐሳቧ እየተሸቀዳደሙ ተመላለሱ። መጋረጃውን መልሳ በአንድ እጇ
ይዛ መልስ ይሰጧት ይመስል ከእናቷ ወደ አያቷ፣ ከዛም ወደ አባቷ ዐይኖቿን አዘዋወረች። የአባቷ ሁኔታ አሳዘናት። እሚታዬ! አባባ እኮ ተጨንቀዋል፣ ተናገሪ እንጂ አለች፣ ወደ አያቷ እያየች።
አያቷ ጉሮሯቸውን ኮርኮር አደረጉ። ጀርባቸው ላይ የወደቀ ሹሩባቸው
ላይ ሸብ ያደረጉትን ከወተት የነጣ ሻሽ ነካኩና፣ “ልዣችንም እኮ ያጤ
ልብነድንግል ወገን ነች። ያጤ ልብነድንግልና የእቴጌ ሰብለወንጌል ልዥ፣ አቤቶ ፊቅጦር... ኸሳቸው ነነ። አጤ ሚናስና አጤ ገላውዲዎስ
የሳቸው ታናሽ ወንድሞች ማልነበሩ?” አሉ።

ወይዘሮ እንኰዬ የእናታቸውን ንግግር ሲሰሙ ከሐሳባቸው መለስ አሉና በኩራት የነጠላቸውን ባለ ደማቅ ጥልፍ ጥለት አስተካክለው፣
“ሰማህ?” በሚል ሁኔታ ኢሳያስን ተመለከቱት።.....


✨ይቀጥላል✨

#ያልታበሱ_እንባዎች
፡
፡
#ክፍል_ሀያ_አንድ
፡
፡
#ድርሰት_በአሰፋ_በቀለ_ገየሱስ

...ባርናባስ የሔዋንን ሁለት እጆች ግጥም እድርጎ ይዟል። ሸዋዬ የአገኘችውን ነገር ሁሉ እያነሳች ትደበድባታለች። ሔዋን ኡኡ ድረሱልኝ እያለች ትጮሀለች።
እጆቿን ከባርናባስ ለማስለቀቅ ትታገላለች። እሱ ደግሞ እንዳታመልጠው ጥርሱን
ንክስ እያረገ ሀይሉን ያጠነክራል። ሸዋዬ አሁንም ትደበድባታለች፡፡ ሔዋንም ትጮሀለች፡፡ ይህ ሁሉ ሲሆን በርካታ ሰው ዙሪያውን ከብቦ ይመለከታል። ግን
“ማንም ሊገላግል አያስብም፡፡ አስቻለው ሊገላግል እየፈለግን ደግሞ መሮጥ ያቅተዋል። ይለፋል ግን አይችልም፡፡ ከያዘው ነገር ራሱን እንድምንም አላቅቆ ወደ
ድብድቡ ቦታ ሊሮጥ ሲል ድንገት ከእንቅልፉ ብንን አለ፡፡ «በስመ አብ ወወልድ መንፈስ ቅዱስ..." ብሎ ከተንጋለለበት ቀና በማለት ፊቱን በሁለት እጆቹ ሽፍን አድርጎ ወደ ፊት ወደ እግሮቹ ድፍት አለ ዝግንን አለው ደርጊቱን ያየው
በቅዠት እንዳልሆነ ሁሉ ሔዋን አሁንም በዚያው ሁኔታ ውስጥ
ሆና ትታየው ጀመር። አሳዘነችው። ከዚያ በኋላ መተኛት አልፈለገም
ከአልጋው ላይ ፈጠን ብሎ ወረደና ልብሱን ለባበሰ።

ምን ሊያግርን እንደሆነ ሳይታወቀው በቀጥታ ወደ ሸዋዬ ቤት መሄድ ፈለገ። ቤቱን ቆለፈና ከግቢ ወጥቶ ቁልቅል ወደሸዋዬ ቤት አቅጣጫ ወረደ ልክ በሸዋዬ ቤት አቅጣጫ ስምንተኛ መንገድ ላይ ሲደርስ መንገድ ላይ ቀጥ ብሎ ቆመና በቀኝ አቅጣጫ ያለውን የወይዘሮ ዘነቡን ግቢ በርቀት ይመለከተው ጀመር በሀሳቡ ሸዋዬ ቤት ገባ ሸዋዬንና በርናባስ ፍራሽ ላይ ቁጭ ብለው
ጫት ሲቅሙ ሔዋን ደሞ በከሰል
ላይ ጀበና ጥዳ የሁለቱ ብና አፋይ ሆና ሁሉም በአንድ ላይ እንደ ስዕል ታዩት።ልቡ ወደዚያው ቤት ሂድ ሂድ አለው። ነገር ግን ድንገት ዘው ቢል ሊፈጠር የሚችለው ሁኔታ ታየው፡፡ ከሁሉም በላይ ሔዋን ትሳቀቅበታለች !
በዚያ ምትክ ከንፈሩን ንክስ አድርጎ ራሱን በቁጭት ወዘወዘ።

በዚሁ ሁኔታ ጥቂት ቆየና ሳይወድ በግድ ሃሳቡን ለወጠ፡፡ በቃ ወደ ሸዋዩ ቤት መግባት አልፈለገም፡፡ ግን ደግሞ ወዴት እንደሚሄድ ጨነቀው ቤቱም ሰለቸው ወደ አንድ ቡና ቤት አይሄድ ነገር እዚያ ሄዶ የሚገጥመው ነገር ለመንፈሱ
አይመቸውም። ግራ ሲገባው ቁልቁል ወደ ከተማዋ ዳርቻ ይራመድ ጀመር ቁርጥ ያለ አድራሻ የለውም። ብቻ መሄድ ብቻ መራመድ፡፡ ብሎ ብሎ ከከተማው ወጣና ወደ እሮሬሳ ገበሬ ማህበር አዋሳኝ ላይ ደረሰ።እያደር ደግሞ
የገጠሩ ሽታ አማለለው፡፡ አሁንም ወደፊት ሊራመድ መሰነና ርምጃውን ቀጠለ። በዚያ መንገድ ላይ በርካታ የገጠር ነዋሪዎች ወደ ከተማ ያመራሉ።ከከተማ ወደ ገጠር ይሄዳሉ፡፡ አስቻለውም ርምጃውን ዝም ብሎ ወደ ፊት ቀጠለ፡፡በልቡ ግን አንድ ነገር ያስላስሳል ዐወደፊት ሐምሌ ላይ የሚጠብቀውን ዝውውርና
ከሔዋን ጋር ስለሚኖረው ግንኙነት። 'ለመሆኑ' ይላል በሀሳቡ። ብዛወር የሐዩ ጉዳይ እንዴት ሊሆን ነው? ይዢያት ልሄድ ወይስ ትቻት? ይልና እንደገና
የታፈሡና የበልሁ ወደ ክብረ መንግስት የመሄድ ዕቅድ ይመጣበታል። ሄደውስ
ይሳካላቸው ይሆን? ወይስ የሔዩ እናትና አባት ሽዋዬ በፃፈችላቸው ደብዳቤ ምክንያት ሁኔታው አስግቷቸው ያንገራግሩ ይሆን እሺ ቢሉም ሰርግ ድግስ ምናምን ሊሉ ይችላሉ። ያ እስከሚሆን ጊዜ ይፈጃል፡፡ ዞሮ ዞሮ ላልተወሰነ ጊዜ
ከሒዩ ጋር መራራቀ አይቀርም፡፡» በማለት ራሱን እንደማረጋጋት አይነት እንግዲህ የሆነው ይሁን ብቻ ሰላምና ጤና ትሁንልኝ፡፡» እያለ አምላኩን ይማፀናል፡፡

ሳያውቀው ብዙ ተጉዟል በለየለት ገጠር ውስጥ ገብቶ ከዲላ ከተማ በግምት ሁለት ኪሎ ሜትር ያህል ርቋል። ከሀሳቡ ብንን በማለት ባለበት ቦታ ላይ ቆሞ ዓይኑን ወደ ቀኝ አቅጣጫ ጣል ሲያደርግ ዙሪያዋን በረጃጅም ዛፎች
የቸከበበችና፣ ሰፋ ያለች ደስ የምትል ገላጣ ሜዳ ታየችው፡፡ ከግጦሽ ከፍ ያለ የእድገት ደረጃ ላይ በደረሰ ለምለም ሳር ተሸፍናለች። በውስጧ አልፎ አልፎ
የደረቁ ጉቶዎች ጉብ ጉብ ብለው ይታያሉ፡ ወደዚያው ታጠፈና ሜዳዋ መሀል ገብቶ ከአንድ ጉቶ ላይ ቁጭ አለ፡፡ ዙሪያውን ሲመለከት ጥቅጥቅ ያለ ጫካ ነው፡፡ ዛፎች ደግሞ ረጃጅም፡ ወደ መሬት ሲያይ ያ ለምለም ሳር፡፡ በአፍንጫው የሚገባው አየር በራሱ የተለየ መዓዛ ያለው፡፡ መንፈስ የሚያድስ፡፡ እጆቹን በደረቱ ላይ አቆላልፎ ወደ ዛፎቹ ሲያይ ከአንዱ ወደ ሌላው እየተዘዋወሩ የሚንጫጬ ወፎች
ቀልቡን ሳቡት ከወፎቹ የጫጫታ ድግግሞሽ የተነሳ የወፍ ድምፅ ፂው ስትል ሲኮንድ አታልፍም:: የድምጻቸው ልዩነት ውበትና ህበሩ በጭንቅ በጥበብ ከተቀመረ
ዘመናዊ ሙዚቃ የበለጠ ስሜት ይማርካል፡፡

«እናንት ወፎች» አለ አስቻለው ሁኔታቸው ሁለ ግርም ብሎት፡፡ ዛፋ ሁሉ የሁላችሁ ለኔ ብቻ ባይ ስግብግብ በመሀላችሁ የለም
አዛዥ የላችሁ ገልማጭ ጠላት የላችሁ ምቀኛ ኑሮአችሁ በራሳችሁ፣ ውሸት አታውቁ ቅጥፈት ክፉ አቶለሙ ክፉ አትናገሩ አትቀየሙ አታስቀይሙ ጨኸታችሁ አይገደብ ጫጫታችሁ አይመዘገብ ቂም አታውቁ በቀል፤ በእናንተ ዘንድ ዛቻ የለ
ማስፈራራት፤ ፍርሀት የለ ጭንቀት፣ በዚች ምድር ሰላም ልትኖሩ የተፈጠራችሁ ሰላማዊ ፍጡሮች! በማለት ብቻውን ሲነጋገር ከቆየ በኋሳ ሀሳቡን ወደ ሰው ልጅ ባህሪና አኗኗር መለስ ሲያደርገው ጭራሽ አስጠላው።

«ያልታደለ ፍጡር»አለ በስጨት ባለ አነጋገር፡፡ ታየው የሰው ልጅ
ክፋቱና ተንኮሉ፣ ቂምና በቀሉ፣ ሸርና ምቀኝነቱ፤ ጠበና ጭቅጭቁ፣ ከሁሉም በላይ
እብሪቱና ጭካኔው፡ በቃሉም ይገልፀው ጀመር «የአሳር ሽክም የተጫነ መከረኛ ፍጡር፥ ሰው! የቱንም ያህል ቢማር ቢመራመር ከራሱ ጋር መታረቅ ያቃተው
ደካማ ፍጡር፡ ሰው ፈጣሪው ራሱ እሱን በመፍጠሩ የተፀፀተበት ብቸኛ እንስሳ ሰው!» ካለ በኋላ ራሱን ወዝወዝ አድርጎ ወደ መሬት ጎንበስ አለና ያን የለመለመ
ሳር ልብ ብሎ ይመለከተው ጀመር፡፡ ከሩቅ ሲያዩት ልምላሜ ያምራል:: ስሩ ሲታይ ግን ብዙ ጥቃንጥት አለበት፡፡ የደረቁ ቅጠሎችና ጭራሮዎች እንዲሁም ልዩ ልዩ በርካታ ነገሮች ስር ስሩን ትብትብ እድርገው ይዘውታል። ይህ ሁኔታ ሔዋንን አስታወየው፡፡

«አንተ ለምለም ሳርና የኔዋ ሔዋን እንድ ናቸሁ፡ ከሩቅ ሲያዩአቸሁ ውብ ናችሁ:: ፍጹም የደላችሁ ትመስላላችሁ፡፡ ሥር ሥራችሁንና ውስጥ ውስጣችሁን ግን ብዙ ችግር አለባችሁ፡፡ ሳትጠሩት የመጣባችሁ፣ ሳትፈልጉት የተዳበላችሁ፡፡ አቁሳይ ጥገኛ አለባችሁ፡፡ አንተን የጭራሮና የቅጠል ርጋፊዎች ስርህን ተብትበው እንደ ያዘህ ሁሉ የኔዋ ሔዋንም የአፈቀረ ልቧን የሚወ,ጋ የስሜት እሾህ ኣለባት፡፡
ለመውደድና ለመወደድ የተፈጠረች ቆንጆ ነበረች:: ግን እሾሁ ጋሬጣው በዛባትና
መንፈሷ ቆሰለ፡፡ በአፈቀረች ተሰቃየች። ማልቀስና መተከዝ ዕጣ ፋንታዋ ሆነ።
እያለ ሲያስብ በዚያው ያ ቅዠት ውስጥ ያየው ሁኔታ ትዝ አለው፡፡ ድንግጥ ብሎ እንደ መደንበር አረገና በተቀመጠበት ጉቶ ላይ ብድግ አለ ሳያስበው በዚያ
በለመለመ ሳር ላያ ይዘዋወር ጀመር፡፡
እጆቹን በጀርባው ላይ አጣምሮ ጎንበስ በማለት በግምት ከአስር: እስከ አስራ አምስት ርምጃዎችን ከተራመደ በኋላ በግራ በኩል ወደ መንገዱ ዞር ብሎ ሲያይ አንድ ለየት ያለ ነገር አየ፡፡ በመንገዱ ላይ ሰዎች አሁንም ወደ ላይ ወደ ታችም አቅጣጫ ይሄዳሉ፡፡ ነገር ግን መንገደኛ፣ ለየት ባለ እኳኋን አንዲት በጀርባዋ ጓዝ የያዘች

ሴት ቆማ እሱን እሱን ስትመለከት አያት፡፡ ይኼኔ እብድ መስያት ይህናል ዝም ብሎ እርምጃውን ቀጠለ በምንጠን ቀጠለ፣ ደገሞ ስ.ያያት አሁንም ታየዋለች::ለራሱ
ገርሞት ቀና ጎንበስ እያለ ሲያያት ሴትዮዋ ንቅንቅ አትልም ድንገት ደግሞ ድምፅ ሰማ
« ጋሽ አስቻለው» የሚል የጥሪ ድምፅ።
«እንዴ» አለና አስቻለው እንደመገረም ብሎ ጆሮውን ጣል አድርጎ ሲያዳምጥ አሁንም “ጋሽ አስቻስው» ስትል ተጣራች ሴትየዋ «ምንድነው ነገሩ!» በማለት ከራሱ ጋር እየተነጋገረ ቆም ብሎ ወደ ሴትየዋ ሲመለከት አሁንም " አስቻለው አይደለህም እንዴ ስትለው ሰማ።
«በዚህ መንገድ የምታልፍ የገጠር ሴት እንዴት ልታውቀኝ ቻለች?»
በማለት እየተገረመ «አዎ ነኝ። እንቺ ግን ማነሽ?» ሲል ከርቀት ጠየቃት። ሴትዮዋ “እኔ እገሌ? ከማለት ይልቅ ጓዟን ከጀርባዋ ላይ አውርዳ ቁጭ አለች ከሩቅ ሲያያት የምታለቅስም መስለች:: አሁንም ግራ እየገባው «ማነሽ አንቺ?»
እያለ ተጠጋት፡፡ በትጠጋት ቁጥር እያለቀሰች መሆኗ በደንብ ታየው፡፡
አሉንም ተጨጋት። «ምን ሆነሽ ነው ሴትዮ?» ሲል ሽንጥና ሽንጡን ይዞ አጠገቧ በመቆም ጠየቃት
«አላወቅኸኝም?” አለችው ሴትዮዋ።
«ትርፌ በጋሻው ነኝ፡፡» አለችና እንባዋ በጉንጫ ላይ ድንቡቅ ብሎ ወረደ።
«ኣ?» አለ አስቻለው በድንጋጤ አፉን ከፍቶና ዓይኑን በሴትየዋ ላይ
አፍጥጦ የኔ ትርፌ በጋሻው?» እንደገና።
«አዎ»
ያቺ ለሦስት ዓመታት ያህል ቤቱን ቅልጥፍጥፍ አድርጋ በመያዝ ምቹ
የወንደ ላጤ ህይወት አስለምዳው ነገር ግን ድንገትና በማያውቀው ምክንያት ከአንድ ዓመት በፊት ጥላው የጠፋችው የቤት ሰራተኛው ናት፡፡
«እንዴት ሊሆን ይችላል?» አለም አስቻለው በሁለት እጆቹ ጉንጮቹን ይዞ፡፡ «ሆነ ጋሽ አስቻለሁ» አሁንም እያለቀሰች ለጊዜው ልክ ያን ቀደም ሲል ያየውን የቀን ቅዠት ዓይነት ስሜተ ተሰማውና ለሴኮንዶች ያህል ተጠራጠረ፡፡
ግን ደግሞ ወዲያው ወደ ትርፌ ጠጋ በማለት እቅፍ አድርጎ ሳማትና ከየት እየመጣሽ ነው?» ሲል ጠየቃት።
”ከባላገር?» አለች ትርፌ አጎንብሳ አሁንም እያሰቀሰች፡፡
«ለምን ሄድሽ?
«ቀን ጎሎብኝ»
ትርፊ ቀን የጎደለባት ስለመሆኗ ገጽታዋ ያስታውቃል፡፡ ቀይ የነበረው ፊቷ ማድያት አልብሶት ተዥጎርጉሯል። የለበሰቻቸው ቀሚስና ነጠላ ውሃ ነክቷቸው
የኮተ አይመስለም፡፡ ፀገሯ እብቅ የነስነስብት ይመስላል። ዓይኖቿም ጎድጉደዋል።የጉንጯ አጥንቶች በዓይኗ ሥር ሾለዋል። አንገቷ ላይ የሚታየው የሰውነት እድፍ
ጎደዳ ሰርቷል፡፡ በቃ የድሮዋ ትርፌ አይደለችም ተቀይራለች።አስቻለው
ይሄን ሁሉ ሁኔታዋን ዓይቶ ሆዱ እዘነና ከንፈሩን መጠጥ አድርጎ «አሁን ታዲያ አቅጣጨሽ ወዴት ነው እህትነሽ ወዴት ነው?» ሲል ጠየቃት::
«በቃ እግሬ እንዳደረስኝ::»
እስቻለው የባሰ አዘነ፡፡ በመጎሳቆሏ በተጨማሪ የተስፋ መቁረጥ ንግግሯ አንጀቴን በለው
ጓዟን አሳዘላትና እጇን ይዞ ወደ ከተማ መንገድ ጀመሩ። ብዙ ተጉዘው ወደ ከተማዋ ጫፍ
ሊደርሱ ሲሉ ትርፈ ከአስቻለው ግንባር ላይ ተፈጥሮ
የነበረውን ጠባሳ በዓይኗ ሰለል ስታደርግ ቆይታ ኖሯልና «ግንባርህን ምን በኖህ ነው
ጋሽ አስቻለው? ሰው መታህ?» ስትል ጠየቀችው::
የጉልበተኛ ዘመን አይደል ተደባዳቢ ምን ይጠፋል ብለሽ?» አለና እስቲ ቆይ ቤት ስንደርስ እናወራዋለን፡፡» ብሏት አሁንም ገሰገሰ ወደ ከተማ። አስቻለው
ትርፌን ይዞ ከቤቱ ሲገባ ከቀኑ አስራ አንድ ሠዓት ሆኗል::
ልክ እንደ ቀድሞው አቀማመጣቸው አስቻለው ጠረጴዛና ወንበር ላይ ትርፌ ደግሞ ከእሱ ፊትለፊት ጓዟን እንዳዘለች ዱካ ላይ ቁጭ አሉ፡፡ አስቻለው የትርፈን መልክ በሀዘን ዓይን ሲመለከት ትርፌ ደግሞ ድሮ ትጠቀምባቸው የነበሩ የአስቻለውን የቤት ቁሳቁሶች በዓይኗ ሰለል ታደርጋቸዋለች፡፡ አብዛኞቹ እሷ እንዳስቀመጠቻቸው ናቸው:: በአቧራ ቁሽሽ ብለዋል ሸረሪት ያደራባቸው ይመስላሉ እሷ እሄደች ወዲህ የተነኩ ወይም የተገላበጡ አይመስሉም። በልሁና መርዕድ ጫት ሲቅሙ የሚጠቀሙባቸው ብርጭቆዎች ብቻ ያብለጨልጫሉ::፥
«ሚስት አላገባህም ጋሽ አስቻለው?» ስትል ትርፌ ጠየቀችው፡፡
«ችግር መች ፈታችኝና ሚስት ልደርብባት ብለሽ ነው ትርፌ፡፡» ካለ በኋላ
«ለምን ጓዝሽን አታወርጃውም?» አላት
ጉንጨን ደገፍ አድርጎ እየተመለከታት፡
ትርፌ የነጠላዋን ቋጠሮ ፈትታ ጓዟን አወረደች፡፡ ከአጠገቧ ቁጭ አድርጋው መሬት መሬት ታይ ጀመር። ሀፍረትና መሳቀቅ የተሰማት ትመስላለች::
«ግን እንደው ትርፌ!» አላት እስቻለው ረጋ ባለ አነጋገር፡ «ምን
በደልኩሽና ድንገት እልም ብለሽ ጠፋሽ?» ሲል በትህትና ጠየቃት፡፡
«ምንም ጋሽ አስቻለው?»
«አንድ ነገርማ መኖር አለበት፡፡»
«ቢኖርም እኔ እንጂ ከአንተ አልነበረም::»
«እስቲ እሱንም ቢሆን ንገሪኝ፡፡»
«ተታለልኩ፡፡»
«ማነው ያታለለሽ?»
«ያኔ አንተም የምትመገብበት፣ እኔም እስራበት የነበረ ውቴል ውስጥ ከጎረቤት እየመጡ ከውቴሉ ባለቤት ጋር ቁጭ የሚሉ ወፍራም ሴት አልነበሩም?»
«አዎ»
«ገና እዚያው ውቴል ቤቱ ውስጥ እያለሁ እንደ ቀልድ እያረጉ ይቺን
ሰራትኛሽን ስጪኝና ለወንድሜ ልጅ ልዳራት እያሉ የውቴሉን ባለቤት ይጠይቋቸው ነበር፡፡
«እሺ!» አለና አስቻለው ፈገግ እያለ ያያት ጀመር፡፡ የትርፌ ወሬ ወዴት እንደሚያመራ ከወዲሁ ገባው::
«አንተ ጋ ከገባሁ በኋላም ባገኙኝ ቁጥር ይጨቀጭቁኝ ነበር»
«ምን እያሉ?»
«ወንድሜ አንድ ብቻ ወልዶ ሞቶብኛል። ልጁ የአባቱን ሀብት ብቻውን ወርሶ ሀብታም ሆኗል:: ሚስት የለውም:: እኔ የምፈልጋትን ሴት ሊያገባ ቃል ገብቶልኛል። እኔ ደሞ ለእሱ የምመኘው አንቺን ነው፡፡ አንቺም የሰው አገር ሰው
ስለሆንሽ ሁነኛ ሰው ያስፈልግሻል። ልጅ ወልደሽ ዓይንሽን በዓይንሽ ማየት
ይኖርብሻል፡፡ የሰው ቤት ኑሮስ እስከ መቼ ይዘለቃል?እያለ::»
«በቃ! እሺ አልሻቸው ማለት ነው?»
«መስሎኝ ተታለልኩ፡፡» አለችና ትርፌ አሁንም እንዳቀረቀረች ዓይንና አፍንጫዋን በለበሰቻት ቁሻሽ ያለች ነጠላ ትጠርግ ጀመር፡፡
«ከየት ወሰዱሽ ታዲያ?»
«ከገበያ ላይ፡፡»
አስቻለው በመገረም ዓይነት ራሱን እየወዘወዘ ለአፍታ ያህል ሲመለከታት ቆየና «ታዲያ ሀብታሙ ገበሬ እንዴት አድርጎ ቢይዝኸ ነው እንዲህ ያማረብሽ» ሲል በምፀት አነጋገር ጠየቃት::
«ምንም አልተጠቀምኩም ጋሽ አስቻለው»
«ሀብት የለውም?»
«ሙልጭ ያለ ድሀ ነው»
አስቻለው ድንገት ቂቂቂቂ» ብሎ ሳቀና እንዴት?» ስል ጠየቃት፡፡
«ቀድሞ ነገር የእሱ የሆነ ምንም ነገር አልነበረውም። ላሞች ቢኖሩም የእናቱ ናቸው፡፡ እሳቸው እነዚህን ላሞች በደንብ ተንከባከቢ አንዷ ስትወልድ ጥጃዋን ለአንቺና ለባልሽ እሰጣችኋለሁ ይሉኝ ጀመር ላም ወልዳ ጥጃው አድጎ
«ታዲያ ወዲያው ጥለሽው አትመልሽም ነበር?»
«ምስጢሩ እስከሚገባኝ ድረስ ለካ አርግዤ ኖሯል፡፡ መሄጃው ጨነቀኝ፡፡»
አስቻለው ድንግጥ አለና «በቃ ወልደሻላ?»
«ግን ገና በአንድ ወሩ ሞተብኝ።»
ብስመ አብ ወልድ መንፈስ ቅዱስ!
«ሀዘንተኛ ነሽ?»
«እማዝነው ግን ለራሴ ነው፣ ልጀማ ተገላገለ፡፡»
«አይዞሽ!» አላት አስቻለው፡፡ ከመቀመጫው ብድግ አለና ወደ ትርፈ ጠጋ በማለት «ቢያንስ አይርብሽም፡፡ ፈቃደኛ ከሆንሽ ከኔው ጋር ትኖሪያለሽ፡፡» አላትና
እንደገናም «ቅር ይልሻል?» ሲል ጠየቃት።
ትርፌ ዓይኖቿን በእንባ ሰማይ አስመስላ ወደ አስቻለው ቀና በማለት
«አታምነኝማ ጋሽ አስቻለው?» አለችው ሽቁጥቁጥ እያለች::
«ዘርፈሽኝ አልሄድሽም እኮ! አይዞሽ አትፍሪ፡» አላትና ወደ መቀመጫው ተመልሶ ቁጭ አለ፡፡ ግንባሩን ወደ ጠረጴዛ ደፍቶ ያስብ ጀመር።

ሰዓቱ ወደ አስራ አንድ ተኩል ተጠጋ፡፡ አስቻለው የራት ነገር ትዝ ሲለው በቅድሚያ ለእሷ በሳህን ሊያመጣላት አሰበ፡፡ ከቤት ወጣ ሊል ሲል «እስቲ የሚበላ
ነገር ላምጣልሽ፣ እስከዚያው ገላሽን ተጣጥበሽ ጠብቂኝ አላት።
«ምግብ ይዣለሁ እኮ!» አለችው
«እስቲ ምን ይዘሻል?»
ትርፌ ቀና ብላ እያየችው፡፡
ትርፌ ጓዟን ፍትት አደረገችና በሌላ አሮጌ ጨርቅ የተቋጠረች ነገር
አወጣች፡፡ ያቺንም ፈታታችና ከውስጧ በቁጥር አምስት የሚሆኑ ድርቅ ያሉ ቂጣ
የሚመስሉ ነገሮች እያሳየችው «ይኸው!» አለችው::
አስቻለው አሁንም ሆዱ አዘነና «እሱን ነገ ትበይዋለሽ፣ ለዛሬ ግን መንገድ ላይ ውለሽ አንጀትሽ ስለ ታጠፈ ለስለስ ያለ ነገር ላምጣልሽ፡፡» ብሏት ወጣ፡፡
በግምት ከግማሽ ሰዓት በኋላ በዳንቴል የተሽፈነ ሳህን ይዞ ሲመለስ ትርፌ እነዚያን የቆሸሹ የአስቻለውን የቤት ዕቃዎች ሁሉ አውጥታ ግቢ ውስጥ ስታጣጥብ
አገኛት። ደንግጦም ገርሞትም ቀጥ ብሎ በመቆም «ምነው ትርፈ? ምን ነካሽ ነገ ከነገ ወዲያ አይደርስም እንዴ?» በማለት ቆጣ ባለ ንግግር ተናገራት፡፡
«ለምን ጋሽ አስቻለው? በጣም ነው እኮ የቆሽሽው፡፡ እኔ ጀግሞ አልደክመኝም::» አለችና ወደ እሱ ጠጋ በማለት በሹክሹክታ አነጋገር «ወዲያው አንተ እንደወጣህ አንዲት ልጅ መጥታ ቤት ውስጥ እየጠበቀች ነው፡፡» እለችው
«ምን ዓይነት ልጅ?» ሲል ጠየቃት ሆዱ እየጠረጠረ።
«ቆንጆ! በጣም የምታምር» አለችው ትርፌ ጥብቅ ባለ አነጋገር፡፡አስቻለው የልጅቷ ማንነት በትክክል ገባውና ትርፌን በፈገግታ አየት አድርጓት ወደ ቤት ሲገባ ሔዋንም በፈገግታ ተቀበለችው::
“ታዲያስ ሔዩ!» እያለ ሳህኑን ጠረጴዛ ላይ ከአስቀመጠ በኋላ «እዘናግተሽ መምጣት ጀመርሽ እያላት ሁለቱም በፈገግታ ተሞልተው ተሳሳሙ፡፡
ትርፌ!» ሲል እስቻለው ወደ ውጭ ተጣራ።
«አቤት»
«ነይ አንዴ።»
ትርፌ የእጇን ውሃ እያራገፈች ወደ ቤት ስትገባ አስቻለው የሔዋንን
አንገት አቅፎ፤ ሔዋን ደግሞ ወገቡን ያዝ አድርጋ ፎቶ እንደሚነሱ ሙሽሮች ፈገግ
ብለው ቆመው ጠበቋት። «ቅድም ስለሚስት ያነሳሽብኝ ነገር አልነበር ይቻት እጮኛዪ! ነይ ተዋወቁ::» አላት አስቻለው፡፡
ሔዋን - ትርፌ፡» ተባብለው ተጨባበጡ።
ያቺ የምወዳት የማምናት ሰራተኛዬ እያልኩ ስነግርሽ የነበረችው ትርፈ በጋሻው ማለት ይቺ ናት ሔዩ!» በማለት ለሔዋን ከገለፀላት በኋላ ትርፌን ደግሞ
ስም አውጭላታ!» አላት ፈገግ ብሎ እያያት፡፡
«እታለም ብያታለሁ::» አለች ትርፌ እንደ ማፈር እያለች፡፡
«አመሰግናለሁ::» አለች ሔዋንም ሳቅ እያለች፡፡
ሦስቱም ተሳሳቁ፡፡
ትርፌ ወደ ስራዋ ስትመለስ አስቻለውና ሔዋን ወንበር ላይ ቁጭ አሉና
«ቆየሽ እንዴ ከመጣሽ!» አላት አስቻለው፡፡
«አዎ! እንዲያውም ልመለስ ስል ነው የመጣኸው::»
«ጠዋት ግን ለምን ቀረሽ?»
«ስላልተመቸኝ:: ግን ይኼው አካካስኩ አይደል!»
«አመሰግናለሁ:: ከቸኮልሽ ሂጂ ልሽኚሽ፡፡» አለና አስቻለው ብድግ አለ፡፡
ሔዋንም ብድግ ስትል ከንፈሮቿን ሳም ሳም አደረጋቸው::
አስቻለውና ሔዋን ልክ ከግቢ እንደወጡ በቀኝ በኩል አየት ሲያደርጉ በልሁና መርዕድ ጫት ይዘው ሲመጠ አዩአቸው፡፡ ከእራት በፊት ጫታቸውን አስቀምጠው መቀመጫቸውን ሊያዘገጃጁ ነው፡፡
በልሁ ከርቀት ሔዋንን መናገር ጀመረ፡፡ «ትናንት አልመጣም ብለሽ ከላክሽ በኋላ አሁን የመጣሽበትን ምስጢር ሳታወጪ የሚለቅሽ የለም፡፡» እያለ ሔዋንን
ቀለደባት፡፡ በልሁና መርዕድ ከአስቻለውና ሔዋን ጋር ደረሱና ተሳስመው ሰላምታ ከተለዋወጠ በኋላ «ግን ትናንት ለምን አልመጣም ብለሽ ላክሽ? ምናልባት ያቺ እህትሽ የተለመደ መጥረጊያዋን አንስታብሽ ይሆን እንዴ?» ሲል ጠየቃት በልሁ
ኮስተር ብሎ፡፡
«ያ እንኳ አይደለም፡፡» አለች ሔዋን መሬት መሬት እያየች፡፡
«ሌላውስ?» አላት በልሁ በሔዋን ሁኔታ ተጠራጥሮ፡፡
«ብቻ ብላ እንደ ማቅማማት ስትል በልሁ አሁንም አጥብቆ ጠየቃት፡፡
ንገሪኝ! እኔና እሷ መቸም… ብሎ ሳይጨርስ ሔዋን ቸኮል ብላ
እቋረጠችው፡፡ ሸዋዩ በልሁን እንደምትፈራ በልሁም እንደማይወዳት ታውቃለችና
የሁለቱን የባሰ መራራቅ ለማስቀረት ስትል ወደ አላሰበችው ነገር አመራች።
«እንግዶች ይመጣሉና የትም እንዳትሄጂ ብላኝ ነው
«ከየት የሚመጡ? »አላት እስቻለው፡፡
የዚሁ ከተማ ናቸው፡፡ ባርናባስ የሚባሉት ሰውቁና የእሳቸው ጓደኛ ነው መስል አንድ በድሉ አሽናፊ የሚባል ነው፡፡» አለች በተለይ በልሁን እያየች፡፡
«በድሉ አሸናፊ?» ሲል ጠየቃት በልቡ ግንባሩን ቋጠር አድርጎ፡፡
መቸ ጀምሮ ነው እሱ ደግሞ ወደዚያ ቤት መምጣት የጀመረው?»
ከአሁን በፊት ሁለት ጊዜ መጥቶ ከባርናባስ ጋር ጫት ቅመዋል።
በድሉ አሸናፊን አስቻለው! በልሁና መርዕድም ያውቁታልና እርስ በርስ
ተያዩ፡፡ በከተማ ውስጥ አሉ የተባሉ የህዝብ ተሽከርካሪዎች ባለ ንብረት የሆኑ ሰው ልጅ ነው። ራሱም ባለ ሸራ ቶዬታ ይይዛል።
«ምን ብለው ከአንቺ ጋ አስተዋወቁሽ?» አላት አስቻለው ልቡ ተጠራጥሮ
«ሀብታም፣ የሀብታም ልጅ ምናምን አሉኝ፡፡»
«እሺ ከዚያስ»
«ዛሬ ደሞ ሁሉም ጫት ሲቅሙ ውለው የማታ ማታ ላይ ባርናባስና እት አበባ እኔና ሰውየውን ተጫወቱ ብለውን ወደ ከተማ ወጡ፡፡ ልክ እነሱ ሲወጡ
ጀምር ሰውየው ነይ አጠገቤ ቁጭ በይ እያለ ይጨቀጭቀኝ ጀመር። እምቢ ስለው እጄን ይዞ በመጎተት ፍራሽ ላይ ሊያስቀምጠኝ ሲሞክር አምልጪው ሮጬ እማማ ዘነብ ቤት ገባሁ።
«ከዚያስ?» አላት በልሁ ጥርሱን ነከስ እያረገ።
«እዚያው ስቆይበት የቤቱን በር መሰስ አድርጎት ወጣና ውጭ አቁሟት የነበረች መኪናውን አስነስቶ ሄደ፡፡ እኔም እት አበባና ባርናባስ አብረው ከወጡ እሷ
ቶሎ እንደማትመለስ ስለማውቅ በዚች ቀዳዳ ብቅ ብዬ ልመሰስ በማለት ወዲዚህ መጣሁ፡፡» አለች ሔዋን ዓይኗን በሁለም ላይ እያንከራተተች።
አስቻለው፣ በልሁና መርዕድ አሁንም እርስ በእርስ ተያዩ፡፡ በሽዋዩ ቤት ውስጥ ምን እየተካሄደ እንደሆነ ሳይነጋገሩ፤ ነገር ግን በደንብ ተግባቡ፡፡

💫ይቀጥላል💫

ካ.ካ.ካ.ካ.ካ.ካ

የሽኝትሽ ቀን ላይ፣
የስንብት ቀን ላይ፣
ለመቃብር ክተት፣፣
ተዘቅዝቆ ጥለት፤
የሚነበበው ፣ያንችን መሉ ታሪክ ፣ እንድጽፍ ታዝዤ፣
ታሪክሽን ተውኩት ፤በልቅሶሽ ፈዝዤ።
(ካ.ካ.ካ.ካ.ካ.ካ)
ሣቅ በሣቅ የሆነው
ለቅሶው ምን ሆኖ ነው?
የሚርመሰመሰው
ይክ ሁሉ እልፍ ሰው።
የወጣው የገባው ፣ በድሞጽ አልባ ዳና
ሞትሽን ሊያስረሳ ፣ዘርሽን ሊያጽናና።
መጽናናት ፣ማጽናናት ፣ በሚል ተረት ተረት፣
ሪሱን ያተርፋል ፤ከመታማት ክስረት።
(ካ.ካ.ካ.ካ.ካ.ካ)
በለቅሶ ቤትሽ ውስጥ
ሲሰማ ማሽካካት ፣ ይነጋል ይመሻል፤
የኔ ጥያቄ ግን
የዚኸን እሩቡን ፣ አንቺ መች ሥቀሻል?
የታሪክሽ ዘመን ፣ መዳፊ ሊጽፈው
መሃል መስመር ደርሶ ፣ ሞን አደናቀፈው?
(ዝም ብዬ ልጻፈው?)
በዐሥራ ዘጠኝ እንትን፣
የወታደር ትዕዛዝ ፣ ዐመፁን ሲበትን፣
ባርቾ ሲሰደድ ፣ በጎረምሶች ዘሪፍ፣
ዘረኛ ሲተካ ፣ በአራት ኪሎ በራፍ፣
(ተወለደች ልበል?)
ተወለደች ብቻ ፧ታሪክ ስላይደለ
የሆንሽውን ስጽፍ ፣ያልሆንሽው የታለ?
እያለ
የኑሮሽን ዘመን ፣መዳፌ ሊጽፈው
መሃል መስመር ደርሶ ፣ ሞን አደናቀፈው?
የዕድሜ ልክስ ደስታ ፣ ቢሰላ ቢቀመር
እንዴት ነው ማይሞላ ፣ ቢያንስ አንድ መስመር።
የሣቅሽበት
ቅጽበት
ከማነስም አንሶ ፣ የለም እስከሚባል
"ሣቅ አታውቅም” አለ ፤ የሙሾ አወሪጅስ ባል።
አንቺማ
ታዘበሽ አታወቂሞ ፧ ሕይወት ውሏን ስታ፤
ሐዘንሽን ሊደርስ
የመጣ በሙሉ ፣ሲበልጥሽ በደስታ።
ለቅሶኛስ
ሞትሽን አሳብቦ፣ ድምጹን ሲያንጠራራ፣
አንቺ ያልሣቅሽውን ፣ሢሥቅ እስከ ጣርያ፣
ርቃንሽን ቀበሮ ፣ ሁሉ ሲያሽቀረቅር፣
አረ ያንቺስ ይቅር፤
የመኖርን ሹፈት፣
የሕይወትን ሽፍደት፣
እመዝነው ሚዛን ፣ እለካበት ሜትር፣
የማዘኔን ባሕር ፣ እከፍልበት በትር፣
ፈልጌ አጥቼ
ጥያቄ ምስጥ ሆኖ ፣ ውስጥ ወስጤን ይበላል፤
እንዴት ከሰው ሕይወት
የሰው ልጅ ለቅሶ ቤት ፣ በሣቆች ይሞላል?
አረ ያንቺስ ይቅር!
ከሕይወት ፣ ከታሪክ ፣ከኑሮ ዘመንሽ፣
እንዴት ይበልጥሻል
ደጋግሞ በመሣቅ ፣ የገዛ ድንኳንሽ?
ካ.ካ.ካ.ካ.ካ.ካ

🔘ኤልያስ ሽታኹን🔘

#ምንትዋብ
፡
፡
#ክፍል_አራት
፡
፡
#ድርሰት_በሕይወት_ተፈራ

....ወይዘሮ እንኰዬ የእናታቸውን ንግግር ሲሰሙ ከሐሳባቸው መለስ አሉና በኩራት የነጠላቸውን ባለ ደማቅ ጥልፍ ጥለት አስተካክለው፣ “ሰማህ?” በሚል ሁኔታ ኢሳያስን ተመለከቱት።

ኢሳያስ ግን እጥር ምጥን ያሉትን ዮልያናን እያየ፣ “ጃንሆይም እኮ
ያጤ ሚናስ ነገድ መሆናችሁን አውቀዋል። ልዣችሁን የመረጡበት ዋናው ምክኛት ግን እሱ ማዶል። ባይናማነቷ፣ በጠባይዋና በብሩህ አይምሮዋ ደስ ተሰኝተው ነው” አላቸውና በራፍ ላይ የቆመውን አገልጋይ፣ “ያነን ማሙየን ሴቶቹ ዕቃውን ይዘው እንዲመጡ ንገራቸው
በለው” አለው።

አሳላፊው ቀልጠፍ ብሎ ወጥቶ ሲመለስ አብረውት ሁለት ደንገጡሮች የቀርከሀ ሰንዱቆች ይዘው ገቡ። ኢሳያስ ሰንዱቆቹን እንዲከፍቱና ዕቃዎቹን እንዲያሳዩ በእጁ ምልክት ሰጣቸው። ለጥሎሽ የመጡትን
የሐር ቀሚሶች፣ በወርቅ የተንቆጠቆጠ ካባ፣ ቆዳ ጫማ፣ ከወርቅ የተሰሩ ያንገትና የጆሮ ጌጦች፣ እንዲሁም አምባሮች በእቅፋቸው አድርገው
ለተሰበሰበው ሰው አሳዩ።

እነግራዝማች ትንፋሻቸውን ውጠው ተመለከቱ። ተነሥተውም
በአክብሮት እጅ ነሡ፤ የምርቃት መዓት አዥጎደጎዱ።

ወለተጊዮርጊስ ጥሎሹን ለማየት ዐይኗን ከወዲያ ወዲህ አዘዋወረች።እንደልብ ማየት አቃታት። ቤተሰቦቿ ፊት ላይ ከሚንፀባረቀው የኩራትና የደስታ ስሜትና ከአዘነቡት የምስጋና ቃላት ግን የመጣላት ጥሎሽ ቀላል እንዳልሆነ ተገነዘበች።
እንዳው ሰውየው... አረ ንጉሥ ነው ሚባሉ... ንጉሡ ኸኛ ጋር ምን
አገጣጠማቸው? ንዳድ እንዲህ ጉድ ታምጣብን እያለች ስትገረም
ቆየችና ንጉሠ ነገሥቱ እነሱጋ፣ በነበሩ ጊዜ እሷን ለማግባት ማሰባቸውን የሚጠቁም ነገር እንዳው ፍንጭ አኸገኝ እንደሆን ብላ፣ ሐሳቧ ወደ ኋላ ሽምጥ ጋለበ።

ጨታመው በመጡ ማግስት እናቷ አዘዋት ፊታቸውን በጨርቅ ስታብስ ንጉሠ ነገሥቱ ዐይናቸውን ገለጥ አደረጉ፤ እንደደነገጡ አስተዋለች። ለምን እንደሆነ አልገባትም። እሳቸው ዐይናቸውን ከድነው በስመአብ አሉ። ዐይናቸውን ድጋሚ ሲከፍቱ፣ እነዚያው ይዘዋቸው የመጡት
ሰዎችና እነግራዝማች ናቸው የከበቧቸው። ቅዠት ኑሯል? ትኩሳቱ ነው ሴት ልዥ ያየሁ ያስመሰለኝ ብለው ዐይናቸውን መልሰው ከደኑት።

ወለተጊዮርጊስ አጥሚት ይዛ ተመልሳ መጥታ፣ በለሰለሰ አንደበት፣ “እስቲ ትንሽ ይቅመሱ” ስትላቸው በድንገት ከእንቅልፋቸው እንደባነኑ
የደከመ ዐይናቸውን ከፈት ሲያደርጉ፣ የተኙበት መደብ አጠገብ ሴት ልጅ ሸብረክ ብላለች። ቀደም ብለው ያይዋት ወጣት እንደሆነች ሲገነዘቡ፣ ዐይኖቿ እንደ ኮከብ እሚያበሩ፣ ቆዳዋ የማር ወለላ የመሰለ፣ እንዴት ያለች ዐይናማ ናት በሩፋኤል? አሉ፣ አንድም ቀን
ስለታቸውንና ጥያቄያቸውን አስተጓጉሎባቸው የማያውቀውንና እሳቸው ጐንደር ውስጥ የተከሉትን ሩፋኤልን ጠርተው።

ወለተጊዮርጊስ ፈገግታ ለገሠቻቸው። ዐይኗ ላይ ያዩት ርህራሄ መጽናናትን ሰጣቸው። ልባቸው በደስታና በአድናቆት ከቦታው ተነቃነቀ። አጥሚት የያዘውን የሸክላ ጽዋ ወደ አፋቸው ስታቀርብላቸው፣ ወይዘሮ እንኰዬ፣ “እስቲ ይቅመሱ፣ እሷው ናት የሠራችልዎ” አሏቸው። የምግብ ፍላጎት ባይኖራቸውም፣ እንደ ኩበት የደረቀ አፋቸውን ታግለው ከፈቱላት። አንገታቸውን በአንድ እጇ አቅንታ ከአጥሚቱ
አስጎነጨቻቸው። ከበዋቸው የተቀመጡት፣ “ተመስገን፣ ለሱ ምን ይሳነዋል?” ብለው ወደ ላይ አንጋጠጡ።
በሚቀጥሉት ቀናት ከበሪሁን መድኃኒት በተጨማሪ ወለተጊዮርጊስ ከምትኖርበት ከአያቷ ቤት ማልዳ እየመጣች ምግብ እየሠራች፣ እያጎረሰች፣ አጥሚት እያጠጣችና እየተንከባከበቻቸው ራሳቸውን
ሲችሉም፣ እጅ እያስታጠበችና ምግብ እያቀረበች፣ ደከመኝ ሳትል
አስታመመቻቸው። እሳቸውም በሩፋኤል እንዴት ያለች ዐለላ...ሰንደቅ የመሰለች ናት ትትናዋስ? እያሉ ተስተናገዱ።

በተኙበትም ሰው ውልብ ባለ ቁጥር እሷ እየመሰለቻቸው ዐይናቸው ሲባክን፣ ሲያይዋት ልባቸው ከአፎቱ ተመንጥቆ የወጣ ሲመስላቸው፣ፊታቸውን በውሃ ስታብስ የእጇ ልስላሴ ሊያስተኛቸው ሲቃጣው፣
ትንፋሿ በሽታቸውን ከላያቸው ሲገፍላቸው፣ ሕዝኸ ወድያ ጥድቅ
ኸየት ይገኛል? አቤት አቤት እንዴት ያለች መልከ መልካም ናት?
ደም ግባቷ የተደራጀ፣ ጠጉሯ እንደ ሜላት የተፈተለ፣ ወገቧ እንደ ንብ
ንግሥት የቀጠነ፣ እንደ እርጎ የረጋች በምግባር የታነጠች እያሰኘ አከረማቸው።

እንኳንስ አይተዋት፣ ሳያይዋት ስለእሷ ማሰቡ ብቻ በወባ የዛለ
አካላቸውን ዘና ሲያደርግላቸው፣ ከዐይናቸው ስትርቅ ምግብ፣ ውሃ
ወይንም አጥሚት ይዛ የምትመጣበትን ሰዐት ሲናፍቁ፣ ጀንበር መጥለቂያዋ ላይ ወደ አያቷ ቤት ስትመለስ ሆድ ሲብሳቸው፣ ጠዋት ስትመጣ ከእናቷና ከአያቷ የወረሰችውን እንደ ውሃ የጠሩ ዐይኖቿን
ከብለል እያደረገች የወደዱትን እየመረጠች የሠራችውን፣ “እስቲ ትንሽ ይቅመሱ፣ እኼኛው ይሻልዎ ይሆን?” ስትላቸው፣ ጆሯቸው የተዋበ ዜማ የሰማ ያህል ወደ እሷ ዘመም ሲል፣ ልባቸው ለማራኪ ዐይኖቿ ሲገዛ ቀናት አለፉ።

ሌሎች ውበቷን አይተው እጇን ሲጠይቁ እሳቸው ከመልኳ ባሻገር
ለጋሥ መንፈሷን፣ አስተዋይነቷን፣ ሠናይ ምግባሯንና ትሕትናዋን
አስተውለው ወደዷት። በአኳኋኗና በልባዊ መስተንግዶዋ ልባቸው
ተነካ። ተወዳጅ ገፅታዋ፣ አነጋገሯ፣ ርጋታዋ፣ ወደ ሙሉ ሴትነት
በመሻገር ላይ ያለው ዳሌዋና ለግላጋነቷ በወባ የተንገላታችው ልባቸው ላይ ነፍስ ዘሩበት።
ድኘ እጐንደር ስገባ ይችን ልዥ አገባለሁ እያሉ ደጋግመው ዛቱ።

እሳቸው እንደዚህ እያሉ ይዛቱ እንጂ፣ ወለተጊዮርጊስ ወደዋት
እንደነበር የሚያሳይ አንዳችም ፍንጭ አላገኘችም። እሳቸውም በግልጽ ያሳይዋት ነገር አልነበረም።

የሚሄዱ ቀን፣ ግራዝማችንና ቤተሰባቸውን ከታላቅ ምስጋና ጋር
ተሰናብተው፣ ውድ ንብረት ወደ ኋላ የተዉ ያኸል እየተገላመጡ፣ ያችን “የአጥቢያ ኮከብ የመሰለች” ሲሏት የከረሙትን የአስራ ስድስት ዓመት ጉብል በዐይናቸው ፈልገው አመሰገኑ። ወለተጊዮርጊስ በተለይ ለእሷ ለቀረበው ምስጋና እጅ ነሥታ ቀና ስትል ዐይኖቿ ከሰውየው ዐይኖች ጋር ተጋጩ።

ከእሳቸው ዐይነ ብሌን ባሻገር ግን ከቋራ እስከ ጐንደር የሚወስደው
መንገድ እንደተቃና አላስተዋለችም።
ከሐሳቧ ስትመለስ ጨዋታው ቀዝቀዝ ብሏል። እንግዶቹም የተዳከሙ መስለዋል። ቤቱም ጨለምለም ብሏል። ሥራ ቤት በየበኩሉ ማሾ ሊያበራ ሽር ብትን ይላል።

ኢሳያስ፣ “እንግዲህ ልዥቱን ይዘን ነገ ጐንደር እንዝለቃ” አለ፣
ግራዝማችን፣ እንኰዬንና ዮልያናን በየተራ እየተመለከተ።

ነገ አለች፣ ወለተጊዮርጊስ። በረጅሙ ተነፈሰች፣ ወላጆቿና አያቷ የሚሉትን ለመስማት ጆሮዋን አቀናች።

“ባይኾን ኸነገ ወዲያ ይሁን፣ ጥቂትም ቢኾን ልዣችንን እንድናዘጋጅ” አሉ፣ አያቷ።

“እንዳላችሁ ይሁን” አለ፣ ኢሳያስ።
ጐንደር መሄዷ ነው! ተጨነቀች። ተርበተበተች። ኸጐንደር ልኸድ? አለች። ንጉሥ ላገባ ጥላዬስ?
።።።።።።።።።።።።።።።።።።።።።።።
“ወለቴን ንጉሥ ኸወሰዳት እኔ የሥዕል ንጉሥ ማልሆን”

ጥላዬ፣ ቤታቸው ደጃፍ ላይ ተቀምጦ ስለራሱና ስለወለተጊዮርጊስ ዕጣ
ፈንታ ያስባል። እናቱ ወይዘሮ ጌጤነሽ የምሽቱን ግብር ውሃ ወጥተው ሲመለሱ አየት አደረጉት። “አምሽተህ ነው?” አሉትና ለራሳቸው ሰምቶ
ይሆን? አሉ። ዛሬ ከልባቸው አዝነውለታል። ወደ ውስጥ ከመግባታቸው በፊት፣ “በምሽት እንኳ ዕረፍት አይኖርህ ልጄ?” አሉት፣ መሬት ላይ የሚጭረውን አይተው።

“እነዬ...” አለና ዝም አለ፣ በስጨት ብሏል። ሌት ተቀን እንደዚህ
ሲሉት መስማት አይፈልግም። ለእናቱ ታላቅ ፍቅርና አክብሮት
ስላለው እንደዚህ ባሉት ቁጥር ዝም ይላል፤ በመልሱ ሊያስቀይማቸው አይፈልግም። እንዲያውም እሳቸው ቤት ሲኖሩ ደስ ይለዋል።

ተጫዋችነታቸው የቁመታቸውን ያህል ትልቅ በመሆኑ፣ አባቱ ሲኖሩ
ቤት የሚያስጠላውን ያህል ከእናቱ ጋር እየተጫወተ ውሎ ቢያድር
አይሰለቸውም።

ወይዘሮ ጌጤነሽ ግን ደጅ ወጣ ብለው ሲመለሱ ቤታቸው
ያስጠላቸዋል። የባላቸውን የባላምባራስ ሁነኝን ንትርክ መስማት እጅ እጅ ይላቸዋል። የባላቸው ግትርነት፣ ቁጣና ንዝንዝ መድረሻ ያሳጣቸዋል። በወፍታው አሁን ምን ጎሏቸው ነው ዞትር 'ሚነዛነዙ? ተመስገን ስንኳ ማይለ? እኔስ ዘመድ እንደሌለው ኸኝህ ኸነዝናዛ ጋር ተቆራምጄ መኖሬ፣ ለአንድ ልጄ ስል ማዶል? የወፍታው ልጄን አንድ
ቦታ ቢያደርስልኝ አንድም ቀን አላድር እያሉ እያጉተመተሙ ቤት
ይገባሉ።

ዛሬ ዐዲስ ነገር ሰምተው ልባቸው ለልጃቸው ቢያዝንም፤ ባላቸው
ዜናውን ሲሰሙ የበለጠ እንደሚያዝኑና እንደሚቆጩ ስላወቁ፣ ለዘወትሩ ቤት ሊገቡ ሲሉ የሚሰማቸውን ቅሬታ ወደ ጎን ትተው ወሬውን እያዳነቁ
መግባት መረጡ።

ቤቱ ጨለምለም ብሏል።
ባላምባራስ ሁነኝ ድንክ አልጋቸው ላይ ጋደም ብለው፣ ሚስታቸውን
እንደ ተርብ ለመናደፍ አቆብቁበዋል። ትንሽ ሲያማቸው እንደ ሕፃን ልጅ ያደርጋቸዋል፤ ያነጫንጫቸዋል፣ ያቅበጠብጣቸዋል። ያን ጊዜ
ሚስታቸው ከቤት ባይወጡና አስር ጊዜ ይህን አምጪልኝ፣ ያን
አቅርቢልኝ ሲሏቸው ቢውሉ ደስ ይላቸዋል።

ወይዘሮ ጌጤነሽ ከወጡ፣ “የት ቆይተሽ ነው?”፣ “እስታሁን ምን
ስትሠሪ ቆይተሽ ነው? ወሬ ስታናፍሺ ነው እንጂ አሁን ማ ይሙት ደጅ መውጣት እኼን ያህል ያቆያል? እንደዝኸ ታምሜ መለስ ብለሽ እንኳ ምን ላርግለት 'ማትይ?” እያሉ በነገር ሲያዋክቧቸው ይቆያሉ።

ዛሬም እንደሁልጊዜው የነገር ግብዣ ደግሰውላቸዋል። ይበልጡንም ደግሞ ሚስታቸው ከወይዘሮ እንኰዬ ጋር ጥቂትም ቢሆን አውርተው መግባታቸው ስለሚያናድዳቸው አመሻሽ መተናኮያ ሰዐታቸው ከሆነ
ዓመታት አልፈዋል።

“ጉድ! ጉድ!” አለ፣ ወይዘሮ ጌጤነሽ ሳይቀደሙ ለመቅደም። ቆመው እጅና እግራቸውን በእርጥብ እጃቸው ያባብሳሉ።

ባላምባራስ ዝም አሉ።
ወይዘሮ ጌጤነሽ ባላቸው፣ “ምንድርነው?” ሳይሏቸው በመቅረታቸው ቅር ተሰኙ። ወሬውን ለማውራት የነበራቸውን ጉጉት ስለአመከኑባቸው
ወሽመጣቸው ተቆረጠ። የባላቸውን ዝምታ አሰቡና ነገሩ ከነከናቸው።.....

✨ይቀጥላል✨

#ያልታበሱ_እንባዎች
፡
፡
#ክፍል_ሀያ_ሁለት
፡
፡
#ድርሰት_በአሰፋ_በቀለ_ገየሱስ


...ሳትታሰብ የተገኘቶው ትርፌ በጋሻው ለብዙዎች ያልታሰበ ደስታ
እስግኝታለች፡፡ ከሁሉም በላይ አስቻለው ተመችቶታል፡፡ ቤቱ ተዘግቶ አይውልም አይዝረከረክም፣ ኦይመሰቃቀልም፤ ትርፌ ሽክፍ አደርጋ ይዛዋለች። የሆቴል ምግብ
ትቶ ቤቱ ውስጥ መመገብ ጀምሯል። እንጻራዊ የሆነ የመንፈስ መረጋጋትም አግኝቷል፡፡ በልሁና መርዕድ እንኳ እንደ ድሮው ፍራሽ በማንጠፍ ከሰል
በማያያዝና ሻይ ወይም ቡና በማፍላት ተራ መጨቃጨቃቸውን ትተዋል።ጫታቸውን ብቻ ገዝተው በተነጠፈና በተበጃጀ ፍራሽ ላይ እግራቸውን መዘርጋት ነው፡፡ ቀሪውን ስራ ትርፌ ታቀለጣጥፈው ይዛለች፡፡

የትርፈ በአስቻለው ቤት ተመልሳ መግባት ለሔዋንም የፀጋ ያህል ሆኗል።ሔዋን የአስራ ሁለተኛ ክፍል መልቀቂያ ፈተና ከወሰደች በኋላ በወቅቱ ግዳጅ በነበረው የመሰረተ ትምህርት ዘመቻ ሥራ በመጀመሯ በከፊልም ቢሆን ከሸዋዬ ቁጥጥር ውጭ ሆናለች። አጋጣሚ ሆና የተመደበችው ደግሞ በዚያው በዲላ ከተማ
በዜሮ ስምንት ቀበሌ ውስጥ በመሆን ከቤት ወደ ስራ ከስራ ወደ ቤት የምትመላለሰው በአስቻለው ቤት በር ላይ ነው። እናም ስታልፍ ስታንድም ጎራ
ትልበታለች። ትርፌ ስላለች ዘወትር ክፍት ነውና አትቸገርም። ይህ ሁኔታ በእሷና በትርፌ መካከል ያለውን ግንኙነት ይበልጥ አጠናክሮት መነፋፈቅ ጀምረዋል።
አንድ ቀን ደግሞ ሁለቱን ለረጅም ሰዓት አብሮ የሚያቆይ አጋጣሚ
ተፈጠረ፡፡ የግንቦት ወር መጨረሻ አካባቢ ነው ሔዋን መሰረተ ትምህርት በምታስተምርበት ጣቢያ አካባቢ አንዲት ሴት ሞተው በለቅሶው ምክንያት በዕለቱ ማስተማር እንደማትችል ከጣቢያ ሃላፊው ይነገራታል፡፡ ከጠዋቱ ሦስት ሠዓት
አካባቢ ወደ ቤቷ ስትመለስ እግረ መንገዷን ወደ አስቻለው ቤት ጎራ ትላለች። ጊዜ ነበራትና ተረጋግታ ቁጭ በማለት ከትርፌ ጋራ ጭውውት ይጀምራሉ። ሔዋን
በአስቻለው አልጋ ላይ ትራስ ደገፍ ብላ ፣ ትርፌ ደግሞ በአልጋው ትይዩ በተነጠፈችው ፍራሽ ላይ ሆና ፊትለፊት እየተያዩ ይጫወታሉ።

«ትርፍዬ!» ስትል ጠራቻት ሔዋን፡
«ወይ እታለም፡፡»
«አገርሽ የት ነው?»
«ውይይ… እታለምዬ! በጣም ሩቅ ነው፣ ቢጠሩት እንኳ አይሰማም፡፡»
ትርፌ የገጠር ኑሮዋ ባያጎሳቁላት ኖሮ ቀይና ስልክክ ያለች፣ ዓይንና
ጥርሶቿ እዩኝ እዩኝ የሚሉ መልከ ቀና የነበረች ልጅ ትመስላለች፡፡ ያም ሆኖ አሁን ወደ አስቻለው ቤት ከተመለሰች ወዲህ ወዘናዋ እየተመለሰ መጥቷል።
«የት ቢሆን ነው ትርፍዬ?» ስትል ሔዋን ደግማ ጠየቀቻት የትርፌን
ሁለመና አየት ሰለል እያደረገች።
«ወሎዬ ነኝ፡፡»
«ውይይ... ከዚያ እዚህ ድረስ አንዴት መጣሽ?»
«ታሪኩ ብዙ ነው እታለም። ደግሞም ያሳዝናል።»
«እንዴት ትርፌ»
«በቃ ያሳዝናል፡፡»
«ከመማጣሽ ግን ምን ያህል ጊዜ ሆነሽ?»
«ወደ አስር ዓመት ሊሆነኝ ነው፡፡»
«ውይይ..» አለችና ሔዋን አሁንም ግን «ግን እንዴት መጣሽ?» ስትል
ጠየቀቻት
«ተጣጥዬ»
“ማለት?»
«የወሎ ድርቅ ሲባል ሰምተሽ ታውቂያለሽ?»
«አዎ»
«በድርቁ ዘመን እኔ ህጣን ልጅ ነብርኩ። የተወለድኩት ውጫሌ እሚባል ቦታ ነው።ያኔ በድርቁ ጊዜ በአገሩ ላይ የሚበላም የሚጠጣም ጠፋ። የአገሩ ሰው ሁሉ ተነቅሎ ተሰደደ።አባቴ በድርቁ ምክንያት ቀደም ብሎ ሞቶ ስለነበር እኔና እናቴም ሕዝቡ ሲሰደድ አብረን ተሰደድን
«ወደዚህ ወደ ሲዳሞ?»
«አይደለም ወደ ደሴ ወደሚባል ከተማ ነው።»
«ታዲያ እዚያ የሚበላና የሚጠጣ አገኛችሁ?»
«እየየ እታለም! ምን ይገኛል ብለሽ? ጣጣው ብዙ ነበር፡፡» አለችና ትርፌ አሁንም በትካዜ ባህር ውስጥ ገባች፡፡ ያን በልጅነት አዕምሮዋ የተቀረፀ የርሀብ
ሁኔታ የቻለችውን ያህል ለማስታወስ ትሞክር ጀመር፡፡ ትርፌ የዚያን ጊዜ ገና
የስድስት ወይም ሰባት ዓመት ህጻን ስለነበረች ሁሉን ነገር አታውቀውም እንጂ ሁኔታው እጅጉን አሳዛኝ ነበር፡፡
«አዎ፡ እንደ ሰው ጨክኗል! የወሎ ሰማያ፡፡ ከዝናብ ሰጪ ደመናዎች ጋር ላይታረቅ የተጣላ ይመስል ቁልጭ ጥርት እንዳላ ድፍን ሶስት ዓመታት አለፉ።ፀሐይና ጨረታ ለእንዴ እንኳ በደመና ውስጥ ብቅ ጥልቅ እያሉ የአየሁሽ ጨዋታ
ሳይጫወቱ በጠራው ሰማይ ላይ ተንቀለቀሉበት፡፡ በተለይ ፀሐይ በየቀኑ አሥራ ሁለት ሰዓት ሙሉ እየነደደች የወሎን ምድር ታነደውና ታቃጥለው ጀመር።ወንዞች ነጠፉ። ሳር ቅጠሉ ደረቀ። ዛፎች ወደ ጭራሮነት ተቀየሩ። ቢመጣ ንፋስ ቢነሳ አቧራ ብቻ ሆነ።
የወሎ ገበሬ የመጀመሪያውን የድርቅ ዓመት ቀድሞ የነበረውን ጥሪት ተጠቅሞ ሳይደናገጥ ተወጥቶት ነበር። የሁለተኛው ግን ወገቡን ሰበረው፡፡ ሶስተኛው ደግሞ ከሥሩ ነቀለው፡፡ እንኳን ለራሱ ለሰንጋ ፈረሱ የእህል ዓይነት ይመርጥ እንዳልነበረ ሁሉ እንኳን ያቀምሰው የሚቀምሰውም አጣ፡፡ በሰንጋ ፈረስ ይጋልብ የነበረ የወሎ መኳንንት፤ በሲናር በቅሎ ስትፈስ የነበረች የወሎ ወይዛዝርት ሁሉ እርካባቸው ወለቀ። ግላሳቸው ተጠቀለለ። በቅሎና ፈረሶቻቸው የአውሬና የአዕዋፍ
ሲሳይ ሆኑ። አጥንቶቻቸው ሜዳ ሙሉ ተረጩ። የረገመው ሳይታወቅ ወሎ ምዕዓት ወረደበት። የረሀብ እሳት ያቃጥለው ጀመር፡፡ በቸነፈር ተመታ።
በዚያን ጊዜ፣ በዚያን ዘመን፣ የወሎ ሕዝብ ምርጫው አንድ ብቻ ነበር፤ ስደት። አቅጣጫው ደግሞ ወደ ደሴ ከተማ፡፡ ይህም ምክንያት ነበረው፡፡ የወቅቱ
ንጉሥ ለጉብኝት ደሴ ከተማ እንደሚገቡ ተወርቶ ነበር፡፡ እሳቸው ደግሞ በሄዱበት ሁሉ ለልጆች ከረሜላ በመርጨታቸው ብቻ የቸርነት ዝናን ያተረፉ ነበሩና
የወሎ ርሃብተኛ ወደ «ቸሩ» ንጉስ በመሄድ የልመና እጁቹን ለመዘርጋት ዳር አስከዳር ተነጋግሮ ወደ ደሴ መጓዝ መትመም ጀመረ።
ከሰሜን አቅጣጫ የራያና የየጁ ሕዝብ በርሀብ የመነመነ ሰውነቱን
ብጥቅጣቂ ጨርቅ እየሸፈነ ሰንሰለት ሰርቶ ወደ ደሴ ሲግተለተል የአንባሰል ተራሮች ቁልቁል እየተመለከቱ ይታዘቡ ነበር፡፡ ከምዕራብና ሰሜን ምዕራብ አቅጣጫ የቦረና! የወረሂመኖ፣ የሳስታና የወገልጤና ሕዝብ ተነቅንቆ ወደ ደሴ ሲጓን በመሀል እየደከመው በገሪዶና በቦሩ ሜዳ ላይ ሲፈስ የጦሳ ተራራ መዓል ላይ ቆሞ ግራና ቀኝ እየተመለከተ ያለቅስ ነበር፡፡ ከምስራቅና ከደቡብ ምሥራቅ
ደግሞ የአውሳ የቃሎ፣ የእንቻሮና የከሚሴ ሕዝብ በበረሃ አለባበስ ዘይቤው ከወገብ በታች ሽርጥ መሳይ አገልድሞ ከወገቡ በላይ ሲያዩት ግጠው ግጠው የጣሉት
አጥንት መስሎ ወደ ደሴ ሲተምም የቦርከና ወንዝ «እናንተስ ወደ ንጉሳችሁ ሄዳችሁ፤ የእኔንስ ችግር ለአባይና ለተከዜ ማን ይንገርልኝ»
እያለ የሚያዝን ይመስል ነበር፡፡
በጋ ከክረምት የውሃ ፈረሰኛ ሲያጓራበት እንዳልነበረ ሁሉ ያኔ ግን ክው ብሎ ደርቋልና በውስጡ የነበሩ ቋጥኛች ጨው መስለው የፀሐይ ንዳድ እየፈነከታቸው ነበር፡፡

ያ ሁሉ የወሎ ርሀብተኛ በዚህ መልክ ተጉዞ ተጉዞ ደሴ ከተማ ሲደርስ ያሰበው አልሆነለትም። እንዲያውም ወደ መሀል ደሴ ከተማ መግባት እንኳ ሳይፈቀድለት ቀረ። የንጉሡ ፈጥኖ ደራሽ ፖሊሶች በየመጣበት አቅጣጫ ተሰልፈው ጠበቁት። ከስሜን በኩል የመጣውን በሮቢት ገበያ ላይ፣ ከምዕራብ በኩል የመጣውን ከሰኞ ገበያ ላይ እንዲሁም ከምስራቅና ደቡብ ምስራቅ እቅጣጫ የመጣውን
ርሀብተኛ ሀረጎ አፋፍ ላይ በተሰራ የእንጨት አጥር ውስጥ እያስገቡ አጎሩት። በቀን አንዳንድ ዳቦ ለእያንዳንዱ ርሀብተኛ እንደ ውሻ ይጥሉለት ጀመር፡፡ እንዳይነቃነቅ ይጠብቁትም ጀመር።

ንጉሡ ደሴ ከተማ ገቡ። ከጦሳ ተራራ በስተ ደቡብ ምሥራቅ በኩል በምትገኝ ጎራ ላይ ተሰርቶ ፡ ከስፋቱና የገባ ቢገባበት በቃኝ የማይል ከመሆኑ የተነሳ
"አይጠየፍ" ተብሎ በሚታወቀው አዳራሽ ውስጥ በተመቻቸ መድረክ ላይ በተዘጋጀ
ዙፋናቸው ላይ ተሰየሙ። ቤተሰባቸውና የቅርብ ዘመዶቻቸው ግራና ቀኝ ከጎናቸውና ከኋላቸው ተኮለኮሉ፡፡ መሳፍንቶቻቸው ደግሞ እንደየማዕረጋቸው ቅደም ተከተል
ፊትለፊታቸው ተደረደሩ፡፡ የነቁ የበቁ አስተናጋጀች ነጠላቸውን አሸርጠው ያጋፍሩ ጀመር፡፡ እየተበላ እየተጠጣ ይሸለላል ይፎክር ጀመር፡ ምድር ቀውጢ ሆና የሚዘለልባትን ያህል እሷም ተንቀጠቀጠች፡፡

በዚህ ጊዜ ደሴ ከተማ ሁለት ተቃራኒ ትዕይንቶች በተመሳሳይ ሰዓት የሚከናወነባት አንድ መድረክ ሆነች። በአንድ በኩል አፍንጫ ከሚቆርጥ ቀይና አልጫ ወጥ በተጨማሪ ጮማ እየተቆረጠ ከጠጅ እስከ ውስኪ እየተጠጣና ሻምፓኝ እየተረጨ በፈንጠዚያ ጮቤ የሚረገጥባት ምድራዊ ገነት፡ በሌላ በኩል
ደግሞ የቀን ሀሩር እያቃጠለው የሌሊት ቁር እየጠበሰው እንደ ኩበት በበረት ውስጥ ታጎሮ በርሀብ አለንጋ በመገረፍ ላይ ካላ ሕዝብ የስቃይ ጩኸት የሚሰማባት ሲኦል!! ደሴ ከተማ አዘነች።ለሉሮ አመቺ ከመሆኗ የተነሳ እናት ከተማ ተብላ
ምትታወቀው ደሴ እወነትም በሕዝቧ የስቃይ ጩኸት የእናትነት ሆዷ ተምቦጫቦጨና እንደሰው አለቀሰች።
የአይጠፉ ትዕይንት አስተላለትም ሌላው የወቅቱ አስገራሚና እና አሳዛኝ ክስተት ነበር። ንጉሡ ባላምባራሱን ግራ አዝማች ግራዝማቹን ቀኝ አዝማች ቀኝ
አዝማቹን ፈታውራሪ ፊታውራሪውን ደጃዝማች ደጃዝማቹን ራስ ወዘተ እያሉ ከሾሙና ከሸለሙ በኋላ የሚያደርጉትን አጭር የመዝጊያ ንግግር መሀል የወሎን ረሃብ ጉዳይ አንስተው አንድ ነገር ሊሉ
እንደሚችሉ ተጠብቀው ነበር፡፡ እሳቸው ዐግን ወይ ትንፍሽ" ይልቁንም ያኔ በማይጨው ጦርነት ጊዜ ተሸንፈው ወደ አዲስ
ወቅት የወሎ ሕዝብ እኛን ለጥቃት አገርህን ለጠላት ሰጥተህ ወዴት? በማለት መንገድ ዘግቶ አላሳልፍ ብሏቸው የነበረ ከመሆኑም በላይ ጥሰው
ለማለፍ፡ ሲሞክሩ ተዋግቷቸው እንደነበረ በማስታወስ ሳይሆን አይቀርም ወሎን በደጉም
በክፉም ቀን እናውቀዋለን በማለት ተሳልቀውበት ነበር በማግስቱ ወደ
ዙፋን መአከላቸው አዲስ አበባ የተመለሱት።

ወሎ ተከዳ፡፡ አዎ ወሎ ምርቱን በጉድጓድ፣ ዱቄቱን በጎተራ ይከት
የነበረ በሩሀሩህነቱና በቸርነቱ ይታወቅ የነበረ ወሎ እባ መስጠት ክፋትና ተንኮል! ሸርና ምቀኝነት የማያውቀው በገርነቱና በየዋህነቱ ታውቆ "ወሎ መጀን"
እየተባለ ሲመጀንበት የሚኖር አገር ወሎ እንኳን አዛውንቱ እረኛው ትንቢት ኢማሞች እንዲሁም የቃሉ አብረው የሚኖሩበት የፍቅርና የመቻቻል አገር፤ አብሮ የመኖር ተምሳሌት ወሎ! ሰውም አምላኩም በከንድነት ከዱት፡፡ በመከራው ጊዜ ደራሽ ከጥቶ የሰው ልጅ እንደ ቅጠል ረገፈ፣ በርሀብሄ
ትርፌ ግን ይህን ሁሉ ሁኔታ በዝርዝር አታወቀውም፡፡ ግን ደግሞ የችግሩ ወላፈን ጠብሷት ነበርና የምታውቀውንና የምታስታውሰውን ያህል ለሔዋን
ለማጫወት ከስባ ከትካዜዋ ብንን አለች።
«ምን መሰለሽ እታለምዬ!» ስትል ቀገለች። «እኔና እናቴ ከሕዝቡ ጋር
መጥተን ደሴ እንደ ደረስን ሮቢት በሚባል የገበያ ቦታ ላይ በእንጨት በታጠረ ግቢ
ውስጥ እንድንገባ ተደረግን፡፡ ከዚያም ትንንሽ ዳቦ በቀን አንዴ ይታደለን ጀመር።
እናቴ ግን ያንኑ የድርሻዋን ዳቦ ብዚ ጊዜ ለኔ ነበር የምትስጠኝ! ለኔ በግል የምትደርሰኝን አታጠግብሽም በማለት፡፡» አለችና ትርፌ እንባዋ በዓይኗ ላይ
አቀረረ። ንግግሯን ግን ቀጠለች።
ከጥቂት ቀናት በኋላ ደግሞ እናቴ ደከመችና መላወስም እያቃታት ሄደ። አንድ ቀን በጠዋት ከእንቅልፌ ስነቃ እሷ ተኝታ ቀረችብኝ፡፡ በመሀል ዳቦ
የሚያድሉት ስዎች መጡና ላእሷም ለኔም ትቀበልልኝ ዘንድ ልቀስቅሳት ብሞክር አልሰማ አለችኝ። ሰውነቷን ገፋ ገፋ ሳደርጋት መላ ሰውነቷ አብሮ ይነቃነቅ ጀመር። በጩኸት ስጠራት የሰማ አንድ ሰው ጠጋ ብሎ እናቴን ካያት በኋላ በቃ ተያት
እሷ፣ ተገላግላለች አለኝ፡፡ ለካስ እናቴ ሞታ ኖሯል፡፡» አለችና ትርፌ
ድንገት «እማይዬ...» ብላ ጮኸች፡፡
ሔዋን በእስከ አሁኑ የትርፌ አተራረክና በዓይኗ እንባ ማቅረር ምክንየመት አንጀቷ እየተላወሰና በ እሷንም እንባ እንባ ሲላት እንደነበረ ሁሉ እንደገና ስትጮህ
ድንግጥ ብላ ከአልጋው ላይ ተስንፈጥራ ታነሳችና ወደ ትርፌ እየተራመደች
«ተይ ትርፍዬ» አለቻት። ነገር ግን በልመናዋ አልገፋችበትም ሔዋን እራሷ ነገር ጥናዋ ነውና በትርፌ እናት ላይ የደረሰው ሁሉ ልክ በእሷም እናት ላይ የደረሰ ያህል ተሰምቷት የትርፌን አንገት እንቅ እድርጋ ይዛ አብረው ይላቀሱ ጀመር።
ትንሽ ቆይተው ተላቀቁ፡፡ ሔዋን ከትርፌ አጠገብ ቁጭ ብላ
ልታፅናናት ሞከረች። ትርፌ ግን አንባዋን እያፈሰሰች ትረካዋን ቀጠለች፡፡
ከዚያ በኋላ እታለምዩ ምን ሆነልሽ መሰለሽ፡ ረፋዱ ላይ አንድ መኪና
መጣ። የእናቴን አስከሬን ጭነው ወሰዱት። እኔም ያለ እናት ቀረሁ። ከጥቂት ቀናት በኋላ ከዚያ ግቢ አውጥተው ወሰዱኝ፡፡ የሄድከብት ቦታ ብዙ ህፃናቶች ነበሩ። ከእነሱ ተቀላቀልኩና እንጀራ በወጥ መብላት ጀመርኩ፡» አለችና ዓይኗንም አፍንጫዋንም ትጠራርግ ጀመር፡፡

«እዚያው አሳደጉሽ?» ስትል ሔዋን ጠየቀቻት።
«አንዳንድ ሰዎች ወደ ህጣናቱ እየመጡ ደስ ያላቸውን እየመረጡ ይወስዱ ነበር፡፡ እኔም በዚያ ቦታ ላይ ጥቂት እንደ ቆየሁ አንድ ቀን አንዲት ሴትዮ መጣችና ከልጆቹ መሀል ስትዘዋወር ቆይታ ወደኔ ጋ ስትደርስ “ይቺን ልጅ ልውሰዳት
በማለት ህጣናት ጠባቂዎቹን ጠየቀቻቸው። ፈቀዱላትና ወደ ቤቷ ወሰደችኝ፡፡ እሷ ዘንድ ለአምስት ዓመታት ቆየሁ፡፡»
«ከዚያስ?» ስትል ሔዋን አሁንም ጠየቀቻት። የትርፌ ታሪክና አኳኋን
እያሳዘናት ከአንገቷ ገደድ ብላ በሀዘን ስሜት ትመለከታታለች።
«ከዚያ በኋላ ደግሞ ተማሪዎች በጠበጡ። እየተገደሉም በየመንገዱ ተዘርረው መዋል ጀመሩ፡፡» አለች ትርፌ የወቅቱን የተማሪዎች የተቃውሞ
ንቅናቄና የተፈፀመባቸውን የጭካኔ ግድያ በራሷ አመለካከትና ግንዛቤ መጠን
ስትገልፀው። «ከተማሪዎች ጋር አንዳንድ ሰው እየተጃለፈ ይገደል ስለነበር አንድ ቀን የዚያች ታሳድገኝ የነበረችው ሴትዮ ባለቤትም ሞቶ ተገኘ፡፡ የዚያች ሴትዮ እህት እዚህ ዲላ ውስጥ ትኖር ኖሯል! ለለቅሶ መጥታ ደሴ ሰነበተች። ከአሳዳጊዬ ጋር ተመካክረው ኖሮ ስትመለስ ተነሽ እንሂድ ብላ እዚህ ዲላ ይዛኝ መጣችና የቤት ሰራተኛዋ አደረገችኝ፡፡» አለች ትርፌ አሁንም እንባ እየተናነቃት፡፡
«አይዞሽ ትርፌ» አለቻት ሔዋን የትርፌ ሁኔታና ታሪክ እያሳዘናት።
ትርፌ ትረካዋን ቀጠለች፡፡ በዚህ ሁኔታ ጥቂት ዓመታት ከቆየሁ በኋላ እኔም አደግሁ መሰለኝ፤ የሴትዮዋ ባል ባለፍኩ ባገደምኩ ቁጥር ይጎነትለኝ ጀመር፡፡
አንድ ቀን ደግሞ ሲተናነቀኝ ባለቤቱ ደረሰችና አየችው። ከዚያም እኔን አስወጥታ
በአንድ ወቴል ቤት በእንጀራ ጋጋሪነት አስቀጠረችኝ። ከጋሽ አስቻለውም ጋር የተዋወኩት እዚያው ሆቴል ውስጥ ስሰራ ነው። ጠባዩ ጥሩ ስለሆነ እወደው ነበር።
እሱም እኔን እንደ ገረድ ሳይቆጥረኝ በትትና ነበር የሚያነጋግረኝ፡፡ በዚያ ቤት ትንሽ
እንደሰራሁ አሁንም ከአሰሪዬ ጋር ሳልስማማ ቀረሁና ወጣሁ። ጋሽ አስቻለውን ስራ እንዲያስገባኝ ጠየኩት። እሺ እፈልግልሻለሁ ብሎ ዋል አደር ካለ በኋላ እኔ ጋር ብትሆኒስ አለኝ ምን ገዶኝ!» አልኩት፡፡ በቃ በተነጋገርን ከሁለተኛው ቀን ጀምሮ ታጋሽ አስቻለለው ጋር መኖር ጀመርኩ፡፡

ሔዋን ከንፈሯን መጠጥ አድርጋ ዲላ ውስጥ ምንም ዘመድ የለሽማ ስትል ጠየቀቻት፡፡
«ምንም አታለምዬ የኔ ዜመድ ጋሽ እስቻለው ብቻ ነው። ምናልባት
ከእንግዲህ ወዲያ እንቺ ትጨመሪልኝ እንደሆነ እንጂ … አለቻት።
ሔዋን፣ ድንገት የትርፌን አንገት እንቅ አድርጋ በመያዝ ጉንጯ ላይ ሳም አደረገቻትና ምንም አትጠራጠሪ ትርፍዬ " እህት እሆንሻለሁ።» አለቻት
ትርፌ አሳዛኝ ታሪኳን ስትተርክ ሔዋንም በአንክሮ ስታዳምጥ
ሳያውቁት ሰአቱ ሄዶ ኖራል ልክ ከቀኑ ስድስት ሰአት ያ ሰአት ደግሞ እንደ ወትሮ ቢሆን ሔዋን ከቤቷ መድረሸዋ" ትርፌ ደግሞ ከቀኑ ዘጠኝ ሠዓት ከስራ
ወጥቶ ወደ ቤተ ለሚመጣው አስቻለው የምሳ ዝግጅት ማገባደጅዋ ነበር የሰአቱን
መድረስ ሁለቱም ሲያውቁ ድንገት ስሜታቸውን ቀየሩ። ሔዋን ወደ ቤቷ ለመሄድ ትርፌ የምሳ ዝግጅት ለመጀመር ከተቀመጡበት ብድግ ብድግ አሉ ሔዋን ትርፌን ተሰናብታ ከቤት ልትወጣ ስትል ትርፈ አናገረቻት፡፡
«ዛሬ የኔን ታሪክ ሰምተሻል እታለም። ሌላ ጊዜ ደግሞ አንቺና ጋሼ አስቻለው እንዴት እንደተገናኛችሁና እንደተዋወቃችሁ ተራሽን ታወሪልኛለሽ እሺ አለቻት ፈገግ ብላ በአይኗ እየተከተለቻት።
«እስከ አሁን እስቼ አልገረሽም» አለቻት ሔዋንም ዞር ብላ ትርፌን በፈገግታ እያየቻት
«ምንም እታላምዬ እኔ የማውቀው እያየሁት ያላውን ነገር ብቻ ነው፤
አለችና አንቺና ጋሼ አስቻለው መቼ ይሆን የምትጋቡትን» ስትልም እንደ ቀልድ ጠየቀቻት፡፡
በዚያች ቅፅበት አስቻለው በር ላይ ደርሶ ኖሯል፡፡ ትርፌ ለሔዋን
ያቀረበችላትም ጥያቄ ሰምቷል። ሔዋን ከመናገሯ በፊት ፈጠን ቀልጠፍ ብሎ በቅርቡ ትርፌ! በጣም በቅርቡ፡፡ ግፋ ቢል ከሁለት ወይም ከሶስት ወራት በኋላ እያለ ወደ ቤት ገባ። ትርፌና ሔዋን ፍጹም ያላሰቡት አጋጣሚ ስለነበር ሁለቱም ድንግጥ ድንግጥ አሉ።
ሔዋን ወዲያው «እንዴ አስቹ! በአሁኑ ሰዓት እንዴት መጣህ?» አለችው የአንቺን ቤቴ ወስጥ መኖር ቀልቤ ነግሮኝ አላት እየቀለደ፡፡ ጠጋ አለና
እንደ ቆመች እንገቷን እቅፍ አድርጎ ከንፈሮቿን ሳም አደረጋቸው፡፡ በእጁ ዳጎስ ያለ
የካኪ ፖስታ ይዟል።
ለአስቻለው በዚያ ሰዓት መምጣት ሰበቡ ሔዋንን ከመሰረተ ትምህርት ስራ ያቋረጠ ለቅሶ ነው። ሟቿ የስራ ባልደረባው እናት ኖረዋል። ለስድስት ሠዓት ቀብር
መጥቶ ነው። ከዚያ በኋላ ላላው አጭር የስራ ሠዓት ሲል ዲላ ሆስፒታል ድረስ ላለመሄድ ወስኖ

«ምነው ሔዩ በር ላይ ቆምሽ?» ሲል ጠየቃት፡፡......

💫ይቀጥላል💫

#ምንትዋብ
፡
፡
#ክፍል_አምስት
፡
፡
#ድርሰት_በሕይወት_ተፈራ


....“ጉድ! ጉድ!” አለ፣ ወይዘሮ ጌጤነሽ ሳይቀደሙ ለመቅደም። ቆመው እጅና እግራቸውን በእርጥብ እጃቸው ያባብሳሉ።

ባላምባራስ ዝም አሉ።
ወይዘሮ ጌጤነሽ ባላቸው፣ “ምንድርነው?” ሳይሏቸው በመቅረታቸው ቅር ተሰኙ። ወሬውን ለማውራት የነበራቸውን ጉጉት ስለአመከኑባቸው
ወሽመጣቸው ተቆረጠ። የባላቸውን ዝምታ አሰቡና ነገሩ ከነከናቸው።.

“ምንድርነውም አይሉ?” አሏቸው፣ የጎሪጥ እያይዋቸው።
“የትም አምሽተሽ መተሽ ደሞ ጉድ ትያለሽ?” አሉ፣ ባላምባራስ።

“ነገረኛ፣ ታሞ አይተኛ አሉ” አሉ፣ ወይዘሮ ጌጤነሽ፣ ድምፃቸውን
ዝቅ አድርገው።

“ምን አልሽ?”

“ምን እላለሁ ሳናግርዎ መልስ አይሰጡም ወይ ነው ያልሁት። ሌላ ምን እላለሁ?” አሉ፣ ራት ለመሥራት ምድጃ ላይ ድስት የጣደችውን የቤት አገልጋይ እያዩ።

“ሚሰማሽ ካገኘሽ ምላስሽ ረዥም ነው።”

“ኸርሶ አይበልጥ” አሉ፣ አሁንም ቀስ ብለው።

ባላምባራስ ቆጣ ብለው፣ “ምን አልሽ?” ካሉ በኋላ፣ ጉድ ከሰሙ
ስለ ሰነበቱ ጉዱን የመስማት ፍላጎት አደረባቸው። ቁጣቸውን ገታ አድርገው፣ “እና ምንድርነው ጉዱ?” አሉ፣ ለጠጥ ብለው እምብዛም ለወሬ የጓጉ እንዳይመስሉ።

ወይዘሮ ጌጤነሽ እንዳልሰማ ዝም አሉ፤ እንደ ማኩረፍ አድርጓቸዋል።

“ምንድርነው ጉዱ አልሁሽ እኮ” አሉ ባላምባራስ፣ ቆጣ ብለው።

ወይዘሮ ጌጤነሽ አሁንም ያልሰሙ መሰሉ።

“ሳናግርሽ መልስ 'ማሰጪ?” የባላምባራስ ቁጣ እየተጋጋለ ነው።

“ምን አሉኝ?” አሉ ወይዘሮ ጌጤነሽ። ፊታቸው ላይ ስስ ፈገግታ ይነበባል። ዛሬ አነስተኛ ቢሆንም ባላቸው ላይ ድል ተቀዳጅተዋል።

እነዚህን መሳይ ጥቃቅን ድሎች ናቸው አንዳንዴ ባላቸውን ያሸነፉ
እንዲመስላቸው የሚያደርጓቸው።

“ጉድ እያልሽ ገባሽ። ምንድርነው ብልሽ አለመጥሽ።” አሁንም
ድምፃቸው ገኗል፣ ባላምባራስ ሁነኝ።

“አልሰማሁ ሁኜ ነው” አሉ፣ ወይዘሮ ጌጤነሽ። የባላቸው ቁጣ
የሚገነፍልበትን አፍታ ስለሚያውቁ ያገኙትን ድል እያጣጣሙ፣
“የግራማች ልዥ ...” ሲሉ ጀመሩ።

“ግራማች?” ሲሉ አቋረጧቸው፣ ባላምባራስ። ወሬውን ለመስማት
ቸኩለዋል።

“ግራማች መንበር ናቸዋ።”

“ኸሷው ጋር ስታወሪ እንደቆየሽ አውቄያለሁ። ወልደልዑል ምንን
ሆነ?”

“ሴቷ ወለቴ።”

ጥላዬ፣ የሆነ ነገር እንዳለ ደመነፍሱ ነገረው። ነፍሱ ከዳችው። ጉዱን ለመስማት ቤት ውስጥ መግባት ፈልጎ፣ ወገቡ አልታዘዝ፣ ጉልበቱ አልንቀሳቀስ አለው። እንደምንም ብሎ ተነስቶ ውስጥ ገብቶ መደብ
ላይ ተቀመጠ።

ባላምባራስ በመገረም ተመለከቱት። እሳቸው ሳይተኙ ቤት ውስጥ ስለማይገባ፣ ዐይኑን ካዩት ከርመዋል። ሆዳቸው ተገላበጠ።

“እና ምንን ሆነች?” አሉ፣ መባባታቸው እንዳይታወቅባቸው
እየታገሉ።

ወይዘሮ ጌጤነሽ ከመናገር ተቆጠቡ። ጥላዬን ሰረቅ አድረገው አዩት።እሱ የሚሉትን ለመስማት ቢጓጓም ጎንበስ ብሎ መሬቱን በስንጥር መጫጫር ጀመረ።

“ዛሬ ምንን ነክቶሻል? ምንን ሆነች ስልሽ መልስ ማሰጪ?”

“በያ ሰሞን ንዳድ ይዟቸው ኸነሱ ዘንድ ተኝተው የነበሩት ለካስ
ንጉሡ ኑረዋል...”
“ንጉሠ?”
“አዎ።”
“አጤ በካፋ?”
“እሳቸው። ሌላ ንጉሥ አለ?”
“ምንድርነው ምታወሪው?” አሉ ባላምባራስ፣ የሚስታቸውን ትንኮሳ
ችላ ብለው።
መንን
“አጤ በካፋ ራሳቸው። ወለቴ አስታማቸው ስታበቃ ዛሬ ሰዎች
ኸጥሎሽ ጋር ሰደዱ።”
“ሊያገቧት?”
“ኋላ?”
ጥላዬ ዱብ ዕዳ ሆነበት፣ ድንጋጤ ሰውነቱን አብረከረከው። ተነስቶ
ሊወጣ ፈልጎ ወሬ ለመስማት ተቀመጠ።

“ሰው ለማንጓጠጥ ማን ብሎሽ። ወረኛ! ደሞ ማታመጪው የለ” አሉ
ባላምባራስ፣ ተደናግጠዋል፣ ንዴትም ተናንቋቸዋል።
“እንዴት በሉ? ምን ያልሆነ አምጥቸ አውቃለሁ? ኸመሽ አገር ሁሉ ሚያወራው እኼንኑ ማዶል? የጣ ፈንታ ነገር ይገርማል።”

“ውነት ነው፤ ዕጣ ፈንታ ነው” አለ ጥላዬ፣ የሞት ሞቱን። ሰውነቱ
እየራደ ነው። ለራሱ፣ እኔ ዕድል ፈንታየ ሁኖ ያልታደልሁ ሁኘ
የወፍታው እኼን አሰማኝ ብሎ በዐይኑ ውሃ ሞላ። እንባው እንዳይታይበት እደጅ ሲወጣ፣ አባቱ በዐይናቸው ተከተሉት።

“ያቺ አያትየው ኸደብተሮቹ ነው ውሎዋ። ኸተኙበት ቀባብታቸው
ይሆናል ይላል ድፍን ቋራ” አሉ ወይዘሮ ጌጤነሽ፣ አገልጋይዋ ራት
እንድታቀርብ በእጃቸው ምልክት እይሰጡ።

“ድፍን ቋራ ኸምኔው ሰምቶ ነው እኼን ሁሉ ሚለው? አንቺና
ጓደኞችሽ ጓሮ ሁናችሁ ያቦካችሁት ነው እንጂ። ለነገሩ ልዥቱ
ምንም አይወጣላት። ደማም... ቆፍጣና... ይገባታል፤ ይገባታል ::
ሚገባትን ነው ያገኘች። እኔ ለተክለሃይማኖት ተዋጋህ እየተባልሁ ስወቀስ የተክለሃይማኖትን ወንድም በካፋን አገባች?” አሉ ባላምባራስ፣
በመገረም ራሳቸውን እየነቀነቁ።

አገባች! እርምዎን ያውጡ እንግዲህ! በርሶው አጓጉል ጠባይ ነው እኼ ሁሉ የመጣው። እርስዎንስ ይበልዎ፣ ልጄን ጎዱብኝ እንጂ አሉ ወይዘሮ ጌጤነሽ፤ ለራሳቸው። ጮክ ብለው ሊናገሩ ፈለጉና በማታ ኸሳቸው ጋር ምን አጫጫኸኝ ብለው፣ “ኸቤታቸው ንግርት አለ ይባላል። ዘመዳቸው የሆነ ሰው ኸወለቴ ግንባር ጠሐይ ስትወጣ አይቷል” አሉ።
ባላምባራስ መልስ አልሰጧቸውም። ቁጭት ላይ ናቸው። ልዥህን ለልዤ ስባባል ቆይቶ፣ በትንሽ ነገር ኸጥብቅ ወዳጄ ተቀያይሜ፣ አሁን
እኼው ሌላ...ያውም ንጉሥ ወሰዳት። እንግዲህ ኸንጉሥ መንጋጋ አላስጥላት! ያቺ ቀን እንዴት ያለች የተረገመች ናት አሉ፣ ግራዝማች መንበርን የተቀየሙበትን ቀን አስታውሰው።

የጊዮርጊስ ማኅበር ነው። ግራዝማች መንበር ቤት ይበላል፤ ይጠጣል። ጨዋታው ደምቆ፣ እንደወትሮው ስለ ጦር ሜዳ ጀግንነት ይወሳል። ባላምባራስ ሁነኝ ራሳቸውን እንደ ጀግና ቢቆጥሩም፣ ስለ ጦር ሜዳ
ሲወራ አይወዱም።ከዚህ በፊት ሰድበውት የሚያውቁት ደብተራ ሞቅ ብሎታል። “አሁን በወፍታው ኸጦር ሜዳ ቋንጃውን የተመታ ዠግና ይባላል?” ብሎ በሳቅ
ተንተከተከ።

ማንም አልሳቀ። ሁሉም አንገቱን ደፋ። ሳቅና ቁም ነገር የሰፈነበት
ስብስብ ወደ መሸማቀቅ ተለወጠ።

ደብተራው የሳቀለት ሲጠፋ፣ “እኛ ባገራችን ምናቀው ሰው ቋንጃውን
ሚመታው ሲሸሽ ነው” አለ፣ የፌዝ ሳቅ እየሳቀ።
ባላምባራስ ከዓመታት በፊት ቋንጃቸውን ተመትተው ያነክሳሉና
እሳቸውን ሊነካ መሆኑን አውቀው ከተቀመጡበት ተነሥተው
ከዘራቸውን እየወዘወዙ፣ “አንት መተተኛ ደብተራ። እኔ ሁነኝ በንዳንተ ያለ ድግምተኛ አልሽረደድም። የት አባህ ጦር ሜዳ ውለህ ታውቃለህና
ስለ ጦር ሜዳ ታወራለህ? ጋን እያሸተትህ ኸድግስ ድግስ ዙር እንጂ።

ጥፋተኛው አንተ ሳትሆን አንተን ኸሰው መኻል የቀላቀለህ ነው” ብለው ከዘራቸውን ግራዝማች መንበር ላይ እየወዘወዙ፣ “መንበር አሰደብኸኝ ...
ያውም በዝህ በድውይ። ግድ የለም። እንዲህ ኻሰደብኸኝ ወዲያ እመቃብሬ እንዳትቆም... ኸዚህ ያላችሁ ሁሉ ቃሌን ቃል እንድትሉ”
ብለው እያነከሱ ወጡ።
ከዚያን ቀን ጀምሮ የግራዝማችና የባላምባራስ የረጅም ዘመን ጓደኝነት አከተመ፣ አብሮም የጥላዬና የወለተጊዮርጊስ ዕጮኛነት። ባላምባራስ፣
“በቤቱ አሰደበኝ” ብለው ቂም ያዙ። ግራዝማች፣ “ደብተራው ለሰደበው እኔ ምን አረግሁ?” ብለው ቅር ተሰኙ። አስታራቂ መሃከላቸው ቢገባ ባላምባራስ፣ “ሙቼ ነው ቁሜ ኸሱ ጋር ምታረቅ” አሉ። “ልዥህን
ለልጄ” የተባባሉት ጓደኛሞች ተቀያየሙ።

ግራዝማች መንበር፣ ሁነኝ ምንም ቢሆን የረጅም ጊዜ ወዳጄ ነውና
አንድ ቀን እንታረቅ ይሆናል እያሉ የወለተጊዮርጊስን እጅ ለጠየቀ ሁሉ አይሆንም እያሉ መለሱ።

ባላምባራስ ሁነኝ ወለተጊዮርጊስን ለልጃቸው
እየተመኙ ሳይጠይቁ ዓመታት አለፉ። ዛሬ ወለተጊዮርጊስ በንጉሥ መታጨቷን ሲሰሙ እንባ እንባ አላቸው። “ጥላዬን ልብ ታስገዛልኝ ነበር” ብለው በራሳቸው ግትርነት ተበሳጩ።

ጥላዬ፣ የወለተጊዮርጊስ ሶስት ዓመት ታላቅ ነው። ዐራት ዓመት
እንዳለፈው፣ ወፍታ ጊዮርጊስ ውስጥ መምሬ ጀምበሬ ዘንድ ቄስ
ትምህርት ቤት ገብቶ ዳዊት ደገመ። ብሎም ሌላ አስተማሪ ዘንድ ቅኔ እስከ ሥላሤ ተማረ።
ዕድሜው እየጨመረ ሲመጣ፣ አባቱና ግራዝማች መንበር “ልዥህን ለልዤ” መባባላቸውን ከሰፈር ልጆች ሰማ። ያንን ወሬ ከሰማበት ዕለት ጀምሮ ለወለተጊዮርጊስ በውል ያላወቀው ስሜት አደረበት። እያደገ
ሲመጣ፣ በእርግጥም በወለተጊዮርጊስ ፍቅር እንደተነደፈ ገባው።
ጠዋትና ማታ የሚያስበው ስለእሷ ሆነ። ጓደኞቹ ሌላ ቦታ ሄደው ቅኔ ሲማሩ፣ እሱ ከወለተጊዮርጊስ መራቅ ስላልፈለገ ወፍታ ጊዮርጊስ መጋቢ አምሳሉ ዘንድ መማር ጀመረ።

ሆኖም ልቡ ቅኔ ላይ ሳይሆን ሥዕል ላይ በመሆኑ ብዙውን ጊዜ
በስንጥር መሬት ላይ ወለተጊዮርጊስን አስመስሎ ይሥላል። አንድ ቀን
ታዲያ ኃይለኛ ንፋስ ነፍሶ፣ አሸዋውን አንስቶ ምስሉን ሸፈነበት፤ ደነገጠ። እንደ መጥፎ ገድ ምልክት አድርጎ ቆጠረው።

የእሱና የወለተጊዮርጊስ
ነገር እንደሳለው ምስል ተዳፍኖ የሚቀር ሆኖ ተሰማው።
ለቀናት ተጨነቀ። ከዚያን ቀን በኋላ፣ ምንም እንኳን የለመደበትን መሬት ላይ መሣል እርግፍ አድርጎ ባይተወውም፣ አብሮት ያደገውን ጥልቅ የሥዕል ፍቅር ለማርካት በቤታቸው የጓሮ ግድግዳ ላይ መሣል ጀመረ። ግድግዳውን
እበት ይቀባዋል፣ በእናቱ ወንፊት አመድ ይነፋና፣ በውሃ ለቁጦ
ያለብሰዋል። በማግስቱ፣ ሲደርቅለት፣ በእናቱ ቀይ ወይንም አርንጓዴ አክርማ እንስሳት፣ ተክሎች፣ ቤቶች ወይንም ሰዎች ይሥላል። አባቱ ያንን የሁለት ቀን ድካም ጭቃ ያስመርጉበትና እሱ ላይ የቁጣ ናዳ ያወርዳሉ። እሱ ግን ተስፋ አይቆርጥም፤ መልሶ መላልሶ ይቀባል፤ ይሥላል።
ከወለተጊዮርጊስ ፍቅር በተጨማሪ መላ አካላቱን ሰንጎ የያዘውን
የሥዕል ፍቅር ሲወጣ፣ መንፈሱ ይታደሳል። የአባቱን ቁጣ፣ የነገር
ጉንተላና የወለተጊዮርጊስን ፍቅር ረስቶ፣ የሠራ አካላቱ ሥዕሉ ላይ ብቻ ይሆናል፤ ሥዕል የሕይወቱ ምሰሶ የሆነ ይመስለዋል። ለሚቆይበትም አፍታ ዓለም የምትሽከረከረው እዛው ቦታ ላይ ብቻ ሆኖ ይሰማዋል።

የስሜቱ ግለት የእጁን ፍጥነት ይጨምርለታል። አክርማውን ከወዲያ ወዲህ፣ ከላይ ወደታች ሲያመላልሰው ይሰብረዋል። አጎንብሶ ከመሬት ላይ ሌላ ሲያነሳ፣ እጁ እንጂ ልቦናው ማስተዋል ያቅተዋል። ሥራውን
ራቅ ብሎ ይመለከተዋል፤ አልረካ ይላል። ያበጀዋል፤ ያበጃጀዋል፤
ያሽሞነሙነዋል። የመንደር ልጆች ታምር እንዳዩ ሁሉ የሚሠራውን
ፈዘው ሲመለከቱ፣ ልብ ማለት እንኳን ይሳነዋል።

ባላምባራስ ሁነኝ ግን ለአንድ ልጃቸው ሁለት ነገር እየተመኙ
አሳደጉት - ወለተጊዮርጊስን አግብቶ ዘር እንዲተውና ለአንዱ ባላባት አድሮ ተዋግቶ “ተደፈረ” የሚሉትን ክብራቸውን እንዲያስመልስ- እግረ
መንገዱንም ስለጦር ሜዳ ጀግንነት እየሰማ ያደገው ልጃቸው፣ የጀግንነት ድርጊት ፈጽሞ ጀግና ተብሎ እንዲጠራ።

ይህንን ምኞታቸውን ጥላዬ
ጭንቅላት ውስጥ ሊከቱ ደጋግመው ቢሞክሩ አልሆነላቸውም።
“ጥላዬ እንዳው ምናለ ላንዱ ታላቅ ባላባት ብታድር? ወታደርነት
ክቡር ነው። ደሞ ለአለቃህ ስትዋጋ ለአገርህ እንደተዋጋህ ቁጠረው” ይሉታል፣ አዘውትረው።
ጥላዬ መልስ አይሰጣቸውም። እሳቸውም ውትድርናውን
እንደማይፈልገው ያውቃሉ። “እና ምንን ሁነህ መኖር ነው ምትፈልግ?” ይሉታል።
አንድ ቀን፣ “እንዳው አንተ ጥላዬ እንዲሁ መልክህን አሳምረህ ዱላ
ይዘህ ስትንጎራደድ፣ ቤት ስትገባም ግድግዳ ስታበላሽ መኖር ነው ምትፈልገው?” ሲሉ ጠየቁት።

“አባባ ግድግዳ እንዳላበላሽ ብራና ላይ ልሣል ደብሬንም ላገልግልበት፣ ብልዎ ተቆጡ። እኔ ደሞ ያለሱ ሚታየኝ የለ። እሱን ማረግ ባልችል ስንኳ በቅኔው እገፋለሁ እንጂ ለማንም ባላባት አላድርም።”
“አንተ እንዲህ አድርጌ አሳድጌህ፣ ግዝየ ጥሎኝ የማንም መደዴ
ደብተራ ማላገጫ ስሆን፣ አንተ አባቴ ክብሩ ተነካ ብለህ እንኳ ዘራፍ ማትል? ስወድቅ ታነሳኛለህ፣ ያባትነት ክብሬን ታስጠብቀልኛለህ፣ ጥላ
ከለላ ትሆነኛለህ ብየ ያሳደግሁህ ዛዲያ ምን ታረግልኝ ኑሯል?
ሰዉ ለአጤ ተክለሃይማኖት ስለተዋጋሁ፣ 'የአባቱን የአጤ አድያም ሰገድ ኢያሱን አልጋ ለመውረስ ብሎ ላስገደለ ለርጉም ተክለሃይማኖት አደረ' እያለ ሲያማኝ፣ ካህናቱም ቢሆኑ፣ ለዝኸ ለርጉም ንጉሥ አባቱን አስገዳይ የተገዛ ርጉም ይሁን' እያሉ ሲኮንኑ... ያ ጠውላጋ ደብተራ
እንኳ ባቅሙ ቀን ጥሎኝ አይቶ መዘባበቻ ሲያረገኝ እንዳው ትንሽም አይቆረቁርህ? ልዥነትህ ኸምኑ ላይ ነው? በል እስቲ ንገረኝ? አሁን ብራና ኸኔ ክብር በልጦብህ ነው ብራና ብራና ምትለው? መቃብሬ
ላይ ቁመህ ነው አንተ ብራና በጅህ ምትነካው” አሉት፣ ምርር ብለው።

ጥላዬ ደነገጠ። “አባባ የርሶን ክብር እንዳስመልስ ኑሯል እንዴ
ለታላቅ ባላባት እደር ሚሉኝ የነበረው? እኔኮ ለኔ አስበው መስሎኝ።

የወፍታው በሚያውቀው እኔ ኸብራና ሌላ አልፈልግም። ለማንም ባላባት ማደርም አልፈልግም። ብራናን ሚከለክለኝ እዝጊሃር እንጂ ሌላ ማንም አዶለም።”
“አንት ተላላ። አለማወቅህ ... ስምና ክብር ታተርፋለህ ብየ እንጂ። ደሞ ራስህን ስታስከብር... ዥግና ስትባል... የሱ አባት ተብዬ መጠራቴ ቀረ?” ብለው እንባ ተናነቃቸው። “አንድ ምወድህ ልጄ ... አየየ... እንዲህ ኻባትህ ቃል ወጥተህ... አፈንግጠህ ትዘልቀዋለህ? ደሞ ኸዛሬ
ወዲያ ግድግዳዬን ስታበላሽ እንዳላይህ።”

ምወድህ ልዤ ? አለ፣ ጥላዬ ለራሱ። እንዴት ነው ሚወዱኝ እኔ
ምወደውን እየነሱ አባባ እየወደዱ መከልከልማ የለም፡፡ ቢወዱኝ ኑሮ
ኸግራማች በታረቁና ወለቴን ባገባሁ። ያነን ደማም ፊቷን ሳያረዥ፡እንደርስዎ ፊት ሳይሸበሸብ በሣልሁ። ቢወዱኝ ኑሮ ቅዱሳን መጻሕፍት ላይ ያየኋቸውን የመላዕክት ሥዕሎች በሣልሁ። የገዛ አባቴ ሁነው
ስለምን ተስፋቢስ ያረጉኛል? ልቤ እርሶ ኸተመኙልኝ ሌላ ስለፈለገ?
እርሶ እንዳሉኝማ አልሆንም። እኔ ለባላባት ስላደርሁ እርሶ ክብር
ሊያገኙ? የወለቴ ነገር አንዠቴን ሚበላው አንሶ፣ ሥዕል ከልክለው
ወታደር ሁን ይሉኛል? እርሶ ለኔ ብለው ሳይሆን ለራስዎ ክብር ሲሉ
ነው ለባላባት እደር ሚሉኝ እያለ አወጣ አወረደና ለሳቸው፣ “ቢወዱኝ ኑሮ ምፈልገውን አይከለክለኝም ነበር” አላቸው።

ባላምባራስ ስሜታቸው ተነካ። እንደገዛ ነፍሳቸው የሚወዱትን አንድ ልጃቸውን ተቀየሙት።
እሱ ጠላቸው። “አባቱን ላስገደለ ለርጉም ተክለሃይማኖት ያደረ
ርጉም ነው” እየተባሉ ሲታሙ ያዘነላቸውን ያህል፣ ያን ቀን አዘነባቸው፤ ዓመጸባቸው። የሚሉትን ሊፈጽም፣ ሊያነጋግራቸው ቀርቶ፣ በዐይኑ
ሊያያቸው ቸገረው።....

✨ይቀጥላል✨

#ያልታበሱ_እንባዎች
፡
፡
#ክፍል_ሀያ_ሶስት
፡
፡
#ድርሰት_በአሰፋ_በቀለ_ገየሱስ


...«ምነው ሔዩ በር ላይ ቆምሽ?» ሲል ጠየቃት።

«ብዙ ስለቆየሁ ወደ ቤቴ ልሄድ ተነስቼ ነው፡፡ አለችው በእጆቿ ደረቱን እየደባበሰችና ቀና ብላ ዓይኖቹን በዓይኖቿ እየተመለከተች፡፡
«ለሔዩ ምን አደረግሽላት ትርፌ?» አለ እስቻለው ወደ ትርፌ ዞር ብሎ፡፡
«ምንም ጋሼ አስቻለው፤ ወሬ ብቻ»
«ምሳ በልተሽ ሂጂያ ሔዩ!!»
«በፍጹም አስቹ! እት አበባ ስራ መምጫዋ ስለሆነ ብሄድ ይሻላል»
«ስሞት»
«አይሆንም አስቹ በአጋጣሚ መገኛኘታችን በራሱ በቂ ነው፡፡»
አስቻለው አሁንም ከንፈሮቿን ሳም ካደረገ በኃላ «በይ እሺ ከቸኮልሽ»
ሂጂ አለና እስከ ውጭ በር ሸኝቶ ተሰናብቷት ወደ ቤቱ ተመልሶ ገባ፡፡
አልጋው ላይ ቁጭ አለና ያነ በእጁ ይዞት የነበረውን ካኪ ፖስታ በጥድፊያ ይከፍት ጀመር፡፡ ከአሜሪካ ካሊፎርኒያ ግዛት ከዶክተር ደጀኔ አድማሱ የተላክለት ደብዳቤ ነው። አስቻለው ጫማውን አውልቆ አልጋው ላይ ወጣና ትራሶቹን አነባብሮ ከአንገቱ ቀና ብሎ በጀርባው ጋለል በማለት ደብዳቤውን ማንበብ ጀመረ።
«የምወድህና የማከብርህ እንዲሁም የምናፍቅህ ውድ ወንድሜ ነርስ አስቻለው ፍስሃ፥ ከቶ ለጤናህ እንደምን አለህ? ፈጣሪ አምላክ ይመስገን እኔ በጣም ደህና ነኝ።
«የምወድህ አስቻለው፡ የመኪና አደጋ ደርሶብህ እንደነበር አውቃለሁ፡፡ አደጋው ቀደረሰ
በሶስተኛ ቀን በተኛህበት ሆስፒታል ተገኝቼ ልጠይቅህም ሞክሪ ነበር። በወቅቱ ራስህን አታውቅም ነበርና፡ እኔ ደግሞ የበረራ ፕርግራሜ በማግስቱ
ስለነበር ሆዴ እያዘነ ትቼህ ሄጃለሁ። ይሁንና የኢትዮጵያ አየር ክልል ወጥቼ፣ በሱዳንና በግብጽ እንዲሁም በሜድትራኒያን ባህር፡ ከዚያም በአውሮጳ ሰማይ ላይ
ተንሳፍፌ በበረራ ላይ በነበርኩበት ጊዜ ሁሉ ስለ አንተ እያለቀስኩ ነበር፡፡ አሜሪካም ከገባሁ በኋላ የአንተ ነገር ከእዕምርዩ አልወጣ ብሎኝ ለቀናት ያህል ተሰቃይቻለሁ። የኋላ ኋላ ግን ከአደጋው ሙሉ በሙሉ አገግመህ ወደ ስራህ የመመለስህን ዜና
ስስማ አምላኬን ከልብ አመስግኛለሁ። ወደፊትም ፈጣሪህ ከሁሉም ነገር
እንዲጠብቅህ እፀልያለሁ።
«ውድ ወንድሜ አስቻለሁ። መቸም ደብዳቤዬ እንደ ደረሰህ መጀመሪያ የሚታሰብህ ምን ዓይነት ኑሮ እየኖርኩ ስለመሆኔ የምገልጽልህ ነገር ይመስለኛል።
መሰደዴ የመከፋት ውጤት ነውና አሜሪካ ውስጥ ምን ያሆሎ እንደደላኝ ወይም እንዳልደላኝ ለማውቅ ትጓጓ ይሆናል። በኔ በኩል 'ደላኝ' ወይም 'ከፋኝ'ብዬ
ልነግርህ አልፈልግም፡፡ አኗኗሬን ልግለጽልህና ምደባውን ራስህ ፈርጀው፡፡
«የአሜሪካ ውስጥ በእየዕለቱ ያገኘሁትን ሁሉ ስሰራ እውላለሁ። ስራዬን ሳጠናቅቅ ለስራው የተመደበው ገንዘብ በሙሉ ይከፈለኛል። ዛሬ አንዱ ጋር ስስራ
ውዩ ነገ ወደ ሌላው ብሄድ መልቂያ አልጠየቅም፡፡ በስራ ዘመቻ ሰበብ የጉልበቴን
ዋጋ ማንም አይነጥቀኝም፡፡ በስላም ስሰራ ውዬ የሰላም እንቅልፍ እተኛለሁ። «እገሌ
ስለኔ ምን ይላል? ነገ ምን ያደርገኝ ወይም ያስደርገኝ ይሆን? ብዬ አልጨነቅም፡፡
በሰራሁት መጠን ትክክለኛ ክፍያ ስለምቀበል የገንዘብ ችግር አይገባኝም። የልደታ ዕለት ደሞዝ ወስጄ እስከ ቀጣዩ ልደታ ቀቃኝ አልበቃኝ ብዬ ስጨነቅ አልሰነብትም፡፡
እለታዊ አዋዋሌና የሆዴ ነገር ይህን ይመስላል፡፡ የመንፈስህስ ነገር ካልከኝ ግን ጣጣው ብዙ ነው። በመሰረቱ ማንም ሰው በሀገሩ ውስጥ ተከፍቶ በተሰደደበት አገር ደስ ይለዋል ማለት ዘበት ነው ምናልባት 'ከመሞት መሰንበት' ለሚለው
የሃገራችን ብሂል ምላሽ ይሆን እንደሆን እንጂ። ስደት ደግሞ
የመንፈስ ርሃብ ውጤት ነው።
መንፈሱ የተራበ ሰው የቱንም ያህል የጣፈጠና የበዛ ምግበ ቢበላ ሁልጌዜም ውስጡ ባዶ ነው እኔም እንዲሁ ባዶዬን እኖራለሁ።
«አሜሪካ ደግሞ የጭፍን ፖለቲካል ሰለባ ሆነውለተሰደዱባት ሁሉ የባሰ የመንፈስ ረሃብ የምትለቅ ሃገር ነች፡፡ የዚች ደብዳቢየም ዋንኛ ይዘት በዚሁ ዙሪያ የሚያጠነጥን ነውና በፅሞና አንብብልኝ። በዚያው ውስጤንም ትረዳዋለህ።
«አየህ አስቻለው አሜሪካኖች ወደ ስልጣን ሲወጡ መንገዳቸው በህዝብ መሀል ነው። ለስልጣን የሚደረግ ትልቅ ጦርነት አለ። መሳሪያው ግን መድፍና
መትረየስ አይደለም የጠራና የነጠረ ሀሳብ' በሩቅ የሚታይ ራዕይ ከራእዕዩ ጫፍ
የሚደርስ የፖለቲካ አመለካከትና አሰራር ቅደም ተከተል ወይም ፕሮግራዎ" እንጂ።ባሩዳቸው የሰላ ምላስና ርቱዕ አንደበት ነው የጦርነቱ ቦታ ክብ ጠረጴዛ ነው።
የውጊያ ወረዳዎች እልፍ አእላፍን የሚይዙ ሰፋፊ አዳራሾች ናቸው
በዚህ የትግል ሜዳ አሸንፎ ስልጣን ላይ የወጣ ሁሉ ስራውን የሚያከናውነው በሕዝብ
ይሁንታ በፀደቀ ህገ መንግስት መሰረት ነው። ማንም የስልጣን ክልሉን አልፎ ሲገኝ ያለቀጠሮ በሕዝብ ጩህት ስልጣን ይለቃል
ስለሆነም አሜሪካ ባለስልጣን
ሕዝብን ፈርቶ የሚኖርባት እንጂ ሕዝብ ባለ ስልጣንን እየፈራ የሚኖርባት ሀገር አይደለችም።
እንዴት ደ.....ስ የምትል አገር መሰለችህ!!
«የምወድህ አስቻለው፡- እዚህ አሜሪካ ውስጥ ባገኘሁት ብርሃን የሀገሪን ጨለማ አሻግሬ ሳየው አቤት ማስፈራራቱ! አቤት ማስጠላቱ! አቤት ማስጨነቁ!
የመንፈስ ርሀብ የሚለቅብኝም ይህ ሁኔታ ነው። በእውነት ያንቀጠቅጣል! በእውነት ይዘገንናል! በእውነት ያንገፈግፋል! የዚህ ሁሉ ድምር ውጤት እንቅልፍ እያሳጣ እኔንም ሁል ጊዜ ያስለቅሰኛል።
የሀገራችን አምባገነኖች ከየትም ይነሱ፤ በየትም ይምጡ፣ መቸም
ይድረሱ፥ ነገር ግን አንድ የጋራ መለያ ባህሪ አላቸው፤ ይህም በፊትለፊት በህዝባቸው ስም እየማሉ በስውር ግን የገዛ ሕዝባቸውን በጠላትነት የመፈረጅ
መስሪነታቸው ነው። መሠረታዊ ምክንያቱ ደግሞ ስልጣን ላይ የሚወጡት በሀይል እንጂ የህዝብ ይሁንታ አግኝተው ስላልሆነ ነው፡፡ ግን ደግሞ ስልጣኑን ይፈልጉታል። በድሀ ሀገር ስልጣን የሀብት ምንጭ ነውና ከያዙትም በኋላ ሙጭኝ ይሉበታል። ይቆዩበት ዘንድ ጠላታችን የሚሉትን ሕዝብ ያተረማምሱታል።ቢያንስ በሁለት እንዳንዴም ከዚያ በላይ በሆነ አመዳደብ ይከፋፍሉታል። አንዱን
ወገን ወዳጅ አድርገው ሌላውን በጠላትነት ይፈርጁታል። የጠሉትን ወገን የተለያየ
ስም እየለጠፉ ይበልጥ እንዲጠላ አውርተው ያስወሩበታል። በዚህም የጠላታቸውን እርስ በእርስ ጠላትነት ይፈጥራሉ፡፡ ሕዝብና ሕገብ የጎሪጥ እንዲተያይ ያደርጉና
ጥላቻና ጥርጣሬን ያነግሱበታል። በዚህ ጊዜ የራሳቸውን የስልጣን ኮርቻ ያደላድላሉ፣ የችሎታ ሳይሆን የብልጠት አካሄድ
በመነዘረቱ የግጭቶች ሁሉ! የጦርነቶች ሁሉ፣የቅራኔዎች ሁሉ
መሠረታዊ ምክንያት ኢኮኖሚ ነው፡፡ በሌላ አነጋገር ጥቅም!! ፖለቲካ የሚባላው ነገር የዚሁ ፍላጎት ልጣጭ ነው። በተላይ እንደ ኢትዮጵያ ባሉ ድሀ አገሮች አምባገነኖች ከስልጣን ላይ የሚወጡት ይህንኑ ኢኮኖሚያዊ ጥቅም ለመቆጣጠር ነው።ሁሉን ነገር በመዳፋቸው ውስጥ ማስገባት የአምባገነኖች ልዩ ባህሪ ነውና፡፡
በዚህ አያበቁም፡ የስልጣን ጊዜያቸው እስከ መቼ ድረስ መሆኑን በውል ስለማያቁት 'ክፉ ቀን' ቢመጣ እያሉ በተለያየ መንገድ መዘጋጀት ይጀምራሉ

ልጆቻቸውን ያበሏቸውን ብርቱካን እያስመሰሉ ካሳደጉ በኋላ ወደ ምዕራባውያን ሀገሮች እየላኩ ምርጥና ድንቅ በሆኑ የትምህርት ተቋማት በማስተማር በሙያ ክህሎት ያስታጥቃሉ። የሃገር አንጡራ ሃብት እየሟጠጡ በመዝረፍ በራሳቸውና በልጆቻቸው ስም በውጭ ባንኮች ያስቀምጣሉ።
«የምወድህ እስቻለው፡ እውነት እልሀለሁ! በዚህ ዙሪያ በአሰብኩና
በሰላሰልኩ ቁጥር በአንድ ወይም በሌላ መንገድ ተጉዞ ተጉዞ የሚመጣ ታላቅ አገራዊ አደጋ ወለል ብሎ ይታየኛል። በሀገር ሀብትና ንብረት የተለያየ ሙያ
በመካን ላይ ያሉት የጥቂት የገዥ መደብና የቅርብ ወገናቻቸው ልጆች የተካኑትን ሙያና በውጭ ባንኮች የተቀመጠላቸውን ገንዘብ በዚያው ይዘውት ቢቀሩ ሀገራዊ
ኪሳራው የትየለሌ። ምናልባት ይዘውኑት ወደ ሀገር ቢመለሱም አደጋው ከዚያ የሚያንስና እንዲያውም የከፋ የሚሆንበት ሁኔታም ሊኖር እንደሚችል እንዳንዴ በአእምሮዬ ወስጥ ድቅን እያለ ያሳስበኛል።
መቸም አባቱ ለበደለ ልጁ ይቀጣ የሚል የህግ አንቃጽ የለም። እነዚህ ዕድለኛ ልጆች በአባቶቻቸው ተዘርፎ የተሰጣቸውን ሀብትና የተካኑትን ሙያ ይዘው በአንድ ወቅት ወደ አገር ቤት ቢመለሱ ውጤቱ ምን ይሆናል ከተባለ ነገሩ ከግምት ያለፈ ግሀድ ነው። እነዚህ ወገኖች ታላላቅ ኢንዱስትሪዎችን ያቋቋሙና በየከተማ ምርጥ ቦታዎች ላይ ሰማይ ጠቀስ ፎቆችን ይገነቡና፣ ግዙፍ
የአገልግሎት መስጫ ተቋማትን በየቦታው ይከፍቱና የሀገሪቱን ኢኮኖሚ ሙሉ በሙሉ መቆጣጠራቸው አይቀርም፡፡ ይህ ከሆነ ትርፍ የሚያስገኙ የኢኮኖሚ
ተቋማት በሙሉ በጥቂቶች እጅ ጥቅልል ብሎ ገባ ማለት ነው፡፡ የዚህ ውጤት በአንድ ሀገር ውስጥ ሁለት የተራራቁ መደቦችን መፍጠሩ አይቀርም፡፡ በአንድ
በኩል ሁሉን ነገር በእጃቸው ካስገቡ ወገኖች የሚመሰረት ፖለቲካ ፈጠር፡ የከበርቴ መደብ፡ በሌላ በኩል ደግሞ ሁሉን ነገር ተነጥቆ ያጣ የነጣ እልፍ አዕላፍ
የሚመስረት የድሀ መደብ፡

የምፈራው አደጋ ከዚህ ይመነጫል። ከጥቂት ወገኖች የተውጣጣ ፖለቲካ ፈጠር የከበርቴ መደብና ዓይኑ እያየ፣ ጆርው እየሰማ ደሙን የተመጠጠ፣
ስጋውን የተጋጠ ድሀ ሕዝብ አብረው ከሚኖሩበት አገር ይልቅ አይጥና ድመት በአንድ ላይ በሚያድሩበት ጎታ ውስጥ የተሻለ ስላም አለ። ኋለኞቹ አንዱ በሌላው ተበልቶ በይው ወገን ተጠቃሚ ይሆናል። የፊተኞቹ ዕጣ ፈንታ ግን ከዚህ በእጅጉ ይለያል። ከበርቴዎቹም በእጃቸው ያስገቡትን ገንዘብ ከየት እንዳመጡት ልባቸው
ያውቃልና፤ ድሀውም መዘረፉንና መነጠቁን ፍፁም አይረሳምና በስላም ጊዜ እንኳ ቢሆን በእነዚህ ሁለት ወገኖች መካከል እውነተኛ ሰላም ሊኖር አይችልም፡፡ ሁልጊዜ

ተዳፍጦ ኑሮ ነው ደሃ ጊዜ በመጠበቅ ሀብታም በመሸማቀቅ! ምናልባት ከአንድ
ወቅት ተፈጥሮም ይከዳና የሚላስ የሚቀመስ ጠፍቶ ደሀ ጦሙን ያደረ ዕለት ሊፈጠር የሚችለውን
አደጋ ማን ይመልሰው ይሆን እኔ እንደሚታየኝ ያ አደጋ የተከሰተ እንደሆነ የሚጠፋ ነገር ሁሉ ሳያልቅ የሚያጠፉ እጆች ያቆሙ
አይመስለኝም፡ በእርግጥም" ይህ ዓይነቱ አደጋ ከተፈጠረ ሀገራችን ኢትዮጵያ እጅግ ቢያንስ አንድ የጨለማ ዘመን ታሪክ አስመዝግባ ማለፍ ግድ የሚላት መስሎ እየታየኝ በእውነት ስቅስቅ ብዬ አለቅሳለሁ።ለነገሩማ እንድ ሀገር ለተራዘመ ጊዜ በአምባገነኖች የጭቆና ቀንበር ሥር ወድቃ
ከቆየች መጨረሻዋ ጥፋትና ውድቀት ሊሆን እንደሚችል ከማን ሊሰወር።
በእርግጥ ይህን መሰሉ አደጋ በሀገሩ ላይ ይደርስ ዘንድ ምናልባት 'እኔ ከሞትኩ ሰርዶ ኢይብቀል' እንዳለችው እንስሳ ማስተዋል የጎደላቸው እምባገነኖች ይጠብቅ እንደሆን እንጂ “ማንም ጤነኛ አእምሮ ያለው ኢትዮጵያዊ የሚፈልገው
አይደለም። ዳሩ ግን ቁምነገሩ ያለመፈለጉ ብቻ ከልነበረም፤ ችግሩ እንዳይፈጠር ቁርጠኛ አቋም መውሰድን ይጠይቃል እንጂ። መፍትሔው ደግሞ የችግሩን ምንጭ ጠንቅቆ ከማወቅ ይጀምራል ችግሮቻችን አምባገነኖች ናቸው። መፍትሄውም አምባገኖችን ከህዝብ ትክሻ ላይ አሽቀንጥሮ መጣል ነው። መሳሪያው ደግሞ
የተቀናጀ ህዝባዊ አመፅ ብቻ።
«ውድ ወንድሜ አስቻለው 'አመፅ' ሲባል ለብዙዎቻችን የሚገባን
ጠመንጃ አንስቶ ጫካ መግባት ብቻ ነው ለኔ ግን የአመፅ ትርጉም ይህ ብቻ አደለም በአሁኑ ሰአት በአገራችን ዳርና ዳር የሚጎሰሙ የጦርነት ነጋሪቶችም ሀገራችንንና ሕዝባችንን ነጻ አውጥተው የሰላም ድባብ ይሰጣሉ ብዬ ተስፋ
አላደርግም። ቀድሞ ነገር ከጠመንጃ አፈ ሙዝ የተገኘ ነጻነት ያለ ሳሙና የታጠበ ጨርቅ ነው፥ ለጊዜው ጠረኑ ይቀየር እንደሆነ እንጂ እድፉ ግን የማይለቅ፣ ውሎ
አድሮ የሚሸት ሲሰነብት የሚከረፋ።
የጠመንጃ ነጻነት ሌላም ችግር አለው። በመሠረቱ ድሉ የሀይል እንጂ የሀሳብና የአመለካከት
ብልጫ አይደለም፡፡ የድሉ ባለቤቶች ጦረኞች እንጂ ሕዝቡ
አይደለም፡፡ ጦረኞች በጫካ ውስጥ ቆይታቸው የሚማሩት የውጊያ ስልት እንጂ የአሠራር ጥበብ አይደለም፡፡ ሲያሽንፉ እንኳ ስልጣን ሲይዙ ግራ መጋባታቸው
አይቀረም። በዚህ ውጤት ፍትህ ይጓደላል። ሕዝብም ይማረራል።
ለውጥ በሚፈለግ ስሜት ሕዝቡ ድንገት ነቅነቅ ያላ እንደሆነ የድሉ ባለቤቶች ያኔ ጫካ ውስጥ ሳሉ "ተነስ ለነጻነትህ!" እንዳላሉት ሁሉ በኋላ ግን እረፍ ለሕይወትህ! ቢሉትስ? ይሄም ሌላ ብልሽት።
ጦረኞች ከጫካ እስከ ቤተመንግስት እስኪደርሱ ድረስ እያንዳንዱ ርምጃቸው በደም የጨቀየ ነው። እየሞቱ ቢሆንም ይበልጥ እየገደሉ ነው የሚመጡት። በዚህ ምክንያት በቀልን ይፈራሉና ስልጣን ከያዙም በኋላ ጠመንጃቸውን አይጥሉም።
ጠመንጃ ተሸክመው በሰነበቱ ቁጥር በዚያው ልክ ልባቸውም ይደነቁራል። ደንቆሮ ደግሞ የራሱን እንጂ የሰው አይሰማም፡፡ ሀይለኛ የህዝብ ጩኸት ቢያውካቸው እንኳ ፀጥ ማሰኛቸው ያው ጠመንጃ ነው፣ ከምንም በላይ እሱን የመጠቀም ልምድ አካብተዋልና፡
«ሌላም አይቀሬ ችግር አለ፡፡ ጦረኞች ከጫካ ውስጥ ከጠመንጃ በቀር ሌላ
ምንም ነገር ይዘው አይመጡም። ስልጣን ከያዙ በኋላ ግን መክበራቸውም አይቀርም።
ፖሎቲከኛ ከበረ ከተባለ ነግዶ አተረፈ፡ ወይም አርሶ አመረተ ሊባል አይቻልም። የሀብት ምንጫቸው ያው የሀገርና ሕዝብ ሀብትና ንብረት ነው፡፡ ታድያ
ሀገርና ሕዝብ ከጠመንጃ ነፃነት ምን ያተርፋሉ? ወደ እውነተኛ ፍትህና ነጻነት የሚያመራው መንገድ ግን ወዲህ ነው የተቀናጀና የተባበረ ህዝባዊ አመፅ በእያንዳንዱ የነፃነት ቀናዒ
ስሜት ውስጥ የሚፈጠር የልብ አመጽ!
«በእውነት እልሀለሁ አስቻለው፡- የእያንዳንዱ ሰው ነጻነት በራሱ ልብ ውስጥ በሚፈጠር የአመጽ ስሜት ወስጥ ትጸነሳለች። ጥይትን ጫካ ውስጥ የመሸገ ማንም ፈሪ ሊተኩሳት ይችላል። ነገር ግን ክብርና ነጻነቱን ለሚሻ እውነተኛ ጀግና ሁሉ ያለ ምንም ወጪ ደጋግሞ የሚተኩሳት ግፈኞችን መርዝ ሆና የምታቃጥል አንድ ጥይት በገዛ አንደበቱ ውስጥ አለች እምቢ አሻፈረኝ! የምትሰኝ የአመጽ ቃል።
የሀገራችን ህዝብ መሠረታዊ ችግር የሚያስፈራ ነገር በሌለበት መፍራት ነው። እንዲሁም አድር ባይነትና በሌላው ተከሻ ላይ ነጻነትን የማግኘት እጓጉል
ምኞት ነው። ይህ ሁሉ እንዳልጠቀመ ከእኛ ከኢትዮጵያውያን የተሻለ ምስክር የለም የሰው ልጅ የወደፊት ችግሩ

ዛሬ ላይሆኖ በማያስበው በሚፈፅመው ተግባር ውስጥ ይፈጠራል። የዛሬው ዝምታችን የወደፊት ዋይታችንን ከማስከተሉ
በፊት ሁላችንም በየፊናችን መንቀሳቀስ ይጠበቅብናል። ራሳችን ያመጣነውን የፍርሀት የአድርባይነትና ነጻነትን ከሌሎች
የመጠበቅ በሽታ ራሳችን ፈውሰን፥ በአምባገነኖችና አቀንቃኞቻቸው ላይ ፈጥነን ልናምጽ ይገባል። አዎ ፍጥነት
ፍጥነት! ፍጥነት! ቀድሞስ ቢሆን እየተከፋ የማያምጽ ልብ ምንድነው? እያረረ እየተነነ የማይቆርጥ እንጀት ምንድነው? እያወቀስ የማይወስን አእምሮ ምንድነው? አንዲት ሀገር ታላቅ ለመሆን ታላቅ ሕዝብ ሊኖራት ይገባል። ታላላቅ መሪዎች
ታላቅ ሕዝብ መሀል ይወጣሉ እንጂ በራሳቸው ታላቅ ሕዝበ መፍጠር ከቶ አይቻላቸውም። የሕዝብ ታላቅነት መለኪያ ደግሞ ለራሱ ክብርና ነፃነት እንዲሁም
ሀገሩ የምትጠይቀውን መስዋዕትነት ሁሉ ለመክፈል ያለው ዝግጁነት ነው።
መስዋዕትነትን ሲሽሽ የሚጓዙበት መንገድ ሁሉ የሚያደርስው ከውርደት ጫፍ ነው። በሁሉ ነገር እጅ ስጥቶ አንገቱን ከደፋ ህዝብ መሀል የሚወጡ መሪዎችም
ከራሱ ከሕዝብ የባሱ ናቸው፣ ቢያስቡ ለሆዳቸው ፣ ቢጨነቁ ለስልጣናቸው፡፡ ያኔ ሕዝብም ሀገርም ወደ ታች! ጅውዉ ጭል.ጥ.. ወደ ገደል! ወደ አረንቋ!

«ሀገራችን ታላቅ ነበረች። ታላቅ ሕዝብና ታላላቅ መሪዎች ነበራት።
ዝናዎ በዓለም ዙሪያ ሲሰማ ኖራል። ዛሬስ? ዛሬማ... ዛሬማ... መልሱ በእያንዳንዱ ኢትዮጵያዊ ልብ ውስጥ ይገኛል። ስጋት! ፍርሃት ጭንቀት!! የታላቅነት ዝናና
ታሪክ ያለው ሕዝብ ወደ ታላቅነቱ ለመመለስ አቋራጩ መንገድ! እያንዳንዱ ዜጋ የየራሱን ልብ እየመረመረ ወደ ሀሊናው መመለስና ከዕምሮውን ከፍቶ፣ ዓይኑን ገልጦ ማየት መቻል ነው። ምንም ሳይቆይ የውርደቱን መንስዔዎች ያገኛቸዋል፣
አምባገነኖች ይበልጥ በእነሱ ዙሪያ ተሰልፈው የሚያጨበጭቡ ሆድ አደር ሹማምቶችና ፋርፋሪ ናፋቂ ጆሮ አደሮች ናቸው። የእነዚህ ዓይነቶቹ ሰዎች በየትኛውም ጊዜና ሀገር ውስጥ አይጠፉም። በሀገራችንማ እንደ አሸን ፈልተዋል እንዴውም አምባገነኖች በሕዝብ ጫንቃ ላይ እንዲፈናጠጡ መውጣጫ እርካብ የሆኖቸው እነሱ ናቸው። ስብዕናቸው በጥቂት ሀረጎች ይገለፃል ራሳቸውን የከዱ ህሊና ቢሶች፡ የሚበለትን እንጂ የሚሰሩትን የማያውቁ አሳማዎች
እኳን ለሰው ሊስረዱ ለራሳቸውም ባልገባቸው የአምባገነኖች ፍልስፍና ህዝብን ለማደንቆር የሚጮሁ ጡሩምባዎች ናቸው! ሕዝባዊ የልብ አመፅም በዚህ ጊዜና በእነዚህ ሰዎች ላይ ሊጀምር ይገባል።
በአምባገነኖች ዘመን ህግ አለ ብለህ ህጋዊ የመብት ክርክር አታንሳ።ህጉን የሚያወጡት እራሳቸው ለራሳቸው ብቻ ስለሆነ

ያልጠቀማቸው እለት በማግስቱ ይሽሩታል እንዲያውም ዛሬ የተከራክርክበት የህግ አንቀጽ ነገ
በወንጀል ሊያስጠይቅህ ይችላል። ዕድለኛ ከሆንክ ወህኒ ትወርዳለህ ነገሩ ከጠና ማን ያውቃል፤ እነ አጀሮች የልባቸውን ስርተው ተሰውሯል ቢሉህስ? ዘርፈ ብዙ
በሆኑ ችግሮች በተተበተበች አገር ውስጥ ሲኖሩ ህልውናን ለማቆየት ጥበብ ያስፈልጋልና ወንድሜ ጥበቀኛ ብትሆን!! ጊዜያዊ እፎይታን እንኳ ማግኘት ትችል
ዘንድ ከዲላ ወደ ሌላ አገር ብትዛወር ብዬ ወንድማዊ ምክሬን አስከትላለሁ፡፡
« በተረፈ ፈጣሪ አምላክ እኔንም ወደ ሀገራ እንዲመልሰኝ፤ ለሀገሬ ሕዝብም ልቦና ሰጥቶት ከእንቅልፉ ይነቃ ዘንድ እንዲሁም ሀገሬ ኢትዮጵያን ከጥፋት
ይጠብቃት ዘንድ ዘወትር በፀሎት እተጋለሁ።

ያንተው ደጀኔ አድማሱ(ዶ/ር)

እስቻለው ይህን ደብዳቤ ሲያነበ ፀጥ ረጭ ብሎ፣ ትንፋሹን ዋጥ አድርጎና በስሜትና በተመስጥኦ ነበር፡፡ አንብቦ እንደ ጨረሰ ግን እንዳች ስሜት መላ ሰውነቱን ወረረው፡፡ ተሸበረ። ጭንቅ ጭንቅ አለው፡፡ እራሱን እንደ ማዞር! ልቡንም እንደ ማጥወልወል አለውና ከዚህ ስሜት ያመለጠ መስሎት ያን ደብዳቢ ከአጠገቡ
ራቅ አድርጎ አልጋው ላይ በማስቀመጥ ሁለት ዓይኖቹን ጨምሮ ሙሉ ፊቱን
በሁለት እጆቹ ሽፍን አደረገና አልጋው ላይ ተደፋ። በዚሁ ሁኔታ ለረጅም ጊዜ ቆየ፡፡ ትርፌ ምሳውን አድርሳ ኖሮ ልታስታጥበው ውሃና ማስታጠቢያ ይዛ ወደ አልጋው ቀረብ በማለት፡
«ጋሼ አስቻለው!» ስትል ጠራችው። አስቻለው ግን ስምቶ እንዳልሰማ ዝም አላት።
እንቅልፍ ወሰደህ እንዴ?» እንደገና። አስቻለው ፈጠን ብሎ ብድግ በማለት ዓይኖቹን ጭፍን እንዳደረገ «አየ ትርፌ! የእንቅልፍን ነገር ተይው ከእንግዲህ እንኳን ለቀነ ለሌሊቱም ሰጋሁ፡፡» እያለ ሊታጠብ አንድ እጁን ዘረጋ።...

💫ይቀጥላል💫

#የፈላስፎች_ንግግር ።

ሀብታም ፡ ይደኸያል ፡ ሐኪምዎ፡ ይሞታል
ጐበዝ ፡ ይሸነፋል ፡ ብልኅ ፡ ይሳሳታል
የበራውም ፡ ጠፍቶ ፡ የሠሩት ፡ ይፈርሳል !
የቆመው ፡ ወድቆ ፡ የሣቀ ፡ ያለቅሳል
ጌጥም ፡ ሆነ ፡ ጥበብ ፡ ውበት ፡ሆነ ክብርም
ያማረበት፡ነገር ፡ ማስቀየሙ ፡ አይቀርም

🔘ከበደ ሚካኤል🔘

#አልነጋም

በእንቅልፋሞች ዓለም መንቃት መተኛት ነው
መተኛት ንቃት ነው
ምድር ሰፊ አልጋ ነች አልጋ ግን ዓለም ነው
ለኔም ለእንቅልፋሙ
እንደ እንቅልፍ ያለ ዓለም የት ይገኛል
በዕውን ዓለም ያጡት በህልም ያገናኛል

🔘ልዑል ሀይሌ🔘